De zomer is lekker!

Gisteren bijvoorbeeld, met de eerste worteltjes en de eerste patatjes.

Maar ook vandaag, met de eerste courgette (waarvan ik weliswaar nog altijd niet weet of het nu de black zucchini of de reuzencourgette is)

In de categorie ‘de eerste keer’ (geen verkeerde gedachten gij!) hadden we ook al: de eerste patatten, de eerste kuip erwten en de eerste rode bessen (in 1 seconde kaalgeplukt door de kroost). Voorlopig nog geen diepvriesvoorraden, want ik geef veel te graag weg.

En ook voor het eerst: de eerste zomerbol in bloei, de ranonkel!

Van ver kreeg ik hem absoluut niet scherp, maar van dichtbij gelukkig wel.

Verder zal het voorlopig een beetje stil blijven op deze blog. De artsen mogen nog 10 keer zeggen dat er geen oorzakelijk verband kan zijn, maar ik weet zéker dat ik voor de zwangerschap van de kinderen bij 28 graden NIET als een uitgewrongen dweil in de hitte lag te zieltogen, zoals ik nu wel doe; idem voor mokerslagen van migraine, oorsuizen en last van hoogteverschil – kindjes krijgen, dat stopt niet met de bevalling.

Read Full Post »

Poetsvrouw in huis en tuin

‘Poetsen’ in de tuin is bij ons een beetje zoals poetsen in huis: bij vlagen, met een zekere welwillendheid, maar ook met een immer voor de bijl gaand voornemen het vanaf nu eens heel regelmatig te doen en het vooral niet meer zo vuil te laten worden (opruimen!), en al bij al ook met een wisselende graad van grondigheid. Eén verschil: in de tuin schoonmaak houden is leuk, in huis daarentegen: bwuek. Maar gisteren (alweer een goed gekozen dag verlof!) moest ik zowel in huis als tuin kuisen, want ik heb het gepresteerd om mijn leegdruppelende handdoeken met vlierbloesemvocht (en het gewicht van citrusvruchten erbij) van een meter hoog in de al bijna volgelopen kom te laten pletsen, waardoor niet alleen behangpapier, keukenkasten, schoven (waar kruipt dat toch altijd allemaal?) vloer en servies vol plakkerige uitgeknepen vlierbloesemresten en -siroop hingen, maar ook mijn schoenen, kleding en haar. Bij het zien van de ondergelopen keuken en zijn al even ondergelopen vrouw vroeg meneer onderdeappelboom onmiddellijk bezorgd: ‘Oei! Hoeveel liter zijn we kwijt?’ …

Maar gelukkig was er dan toch ook nog tijd om in de moestuin te werken. En omdat het vermoedelijk weer een maand of 2 zal duren vooraleer die er nog eens zo onkruidarm bijligt, nam ik deze morgen snel nog wat foto’s. Hierboven de vruchtgewassen, de bladgewassen en de peulgewassen. De spinaze is weer enorm opgeschoten, maar zo erg is dat niet, want op die hoge stengels groeien ook blaadjes. Deze avond ga ik ze echter kaalplukken en uittrekken. En dan iets anders zaaien natuurlijk. Warmoes en sla hebben we ondertussen genoeg. Wat suggereert u, kenner?

En dan van in de verte tot dichterbij: de tomaten (al in bloei!), de aardbeien (dagelijks een soepbord vol), de kolen (kaalgevreten door slakken en nu te lijf gegaan met escar-go), de bonen (waarvan de helft niet opgekomen is 😦 ) en nog een streepje patatten, waarvan ik vanavond wellicht de eerste zal oogsten. De uien en wortels staan er niet bij op de foto, maar die doen het goed. Ik denk dat de babywortels nu toch wel klaar moeten zijn. En dan kan ook daar nog iets anders worden gezaaid. Zou rode biet nog lukken?

Het buurmeisje toonde mij het verschil tussen pompoen- en courgetteplanten: courgettes hebben prikkerige bladeren, pompoenen niet. Blijkt te kloppen, want de eerste vruchten laten zich nu zien. En van zodra dat het geval is nijp ik de bloem eraf omdat de beestjes langsdaar de vrucht schijnen binnen te dringen. Bovenstaande pompoen is al een keer of 4 van groeirichting veranderd. Slaap daar mee onder één deken, en je ligt de hele nacht bloot…

Qua bloei is het nog povertjes. De klaprozen zijn terug, en de lavatera begint te bloeien, maar op stokrozen, gladiolen, margrieten en dahlia’s is het nog wachten. Het ‘onkruid’ dat ik zo verwoed heb uitgetrokken, blijkt cosmea te zijn… Gelukkig heb ik de laatste 10 kunnen redden toen mijn frank gevallen was…

Tussen de bloempotjes op de grond staat overigens het enige komkommerplantje dat overgebleven is, en op de achtergrond zie je het huisje van de kinderen, inclusief stenen kip die ze regelmatig te eten geven.

