Terwijl de één zich verheugt in het bietenloze schapenseizoen van lente en zomer, moet de ander zich neerleggen bij het einde van het schapen-eigendom tout court: de familie onderdeappelboom zit definitief zonder schaapjes. En dat komt zo:
Enkele weken geleden besloten we de schapen naar weide 2 te brengen, onze eigen weide, achter onze vijver. Zo zou het gras van weide 1 een beetje kunnen recupereren en zou het dorre gras van weide 2 goed kort gegeten worden. Zo gezegd, zo gedaan, en de schaapjes gingen nieuwsgierig naar weide 2.
Diezelfde avond nog besloten de schapen dat zij NIET in weide 2 zouden blijven en terug naar hun stal wilden. Dat ontdekten we toen halverwege de avond het licht op het terras aanfloepte en we dit keer geen poes zagen passeren, maar pal in de ogen van vier herkauwende schapen keken die naar ons staarden alsof wíj degene waren die op de verkeerde plaats stonden en schapen toch elke avond ter bevordering van het algemeen welzijn even een wandelingetje maken door de tuin. Met wat korrels lieten ze braafjes terug tot weide 2 verleiden, maar de avond daarop stonden ze opnieuw op ons terras. En de avond daarna ook. Ze schenen telkens wel een nieuw gat te vinden om te ontsnappen, en dit opvallend sneller dan wij het gat vonden waarlangs ze ontsnapt waren. Maar uiteindelijk waren alle gaten gedicht en bleven de schaapjes dan toch braaf op weide 2.
Althans: voor eventjes. Want nauwelijks een week later boorden ze zich met hun hoorns een gat onder de omheining achteraan onze tuin, waarlangs ze uitgelaten de weide van buurman-boer in daverden, zich tegoed doend aan het sappig groene gras dat daar op een 70-tal koeien lag te wachten. En alsof die weide nog niet groot genoeg was, gingen ze ook nog even grasduinen in een weide op het einde van de straat, waar in het midden een piste voor paarden was gemaakt. En ze besloten daar te blijven…
Nu zijn Soay-schapen op zich al bijna niet te vangen, omdat ze zich niet zoals andere schapen in een hoek laten drijven, maar telkens in nieuwe patronen uit elkaar gaan en weer samenkomen, inclusief schijnbewegingen en hinde-achtig gespring allerlei. Telefonische consultatie van een ervaren soay-herder leerde ons dat we vooral niet mochten proberen om hen met een hond op te drijven en dat, als de weide waar ze nu zaten groener was dan de weide waar ze vandaan kwamen, de kans klein was dat ze vanzelf terug zouden komen. Nochtans was dat de meest beproefde en geslaagde soay-vang-techniek: wachten tot ze zelf terugkeren.
Helaas zaten de schaapjes niet op onze weide, maar op de weide van buren die we toch graag een beetje ontzien. En deze onvangbare schapen hadden dan ook nog eens een weide gekozen waarvan het midden bestond uit een geheel van balken en spring-constructies waar zij lustig doorheen konden draven, maar wij alleen maar toertjes omheen konden lopen. Het is dan ook geen wonder dat het meneer onderdeappelboom niet lukte om de schapen op zijn dooie eentje terug tot bij ons te jagen, ook al probeerde hij meerdere keren met wisselende moed, korrels, hooi en technieken. Maar het was eenvoudigweg niet te doen daar. Gelukkig vond de eigenaar van de weide het niet erg dat de schapen even bleven slapen, en de volgende dag ging mevrouw onderdeappelboom het dan ook maar eens proberen. Ik moet er niet bij vertellen dat rondhossen met een buik in de handen alsof hij er gaat afvallen niet bijdraagt tot de kans op succes bij het vangen van soay-schapen… Maar gelukkig kwam de boerendochter mij wat helpen, en kwam ook de boerenzoon even later langs. Het duurde zoals gebruikelijk weer heel lang vooraleer ze me wilden geloven dat je niet achter die schapen mag lopen, maar gewoon in de buurt moet staan en hen zelf de weg naar buiten moet laten zoeken, maar toen ze de boodschap dan toch aanvaardden, bleken de schapen heel snel de weg naar het poortje te vinden en terug in de koeienweide te zijn.
