Vanavond om 6u nog allerlei nieuw gekregen planten (waarover later meer) aan de vijver geplant. Slecht idee! Want
1) De oevers gaan bergaf (en een zwaar beladen kruiwagen ook)
2) als je enkele putten graaft, vervolgens je planten haalt, en dan je schop wil nemen voor de volgende reeks, zie je die NERGENS meer staan
3) als het nog schemeriger wordt, zie je ook je versgegraven putjes nergens meer en kan je helemaal opnieuw beginnen
4) je kunt geheel ongewild dikke kikkers uit hun winterslaap heffen (ik heb het beest teruggezet, maar toch)
Zie je hem?
Bij nader inzien eerder een pad...
5) de aarde in de late winter is nog verrekte koud om mee te werken maar de jonge neteltjes prikken al verrekte fel
Dan ga ik nu dus een beetje mokken om deze mislukte onderneming en zielig doen over mijn handen.
Onder de appelboom 
En als je een beetje geluk hebt, dan tintelen morgenvroeg je handen nog steeds (Foei Anneke… dat klinkt als leedvermaak!). Vorige zaterdag ook netels getrokken (ach, voor die paar plantjes ging ik toch niet soft doen en handschoenen halen? Tuurlijk niet… en zondagmorgen voelde ik het nog.)
Ewel, het is mij ook opgevallen: alles slaapt nog, behalve dat duivelsgebroed van brandnetels, die schieten weeral in gang. Maar ik (mietje dat ik ben) heb we mijn handschoenen aangetrokken. 🙂
@ Bart: mietje zijn is slim.
@ Annetanne: je kunt je verkneukelen, ze prikken nog steeds alsof ik een hele dag met glaswol in de weer ben geweest 😉
Als ik de foto’s bekijk… zou het kunnen dat die kikker een pad is? Zijn achterpootjes lijken mij wat kort en weinig gespierd voor een springkikker.
@ Ja, ’t is een pad hoor. ‘k Had het onder de foto al aangepast, maar nog niet in de tekst.
[…] plannen waren mooi, maar de praktijk blijkt de fantasie al eens onderuit te halen. Want al had ik de koude februarilucht (of was het al maart?) en vooral de net opduikende brandneteltjes nog zo moedig getrotseerd om 20 mooie oeverplanten te […]