En dan ga ik nu après-soleil kopen, want het was onverwacht warm gisteren, jaiks…

Read Full Post »

Bloesems om van te snoepen

Neen, natuurlijk is het al lang niet meer origineel om over vlierbloesem te bloggen. Maar het is nu eenmaal de tijd van het jaar, en behalve mooi is dat ook lekker. Dat er 4 kleine struikjes spontaan in onze tuin gekomen zijn, en daar nu al hun best doen om jaarlijks te verdubbelen in grootte, is alleen maar mooi meegenomen.

Ik maakte, zoals vorig jaar, de gevaarlijke vlierbloesemchampagne. 9 liter dit keer, en we zijn van plan om de flessen buiten in de oude garage te bewaren zodat er, in geval van openknallen, toch geen gigantische ongelukken kunnen gebeuren.

Omdat linken helaas niet eeuwig blijven werken, hier ook nog even het recept:

– 6 vlierbloesemschermen (10 is ook goed)

– 3 liter water

– 1 citroen

– 1 1/2 el witte wijnazijn

– 500 g suiker

De suiker oplossen in een halve liter water door het een beetje op te warmen. Daarna gewoon de rest erbij doen. Citroen uitpersen, maar de schil er ook nog eens bijdoen. 4 dagen laten trekken (af en toe roeren), en dan zeven door een neteldoek, en in flessen gieten. Na een week of 2 komen de broebels opzetten, en dan is het zaaks om dagelijks de doppen van de flessen eens open te draaien om openspatten te vermijden. Gevaarlijk lekker.

Op de blog die vaak-meer-een-heerlijk-restaurant-dan-een-tuinblog-lijkt (met uitzondering dan van het vrij essentiële kenmerk dat je er kunt gaan eten 😉 ), op die blog dus, staat dankzij de ijzeren wetten der logica ook nog een recept voor vlierbloesemsiroop onder de titel ‘rabarberen’. ’t is maar dat je kan volgen :-). Maar, we hebben dus alle vertrouwen in de receptjes van die blog, en dus sloegen we ook aan het kokerellen. Het is min of meer hetzelfde recept als van de vlierbloesemchampagne, maar met minder water en méér vlier:

-1,5 l water

– 30 bloemschermen

– 1 kg suiker

– 1 citroen, 1 appelsien, 1 pompelmoes (of citroenzuur kopen, maar dat oogt niet zo mooi als die schijven citrus tussen de vlierbloesems).

– eventueel nog wat gember

Zoals uit de reacties blijkt, kan je dat opkoken, of ook niet. En je hoort inderdaad af en toe wel eens van een flatertje waarbij de vlier bruin wordt en gaat stinken. Ik denk dat ik de boel gewoon zal zeven, heel lichtjes ga koken, en dan volgens een tip van de zus van de vriendin van de tante van de buurvrouw: invriezen in ijsblokvormpjes. Kan nooit beginnen schimmelen of gisten, en met 2 blokjes in een glas water krijg je de ideale zomerse limonade. Zij doet het ook wel eens op vanille-ijs, die vlierbloesemsiroop. Dat moeten we toch ook eens proberen deze zomer, al zie ik het me meer op frambozenijs doen…

En als je daarna dan nog aardbeien in eigen tuin gaat plukken, ziet dat er zo uit:

Dramatisch mislukte foto, ik weet het, maar ’t was zo’n mooie combinatie, dat rood en dat wit.

(Mag dat trouwens, de vlierbessenstruiken van provinciale domeinen leegroven?)

En dan zijn er nog méér bloesems om van te snoepen, tenminste als ze bes zullen geworden zijn. De doornloze braam bijvoorbeeld:

En ook de kiwibes schijnt vrucht te zullen dragen:

De natuur doet dus goed z’n best om te doen alsof het een normaal zacht voorjaar is geweest. Nu het weer nog. De zomer mag toch ècht beginnen komen nu…

Read Full Post »

Wolkenkrabber voor kabouter Pinnemuts

Het was hoog tijd om nog eens rond de vijver te zeisen, waar de netels blijven schreeuwen: ‘sproei mij! Sproei mij!’ Voorlopig weerstaan we nog aan de roep, maar het is soms moeilijk. Maar kom, met de 3de zeisbeurt van dit jaar hopen we de netels toch langzamerhand een beetje te vermoeien.

