Voorbereidingen…

 

Later meer…

Read Full Post »

Le Beaujolais nouveau est arrivé!

Dat is wat meneer onderdeappelboom deze morgen zei toen de deurbel ging en er een dametje van TNT voor de deur bleek te staan. En hij bleek zozeer gelijk te hebben dat ik er maar meteen de titel voor dit stukje van maakte.

Niettemin, toen ik een goed uur later het hele verhaal had gehoord, had ik er eigenlijk ook een andere titel voor kunnen kiezen. ‘Onderonsen’ bijvoorbeeld. Als overtreffende trap van ‘onderonsjes’. En mocht u nu clichématig denken dat ik het over vrouwen heb: neen, niets daarvan! Het zijn zowaar 2 meneren die zich dit keer van hun grootste onderonsenkant hebben getoond! Al vele weken lang zijn die heren druk aan het mailen, zonder dat ik er ook maar het flauwste vermoeden van had! En terwijl ik het bijna begaf van medelijden als meneer onderdeappelboom weer eens achter zijn computer kroop om ’s avonds laat nog ‘ te werken’, bleek hij in realiteit snode plannen aan het smeden te zijn met niemand minder dan… (*tromgeroffel*)…: meneer eigenwijze tuin!

Bedrog dus! Van de grootste soort! Maaaaaaaaaaaaaaaaaar: als dit bedrog is, dan word ik graag nog heel vaak bedrogen. Want de aanleiding van al dat gekonkelfoes is mijn binnenkort naderende verjaardag waarvoor meneer onderdeappelboom mij in het grootste geheim een cadeau wou voorbereiden! En daar had hij een prachtig idee voor: een nieuw fototoestel!

En zodoende en aldus mailde hij naar meneer eigenwijze tuin, en vroeg hem om raad. En ik heb het zelf niet gezien, maar naar het schijnt zijn er hele epistels vol antwoord en informatie op gevolgd. Mijn echtgenoot heeft het nu over diafragma en iso al was het peper en zout, en hij vertelt me welke lenzen allemaal bestaan voor welke doeleinden alsof hij de hele cursus fotografie van het deeltijds kunstonderwijs al achter de rug heeft.

Mevrouw onderdeappelboom weet nog van niets, maar kijkt verlekkerd naar de doos Nikon D 90 die op het salontafeltje voor haar neus staat te pronken.

Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat meneer onderdeappelboom mij al iets eerder had ingelicht over de komst van dit cadeau. Want het moge voor zich spreken dat onze geschenken voor elkaar meestal iets meer in de symbolische sfeer zitten en financieel wat minder zwaar wegen dan dit. Enig overleg was dus toch wel aangewezen. Maar meneer onderdeappelboom heeft er al zijn eigen nieuwjaarsgeld voor opzij gezet, en we waren beiden wel overtuigd van het feit dat we een beter toestel wilden dan ons huidig fototoestel.  En ‘beter’ bleek al gauw een hele categorie duurder te zijn. Maar, zo beweert meneer eigenwijze tuin, we kunnen met deze investering wel 10 jaar voort, dus het zou het waard moeten zijn.

En dus, meneer eigenwijze tuin, heb je die pannenkoeken die je blijkbaar zijn beloofd dubbel en dik verdiend! Een mailtje zal één dezer nog volgen.

Ondertussen klinken vanuit de zetel naast mij juichkreten op van meneer onderdeappelboom die de pot choco zo scherp en mooi mogelijk op beeld probeert te krijgen 🙂 Maar zelf ga ik eerst heel de handleiding lezen vooraleer ik ook maar één foto ga trekken. Ik zit al op pagina 30, dus nog maar 270 pagina’s te gaan… Het duurt dus nog wel eventjes voor u hier het resultaat van ons nieuwe toestel te zien krijgt 🙂

Read Full Post »

Foto’s vanuit de zetel

Dit is de voederplank. Leeg:

Dit is de grond onder de voederplank op exact hetzelfde ogenblik:

En het zijn er nog weinig; meestal tel ik er 30.

Waarom doe ik eigenlijk nog moeite?

Read Full Post »

Sneeuwziek

In de ochtend was alles grijs. Dichte drommen wolken hingen zwaar over de dik besneeuwde ondergrond en zon noch maan vonden de moed om doorheen het dikke pak te schijnen. Alles was grijs. Alles was grijzig geel en wit.

Later braken de wolken langzaamaan open en een staalblauwe hemel rukte al snel van tussen de sneeuwbuien op. Boven de wit wollige daken knalde het blauw in de ogen en even leek het alsof wolken en hemel zich van plaats hadden vergist. In wat nog restte van de voetsporen in de sneeuw, langs het vaste pad van de veevoeder-routine, weerkaatste al snel de ijsblauwe hemel, zo fel en azuurblauw als alleen  het smeltwater van een gletsjer kan zijn. Sneeuwblindheid lag op de loer.

