Oooooooooh!

De gluiperd!

Op MIJN tomaten!

De gele dan nog wel!

OORLOG!!!!

Read Full Post »

Hoe het bij een pint toch allemaal goed kwam

Het gezin onderdeappelboom presteerde het om gisteren op de blogmeet al meteen te laat te komen. Dat wil zeggen: we waren schoon op tijd. Op de parking. Maar ’t was nog een kwartier stappen tot aan de ingang van de SLE-tentoonstelling alwaar de rest van de bende stond te wachten. De rest van de bende zijnde: het gezin Eigenwijze Tuin, het gezin Natuurlijk-Rijk, en het gezin ‘Grow for it‘. De Buikbergjes hadden per sms moeten afzeggen: dreigende examens en een lastige nacht weerhielden hen helaas van een leuk treffen. Ook Hilda en Boerenerf werden niet gespot. Misschien dat de slechte weersvoorspellingen sommigen ervan weerhielden langs te komen, maar dat was dus nergens voor nodig; het bleef bijna de hele namiddag droog.

En zo waren wij dan te laat, waarvoor nogmaals excuus. Geloof ons, zo onder het zicht van een groepje nieuwsgierige bloggers nog 5 minuten moeten stappen om tot bij hen te geraken, was straf genoeg! (klamme handjes, knikkende knieën…). De Eigenwijze mensen kenden we al, de familie Grow-for-it werd herkend aan de kinderen. Familie Natuurlijk-Rijk moest zichzelf voorstellen, want die houden het gezin net als de onderdeappelbomen buiten beeld op de blog.

En dan gingen we dus langs de dieren, leerden oudere kinderen aan jongere kinderen hoe ze schapen moeten aaien (“Ja, jullie hebben ook schapen, maar wij hebben normale schapen”, dixit de jongste eigenwijze zoon tegen mevrouw onderdeappelboom…) met als hoogtepunt een ezelritje voor alle aanwezige kroost. Even was het gezin Natuurlijk-Rijk verdwenen en ervan verdacht er vanonder te muizen wegens ‘blogontmoeting niet leuk genoeg’ (;-)). Maar het bleek niet meer dan een sanitaire verdwijning geweest te zijn; overigens één van de meest uigeoefende activiteiten van de dag: met de kinderen naar de wc gaan. Uiteindelijk moesten de natuurlijk-rijken toch naar huis om hun overigens zeer braaf jongste dochtertje te slapen te leggen, maar we hebben elkaar ontmoet, en dat maakt het lezen op andermans blog toch weer een beetje leuker.

Bij het zien van een naderende bui stelde meneer onderdeappelboom voor om alvast een tafel te gaan reserveren terwijl wij nog even naar de kippen en eenden keken. Dat kon op algemene instemming rekenen. En zie, toen limonades, pintjes en ijsjes geserveerd werden, kwam het gebabbel dan toch los. Een paar voorzichtige: ‘waar woon je eigenlijk precies’ en wat schuchtere uitwisselingen over wanneer en hoe je blogstukjes schrijft werden afgewisseld met gesprekjes over de kinderen. Mevrouw Eigenwijze Tuin zat per ongeluk een beetje verder van de rest verwijderd (puur toeval, ik hoop dat ze daar niet kwaad om is) en meneer onderdeappelboom zei ’s avonds rond 22u: ‘En tomatenman (excuus, dat bekt iets makkelijker dan 666bbq) was er dan uiteindelijk niet?”

Mevrouw onderdeappelboom: “Hoezo, hij was er niet? Je zat ernaast?!”

“Allé gij, echt waar? Die met zijn ukelele hé?”

“Ja die.”

“Maar enfin, had ik dát geweten!”.

Dus zo zie je maar dat het allemaal niet altijd vanzelf gaat. En ja, soms is het eens stil, en zit een mens zich af te vragen of de anderen nu niet onnoemelijk ontgoocheld zijn. Maar toch zijn wij met het idee naar huis gegaan dat als we ergens aan een tafel met lekker eten zouden zitten, en de kindjes eventueel elders zouden zijn zodat hun ouders iets minder afgeleid zijn, dat we dan best wel eens een heel leuke avond zouden kunnen hebben…

Read Full Post »

Uit het verslag van de jury

Bijeenkomst van de jury voor de uitreiking van de onderdeappelboom-prijs op vrijdagavond jongstleden.

Aanwezig: de heer en mevrouw onderdeappelboom (respectievelijk secretaris en penningmeester).

Afwezig met kennisgeving: de kleine onderdeappelboompjes (ereleden).

