Als beginnende tuinier kan je weinig dommer doen dan op uitstap te gaan tijdens de opentuindagen. Hoewel je er heel wat inspiratie kan opdoen, kom je niet zelden terecht bij de bemiddelde vijftiger met teveel vrije tijd en een zogenaamde aanleg tot kunst, waar achter de blinkende volvo op de oprit een perfect oasetje van tuinplezier verscholen ligt, waar meneer in zijn floeren pantalon bedaard door heen struint terwijl mevrouw aan de teak tuintafel kirrend een kopje thee in een bloemig serviesje schenkt. Lepeltjes rinkelen, stemmen praten beschaafd en tussen de goudgele dolomiet is geen grasje te zien.
Daarbij blijf ik uiteraard niet van enige dichterlijke overdrijving gespaard, wat had je gedacht, maar het blijft een feit dat mensen hun tuin maar open stellen als die al vrij volwassen is, tot in bijna alle puntjes perfect aangelegd, en nadat vele handen in de dagen voorafgaand aan het opentuinenweekend alle onkruidjes uittrokken, grasboordjes trimden en uitgebloeide bloemen of rotte blaadjes wegknipten. Dan pas is de tuin toch ‘de moeite’?
Wat mij betreft mogen naast opentuindagen en ecotuindagen echter ook wel eens beginnendetuindagen worden georganiseerd, bij jonge mensen wiens huis en tuin een woestenij is van kinderspeelgoed en desorganisatie wegens jong, kinderen, verbouwingen, alles zelf willen doen en met z’n tweeën gaan werken. Daar zouden wij ons namelijk wel thuis voelen. Want met het zien van al die volwaardige tuinen, en de wetenschap dat er bloggers op bezoek komen met veel meer gevorderde tuinen, liggen de ingrediënten voor een depressietje op maat voor je klaar. Maar zo niet ten huize onderdeappelboom. Ik besloot tijdelijk immuun te worden voor de staat van onze eigen tuin, maar was er wel als de kippen bij om iedereen uit te leggen hoe het vroeger was en aan te geven waar we naar op weg zijn. Of althans te proberen.
Om één en ander duidelijk te maken, ben ik op zoek gegaan naar foto’s van de tuin zoals die 3à4 jaar geleden was. Die hebben we toen helaas niet expliciet genomen, maar hier en daar vond ik toch iets bruikbaars. Een overzichtje:
1. De vijver zoals die bij aankoop was:
En zoals die vandaag is.
En nogmaals de vijver zoals hij was, maar vanuit een andere richting.
En dat zelfde perspectief vandaag.
Wat is er hier aan werk verzet? Verwijderen van halfgroeide populieren, het verlagen van de oevers rondomrond om meer zonlicht te brengen, het afleiden van de overloop van onze beide regenwaterputten naar de vijver, het veilig omheinen. Verder onderzochten we een stenen bouwseltje, ongeveer een meter onder de grond, dat de aanduiding van een behoorlijk stromende bron bleek te zijn. Ook die werd naar de vijver geleid, alsook de overloop van de bron van de buren en de overloop van de regenwaterput van de andere buren. Ons gazon is een klein groen laken over een eindeloos stelsel van buizen!
Resultaat: meer licht, minder bladeren, meer kikkers, minder netels en bramen, wel meer zevenblad, en nog heel wat werk voor de boeg.
2. Zicht vanuit de living, vroeger:
En nu
De eerste foto bedriegt wel een beetje. We hebben de vijver nooit echt kunnen zien vanuit het woonhuis. Wellicht is die foto vanop het eerste verdiep genomen. Achter deze grassen ligt het bessenparkje. In de toekomst moeten vooral nog bloemen en bessen aangeplant worden hier.
3. Vlakbij de keuken.
Vroeger een terrasje en de oprit richting garage.
Vandaag een mini-binnentuintje, gras ipv oprit, en een garage die nog moet verdwijnen (voor een terras met opslagruimte, zegt mevrouw onderdeappelboom; voor een waterpas oppervlak voor een zwembad, zegt meneer onderdeappelboom)
4. Onder de linde. Toen
En nu:
Onder die linde stond… ja, wat stond daar eigenlijk. Een onontwarbaar kluwen van halfgroeide en misvormde heesters, sparren, groenblijvend gedoe, onbekende prikkers, enz. Meneer onderdeappelboom en de papa van mevrouw onderdeappelboom zwoegden een hele dag om het allemaal weg te krijgen, en als nu af en toe nog eens een scheutje opduikt, moet ik zorgen dat meneer onderdeappelboom het niet ziet, of hij krijgt een beroerte. En o, kijk, daar staat een bbq! Ah ja, want het is bbq-weer. Nu wel ja…
5. De huidige moestuin.
Vroeger een zee van paplaurieren en hagewinde rondom een gastank en een ingevallen plastic serre.
Nu nog een beetje bloot, en helaas zijn de aronskelken mee verdwenen met de paplaurieren. Maar toch. Door het vellen van een treurwilg (niet op de foto’s) hebben we daar nu ook zon; zolang die treurwil er stond hadden we de hele dag schaduw in de tuin.
