Paradijselijke pret

Of we zin hadden in een uitstap, wou de familie Buikerg weten. Natuurlijk! We hadden eigenlijk nog wel geen verlof, maar dat was rap genoeg geregeld. En de locatie? Wel, het mocht iets met tuinen zijn, het moest ook liefst iets kindvriendelijk zijn, en eindeloos lang in de auto zitten was niet meteen het meest aantrekkelijke punt. En dus stelde de familie onderdeappelboom voorzichtheidshalve het park Paradisio voor. Dat heet tegenwoordig niet meer zo.  Je moet nu hersencellen en articulatiespieren activeren om het woord ‘Pairi Daiza‘ voort te brengen. Het klonk een beetje kitsch. Het klonk een beetje verdacht. Maar schoonbroer en schoonzus lieten ons weten dat je er nog méér kunt wandelen dan in Planckendael. En dus waagden we het erop. Het was bovendien maar een goede 3 kwartier rijden vanuit de Vlaamse Ardennen. Geregeld? Geregeld!

Nu is het niet de bedoeling om hier verslag te doen van alle vakantieactiviteiten. En het is evenmin de bedoeling om verslag te doen van alle attractieparken. Maar terwijl we daar zo in het onuitspreekbare Pairi Daiza liepen, werden de 2 ouderlijke paren met kroost gaandeweg zeer enthousiast. Want bleek Pairi Daiza nu toch zeker wel de ideale symbiose tussen dieren enerzijds…

En tuinen anderzijds

Op de site van de oude abdij Cambron verscheen een tiental jaren geleden al het vogelpark Paradisio. Maar gaandeweg ontdekten de eigenaren bij zichzelf een ruimere interesse voor dieren en natuur. Een beetje spiritueel, dat wel, maar ruim gepercipieerd, met oog voor alle hoeken van de wereld, èn met oog voor het plezier van ouders en kinderen. Om u even te laten meegenieten:

Giraf met bambi-stand.

Pelikaan met jeuk onder de oksel.

Zicht op de Indische tuinen (maar niet bezocht wegens tijd tekort)

Klikklakkende ooievaars

En pinguins onder de douche.

Verder waren er leuke picknickplaatsen, een hete maar mooie serre, om nog maar te zwijgen van de schier eindeloze hangbruggen:

We hadden niet alleen de meest regenachtige dag van de week gekozen, maar op het moment dat we aan de hangbrug begonnen kregen we ook de meest regenachtige regenbui van de dag. “Eigenlijk waren het druppeltjes”, zei dochter onderdeappelboom achteraf, duidelijk vergeten hoe krulharen drupten en jassen doorweekt uit het klautertouw tevoorschijn kwamen. Integendeel: ze hadden er dorst van gekregen en wilden water drinken. Véel water drinken. (en bij deze nogmaals dank aan meneer Buikberg die bereid was buggies te helpen dragen terwijl mevrouw buikberg van het wiebelen van de hangbruggen gebruik kon maken om dochter buikberg in slaap te wiegen).

Zeiden we ook al dat het duur was? (17 euro vanaf 3 jaar). Maar zeiden we ook al dat het toch de moeite is? Had ik het al over die boot met bood/t-schap over biodiversiteit? En over het zalig gebrek aan winkeltjes en andere merchandising? Eentje maar, één winkel maar! En dan nog met dieren-knuffelbeesten waar je weinig tegen kan hebben. En binnenkort komt er nog een wederopstanding van de brouwerij van de paters van Cambron. Dus wat denk je? Moeten de blogontmoetingen altijd plaats vinden in het winderige ecoflora in het begin van een nog redelijk kil voorjaar? Of is een zomerse uitstap in dit of een ander wandel/atrractiepark ook een optie? Met aangepaste picknick?

Read Full Post »

Wat je langs de voordeur weggeeft…

…komt langs de achterdeur terug binnen. Dat is wat de grootmoeder van mevrouw onderdeappelboom altijd zei, en wat ook haar dochter, de moeder van mevrouw onderdeappelboom dus, tegen de buurman zei toen hij in nood kwam vragen of ze soms een brood op overschot had, en vervolgens vroeg wat zijn schuld was. “Wij zijn geen winkel hoor”, zei de mama van mevrouw onderdeappelboom. “En trouwens, wat je langs de voordeur weggeeft, komt langs de achterdeur terug binnen”.

Niet veel later stond de buurman terug voor de deur. Hij had allerlei plantgoed bij voor de mama van mevrouw onderdeappelboom. Langs de achterdeur dus. “En,” zo zei hij, “deze 2 paprika-planten en deze 2 augurk-plantjes zijn voor je dochter, mevrouw onderdeappelboom, om haar te bedanken voor haar blog.”

Huh? Verslikking!