Punt 1: opstellen van de longlist

De jury telt 16 commentaren waarvan 10 unieke deelnemers (exclusief zichzelf). De jury oordeelt dat zij hun emailadressen hebben ingevuld en derhalve aan de objectieve vereisten voldoen. Edoch, er zijn sterke vragen omtrent de ontvankelijkheid van een aantal van de deelnemers. In het bijzonder de niet nader-genoemde deelnemer die niet alleen het jurylid, maar ook nog eens het boek in kwestie schoffeert door te stellen dat hij liever een ander boek had willen winnen, wordt met grote vraagtekens terzijde gelegd.  Verder ook enkele deelnemers zonder motivatiebrief. Echter, dit werd niet expliciet bij de vereisten vermeld. Derhalve worden zij allen ontvankelijk verklaard. Omdat het voor die ene persoon anders ook maar zielig is, besluit de jury dan maar alle deelnemers te aanvaarden. Zijnde:

– Hoow

– Hilda

– Bart

– Neef uit Engeland

– Boerenerf

– Pnel

– Lotte

– Eef

– Lichtindeduisternis

– Marta

Punt 2: Shortlist

Zie longlist.

Punt 3: keuze van de winnaar

De jury voelt van harte mee met de zich enigszins gekwetst voelende Pnel. Ook het bezit van een Billykast speelt zeker in het voordeel van voornoemde persoon. Edoch: de jury is van mening dat de culturele bagage van deze deelnemer (interne kennis) al bijzonder groot is en in die zin geen nood heeft aan dit boek. Bovendien is de jury bereid deze persoon te troosten met een zelfgebakken taart of ander verzoeningsritueel.

Door de jury ook als hartverwarmend bevonden: de genaamde Marta die van stille lezer tot commentator groeide (waarvoor hartelijke en oprechte dank!), Lichtindeduisternis die van een leuke nieuwsgierigheid gewaagt, en Boerenerf, die net als de jury en de niet-nader-genoemde-twijfelachtige-deelnemer de stap van Gent naar het platteland heeft gewaagd. Deze deelnemers krijgen de prijs van de sympathie en hun blogs worden warm aanbevolen door de jury.

Resten: Hoow, Hilda, Neef uit Engeland, Lotte en Eef. Om te vermijden dat de jury van voortrekkerij wordt beschuldigd, moet helaas Neef uit Engeland ook uit de lijst worden geschrapt (edoch dank voor de reacties hier!). Eef wil ruilen voor een ander boek, wat als bijzonder aantrekkelijk wordt gezien, maar helaas kan de jury geen steekpenningen aanvaarden (;-)). Hilda, Hoow en Lotte blijven over. Hilda is ook dapper en leuk aan het bloggen geslagen, Lotte gaat daar binnenkort aan beginnen (denkt de jury?) en Hoow was gewoon eerst (een beetje magertjes, niewaar?)

De jury controleert daarom nogmaals het wedstrijdreglement en stelt vast dat niets haar ervan weerhoudt te bekennen dat zij sommige deelnemers aan deze wedstrijd ook van op andere websteks kent. In het bijzonder rijst bij de jury het vermoeden dat de ‘Hoow’ die hier reageert, dezelfde ‘Hoow’ is die één van de vele stille, maar ten allen tijde hulpvaardige moderators is van het bij verbouwers o zo bekende bouwinfo. Ook onderdeappelboom heeft daar reeds vaak (zij het onder een geheel andere naam) vragen gesteld en antwoorden gekregen. Onder meer deze Hoow heeft mensen als onderdeappelboom daar al raad gegeven in architectenplannen, op het nippertje op dreigende gevaren gewezen, met advies bijgestaan dat in geen enkel handboek te vinden is (en justitie heel wat werk bespaard door voorzichtigjes te laten weten wat wellicht de geldende regel is in dreingende conflicten).  Voor die stille, vrijwillige hulpvaardigheid besluit de jury unaniem dat het boek van Claudel zal worden toegezonden aan voornoemde ‘Hoow’. (Meneer of mevrouw Hoow, er zit iets in uw mailbox).

Read Full Post »

Over de liefde, voor het boek

Bibliofilie, het is een afwijking als een ander. Een schone afwijking bovendien, zoals ecologisch tuinieren, gastronomisch koken/eten, musiceren ipv CD’s opzetten, enz. Het is bovendien een afwijking waar ik maar rakelings aan ontsnapt ben. Boekenmarktjes in binnen- en buitenland, de zoektocht naar 1ste drukken, vier versies van hetzelfde boek kopen omwille van een verschillende en mogelijks zeldzame kaft: been there, done that.  Bij vrienden zie ik nog hoe mooi de boekenliefde kan uitgroeien: boekenrekken in elke ruimte van het huis,  systematieken met kruisverbanden om elk boek feilloos terug te kunnen vinden, perfecte omstandigheden om papiervisjes en andere bedreigingen uit de oude boeken te weren.

