Sneeuwestafette

Alleman is over sneeuw aan het bloggen, maar het is niet omdat ik dat al eens gedaan heb, dat ik het niet nog eens kan doen, niewaar? Vooreerst net als Bart eventjes het zicht vanuit onze warme keuken:

Maar we gaan ook moedig naar buiten, want er moet gevoederd worden:

De witte eenden zijn er nog altijd als de kippen bij (nu ja) om eten te komen halen, maar de manengansjes hebben het net als vorig jaar een pak moeilijker. Ze lijken nauwelijks de moed te vinden om uit hun windstille plaatsje tevoorschijn te komen. En nochtans is er wel een beschutting waar ze niet in gaan.

Na de eenden gaat het terug richting schuur om eten voor de schapen te halen. En elke dag weer danken we de beestjes op onze knieën dat ze geen bieten eten (zoals de zwartblessen van vorig jaar), maar simpel, warm hooi. Geen gekap meer in het donker, maar gewoon even in de beschutting van de schuur een pakje hooi op een bedje van korreltjes gaan halen.

En van bij de schapen terug naar huis genieten we nog even van het zicht op de vijver.

En ge moet allemaal siergrassen en een prairietuintje planten, want dat is dus super, die pluimen in de sneeuw:

Tot slot nog even zeggen dat ik eigenlijk iets over ons vrijdagavondkoken kwam vertellen. ’t Zal precies voor de volgende keer zijn…