3 zomers lang

Niet echt 3 zomers lang, maar eerder 3 dagen lang zal het zomeren (zegt Frank). Toch een glimp van wat deze vakantie had kunnen zijn (niet dat ik daar veel last van heb, met mijn vele weken verlof nu, maar mijn hart gaat uit naar al wie nu maar 2 of 3 weken verlof heeft en die net tijdens de voorbije weken had gepland…).

Maar zomer dus. En daar hoort ijs bij! Eerder toonde ik al hoe je vanille-ijs zonder ijsmachine maak, en vandaag krijg je chocolade-ijs op je bord.

Het recept:

Roer 3 eierdooiers met 100 g suiker.

Laat 150 g zwarte chocolade smelten en voeg toe.

Klop 250 g room en voeg toe.

Klop de eiwitten en schep ze onder het ‘deeg’.

Doe in een ijsdoosje of – voor de meer indrukwekkende versie – in een cakeblik. Haal een tiental minuten voor het opdienen uit de diepvries.

Misschien denk je nu wel: hé, dit is gewoon vervrozen chocolademousse! Gelijk heb je. En toch smaakt het niet zo, maar als volwaardig chocolade-ijs.

Van het ijs in het cakeblik kan je overigens mooie plakjes snijden. Serveren met het zelfgemaakte vanille-ijs en wat witte chocolade erover raspen: jammie!

Read Full Post »

Tricolore

Als we ooit nog eens een regering zouden hebben, of als er een geheel nieuw land gecreëerd zou worden, dan stel ik voor dat de regeringsleiders zich voor de nieuwe vlag baseren op veelkleurige snijbiet van de Nieuwe Tuin.

Een betekenis is snel verzonnen: Wit voor vrede; groen voor de natuur; en roos voor de meisjes, of voor de holebivereniging, of voor lol en verdraagzaamheid tout-court. En dan had ik de gele nog niet geoogst. Die zijn dan voor de zon en de zomer (o waar is die gebleven).

Met warmoes of snijbiet heb je ook meteen een nationale groente, en aldus een gezonde basis voor toerisme, kookboeken en heel wat gediscussieer over de juiste benaming met optie tot defederalisering en een hoop koninklijke bemiddelaars tot gevolg. Kortom: pret verzekerd!

Ik stoofde steeltjes en bladeren apart, wegens bijzonder grote portie en oogst. Na het andere roze eten (zalm, garnalen, scampis, spekjes) had de roze snijbiet het verwachte succes bij dochter onderdeappelboom (oooooooooooo, roooooooze! smikkelsmikkelsmak).

Voor opmerkzame geesten die stoom detecteren op de eerste foto: inderdaad, de groenten lagen al in de pan en het vuur stond aan. Ik heb die stoom ook opgemerkt op het ogenblik dat ik afdrukte om te fotograferen, en heb het fototoestel onmiddellijk weggedaan en mijn lesje geleerd (geen eten fotograferen dat op het vuur staat!). Dit vooraleer bepaalde onverlaten mij weer van fototoestelverwaarlozing gaan betichten!

Read Full Post »

Van weelde en tekort

Kijk eens?!

Serre-oogst! Het eerste rijpe tomaatje en de eerste rijpe komkommer! En die komkommer is niet mislukt: het is een lichtgele soort, en naar het schijnt moet je die niet veel langer dan 10 cm laten worden. Het smaakte in elk geval. De tomaat hebben we in 4 gesneden, want alle reeds groenten etende gezinsleden keken al lang uit naar die eerste tomaat. Dat er aan de achterkant van die tomaat een immense rotte plek zat (tomatenrot, ook dat nog…) hoeft niemand te weten. Dat het nog altijd de enige enigszins rijpende tomaat is, en dat er aan elke struik nog niet meer dan 4 tomaten hangen (in het beste geval), houden we ook geheim.  En we zwijgen ook over bobbels op de tomatenstammen en abnormaal gekrulde bladeren. Gelukkig zijn er nog kleine paprikaplantjes die wel een mooie oogst lijken te beloven…

En verder? Oogst alom!

