Hoewel we tijdens onze reis meer geld hebben opgedaan dan de bedoeling was, konden we daar bij thuiskomst niet al te veel van merken op onze bankrekening. De reden daarvoor: het kindergeld was gestort.
Het is nu niet dat je daar de hele opvoeding van je kind mee kan betalen (na twee paar nieuwe winterschoenen was het al bijna op), maar het is toch een leuke opsteker waardoor er weer heel wat extraatjes vanaf kunnen. Maar de staat betaalt dat natuurlijk niet zomaar. Het is omdat zij vindt dat kinderen krijgen positief is, dat ze het subidieert. Om dezelfde redenen subsidieert ze alle maatregelen die de combinatie gezin-werk makkelijker maken (ouderschapsverlof, borstvoedingsverlof, tijdskrediet, enz.). Met andere woorden: de staat is blijkbaar serieus gediend bij onze procreatieve bezigheden. Dan moest ik toch eens opzoeken waarom dat wel zo is.
Een paar Europese en Belgische rapporten later zijn dit de conclusies: het geboortecijfer van West-Europa staat momenteel op 1.5. Naar schatting zal dat tegen 2030 oplopen naar 1.6 of maximum 1.7. Met andere woorden: we bollen er met z’n allen op achteruit; de bevolking neemt stelselmatig af. En waar ik nu dacht dat dat fantastisch positief was in termen van de belasting van de planeet, ecologische voetafdrukken, enz. blijkt dat helemaal niet goed te zijn: met de kleine schare kinderen die nu op de planeet wordt gezet, krijgen we de vergrijzing namelijk niet betaald. De ziekteverzekeringen zullen duurder moeten worden, de kapitaalkracht van de mensen zal erop achteruitgaan, en uiteindelijk zal de hele economie kelderen.
So what, dacht ik. Dan gaat het maar 20 jaar slecht; tegen de tijd dat onze kinderen volwassen zijn geworden is alles terug in evenwicht. Maar voor evenwicht moet het geboortecijfer binnen 20 jaar dan wel weer op 2 staan; want zolang het daar onder zit, gaat het totale aantal achteruit en blijft de vergrijzing duren. Dat heeft ook de staat gesnopen: met al die maatregelen voor uitbundigere voortplanting komen ze er niet. Wie kan dan nog helpen? Gezinnen die wèl nog veel kindjes op de wereld zetten: migranten.
Denk nu niet dat ik met mijn compleet ongenuanceerde samenvatting van die Europese bevindingen een aanklacht tegen migratie wil houden, of tegen al die andere voordelen zonder dewelke wij als gezin zeer ongelukkig zouden worden. Het enige wat ik met ontsteltenis vaststel, is dat nergens sprake is van de ecologische aspecten van het krijgen van kinderen. Wat is nu het beste voor de planeet? Als we het met z’n allen bij 2 kinderen houden, dan gaat de bevolking achteruit (de vele echterparen zonder kinderen of met 1 kindje in rekening gebracht). Zou dat niet prima zijn voor de natuur? Of moeten we er 3 op de wereld zetten, om een perfect evenwicht te krijgen? Dat zijn dan wel weer 3 vervuilertjes erbij. Beter helemaal geen kinderen dan? Of doen zoals een kennis het zegt: “Ik wil er 4; dat zijn er dan tenminste 4 waarvan ik weet dat ze het ecologisch goed zullen doen en daar kan de wereld alleen maar baat bij hebben. ” – “Omdat je ervan uitgaat dat wij zo’n perfecte opvoeding geven?” vraag ik. – Ze knikt. – “Ja, dat is natuurlijk zo,” zeg ik 🙂
Zouden de heren en dames minister daarover eens geen rapporten moeten publiceren? Sinds pakweg half september is de planeet ‘op’ en zijn we blijkbaar al door zijn reserves aan het gaan. Krijgen we dat opgelost door gloeilampen door spaarlampen te vervangen of zou er toch méér voor nodig zijn? Als we allemaal een minimale ecologische voetafdruk zouden hebben, kunnen we dan wèl eindeloos stijgen met onze bevolking? Of hebben we ergens een plafond? Daar mogen de heren en dames die andere opleidingen gevolgd hebben dan ikzelf zich eens over buigen, vind ik. Eén rapportje maar, of kindergeld in ecologisch opzicht te verantwoorden is (in financieel opzicht voor veel gezinnen uiteraard wel), en ik zou al heel tevreden zijn.
Read Full Post »
En de thuiskomst, zo na 2 weken hoogzomer? Ach, dat was eigenlijk nog zo slecht niet. Na een zomer als de onze brengt de herfst in zekere zin een aangename rust teweeg. We genieten van de eerste bladeren in het gras, de langzaam aanzwellende geur van rottend hout en bladeren, en daarbij dan nog het knetterend haardvuur en de eerste stoofpotjes waarvan de geuren weer geleidelijk in de muren kunnen trekken. En mochten we het toch eens niet zien zitten, dan hebben we altijd ons souveniertje nog:
Onder de appelboom 