We kunnen er wel eens jaloers op zijn, maar ten huize onderdeappelboom is de liefde voor het boek uiteindelijk toch wat meer in beperkte banen geleid. Met tweelingbabies was er sowieso al geen tijd (lees: energie) meer over om veel boekenhandels af te dweilen, en ons budget konden we tijdens de verbouwingen ook wel elders voor gebruiken.  Als toppunt van ontmoediging verschijnt ook overal die consumptietempel genaamd Standaard Boekhandel waar verkopers evenveel van boeken afweten als binnenhuisarchitecten van de garnaalvangst. En dan sloot onze favoriete tweedehandsboekhandel nog eens zijn deuren. Teleurstelling!

Desondanks stond de boekenkast al snel vol. Twee rijen dik bovendien. En daar kregen we dus hartzeer van. Omdat ons budget nog steeds beperkt is en het bovendien eigenlijk ondanks alle anti-ikea-propaganda stevige kasten zijn, togen we naar de Zweedse gigant om Billys te kopen. Acht stuks om mee te beginnen. En 4 bovenzetstukken natuurlijk. Ik weet dat je nu graag een foto wil, maar je kent een mens aan de inhoud van zijn boekenkast, dus dat is voorbehouden aan de bezoekers hier ten huize, vrees ik (privacy, weetuwel…). Om een idee te krijgen van wat wij nastreven en nu in beperkte mate hebben, zie hier.

Er kwam ook wat systematiek aan te pas: reeksen, informatieve boeken, jeugdboeken, stripverhalen en studieboeken gingen naar onzebureau. In de woonkamer sorteerden we op buitenlandse en binnenlandse literatuur, reisverhalen, boeken omtrent onze hobbies en interesses, en uiteraard ook een rekje tuinboeken. Sommige boeken bleken we dubbel te hebben. Die kwamen broederlijk naast elkaar te staan, want geen van ons beide is bereid zíjn exemplaar weg te doen. Zo zot zijn we dus nog wel.  Maar toen bleek ik ook zelf een boek in het dubbel te hebben gekocht. Dit boek:

En toen dacht ik: weet je wat, ik geef dat gewoon weg via onze blog. Bij de creatieve blogdames zijn dergelijke ‘give-aways’ als het ware dagelijkse kost. En tuinblogs zijn toch ook ergens een beetje creatief, nee? Dus als je het boekje graag wil ontvangen, laat dan een reactie achter met je mailadres erbij (dat is enkel zichtbaar voor mij). Ik zal NIET objectief kiezen. Ten eerste weet ik niet hoe die random dingen die je op het net kan vinden werken, en ten tweede vind ik subjectief leuker. Je weet toch maar nooit dat er iemand een leuke anekdote heeft waarom hij of zij dat boek persé moet winnen? De anderen mogen dan gewoon levenslang kwaad op mij zijn… O ja, laat ons zeggen dat je tot vrijdagavond de tijd krijgt. Start.

Read Full Post »

Compleet uit de lucht gegrepen

’t Is me wat met de duiven dit jaar. Mme Zsazsa zit met een debiele duif in de tuin, en Chelone krijgt bezoek van een prijsbeestje dat ze van de eigenaars aan de kat moet voorstellen of vandeneerstekeer in de soep moet draaien.  En onder de appelboom vallen de duiven gewoon uit de lucht, letterlijk.

De duiven onder de appelboom zijn bijna allemaal bosduiven. Die doen niet zozeer van roekoekoe in de schouw (gelukkig maar), maar doen op hun eigen manier hun best om alle andere vogels te overstemmen. Als er nog maar één zo’n duif een plekje in de boom zoekt, dan lijkt het alsof minstens 20 gezinnen gezamenlijk hun tapijten aan het uitkloppen zijn. Of alsof een windhoos met de was aan het spelen is. Enfin, gewoon heel veel geklapper van vleugels dus, alsof de rest van de duiven applaudiseert als er één is in geslaagd op een tak te landen. Dat dat laatste wel eens werkelijk het geval zou kunnen zijn, bleek toen we gisteren met z’n allen buiten aan het rondlummelen waren. Kleine dochter onderdeappelboom zat onder de treurwilg met Beebie te spelen toen het vertrouwde geklapper in de boom weerklonk. Daar kijken wij dus niet meer van op. Tot dat lawaai steeds luider werd. En wilder. En tegen de tijd dat ik dacht: ‘hé, zo sterft een duif dus’ (wetende dat dat eigenlijk niet het geval is), sprongen onder luid gekrijs al twee kleine beentjes in mijn nek en kwakte er voor onze ogen een duif uit de boom. Gewoon boem, knal, op de grond. Op haar rug. Net naast Beebie, waar dochter onderdeappelboom net nog zat te spelen.