Een goeie stap voorwaarts, maar wel een weide van vermoedelijk een paar hectare groot, begrensd door een moerassig stuk weiland, een bos, héél véél buren en honderden meters verder opnieuw een straatje. Niet echt wat je noemt de ideale weide om hen te vangen.
We hebben ze dan 2 nachten lang de kans gegeven om zelf naar de stal terug te komen. 3 van de 4 schaapjes deden dat ook, langs het gat dat ze zelf gemaakt hadden. Maar één koppig schaapje bleef telkens in de koeienweide, en op zijn angstwekkend gemekker keerden de andere 3 dan ook maar terug.
Uiteindelijk liet de boer de koeien op zijn weide, en daar moeten ze toch wat schrik van hebben gehad, want kort daarna liepen ze zichzelf vast in een kleine schapenweide van weer andere buren, maar dit keer toch vlak naast onze weide en met een oppervlakte waar ze relatief ‘pakbaar’ zouden zijn. Alleen moesten wij eens gaan beslissen wat we zouden gaan doen, want eens een schaap de smaak van ontsnappen te pakken heeft… Bovendien zouden we duidelijk een nieuwe omheining moeten plaatsen, voor een weide die eigenlijk de onze niet is (bruikleen van nog maar eens andere buren; jaja, de perceelsgrenzen zijn creatief bedeeld bij ons in de straat). Dat zou veel geld, en bovendien ook veel tijd kosten. Voor schaapjes die we niet opeten en waarmee we niet kweken, maar die we houden om het plezier van de schapenhouderij. Die op zich ook niet arbeidsloos is. En is dat allemaal wel in verhouding tot het drukke leven dat we sowieso al hebben? En wat met de buren die slachtoffer zijn van de diverse ontsnappingen en daar ook niet allemaal met evenveel tolerantie op reageren?
We dachten na, we lagen wakker, we wikten en we wogen, en we besloten met tegenzin dat het verder houden van schapen weinig perspectieven, maar veel geld en tijd vraagt die we heel goed elders voor kunnen gebruiken. En dus werden de schaapjes te koop gezet…
De eerste koper kwam om 2 schaapjes terwijl mevrouw onderdeappelboom met mevrouw Buikberg op de trein zat en waar meneer onderdeappelboom hen bels- en sms-gewijs op de hoogte hield van de vorderingen:
“Eén schaap is gepakt!”. Waaaaw!
“Eén schaap is ontsnapt” O jee…
“Hij wil persé dat schone lichtbruintje…”. Aiaiai.
Eindstatus om 17u: 2 schapen zijn mee met de nieuwe eigenaar (die duidelijk van soay-schapen houdt en waar we tevreden mee zijn), één schaap is verloren gelopen, en één schaap is terug op weide 1.
Status om 22u: buurman vindt verloren schaapje terug en plaatst het op zijn weide. Danku buurman.
Status om 6u ’s ochtends: beide schapen beginnen hartverscheurend om elkaar te mekkeren in een niet-aflatend vraag-en-antwoord-spel.
Status om 12u: mevrouw onderdeappelboom, die die dag thuis is, wordt langzamerhand stapelgek van het gemekker.
Ze besluit om zichzelf af te leiden in de groentetuin waar ze stro rond de aarbeienplantjes gaat leggen. En waar ze even opkijkt van haar werk. Recht in de tevreden herkauwende snoet van het schaap van weide 1 dat echter NIET in weide 1 staat te grazen maar wèl in het groentetuintje van het buurmeisje (jawel, nòg een andere buur). Aaargh!