De rode biet was al bereid (we eten die graag puur, zoals je ziet), en de raketsla was zoals steeds klaargemaakt met nootjes, fetakaas en een dressing van olijfolie, balsamico-azijn en honing. Verder dagelijks een immense bos radijzen. Als er radijzenrecepten zouden bestaan: graag! De dagelijkse avondboterham met kaas en radijzen komt ondertussen een beetje onze neus uit, en je kun ook niet dagelijks lauwwarme aardappelsalade met peultjes en radijzen eten (wel heel lekker!). Dus alle inspiratie is welkom! Verder elke week een paar courgetten, een kropje sla, boontjes die eindelijk groeien en bloeien, venkel die mooi staat te wezen en nog een wortel of 50 die wachten om geoogst te worden. En dan vergeet ik nog het uitgebreide boeket driekleurige warmoes dat ook dringend moet geoogst worden en dan opnieuw zal groeien tot een tweede oogst.

Ik moet daarbij niet vertellen dat ik die rode biet onder een wild uitgeschoten buddleia heb gevonden; dat de venkel tussen de sla opgeschoten is; dat de radijzen onzichtbaar zijn onder het blad van de pompoenen en dat je nooit zou denken dat onder dat gele pluis, in die immense wildernis van distels en gras, genaamd ‘bloemenweide’, echte heuse raketsla staat.Ik zwijg eveneens over het feit dat alle zaaigoed van eind juni geweldig mooi opkomt, maar dat het onkruid ernaast nog veel sneller groeit. Om maar te zeggen: de tuin is een puinhoop, en de oogst louter toeval. “Maar trek je dat toch niet zo aan,” zei meneer onderdeappelboom liefdevol. “De bloemen komen nog altijd hoger dan het onkruid!” En ik zag hem de “wel, voorlopig toch…” nog net inslikken…

Ach ja, gelukkig zijn er nog eitjes, die ter wereld komen zonder onkruid! Onze 3 kippetjes legden op 5 dagen tijd maar liefst 21 eitjes. Eén en ander lijkt me niet normaal, maar ze zijn welkom en worden tot allerlei heerlijks verwerkt. Na de geslaagde brownies werden gisteren ook 3 cakes gebakken en zo dadelijk gaan we chocolade-ijs maken. Dat ik van dat alles beter afblijf wegens de moeilijke strijd tegen spruw, zullen we er maar bijnemen zeker? (Met dank aan mevrouw Buikberg die mij inlichtte over alle aspecten van spruw, hoewel ik dat van ‘gedijt goed in suikerige milieus’ liever niet had geweten 😉 Geen alcohol, geen medicijnen tegen keelpijn en migraine, geen nachtrust, geen tijd voor jezelf, geen normaal ondergoed en nu ook nog ‘geen suiker’. Moeder, waarom geven wij eigenlijk borstvoeding?…)

Maar kom, gelukkig mag ik nog altijd een tas venkelthee drinken 🙂 En is het geen weer voor een lekker heet en ontspannend bad? Ja hé… Ah nee, dat mag ook niet in de eerste 6 weken na de bevalling… Euh, een radijs dan maar… weer…

Read Full Post »

Zachtjes tikt de egel op het vensterraam

We waren wel al wat gewoon van onze egel: liggen snurken en snuiven in de houtschors, onbekommerd wandelingetjes maken richting groentetuin, rond 8u ’s morgens even op het gazon komen paraderen voor de kroost,… Maar dat hij plots voor het livingraam zou staan om samen met ons naar Vive le Vélo te kijken, daar schrok hij zelf duidelijk even veel van als wij.

Meneer onderdeappelboom ging er zo snel mogelijk met het fototoestel achterna, en meneer de egel voelde zich niet eens gejaagd om te verdwijnen. Zijn egels zoals merels tam aan het worden?

Verder nog nieuws van het tomatenfront: een nonkel kwam op bezoek en oordeelde dat er veel te veel blad was en dat dat mede de oorzaak van het gebrek aan vruchten was. Dus snoeischaarde ik er een kruiwagen vol bladeren af, en zowaar: een dag later is er al een tomaat aan het rijpen! Nu weer de routine van dieven en tikken krijgen (was verwaarloosd sinds de geboorte…), en misschien komt het dan nog in orde!

Read Full Post »

Het drijvende-kersen-recept en – eindelijk! – geslaagde brownies!