De duif keek minstens even stom als ik uit haar ogen, terwijl het kleine onderdeappelboompje haar schrik nog niet te boven was. Maar het was dus helemaal geen dode duif. Klaarblijkelijk had ze zich toch echt gewoon van tak vergist, want nadat ze vanop haar rug zo wat lodderig in het rond had gestaard, krabbelde ze weer recht, stapte ze enkele wankele rondjes en vloog vervolgens weg. Vallende duiven begot. Stel je voor dat alle vogels zomaar naast de takken beginnen te grijpen. Zou dat ook de klimaatsverandering zijn?

Read Full Post »

De tomaten barsten open met een

KNAL

en de meisjes ontbloten hun kuiten.

De bouwvakkers hebben na een nare tijd

weer iets om naar te fluiten.

Even vrij naar Jan De Wilde. Omdat onze ‘zen’ (gew.; afg. ‘zon’) helemaal terug is! Woeha!  Ja, onze tomaten hangen opengebarsten aan de struiken. En ja, die struiken zijn bijna allemaal van hun sokkel gewaaid. Maar hela, we hebben in nog geen week tijd wel al twee keer een dergelijke portie tomaten kunnen eten:

Er zijn plots ook rijpe braambessen, de suikermaïs kolft alsnog en de herfstframboos laat kleine vruchten zien.

Wat ons in de avondzon nog het meeste pleziert: het grassenbordertje dat in het voorjaar nog zo zielig was, komt nu tot volle wasdom.

Vooral de verbena doet het zeer goed, maar daar hebben we niets op tegen natuurlijk. Dat prairietuinen arbeidsarm zouden zijn, blijkt niet helemaal waar. Ook tussen siergrassen groeien netels en distels (maar gelukkig ook heel wat brede wespenorchis die ten huize onderdeappelboom echt wel (on-)kruid is). Dus ook al is het grassenboordje smal, we zijn er heel tevreden mee.

Read Full Post »

Ontmoet en groet

Ik was zo enthousiast om een blog-ontmoeting op een minder winderige locatie voor te stellen. Maar ik was wel zo seutig om de koe niet bij de horens te durven vatten en de organisatie aan anderen over te laten… Maar het idee blijft gelden: collegabloggers, groene schrijvers, tuinfreaksonlineallerlei: laat hier gerust iets weten als je er graag bij wil zijn. Je bent van harte welkom!

Read Full Post »

Moestuinbloemen

Er zijn er die hele groentetuinen en serres  (groot of kleiner) vol oogst hebben. Dat is bij ons mislukt.

Er zijn er ook die weides vol bloemen hebben. Dat is bij ons ook mislukt.

En dan zijn er nog die hun hele oogst aan de beesten zien verdwijnen, maar daar toch compleet zen bij blijven. Dat is bij ons nog meer mislukt.

Wij hebben een beetje last van frustratie. Over niet zo heel veel oogst. En niet zo heel veel bloemen. En niet zo heel veel zen. Maar kijk, in de moestuin bloeit toch ook het één en ander. Niet op de juiste plaats, niet zo talrijk, maar toch: in fantastische soorten en kleuren. Geniet vooral mee, dat doen wij ook!

Cosmea, spontane zaailingen van vorig jaar.

Een bijzonder dahlia.

Enigszins door de regen gemangelde witte stokroos.

Stokroos in een rood om uren naar te kijken.

Gladiolen. Ouderwets, boers, en zalig om in huis en tuin te hebben.