De ondertussen langzaam krankzinnig wordende mevrouw onderdeappelboom probeert om zo beheerst mogelijk richting straat en buurmeisje te hobbelen, en slaagt er nog net op tijd in om daar de poort dicht te gooien vooraleer het schaap de straat kan oplopen om nog méér onheil aan te richten. Ze smst even naar meneer onderdeappelboom om te laten weten hoe onnozel ze ondertussen van deze schapenhistorie wordt (wat meneer onderdeappelboom wellicht gigantisch kan appreciëren, vast als hij zit in diverse meetings op 70 km van zijn huis…), klapt de computer open en ziet een tijding als vanuit de hemel: een tweede goede koper dient zich aan (er waren nog wel kandidaten, maar we wilden toch graag een goede thuis voor onze beestjes, en waren dus selectief). Alleen: ontsnapte schapen zijn moeilijk verkoopbaar, en dus hobbelde ik ook nog maar eens om voer naar de schuur, legde die korrels voor het gat dat het schaap gemaakt had en zag hoe het schaap zich liet verleiden om terug naar weide 1 te keren. Dan maar zo snel mogelijk terug hobbelend naar de tuin van het buurmeisje, onderweg een plank meegritsend, en die in de tuin van het buurmeisje zo snel mogelijk voor het gat gooiend. Oef. Missie geslaagd! Schade bij het buurmeisje: alleen wat longkruid en enkele blaadjes vingerhoedskruid opgepeuzeld. Oefoefoef!
De tweede koper kwam kijken en keurde de beestjes onmiddellijk goed. Hij had zelf voor meer dan 500 euro aan pluimvee op een grasveld achter zijn huis zitten, en toen die op 2 nachten tijd allemaal door de vos waren opgepeuzeld (ondanks 2 meter hoge omheining, inclusief prikkeldraad bovenaan) besloot hij om nooit meer pluimvee te houden, maar op zoek te gaan naar arbeidsarme schaapjes. Onze soays waren exact wat hij zocht.
De volgende ochtend al kwam hij terug; op zijn eentje, ondanks ons aandringen om toch minstens met 2 personen te komen om te helpen vangen (waarom is het toch dat niemand jong volk gelooft, zelfs niet als het ondertussen toch al heel wat ervaring heeft met beestjes?). Gelukkig was de toekomstige peter van ons kleinste onderdeappelboompje net op bezoek en bereid om mee te helpen vangen. In de kleine weide van de buurman hadden ze het schaapje snel te pakken, maar de weide van 20 are waarop het andere schaapje zat, beloofde een probleem te worden. Terwijl de kandidaat-koper de weide nog aan het binnenwandelen was, posteerden toekomstige peter en meneer onderdeappelboom zich recht in de vluchtroute van het schaapje, om een nanoseconde later vast te stellen dat het hen al lang gepasseerd was via een route die geen van de 2 kon navertellen. “Ah, zo bedoelde je…”, trok de peter grote ogen. Om nog maar eens een fractie van een seconde later tegen elkaar te roepen: “het schaap zit vast! het schaap zit vast in de draad. Sneeeeeeeeeeeeeeeeeel!”, waarop de beide mannen richting vastgelopen schaap renden en het daar met alle geluk van de wereld zowaar te pakken kregen terwijl het met zijn hoorns onder de draad door probeerde te raken. Het kan niet anders of onze koper dacht in zichzelf: “jaja, en ik dacht dat ze zo moeilijk te pakken waren?…”
En zo ben je dan een heel moedig mens als je tot hier bent blijven lezen 🙂 Maar je weet nu wel in detail waarom we geen schaapjes meer hebben… Dat het toch wel de goede keuze is geweest. Hopen we. En dat we ze zullen missen.
Read Full Post »
Met tientallen bosjes tegelijk.
Ik heb een poging gewaagd om via soortenbank.nl te weten te komen welke soort dit is, maar dat is nogal overtuigend mislukt… Iemand een idee?
Onder de appelboom 