Terwijl het sterke ochtendlicht plaats maakte voor een meer bezadigde middagzon scheerden vinken, mussen, groenlingen en mezen rakelings langs het raam, hiphopten door het luchtruim om aanvallers te vermijden en pikten van de voederplank wat ze te pakken konden krijgen. Uit schijnbaar lege bomen stegen telkens opnieuw kleine volkjes vogels op, terwijl de bomen zelf regelmatig hun knoken lieten kraken en een pluk sneeuw licht ruisend uit de takken schudden.

Het heldere licht werd rood en oranje, contouren werden zacht en het sneeuwlandschap zag er warm en pluizig uit. Schaduwen werden weer wat sterker en de vogels begonnen te zingen. Verder was het toverachtig stil.

Zo gleed de dag van het ene kleur in het andere en ik had wel honderd foto’s kunnen nemen om dat moois aan de bloglezende medemens te laten zien. In plaats daarvan bleef ik naar buiten kijken vanuit mijn zetel, schoof ik wat dieper onder mijn dekentje, nipte van de afschuwelijke cola zonder bruis en had heel even vrede met 3 dagen huisarrest wegens buikgriep.

Read Full Post »

Bloemkolen in juni

Ik zei dat we zeker en vast bloemkolen willen zaaien, maar helemaal juist is dat niet. We hebben namelijk nu ook al één bloemkooltje. Het is een uitzonderlijke variëteit die met de grootste aandacht verzorgd en gekoesterd zal worden tot er, als alles goed gaat, eind juni een piepklein, nieuw wezentje uit te voorschijn zal komen dat een broertje of zusje voor de huidige onderdeappelboompjes zal zijn.

En dan weet je ook meteen waarom het hier de voorbije maanden zo saai toeven was: chronische misselijkheid viel maar slecht te combineren met tuinwerk (of om het even wat, nu ik het bedenk, behalve mijn bed dan – – waar is die nozem die termen als OCHTENDmisselijkheid en zwangerschapskwaalTJE heeft bedacht?)

 

Read Full Post »

Inventaris

Een deadline is een datum die je vergeet als hij verder dan 1 dag buiten bereik ligt, waar je vervolgens terug aan denkt als hij heel dicht begint te naderen, om dan met de nodige stress en nervositeit wanhopig te proberen die nu schier onbereikbare datum nog te halen, om, wanneer het dan per ongeluk toch gelukt blijkt en je hijgend in de zetel valt, je voor te nemen om de volgende keer het werk niet meer zolang uit te stellen en eens wat vroeger aan een project met deadline te beginnen. Zonder resultaat natuurlijk. En ik spreek volledig voor mezelf.

’t Is nochtans niet dat ik er dit keer niet aan alle kanten werd aan herinnerd. Meneer van de duivelse bbq spoorde ons aan om zaden te gaan sorteren, meneer eigenwijze tuin plaatste de deadline van velt terug in onze herinnering, en de meneer van natuurlijk-rijk toonde hoe eenvoudig het is om de beide tijdig te combineren.

Zo niet bij het gezin onderdeappelboom, waar de mevrouw het hele zaakje al weer dagen aan het uitstellen was, om gisterenavond te bedenken dat de deadline van Velt 13 december is (inclusief, exclusief?), en vervolgens de wekelijkse afspraak met de pappenheimers (om ter eerst het antwoord roepen!) met een bak vol groentezaad en een laptop op mijn schoot moest zien te combineren. Is het een wonder dat ik dan ook niet wist dat het de waddeneilanden waren? (meneer onderdeappelboom vindt het geen excuus…)

Hoe dan ook, bij deze de staat van het zaad, zoals meneer Eigenwijze tuin het zo mooi bedacht:

 

BLADGEWASSEN

andijvie Kalinka – kropsla groen en rood – spinazie type Noorman – warmoes wit – rucola – spinazie winterreuzen

PEULVRUCHTEN

struikbonen groen – sluimerwten – rijsdoperwt – rijspeul

KOLEN

savooikool – spitskool – spruitkool – rode kool

WORTELGEWASSEN

wortelen amsterdamse bak  – keukenraap – luikse prei – Rode biet kogel 2 – Rode biet Rubia – Pastinaak  Guernsey – Radijs saxa, ronde rode – radijs cherry belle – blauwgroene herfstprei – Witloof