Want ik ben natuurlijk dolblij met bovenstaand plantgoed, maar om mij te bedanken voor mijn schrijvelarij hier… Temeer daar het eeuwen geleden is dat ik hier nog een goed stukje heb gepleegd (waarmee ik lijk te impliceren dat ik mijn stukjes soms goed vindt; ewel, ja, soms wel, zo eens in de 3 maanden ben ik volkomen zelfgenoegzaam tevreden). “Er zijn zoveel betere blogs!” zou ik willen zeggen (zie mijn blogroll). Maar dan moet ik het plantgoed misschien teruggeven… ;-). Dus laat ik het maar even omgekeerd doen: beste buren van de ouders van mevrouw onderdeappelboom, als je nog meeleest, laat je me dan eens weten wanneer je tijd hebt om eens langs te komen. Je hebt een stuk taart verdiend! Langs de achterdeur dus :-).”

Read Full Post »

Verstoppertje

Zie je welke vlinder ik ben?

Nee?

Misschien sta ik te dichtbij.

Ik laat me even van wat verder zien…

Nog altijd niet?

Geen probleem, ik ben fotogeniek in alle richtingen.

Zelfs langs mijn bevallige achterzijde…

Nu heb je het toch al gezien hé?

Nee, nog altijd niet?

Vooruit dan maar, even een tip van de sluier oplichten…

Gezien?

Ja?

Goed zo!

Dan ben ik er nu mee weg…

Read Full Post »

Klavertje vier

Een mooi gazon is een rijk gazon. Dik van gras en mos, sappig groen, en vol madeliefjes, boterbloemen en (hoewel liever niet in overwoekerende mate:) ook paardebloemen. Helaas kunnen wij daar alleen nog maar van dromen: ons gazon is nog niet zo zacht en mossig, de eerste boterbloemen steken nog maar net de kop op, en in plaats van madeliefjes hebben we ereprijsjes (mooi!) en … klaver. Véééééél klaver. En naar het schijnt overheerst dat op de lange duur het gras. Dat zou hééél jammer zijn, want dan moeten we het een beetje intomen, terwijl wij nu dagelijks kunnen genieten van blote kinderteentjes in de klaver:

Als de kinderen van al dat rondlopen dorst krijgen, dan maken we vlierbloesemlimonade met onze vlierbloesemsiroop: een fles water, een hoeveelheid siroop naar eigen believen, en dan nog wat verse citroen, verse munt èn enkele schijfjes komkommer. Die laatste gewoonte heb ik overgehouden aan een au- pair-verblijf in Engeland, waar ze heuse Cucumber Parties houden.  Maar het is geen ongezonde gewoonte. In tegenstelling tot dat broodje chips bijvoorbeeld. Hm, lekker! 🙂

Read Full Post »

De wonderbaarlijke lotgevallen van de werkmens

De (gelukkig voor hen) niet zo talrijke contacten die ik met facebook-status-updates ambeteer, weten het ondertussen wel al: de avond van de familie onderdeappelboom viel iets anders uit dan gepland. Dat zit zo: de maand juni was een bijzonder zware werkmaand voor mevrouw onderdeappelboom, met een overstroming aan vergaderingen, culminerend in een groot evenement waar zij verder geen ervaring mee had. Het liep goed, maar de opgebouwde spanning tegen 1 juli was navenant. Meneer onderdeappelboom heeft het niet zo culminerend druk, maar wel doorlopend. En dus hadden we een hele tijd geleden al een avondje voor onszelf gepland, om toch nog eens tot onszelf te komen. Deze avond dus. En ja, we waren bij de reservatie enkele weken geleden zelfs zot genoeg om alvast een avondje op een terras te reserveren, want je weet immers maar nooit dat het plots toch goed weer is! En warempel: het was zalig goed weer vandaag! En we waren beiden op tijd thuis om nog zonder opjagen weg te kunnen gaan! En er waren net mossels te verkrijgen!!! En… de babysit belde af!…

’t Is te zeggen: smste af.  Zonder ‘sorry’ of soortgelijke.  Zonder te reageren op mijn sms terug overigens. En evenmin op mijn 3 onbeantwoorde oproepen…

In dat soort gevallen heb je de Bond, waar we geen lid van zijn, en het internet, waar je alleen na moeizame registratie de al bij al talrijke babysit-websites kunt bekijken, waar je vervolgens voornamelijk emailadressen te pakken krijgt; Van de 3 telefoonnummers die ik vond, was er geen enkele die deze avond kon komen. Hoe zou je zelf zijn…

En dus moesten we er ons bij neerleggen: geen avondje uit. Maar: de mossels zouden we niet aan ons laten voorbijgaan! En dus werd er snel nog naar de winkel gereden, en togen we aan het kokerellen met wat in de moestuin te vinden was. Hou je vast voor een ongekende combinatie: mossels met courgette, ui, wortel, rode warmoes, peterselie en verse oregano en munt. En mocht u er aan twijfelen: het was eigenlijk zéér lekker. En best wel romantisch hé, zo in eigen tuin?