Wat wil een mens dus nog meer? Zon misschien. Zomer ook. Maar nee, we zijn helemaal zen, we hebben daar allemaal geen last van 😉

Read Full Post »

Les courgettes, c’est chouette

Het is nu niet dat de groentetuin een onverdeeld succes is. Op vlak van sla ben ik zo ongeveer alles vergeten zaaien, de prei staat als een eenzame fietser op een bed vol onkruid, en de tomaten willen niet rijpen. Dat laatste, duh, is natuurlijk ook te wijten aan die heerlijke zomer. Verlof in eigen tuin is leuk, maar ik had me de ‘zomer’ in ‘zomervakantie’ toch net iets anders voorgesteld. Maar kom, het gezeur daar gelaten is er ook onovertroffen succes. Bij de courgetten bijvoorbeeld. En bij de, euh, nu ja, min of meer alleen bij de courgetten. Die rollen in zo’n getale uit de tuin dat ze het aantal courgetterecepten al lang overstijgen en er zowaar een nieuwe diepvries werd gekocht.  Nu vinden wij courgette wel lekker. Vooral die ‘tondo de nice’ is een aanrader. En als je ze klein genoeg oogst, zijn ze van een knapperigheid waar de verlepte exemplaren in het warenhuis nauwelijks in te herkennen zijn. Maar na de zoveelste courgette met tomaat en gehakt, of gehakt in courgette, of courgette in spaghettisaus, of courgettesoep, of gewoon gegrillde courgette, hadden we het zo ook wel gehad. Gelukkig is er nog een ander recept dat ten huize onderdeappelboom zeer gesmaakt wordt:

Ik weet niet meer waarom ik de courgette geschild heb; dat is eigenlijk totaal niet nodig. Maar het recept dus:

Courgette in schijfjes snijden en heel even (2 minuten – 5 minuten) in weinig water koken.

Afgieten en droogdeppen. Courgetten in een ovenschotel doen en bestrooien met véél peper en een beetje zout. Ik strooi er lookpoeder over bij gebrek aan verse look, maar je zou ook je courgetten en ovenschotel met een vers teentje look kunnen inwrijven. Goed mengen. Vervolgens een beetje room erover gieten: het is niet de bedoeling dat de courgetten onder staan. Zo’n 100 ml voor 4 personen volstaat ruimschoots. Maar geen magere room nemen hé!

Tot slot gruyèrekaas erover (maar andere geraspte kazen doen het ook goed natuurlijk) en even onder de grill in de oven plaatsen. Smakelijk. Wel proberen vermijden dat je de volgende dag recht in iemands gezicht ademt 😉

Read Full Post »

De Tuinier

Hij meet bij het wakker worden het zonlicht op zijn ogen en de warmte in de donshaartjes op zijn huid. Hij luistert. Naar vogels, en hoe ze schuifelen onder de pannen of kwetteren in de bomen. Naar de raspige haan in de verte, het klokken van parelhoenen en kalkoenen, een schreeuwende fazant, het pletsen van de eenden.

De Tuinier meet en weegt de echo’s van dichtklappende deuren in de verte en speurt naar het gerinkel van kopjes op de terrassen van vroeg-wakkere buren. De Tuinier kent het weer van de dag lang voor hij zijn ogen open doet, en hij heeft zijn plannetjes klaar op het ritme van de sluimerende ochtend.

De Tuinier staat op en eet, misschien al rillend, zijn ontbijt op het terras en hakt de dag alvast in hapklare tuinbrokjes voor zich uit: eerst het onkruid uit de groenten, en het uitdunnen van zijdezachte scheutjes keukenraap. Dan het wegknippen van oude bloemen waar een tweede bloei kan worden verwacht en het stutten van stokrozen na de regen. Middageten. Buiten. En dan weer boontjes uit de struiken strijken, rijpe courgetten om hun as draaien en snijbiet krakend vers van zijn wortels scheuren.

De Tuinier plukt en trekt, hij oogst en zaait, streelt en rukt uit. Hij schuift traagzaam langs zijn perken voort en monstert verwachtingsvol het groen. Een bijna rijpe tomaat kan minstens vier keer per dag op vooruitgang worden geïnspecteerd; voor vers zaaigoed  vleit hij zijn buik in de stoffige aarde, juichend als de eerste tere sprieten boven lijken te komen.

Het is avond en de Tuinier eet groenten uit eigen tuin. Slurpt grote slokken van zijn donkere bier. De geur van versgemaaid gras plakt in zijn huid, de nagelranden zullen nog enkele dagen zwart en eeltig zijn. Een broeierige avondzon gooit oranje lichtbakens over de toppen van de bomen en de eerste vlasbloempjes sluiten hun knoppen in het vochtige gras.

De Tuinier kruipt stram en geurend naar aarde in zijn onopgemaakte bed, het huis een puinhoop van achtergelaten kopjes en sandalen, maar de tuin weer stralend van zeer tijdelijke pracht. De Tuinier is tevreden. De Tuinier is gelukkig. En bovenal is de Tuinier ook zot.

Het zijn de zotten die de wereld veranderen.

Read Full Post »