Domweg gelukkig

Het was kort na de middag toen ik wat papieren in onze inbouwhaard aan het verbranden was. Terwijl ik stond te sakkeren omdat dat papier geen vuur wou vatten, hoorde ik in de schouw het onmiskenbare gefladder en gekrab van de pootjes van een vogel in nood. Een vogel in onze schouw! En net toen vatte het papier vlam! Gelukkig was het maar een klein hoopje papier, en bleef ik het gefladder ook daarna nog horen. Maar met twee zieke kindjes in huis was mijn aandacht algauw elders nodig, en het was 7u s’ avonds alvorens het gekrab van vogelpootjes weer vanuit de haard te horen was. Nu loopt er in de schouw een buis naar buiten, en waren er dus twee mogelijkheden: ofwel was het beestje in de buis getuimeld, en zat het midden in de rookhaard, bovenop de kachel, ofwel was het naast de buis gevallen, en dan moest het te vinden zijn via de verschuifbare steen waarlangs de schouw vroeger werd schoongemaakt. Naar buiten dan maar, steen en isolatie uit de muur getrokken en terug naar binnen om te luisteren wat er gebeurde. Ons vogeltje begreep duidelijk dat er pogingen werden gedaan om hem te redden, want het fladderde nog meer dan daarvoor. Maar buiten raakte het niet. Conclusie: het zat ìn de buis, bovenop onze kachel. Enige oplossing die ons restte: de kachel demonteren. De echtgenoot stak zijn hoofd in de haard om de bovenste platen weg te schuiven, en nauwelijks was dat gebeurd, of een vrouwtjesmerel schoot langs zijn hoofd de keuken in. Zoals dat gaat met angstige vogeltjes: het beest schoot direct tegen alle ramen aan, en miste keer op keer de open schuiframen en keukendeur. De echtgenoot kreeg het even te pakken, maar raakte het weer kwijt; ikzelf had het (dacht ik) stevig vast, maar zag het beestje op een halve meter van het openstaande raam toch mijn handen ontvluchten en weer de keuken invliegen. Uiteindelijk kreeg de echtgenoot het toch goed te pakken, en konden we het beeste buiten zetten. Maar wat een zielig zicht: zwaar ademend, hartje kloppend, bekje wijd open, en onder het stof van de haard. Met vogeltjes is het altijd moeilijk kiezen: het laten sukkelen tot het ooit de weg naar buiten vindt, of een handje helpen met het risico op extra stress en een hartaanval? Bang dat het het laatste zou zijn hebben we het vogeltje zoveel mogelijk met rust gelaten. Ik heb wel wat water bij hem gezet en er wat op zijn bekje gesprenkeld. Aan het stof durfde ik niet zoveel doen, uit angst dat het zou vastklitten en het beestje helemaal niet meer zou kunnen vliegen. En ondertussen bleef het daar zwaar hijgend op het paadje zitten, terwijl twee zotte mensen met een knoop in de maag bezorgd stonden toe te kijken. Zo uitgeput en vol stress leek dat vogeltje! Maar, hoera, een kwartier later schudde het plots z’n kopje, ademde weer normaal, en vloog in één ruk door naar onze blauwenregen, waar het onmiddellijk in de verse bloemblaadjes begon te pikken. En nog een vijf minuutjes later koos het voor de wijde wereld, waar we het al heel gauw niet meer konden onderscheiden van de blauwe lucht. En meneer en mevrouw appelboom, die waren domweg dolgelukkig om dit geredde vogeltje.