Het was zo al zeisend dat ik dacht: ‘hola, dat is iets speciaals’, en in de flits van de gedachte erin slaagde de zeis snel af te wenden van de witte toorts die tevoorschijn kwam.

‘Dit moet ongelooflijk zeldzaam zijn’, dacht ik ook nog. Maar ondanks divers gezoek op google pictures en andere databanken, slaag ik er niet in te definiëren welke paddenstoel dit is. Dus ofwel is hij zo zeldzaam dat niemand hem ooit heeft gezien, ofwel is hij zo algemeen dat niemand de moeite neemt hem te fotograferen. ’t Is pertank geen kleintje:

Iemand van jullie zal het misschien wel weten?

En weet die persoon dan ook of een legioen van zwart met oranje rupsen op de wortels een probleem is?

Read Full Post »

Ik kom van mijn werk en ik steek in mijn koffer…

… twee soay-schaapjes!

(enfin, op de foto nog maar eentje, maar het andere was er ook)

Eerder hadden we het nochtans over ouessants gehad, een dwergschaapje dat veel gehouden wordt op kleine stukjes weide. Maar mevrouw onderdeappelboom ging naar enkele ouessants in de buurt kijken en stelde vast dat ze geen bijzondere affectie voor die diertjes voelde. Meneer onderdeappeloom had geen probleem met zo’n emotioneel argument, maar raadde mevrouw onderdeappelboom dan wel vriendelijk doch beslist aan om snel met een beter alternatief op de proppen te komen. Zo gezegd zo gedaan: het soayschaapje.

Soays komen net als ouessants van een eiland, maar dit keer een Schots ipv een Bretoens, en ze zien er toch wel anders uit. Meer schaap dan een ouessant, meer hert dan een schaap, minder geit dan een euh geit. Ze kunnen bovendien met weinig gras tevreden zijn, eten occasioneel wel eens een distel op, en verliezen zelf hun vacht.  En bovenal: mevrouw onderdeappelboom was direct weg van de diertjes; liefde op het eerste gezicht! Omdat soays niet zo veel voorkomen, vonden we ze helaas niet in de buurt, maar alleen 50 km verder. En dus ging meneer onderdeappelboom deze avond na het werk om schaapjes, die tot ons verdriet een uur lang met vastgebonden pootjes in de (weliswaar koel gehouden!) koffer hebben moeten liggen, terwijl meneer onderdeappelboom in elke bocht stierf van de stress bij de gedachte aan verschuivende schapenlijfjes. Maar ze doen het goed, hier thuis. We konden ze makkelijk in onze armen naar de weide dragen èn de kindjes vonden ze fantastisch. Omdat ze nogal schichtig zijn, kreeg ik er nog maar eentje op de foto, maar deze avond gingen ze al samen de stal binnen, dus hopelijk wennen ze ook snel aan ons.

De kinderen mochten ook namen bedenken. Of toch eentje, want omdat het metekindje van mevrouw onderdeappelboom zo gek is van schapen dat er in haar kamer meer schapenknuffels staan dan op alle waddeneilanden samen, daarom dus lag het al lang vast dat het ene schaapje Annabel zou heten. De andere naam mochten de kindjes wel kiezen, en daar moest en zou het dochtertje onderdeappelboom voor ‘Emma’ kiezen. Meneer Eigenwijze Tuin zal weten waar die naam vandaan komt, maar meneer onderdeappelboom kan zich niet voorstellen dat een kind het een compliment vindt dat een schaap naar haar vernoemd wordt. Of vergissen we ons?

Read Full Post »

Tussen de buien en werkuren door…

Het werkleven overheerst tegenwoordig nogal onze vrije tijd, waardoor er van bloggen en tuinwerk maar bedroevend weinig in huis komt. Ook nu maar een snelle impressie van een kwartiertje wandelen door de tuin, maar dan toch een kwartiertje waaraan wij ons hart kunnen ophalen.

Alleen het boeketje bij de aardbeien komt niet uit eigen tuin (maar van prins Filip (wel, onrechtstreeks toch)). De eerste foto van het binnentuintje is gigantisch misleidend, want het lijkt een heuse border te zijn, terwijl het maar een schort groot is. Zo zie je: op een blog is je tuin maar zo mooi als de foto’s die je ervan neemt. Oei… 🙂

Read Full Post »

Zomer is…

… de moestuin langzaam zien groeien.

… een hele hoop plastic buitensleuren tot eindeloze vreugde van de kinderen.