VRUCHTGEWASSEN

Butternut pompoen – Uchki red kuri pompoen – reuze courgette – black zucchini – tondo de nice (courgette) – Komkommer marketer – komkommer gele tros – suikermais (vruchtgewas?) – tomaten allerlei

KRUIDEN EN BLOEMEN

peterselie – bieslook – reukerwten

 

Al bij al nog een mooie voorraad die dit jaar alvast niet sterk zal moeten aangevuld worden. Alleen bloemkool en paarse bonen wil ik absoluut nog kopen. En misschien ook van die boterboontjes. En uiteraard plant-ui en plant-aardappel, maar dat hoort niet meteen bij het zaaigoed. Andere aanvullingen, zoals sommige kruiden, bloemen en pluksla zijn leuk maar niet noodzakelijk.

En wat blijkt nu? Velt heeft geen paarse boontjes op zijn lijst. En ik vind ook geen bloemkolen. En ik besef, het ligt weer helemaal aan mezelf want er staat echt heel veel op de lijst van velt, maar… niet voor mij. En dus ga ik mijn zaden maar weer gewoon in het voorjaar bij De Bolster bestellen. En ook nog wat van die mini-wortels en andere aardigheidjes bij de Nieuwe Tuin.

Deadlines, zie je wel dat het niet nodig is je eraan te houden?

 

Read Full Post »

Vrijdagavondkoken

Sinds meneer en mevrouw onderdeappelboom beiden over glijdende uren beschikken, is één van ons ’s avonds vroeg genoeg thuis om nog een warme maaltijd te bereiden voor de kinderen. De kleine onderdeappelboompjes moeten dus geen vieze grootkeuken meer verorberen op school, maar krijgen thuis weer veel verse groenten, leren al eens om mee te helpen in de keuken en eten elke avond samen met mama of papa. Diegene die later thuis komt, vindt dan nog een pan of bord met een portie voor hem of haar op het fornuis. Sinds we dit nieuwe systeem hebben ingevoerd, blijkt de keuken tegen 19u opgeruimd en proper te zijn, en tegen dat de kinderen slapen hebben wij nog een hele avond voor de boeg om alles te doen wat we willen. Of beter nog: om eens gewoon niets te doen, want dat leek ook al weer een paar jaartjes geleden. Zalig dus.
Het enige nadeel van het systeem is dat we op weekdagen niet meer samen eten, en dat we automatisch vervallen in simpele vlaamse keuken zoals rode kool met worst of witloofrolletjes. Op zich niet slecht; ik zou best de hele winter lang elke dag witloof kunnen eten, maar onze voorliefde voor gastronomie en koken zat wel een beetje op zijn… euh honger. En daarom hebben we het vrijdagavondkoken ingevoerd: op vrijdagavond eten de kindjes alleen, desnoods een stukje pizza, en als ze in bed zitten kookt één van ons beiden iets lekkers uit een kookboek. Vrijdag mocht ik eraan beginnen, en mocht ik al direct merken dat ik het totaal niet meer in mijn vingers heb om gastronomisch te doen. Bovendien ziet zelfgemaakt eten er niet appetijtelijk uit; enfin, nu toch nog niet. Eens ik weer beter kan koken (en fotograferen) zal het hopelijk wel beter gaan. Maar ondertussen geef ik je toch de recepten maar mee, voor als je inspiratie nodig heb, of als je uien bevrozen zouden zijn bijvoorbeeld… O ja, voorlopig alleen nog maar hoofdschotels; later experimenteren we wel weer met voorgerecht en dessert. Voor deze eerste vrijdag: ‘Vier herechjes met een sitterende haartijd’:

In de pan geschroeide sint-jakobsschelpen met asperges en jonge preitjes

Schelpen moeten natuurlijk ‘vruchten of noten’ zijn; zo’n schelp is maar een lastig ding om op te kauwen 🙂 De jonge preitjes waren er ook niet bij, zo in de winter. En een gerecht met groene asperges is ook al een verschrikkelijk verkeerde keuze in het winterseizoen. Ik heb me toch schuldig gemaakt aan één pakje groene asperges, en daarbij nog een bokaal witte asperges. Ziehier mijn versie van het anders overigens heerlijke recept van the naked chef:

16 asperges en 12 preitjes: in mijn geval groene en witte asperges.

Zeezout en peper.