Wat ik daarnet nog vergat te zeggen: we wisten dat ook de groutouders niet alleen ver weg wonen, maar ook min of meer bezet waren deze avond. De ouders van mevrouw onderdeappelboom hadden andere plannen, en de schoonmama was ook de hele avond weg. Alleen schoonpapa was vrij van 20u30 tot 21u30. Te kort om ons even op restaurant te laten gaan maar wel lang genoeg om… toevallig even langs te komen. Nèt toen wij ons met opgekrikt gemoed aan onze mossels gingen zetten. En schoonpapa had eigenlijk ook nog niet gegeten. En dus… is bovenstaande foto uit een bedrieglijke hoek genomen… En ziet de werkelijkheid er nogal anders uit:

Máár: schoonpapa kon wel bevestigen dat mossels met courgette en warmoes heel erg lekker zijn! En dat is eigenlijk vooral wat ik in het kader van deze (moest)tuinblog wil zeggen: het maakt niet uit wat in je moestuin staat; het past sowieso bij mossels. En wat is er zomerser dan die beestjes zelf te kunnen aankleden met wat groen uit de tuin? En tussen haakjes, voor wie net als wij geen frietketel heeft: zelfs frietjes uit de oven vallen best mee. Nog meer goed nieuws? We hebben veel geld uitgespaard deze avond 🙂

PS Dat lange gras op de bovenste foto gezien? Daar groeit een ‘Eigenwijs’ experiment…

Read Full Post »

Over nateelt, nadenken en nazomerbloemen

De groenten in de moestuin wisselen stilaan van ploeg: de vroegst gezaaide sla, radijzen en warmoes zijn al lang opgepeuzeld, struiken van peultjes en erwten worden langzamerhand dor, vroege worteltjes kwamen al op ons bord terecht, en de eerste aardappelen zijn nu al een tijdje geleden geoogst. Bijna zullen de uien te drogen hangen, en de eerste courgetten  zijn alleen maar de voorbode van een tweede reeks groenten die klaar staat om te rijpen en geoogst te worden: boontjes, keukenraap, rode biet, enz.

Gisteren plukte ik het laatste vergiet erwtjes en peultjes-die-er-ondertussen-ook-als-erwten uitzien. Samen met de kinderen dopte ik toch al heel wat diepvriesporties vol, ondertussen niet alleen genietend van die twee lijfjes die het vanzelfsprekend vinden om tussen mijn benen te zitten tijdens het doppen (handig dat dat is! en het dop-tempo verhoogt er schrikbarend van!), maar ook van de vele erwtjes die ik naar hun mond zag gaan, en hun regelmatig terugkerende  “oh, grote sprong!” als er weer een erwt het luchtruim instoof.

Daarna trok ik alle struiken van de draad, zodat de gladiolen, als ze straks bloeien, beter zichtbaar zouden zijn vanuit de tuin. De wortels moeten in de grond blijven, waar ze stikstof zullen afgeven dat nuttig is voor de groenten van volgend jaar.

Maar de peulen en erwten zijn niet de enige groenten wiens dienst erop zit. En wat dan? Wel, dan is er nateelt; het bijzaaien en planten van groenten die in staat zijn om in deze warme zomermaanden nog te kiemen, en die minder tijd nodig hebben om tot wasdom te komen. Maar ook bij nateelt moet er nagedacht worden, want het systeem van vruchtwisseling moet ook hier in acht worden genomen.

In het algemeen blijf je dus beter kolen bijzaaien op het bed van de kolen, en peulgewassen op het bed van de peulgewassen.  Met wortels is het oppassen, want hier en daar wordt toch afgeraden om bijvoorbeeld je winterwortels te gaan zaaien op de plaats waar je net de vroege wortels hebt geoogst. Maar bonen na peulen kan dan weer wel zonder problemen. Hieronder een (niet exhaustief) lijstje van wat je  in juli nog zou kunnen zaaien:

– KOLEN: savooikool, chinese kool, winterrammenas, keukenraap; eventueel nog bloemkool en broccoli

– BLADGEWASSEN: andijvie, winterprei, ijsbergsla

– WORTELGEWASSEN: wortels, rode biet, keukenraap

– PEULGEWASSEN: boontjes

Bij de vruchtgewassen zou je vermoedelijk ook nog een courgette in gang krijgen, maar normaal staat dit bed nu toch vol. En bij de aardappelen heb je nu veel plaats, maar om nieuwe aardappelen te planten, is het nu toch te laat. En dat is eigenlijk het voornaamste probleem bij nateelt, met name dat de bedden met de gewassen die je nog zou willen telen al volstaan, en dat je de groenten van de bedden die leegkomen niet opnieuw kunt zaaien of planten. En dan komt de verleiding natuurlijk om je wortels te gaan zaaien waar de spinazie stond, of nog wat kolen waar de aardappelen net zijn geoogst. Maar dat kan alleen met uiterste voorzichtigheid, want op die manier ben je eigenlijk al groenten aan het doorschuiven die je pas volgend voorjaar zou mogen doorschuiven. En je moet toch altijd proberen 4 jaar tussen 2 identieke teelten in te laten.

