Het was kort na de middag toen ik wat papieren in onze inbouwhaard aan het verbranden was. Terwijl ik stond te sakkeren omdat dat papier geen vuur wou vatten, hoorde ik in de schouw het onmiskenbare gefladder en gekrab van de pootjes van een vogel in nood. Een vogel in onze schouw! En net toen vatte het papier vlam! Gelukkig was het maar een klein hoopje papier, en bleef ik het gefladder ook daarna nog horen. Maar met twee zieke kindjes in huis was mijn aandacht algauw elders nodig, en het was 7u s’ avonds alvorens het gekrab van vogelpootjes weer vanuit de haard te horen was. Nu loopt er in de schouw een buis naar buiten, en waren er dus twee mogelijkheden: ofwel was het beestje in de buis getuimeld, en zat het midden in de rookhaard, bovenop de kachel, ofwel was het naast de buis gevallen, en dan moest het te vinden zijn via de verschuifbare steen waarlangs de schouw vroeger werd schoongemaakt. Naar buiten dan maar, steen en isolatie uit de muur getrokken en terug naar binnen om te luisteren wat er gebeurde. Ons vogeltje begreep duidelijk dat er pogingen werden gedaan om hem te redden, want het fladderde nog meer dan daarvoor. Maar buiten raakte het niet. Conclusie: het zat ìn de buis, bovenop onze kachel. Enige oplossing die ons restte: de kachel demonteren. De echtgenoot stak zijn hoofd in de haard om de bovenste platen weg te schuiven, en nauwelijks was dat gebeurd, of een vrouwtjesmerel schoot langs zijn hoofd de keuken in. Zoals dat gaat met angstige vogeltjes: het beest schoot direct tegen alle ramen aan, en miste keer op keer de open schuiframen en keukendeur. De echtgenoot kreeg het even te pakken, maar raakte het weer kwijt; ikzelf had het (dacht ik) stevig vast, maar zag het beestje op een halve meter van het openstaande raam toch mijn handen ontvluchten en weer de keuken invliegen. Uiteindelijk kreeg de echtgenoot het toch goed te pakken, en konden we het beeste buiten zetten. Maar wat een zielig zicht: zwaar ademend, hartje kloppend, bekje wijd open, en onder het stof van de haard. Met vogeltjes is het altijd moeilijk kiezen: het laten sukkelen tot het ooit de weg naar buiten vindt, of een handje helpen met het risico op extra stress en een hartaanval? Bang dat het het laatste zou zijn hebben we het vogeltje zoveel mogelijk met rust gelaten. Ik heb wel wat water bij hem gezet en er wat op zijn bekje gesprenkeld. Aan het stof durfde ik niet zoveel doen, uit angst dat het zou vastklitten en het beestje helemaal niet meer zou kunnen vliegen. En ondertussen bleef het daar zwaar hijgend op het paadje zitten, terwijl twee zotte mensen met een knoop in de maag bezorgd stonden toe te kijken. Zo uitgeput en vol stress leek dat vogeltje! Maar, hoera, een kwartier later schudde het plots z’n kopje, ademde weer normaal, en vloog in één ruk door naar onze blauwenregen, waar het onmiddellijk in de verse bloemblaadjes begon te pikken. En nog een vijf minuutjes later koos het voor de wijde wereld, waar we het al heel gauw niet meer konden onderscheiden van de blauwe lucht. En meneer en mevrouw appelboom, die waren domweg dolgelukkig om dit geredde vogeltje.
Domweg gelukkig
24/04/2009 Door onderdeappelboom
Geplaatst in Dieren | Getagd merel | 6 reacties
6 Reacties
Geef een reactie Reactie annuleren
Recente reacties
Onderdeappelboom
-
Meest recente berichten
Blogroll
- Altijd plaats aan tafel
- AnneTannes Kruidenklets
- Arrêt Facultatif
- Blog van Neef uit Engeland
- Boerenerf
- Buikberg
- Chelone's blog
- De biodiverse tuin
- De eigenwijze tuin
- De Fruitberg
- Elza d
- Grow for it
- Huis met tuin
- Jonge Sla
- Julie Cafmeyers blog
- Menck
- Mirna Photography
- Mme Zsazsa vertelt
- Muggenbeet
- Natuurlijk-rijk
- Op de boerderij
- Project pijpenla
- Reginald Walnefordstraat
- Spinrag
- Ten Huize Willaerts
Pagina’s
Archief
- februari 2019
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- september 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
- juli 2010
- juni 2010
- mei 2010
- april 2010
- maart 2010
- februari 2010
- januari 2010
- december 2009
- november 2009
- oktober 2009
- september 2009
- augustus 2009
- juli 2009
- juni 2009
- mei 2009
- april 2009
- maart 2009
- februari 2009
- Follow Onder de appelboom on WordPress.com
Prachtig!
En nu gauw proberen die buis zo af te sluiten dat er geen vogels meer insukkelen, maar je wel de kachel kan blijven gebruiken.
Vorig jaar hadden we in de tuin zelf voor het eerst een (merel)nest, met de bijhorende uitvliegende jongen. Het heeft toen ook een middag geduurd voor ik begreep dat dat luide gekwetter afkomstig was van een radeloze mama, die haar uitvliegende jongen (allebeid) had zien vallen in nog nooit aangekoppelde regenwaterafvoerbuizen (onthouden voor scrabble).
Ik herken het gevoel: de stress die je zo’n beestje aandoet terwijl je met het hand rondgrabbelt in die buis, de mama die vreest voor nog meer onheil, en de ongelooflijke opluchtig en het gelukkig zijn als je ze allebei bevrijd hebt (en ze weer overgeleverd zijn aan alledaagse gevaren als een poes)
Geluk zit in kleine heldenverhalen hé 😉
Dieter: nochtans wel afgesloten, maar de rook moet er tenslotte ook uit geraken. (PS regenwaterafvoerbuizensysteem is nog meer punten waard :-))
Buikberg: sja, soms wil een mens gewoon eens toegeven aan dergelijke zeemzoete gebeurtenissen en vreugdes, niets aan te doen
Zo zitten wij met een broedende Merel op de garagelamp. Heerlijk om te zien en in de buurt te hebben. Ik waarschuw dan ook iedereen die binnen komt 😉
grappig en herkenbaar, tijd geleden was ik de auto aan het wassen, den binnenkant althans, zie ik in mijn ooghoek een vogel tegen de raam van de autodeur knallen, boem op de grond, snel manlief gaan halen in volle paniek, “er is iets ergs gebeurd er is een vogel tegen de auto gevlogen”, wij kijken onder de wagen, lag wat versuft bleek een roodborstje en vloog weer vrolijk weg! hoopte in een fractie van een seconde dat ik niet meer de binnenkant moet wassen maar dat was alweer een illusie… zoals die keer dat mijn handen na het afwassen begon te vervellen en dit melde aan mijn papa, tja ander afwas product dan maar 🙂
ik zit hier al uren in uwe blog te neuzen, deze keer van achter naar voor…. zucht nog zoveel te leren en te doen, maar eerst kleine stappen en verbouwen en dan tuinieren 🙂
Doe zo voorts!
Raar Lotte, in de weken voor ik zelf aan deze blog begon, las ik ook de andere ecoblogs van voor naar achter of kriskras helemaal door; ik acht mijn blog echter nog lang niet van hun niveau, zeker niet om helemaal door te lezen. Maar ’t is wel tof dat je dit laat weten, en wie weet begin je binnenkort zelfs zelf te bloggen over je leerproces! (en je weet altijd meer dan je denkt!)