Marjolein of bonenkruid

1 citroen

12 sint-jacobsnoten (bij mij een stuk of 20, maar ’t waren hele kleintjes uit de diepvries en ze zien er zo onnozel uit omdat ik ze niet lang genoeg heb laten ontdooien)

5-kruidenpoeder (in mijn geval: 4-kruidenpoeder)

Blancheer de asperges (niet die uit het bokaaltje uiteraard)…. Daarna even bakken in de pan met boter, peper en zout. Voeg er een beetje citroensap bij en haal ze uit de pan. Ze moeten eigenlijk knapperig blijven, maar dat was bij mij maar nipt het geval…

Maak de pan heet en schroei de Sint-jacobsnoten dicht door ze aan beide kanten 1à 2 minuutjes te bakken. Zeker niet langer. Bestrooi ze licht met 4-kruidenpoeder.  Leg de  asperges en sint-jacobsnoten samen in een pan om warm te blijven, en doe in je eerste pan een klont boter, de rest van het citroensap, peper en zout. Schik asperges en sint-jacobsvruchten op een bord en giet er wat saus over.

Zeker eens proberen; het is simpel maar heel puur van smaak.

’s Werelds beste gebakken uien

Omdat ik de preien achterwege had gelaten, besloot ik er dit uiengerecht (weeral van the Naked Chef) aan toe te voegen:

4 grote uien; olijfolie; 1 à 2 tenen knoflook; verse rozemarijn; 8 el room; parmezan; pancetta of bacon.

Kook de uien een kwartiertje, tot ze zacht zijn. Laat ze afkoelen en haal dan het midden uit de uien. Leg de uien in een ovenschotel. Doe er een klein stukje pancetta of bacon rond (echt niet te veel nemen want het smaakt sterk door). De stukken ui die je eruit gehaald hebt, hak je fijn en bak je heel even in de pan, samen met de versnipperde look en de verse rozemarijn. Zet het vuur lager en voeg de room, peper, zout en wat parmezan toe.  Giet het mengsel over de uien in de ovenschotel en bak 20 min. bakken op 200°C.

Dit wordt zeker een blijvertje; zoooo lekker!

Aardappeltjes

Heel simpel: patatjes mengen met olijfolie, zeezout, peper, rozemarijn en parmezan of oude kaas en in de oven zetten. Ze hadden iets zachter mogen zijn, maar smaken doet dit altijd.

SLAATJE

Weer een beetje bedenkelijk in dit seizoen, maar met veldsla is het zeker wel verantwoord: jonge blaadjes sla met olie, dragonazijn en pijnboompitten. Niet sterk van smaak, maar de andere gerechten hadden al kruiden genoeg.

Smakelijk!

Read Full Post »

Sneeuwestafette

Alleman is over sneeuw aan het bloggen, maar het is niet omdat ik dat al eens gedaan heb, dat ik het niet nog eens kan doen, niewaar? Vooreerst net als Bart eventjes het zicht vanuit onze warme keuken:

Maar we gaan ook moedig naar buiten, want er moet gevoederd worden:

De witte eenden zijn er nog altijd als de kippen bij (nu ja) om eten te komen halen, maar de manengansjes hebben het net als vorig jaar een pak moeilijker. Ze lijken nauwelijks de moed te vinden om uit hun windstille plaatsje tevoorschijn te komen. En nochtans is er wel een beschutting waar ze niet in gaan.

Na de eenden gaat het terug richting schuur om eten voor de schapen te halen. En elke dag weer danken we de beestjes op onze knieën dat ze geen bieten eten (zoals de zwartblessen van vorig jaar), maar simpel, warm hooi. Geen gekap meer in het donker, maar gewoon even in de beschutting van de schuur een pakje hooi op een bedje van korreltjes gaan halen.

En van bij de schapen terug naar huis genieten we nog even van het zicht op de vijver.

En ge moet allemaal siergrassen en een prairietuintje planten, want dat is dus super, die pluimen in de sneeuw:

Tot slot nog even zeggen dat ik eigenlijk iets over ons vrijdagavondkoken kwam vertellen. ’t Zal precies voor de volgende keer zijn…

Read Full Post »

Voederplank, revisited

Weet je nog dat ik vorig jaar eens ging bewijzen dat ik ook een voederplank kan maken? Het had nogal wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk hadden de vogels toch een huisje waar ze de hele winter kwamen eten. Hij was dus wel stevig, mijn voederplank. En de paal waarop hij stond, zat ook stevig in de grond. De combinatie van de twee, daarentegen, viel een beetje tegen…

Dan maar het paaltje een beetje breder maken, zodat het voederplankje er beter op zou blijven staan. En geen hulp vragen, neuh, liever een afzichtelijk scheve constructie dan het aan meneer onderdeappelboom te vragen…

En kom, de voederplank staat erop en kan er weer een jaartje mee door. Maar euh, ik denk dat ik volgend najaar toch maar zal toegeven dat ik een klungel ben in schrijnwerk, en eens lief naar meneer onderdeappelboom ga kijken…

Read Full Post »