Eerst de brownies, want de drijvende-kersen-taart ziet er zo onsmakelijk uit dat je gaat weglopen nog voor ik begonnen ben. (Mind you, hij is wel lekker, die onsmakelijk ogende kersentaart!).

Maar brownies dus…

Ik probeerde al eindeloos veel recepten: uit Engeland, uit Amerika, die zogezegd heerlijke brownies van o-wat-ben-ik-megasensueel-Nigella, eigengemaakte versies, enz. Maar het was allemaal niet dé brownie die ik zocht. Echter: juicht ende wezet vroo: ik heb eindelijk de perfecte brownie ontdekt!

Geen idee meer wat ik gegoogeld heb, maar ik belande bij deze link. Daar staat een brownie-recept dat het recept van Le Pain Quotidien zou zijn. Geen idee of dat waar is, maar ze zijn dus lekker. En je mag meegenieten:

– 250 g zwarte (uiteraard) chocolade en 250 g boter samen laten smelten

– Haal van het vuur en voeg 175 g suiker en 45 g bloem toe (ja, het is echt zo weinig bloem)

– Voeg er 5 eieren aan toe

– Eigen aanvulling: doe er gehakte (wal-)noten bij.

Het recept raadt aan om het deeg in muffinvormen te doen, maar de echte brownie is volgens mij een grof gesneden brok chocoladegebak en niet weeral een net cakeje. Daarom: doe het deeg in een springvorm en bak op 180°C tot het midden van de taart niet meer lopend is maar wel nog goed aan je vork of mes plakt. Dit zal ongeveer een half uur zijn.

Haal onmiddellijk na het bakken uit de vorm en snijdt in grove stukken zodat de buitenkant ervan wat hard wordt en de binnenkant plakkerig blijft. (de brownies op de foto waren eigenlijk te droog, maar borstvoedingen en oventijden durven mekaar wel eens in de weg te zitten, vandaar…).

Smakelijk!

 

Hierboven de drijvende-kersen-taart.

Ik maakte zogenaamde Sneeuwwitjetaart, een chique dinges met pasteibakkersroom en chocoladeglazuur, en het viel me in al zijn zoetheid en plakkerigheid geweldig tegen. Maar! Een ontdekking! De kersen in dit gebak zakten niet naar de bodem! Nu heb ik al heel wat cakes en taarten met kersen geprobeerd, en altijd eindig ik met een mooi deeg bovenaan, en een kleverige, natte kersenmassa beneden op het bakblik. Je moet de kersen beter laten uitlekken, meende de één. Je moet ze net zoals rozijnen laten zwellen in drank, meende dan weer een ander. Of het mochten geen diepvrieskersen zijn. Of net wel. Maar zinken deden ze altijd.

Echter, NIET in dit recept. Dus vanaf nu laat ik de poespas van pasteibakkersroom achterwege, en gebruik ik het basisdeeg (dat wel heel lekker was) als cakedeeg voor kersenchocoladecake. Bij deze:

Roer 150 g boter zacht met 150 g suiker.

Voeg er 4 eieren aan toe.

Doe er 200 g bloem en 3 tl bakpoeder bij.

Meng goed en schep de helft van het deeg in een cakevorm.

Voeg aan de andere helft 2 el cacaopoeder en een beetje melk toe en spatel het over het eerste deeg in de vorm.

Leg er de uitgelekte kersen bovenop en bak ongeveer 40 minuten op 175 °C.

 

En, zijn ze gezonken?

 

PS: meer kersenrecepten op deze blog:

Info over kersen in het algemeen

Recept van kaastaart met kersen

Recept van clafoutis met kersen

Recept van muffins met kersen en confituur

Aanvulling in 2010: Kersentaart

Read Full Post »

Het werd zomer…

 

Zo’n dag waarvan je denkt, die gaat nooit meer voorbij…

Het werd zomer…

En hij duurde tot eind mei…

Maar al zou de herfst nu al begonnen zijn, we trekken er ons niets van aan. Daarvoor hebben we het veel te druk, overigens…

Read Full Post »

Belofte maakt schuld

Ik beloofde plechtig om weer gewoon te komen zeuren over de moestuin, en ik doe dat meteen met een veeg uit de pan naar een gemeen klein beestje (behoorde jij niet weg te lopen van die trilstaaf in de grond?!?!) en een afschrikwekkend maar krachtig beeld van onze aardappeloogst:

En dit zijn dan nog herkenbare aardappelen. De kleine onderdeappelboompjes visten ook gewoon lege schillen op uit de grond! Laag, zéér laag!