Het voordeel van mijn 9 bedden is dat ik wel een beetje vals kan spelen. Aan het aardappelbed raak ik liever niet, daar heb ik gewoon phacelia gezaaid; maar op het bed van de aardbeien kan ik straks zonder problemen wortels zaaien; dan zal er nog altijd 4 jaar tussen twee teelten zitten. Dan moet ik wel wat aardbeien wegdoen (geen probleem, ze dragen niet allemaal even goed) of doorschuiven (en dan moet er weer nagedacht worden naar waar).  Bij de bladgewassen zouden ook nog wel wat boontjes mogen worden gezaaid, op voorwaarde dat ik dan bladgewassen elders zaai (maar die vormen eigenlijk geen probleem in de vruchtwisseling). Veel nadenken dus, en alles goed bijhouden op papier (al dan niet elektronisch)

En dan zijn er nog de bloemen die de blootheid van sommige lege bedden kunnen verzachten. De gladiolen en dahia’s bloeien nog niet, maar de andere bloemen laten zich langzamerhand zien.

Het was lang wachten op de reukerwten dit jaar; de spontane zaailingen waren veel vroeger in bloei dan de voorgezaaide, nieuwe exemplaren. Maar nu is de dagelijkse pluktocht langs dit heerlijk geurende goed weer begonnen.

De irissen laten zich ook zien – ’t blijft toch echt een stukje Van Gogh in de moestuin.

Ook de cosmea heeft zichzelf uitgezaaid (natuurlijk had ik al heel wat zaailingen uitgerukt vooraleer mijn frank viel…) en toont nu zijn eerste bloemetje.

En van deze sidalcea dacht ik dat hij even hoog kwam als een stokroos (alcea), maar dat is helemaal niet het geval. Ik vind hem wel zo mooi dat ik denk dat ik hem volgend jaar ga planten in de nog aan te leggen border rond het nog aan te leggen 2de terrasje (“Allé, tuinplan 8”, lachte de broer onderdeappelboom. Met onmiddellijk daaropvolgend: “En weet je echtgenoot hier al van? ”  Euhm… Broers kennen hun kleine zusjes te goed ;-))

Van de echte stokrozen is alleen de foeilelijke pipigele stokroos al in bloei; de mooie roze is niet meer uitgekomen, en van de andere stokrozen in de moestuin weet ik eigenlijk niet meer welk kleur ik had gekozen. De margrieten beginnen er ook te bloeien (chrysantemum – geen wilde margriet in de moestuin helaas), maar nog povertjes omdat ik ze veel te laat heb verplant.

En verder? Verder is die moestuin al weer veel te klein jong!

Read Full Post »

Steepletop

Hoor eens jij, basilicum, en jij

daar, Lemon Verbena, jullie allebei;

nu is het aan jullie om je wat te sterken

tegen de vorst. Ik zorgde voor snoeien,

ik ben te moe om nog aan jullie te werken.

Ik zorgde voor spalken en sproeien.

Jullie beurt nu. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd.

En overigens mag ik hier wel eens groeien

en een grote dichteres worden, zoals beloofd.

Dat was uiteraard een gedichtje van Herman De Coninck. Om zelf gedichtjes te bedenken, hebben wij het namelijk te druk…

Read Full Post »

Kersentaart

’t Is weer kersentijd! En mocht je niet genoeg hebben aan de recepten van vorig jaar, dan is er hier nog eentje extra:

Ingrediënten:

– 500 g kersen

– 4 eieren

– 12 soeplepels zelfrijzende bloem

– 10 soepl. suiker

– 8 soeplepels melk

– 6 soeplepels olie

– 2 pakjes vanillesuiker

Voor de afwerking: 50 g boter, 50 g suiker en 1 klein ei

Werkwijze:

Meng de eierdooiers met de suiker, melk, olie en vanillesuiker. Doe er de zelfrijzende bloem bij, en vervolgens het tot sneeuw geklopte eiwit.

Doe het mengsel in een bakvorm, doe er de kersen boven en bestrooi met paneermeel.

Bak 20 min. op 200 °C.

Voor de afwerking: smelt de boter en voeg de suiker en het ei toe. Giet het bovenop de warme taart en bak nogmaals 10 minuten. Smakelijk!

Read Full Post »