… met de buren staan praten die op een gegeven moment met een eend onder de arm staan en die met de boodschap “niet te veel vragen stellen” gewoon bij je op de vijver zetten.

Verder is er ook gewerkt, wees gerust. Een kruiwagen of 5 onkruid werd op de composthoop gekieperd; een bewijs van hoe de tuin tot onze spijt bij momenten ook compleet verwaarloosd wordt door chaotische werkweken, een dringend schoon te maken huis, of door ikweeteigenlijknietwatnogallemaal. Rond de vijver werd weerom gezeisd, maar we blijven onze strijd tegen de duizenden netels verliezen. Ook het water is teleurstellend: bruin, in plaats van het heldere water dat er vroeger was. Wellicht een gevolg van de eenden, maar die houden dan weer de netels een klein beetje tegen. En zo is het wikken en wegen, organiseren, plannen, werken en stresseren, maar, wees gerust, toch ook volop genieten van het mooie zomerweer. En blij zijn dat we geen last van hooikoorts hebben, want het sneeuwt hier (zonder overdrijven!) weer kilo’s wilgenpluis.

Read Full Post »

Oei, wa’s da?

Toch geen perevuur zeker?

De verbrande look lijkt erop te wijzen, de gaatjes hopelijk niet?

Read Full Post »

Nog méér open tuin, voor iedereen

We zijn juni, maand van de opentuindagen. De ecologische opentuindagen worden komend weekend (5 en 6 juni) al gehouden, en de andere opentuinen zoals altijd in het laatste of in de laatste twee weekends van juni. Waarom de beide opentuinweekends niet samenvallen is mij een raadsel. ’t Is niet omdat er niet gesproeid wordt, of alleen inheemse planten in de tuin staan, dat de tuin er noodzakelijkerwijs anders uit ziet, toch? Enfin, ik, eeuwige zeurpiet, hou in elk geval niet van het aparte sfeertje dat gecreëerd wordt door eco-tuinen op andere dagen open te stellen dan niet-ecotuinen. Ik ga dan ook consequent niet naar de eco-opentuinen, maar wel naar de andere; af en toe moet je gewoon de meerderheid steunen.

Mocht u van plan zijn hier en daar in andermans tuin te gaan neuzen, dan raad ik u in volle overtuiging de niet-ecologische tuin van Mia Gevaert aan, in het schone West-Vlaanderen. Inderdaad: niet-ecologisch, want er staan toch wel wat uitheemse planten in en er wordt  (weinig, maar toch heel af en toe) eens gespoten. En toch stuur ik u er zonder aarzelen naar toe, want Mia Gevaert wordt door tuinierders niet alleen geroemd als Grande Dame van de Engelse Tuin, ze vertelt vanop haar tuintroon ook aan iedereen die het wil horen hoe belangrijk een moestuin is, waarom je achter de borders nog koeien ziet lopen, dat zevenblad mooi bloeit, en dat ook de meest waardevolle cultivars uiteindelijk ook de natuur moeten dienen. In haar eigen woorden: “Natuurlijkheid is iets dat stijl en structuur niet uitsluit. Integendeel. Hoe klein je tuin ook is, als een vogel er in een struik kan broeden of een pad er zijn habitat in vindt, dan heb je al voor een stukje aan natuurbescherming gedaan.” Ten bewijze daarvan kwaken de kikkers in haar vijvertje en lopen de waterhoentjes op het gazon van de appeltjes te eten. Er is een bessenparkje, een bosstuk, veel mooie rozen, prachtige vondsten tegen een noordermuur, een grassenborder, enz. Vergeet ook niet naar boven te kijken: de vaantjesboom is maar één van de vele bijzondere bomen die een nekkramp waard zijn. Daarenboven schrijft Mia ook tuinboeken, waarvan er eentje tot beste tuinboek werd bekroond (zie dit artikel). Ook daarin aarzelt ze niet de brave tuindametjes af en toe een veeg uit de pan te geven, terwijl ze daarnaast wel een mooie tuingids met plantenadvies op poten zet. Bijkomende info: Mia is de grens van 75 jaar al enige tijd voorbij, en plant dit jaar dan ook haar allerlaatste opentuindagen. Ga er dus nog eens naar toe, nu het nog kan. Verwacht geen Sissinghurst, verwacht geen bloemenweide, maar geniet van de natuurlijkheid die gecultiveerde planten je kunnen bieden. O ja, het kost 3 euro, maar ik vind het maar logisch dat als een hobby tot beroep uitgroeit dat je er ook iets probeert mee terug te verdienen, niet?

Meer info hier.

Read Full Post »