Maar we moeten eerlijk zijn: eigenlijk was maar 10% van de oogst aangevreten. De rest zag er voorbeeldig uit. Niet zo talrijk, dat niet, maar wel voor het eerst echt grote patatten, sommige zelfs groot genoeg om met ons 4 van te eten.

En voor de rest begint de halfslachtig onderhouden moestuin ook eindelijk oogst op te leveren. Zowel de gele als de baby-wortels zijn stuk voor stuk mooie exemplaren geworden, de radijzen komen plots allemaal uit, heel wat erwten en peultjes gingen al in het vriesvak, en bij de courgetten is het bos al weer niet door de bomen te zien. Overigens, in de voor veel moestuinierders bekende reeks ‘creatief-met-courgette’ vonden wij en de peter van het kleine appeltje dit een heel lekker en simpel receptje (waarbij we voor de gelegenheid de kip door quorn vervangen hebben).

Maar omdat ik dus beloofde te zeuren: onze tomaten zijn nog steeds geen succesverhaal. Nu heb ik al het hele repertoire van The Dannan, Tara, Mary Black en Enya ‘geharpt’ op het snarenspel van de touwen waarmee de tomaten opgebonden zijn, en nog altijd is het aantal – al dan niet rijpende – tomaten erg miniem. En over rijpen gesproken: moet je misschien dagelijks op je blote knieën de stenen trap van de schuur opklimmen en hen aldus smeken om te rijpen alvorens er eens eentje rood gaat willen worden?

Read Full Post »

En ook iets over suikertjes en kaartjes

Voor de geboorte van de eerste onderdeappelboompjes wisten we al heel snel wat we wilden voor doopsuiker: de levensboom.

Dat is een Afrikaanse levensboom, gemaakt van bananenblad.

Met de opbrengst van 1 boom en honderd mandjes kan een kind in Kenia 1 jaar lang naar school. En dat sprak ons aan: met de komst van onze eigen kinderen ook een ander kindje helpen.

Het geboortekaartje zou ik zelf maken, omdat voor tweelingen zo weinig te vinden is, en omdat ik dat ook leuk vind om te doen (niet gehinderd door enige opleiding of talent ter zake overigens). En ook dat was simpel: de levensboom moest erin terugkomen, als verwijzing naar zowel de doopsuikertjes als naar de natuur. En er moest een wereldbol bij, omdat we onze kinderen ook graag de wereld willen laten zien en hopen dat ze een open blik zullen hebben. Tot slot, omdat het ten slotte een geboortekaartje is, kwamen er twee kaboutertjes bij.

( ’t is wazig en klein, maar ik heb geen andere scan of foto bij de hand).

Voor ons jongste appeltje wilden we graag opnieuw doopsuikertjes voor het goede doel. En het geluk was met ons, want de organisatie fairytale heeft naast een Afrikaanse sinds kort ook een Indische levensboom. Met de opbrengst daarvan wordt een tewerkstellingsproject voor Indische vrouwen gefinancierd (met de idee dat het loon van vrouwen meestal beter bij gezin en kinderen terecht komt dan het loon van mannen). Ook daar waren we direct voor te vinden!

Voor het kaartje ontdekte ik ondertussen de geboortekaartjes van Unicef. Ook symbolisch, maar omdat de oudste onderdeappelboompjes een zelfgemaakt kaartje kregen (en het origineel ondertussen ingelijst is en opgehangen zal worden), moest het jongste appeltje dat ook kunnen krijgen. En wat was er simpeler dan een vervolgkaartje maken? Opnieuw een boom, een wereldbol en twee kaboutertjes, maar dit keer met een mini-kaboutertje erbij.

En ik zou natuurlijk nog uren kunnen doorgaan over hoe fantastisch het leven met ons derde spruitje erbij is, maar wees gerust: de volgende keer kom ik weer gewoon over de moestuin zeuren; plechtig beloofd 🙂

Read Full Post »