Hoe het bij een pint toch allemaal goed kwam

Het gezin onderdeappelboom presteerde het om gisteren op de blogmeet al meteen te laat te komen. Dat wil zeggen: we waren schoon op tijd. Op de parking. Maar ’t was nog een kwartier stappen tot aan de ingang van de SLE-tentoonstelling alwaar de rest van de bende stond te wachten. De rest van de bende zijnde: het gezin Eigenwijze Tuin, het gezin Natuurlijk-Rijk, en het gezin ‘Grow for it‘. De Buikbergjes hadden per sms moeten afzeggen: dreigende examens en een lastige nacht weerhielden hen helaas van een leuk treffen. Ook Hilda en Boerenerf werden niet gespot. Misschien dat de slechte weersvoorspellingen sommigen ervan weerhielden langs te komen, maar dat was dus nergens voor nodig; het bleef bijna de hele namiddag droog.

En zo waren wij dan te laat, waarvoor nogmaals excuus. Geloof ons, zo onder het zicht van een groepje nieuwsgierige bloggers nog 5 minuten moeten stappen om tot bij hen te geraken, was straf genoeg! (klamme handjes, knikkende knieën…). De Eigenwijze mensen kenden we al, de familie Grow-for-it werd herkend aan de kinderen. Familie Natuurlijk-Rijk moest zichzelf voorstellen, want die houden het gezin net als de onderdeappelbomen buiten beeld op de blog.

En dan gingen we dus langs de dieren, leerden oudere kinderen aan jongere kinderen hoe ze schapen moeten aaien (“Ja, jullie hebben ook schapen, maar wij hebben normale schapen”, dixit de jongste eigenwijze zoon tegen mevrouw onderdeappelboom…) met als hoogtepunt een ezelritje voor alle aanwezige kroost. Even was het gezin Natuurlijk-Rijk verdwenen en ervan verdacht er vanonder te muizen wegens ‘blogontmoeting niet leuk genoeg’ (;-)). Maar het bleek niet meer dan een sanitaire verdwijning geweest te zijn; overigens één van de meest uigeoefende activiteiten van de dag: met de kinderen naar de wc gaan. Uiteindelijk moesten de natuurlijk-rijken toch naar huis om hun overigens zeer braaf jongste dochtertje te slapen te leggen, maar we hebben elkaar ontmoet, en dat maakt het lezen op andermans blog toch weer een beetje leuker.

Bij het zien van een naderende bui stelde meneer onderdeappelboom voor om alvast een tafel te gaan reserveren terwijl wij nog even naar de kippen en eenden keken. Dat kon op algemene instemming rekenen. En zie, toen limonades, pintjes en ijsjes geserveerd werden, kwam het gebabbel dan toch los. Een paar voorzichtige: ‘waar woon je eigenlijk precies’ en wat schuchtere uitwisselingen over wanneer en hoe je blogstukjes schrijft werden afgewisseld met gesprekjes over de kinderen. Mevrouw Eigenwijze Tuin zat per ongeluk een beetje verder van de rest verwijderd (puur toeval, ik hoop dat ze daar niet kwaad om is) en meneer onderdeappelboom zei ’s avonds rond 22u: ‘En tomatenman (excuus, dat bekt iets makkelijker dan 666bbq) was er dan uiteindelijk niet?”

Mevrouw onderdeappelboom: “Hoezo, hij was er niet? Je zat ernaast?!”

“Allé gij, echt waar? Die met zijn ukelele hé?”

“Ja die.”

“Maar enfin, had ik dát geweten!”.

Dus zo zie je maar dat het allemaal niet altijd vanzelf gaat. En ja, soms is het eens stil, en zit een mens zich af te vragen of de anderen nu niet onnoemelijk ontgoocheld zijn. Maar toch zijn wij met het idee naar huis gegaan dat als we ergens aan een tafel met lekker eten zouden zitten, en de kindjes eventueel elders zouden zijn zodat hun ouders iets minder afgeleid zijn, dat we dan best wel eens een heel leuke avond zouden kunnen hebben…