Niet alle veranderingen zijn perfect. De goudregen zou ik nu misschien niet meer wegdoen en de boerenjasmijn zou ik beter proberen beschermen. Maar we evolueren langzaamaan wel naar een meer landelijke tuin, met meer soortenrijkdom dan het halvelingse oerwoud dat er vroeger stond. Je ziet wel dat de grond te lijden heeft gehad onder de diverse graafwerken. Door hem nu met rust te laten, komt dat hopelijk ooit in orde. En dan komt de winter er straks weer aan en kunnen we plannen maken voor nog veel meer tuinaanleg volgend voorjaar. Nog wat bomen, nog wat bloemen, ik kan al niet wachten…
Onder de appelboom 
Als je die foto’s bekijkt wordt het stilaan tijd voor een bebloemd theeserviesje voor jou en een felouren pantalon voor Meneer Onderdeappelboom hé ? 🙂
Nee, serieus, je ziet toch wel al énorme resultaten ondertussen, fantastisch toch? (en ik heb dezelfde fout gemaakt van niet genoeg foto’s te nemen van de oorspronkelijke toestand van huis en tuin destijds 😦 )
Oh die vijver! Wat een wereld van verschil seg.
Onze tuin is maar een fractie van jullie tuin. Wij wonen immers in bebouwde kom, rijhuisgewijs. Een beetje een beperking als ge als kind ne grote hof gewoon zijt geweest. Ik krijg mijn tuinplannen moeilijk aangepast aan de grootte van onze tuin. 😉
Allee, steekt nu eens een grote berk, een school kippen, een roedel kinderen en een groentenhof in 400m² biodivers te houden oppervlakte. Ik moet toch ook nog serieus zoeken naar wat inspiratietuinen zonder velouren broeken en kokette kopjes. 😉
het is echt heel mooi geworden, die modeltuinen zijn ook maar modeltuinen van gepensioneerden die niets beters te doen hebben of mensen die stiekem een hovenier in huren voor de rest van het jaar 😛
Wij werken ook allebei, hebben geen kids. Mijn vriend interesseert zich niet voor tuinieren dus heb ik het rijk alleen in onze voor een rijtjeshuis toch aardige voortuin. Toen we in dit huis kwamen wonen, was de voortuin een kale zandvlakte met wel een mooi paadje, want de vorige bewoners hadden de planten meegenomen, en de achtertuin bevatte net iets te veel verwaarloosde bomen en struiken voor het oppervlak, want het was heel lang een doorstroomwoning waar niemand lang is blijven wonen en wat onderhoud aan de tuin heeft gedaan.
.
Wij wonen hier al een jaar of 7 en zo pas ik elk jaar de tuin een klein beetje aan, het hoeft niet in een week want het is leuk om af en toe een uitbreidingsset- planten te kunnen kopen.
Omdat het een huurhuis is hebben we de zeldzame plantjes in pot geplant, zodat we, wanneer we gingen verhuizen de bijzondere dingen mee konden nemen. (anders belanden de schatten straks onder een onderhoudsvrije tuin met grind en tegels)
maar nu hebben we het huis gekocht! (mede daarom was het zo rustig op mijn blog) We zijn sinds deze week eigenaar, waardoor ik lekker ALLES in de grond kan planten 🙂 Het is fijn als een tuin een eeuwig durend project is want dan blijf je altijd nieuwe dingen ontdekken en proberen 🙂 Dat kunnen die mensen met hun perfecte tijdschriftentuinen niet meer of ze moeten planten ruimen en dat is zonde.
Samenvatting van dit monoloog: een niet perfecte tuin is een zegen 😀
goh… wat een mooi stukje natuur hebben jullie daar!
chance dat ik niet naar de bbq gekomen ben 😉
hier een tuintje van ocharme 3-4 are met fruitboompjes en plantjes van 2 jaar…
en ook nog héél veel werk…
Amai, jullie vinden dat jullie nog geen opentuindagtuin hebben, maar de transformaties die de tuin al ondergaan heeft zien er geslaagd uit. Tuinier zo verder! 😉
Met het zien van deze evolutie kan ik alleen nog maar meer bewondering opbrengen voor jullie prestaties. Knap werk! Nu kunnen jullie tenminste genieten van dat geweldig uitzicht!
Wij willen ook zo’n evolutie binnen een jaar of 5! (En daarom ook dat we twee jaar geleden al een keer meededen met de openhuizendagen, er was best veel interesse voor ons nog-lang-niet-afgewerkt stulpje waar je de isolatie nog zag zitten, de vloerverwarming en de ventilatiebuizen).
Mooi werk en telkens weer genieten!
Bart: ergens logisch dat je geen foto’s neemt van wat je niet mooi vindt hé, maar ’t is inderdaad leuk om die oude foto’s te hebben. Vooral omdat we zelf al vergeten waren hoe het eigenlijk was.
Katrien: ik zou de berk weglaten, maar voor de rest kan je in 400m2 heel wat realiseren hoor. Het lukt je zeker!
Majesteitstuin: dat moet heerlijk zijn als je dat huis dan toch kunt kopen. En wellicht worden de planten nog een stuk mooier nu ze in volle grond staan.
Aardezacht: ook wij zien nog héél véél werk, maar je moet ergens beginnen hé. De eerste twee jaar gaan traag vind ik; daarna doen de planten precies een inhaalbeweging.
An en Toon: we doen zeker voort!
Naturulijk-rijk: tof dat je het positieve veranderingen vindt!
Buikberg: en ik kijk al uit naar jullie tuinaanleg!
[…] jong! onkruid!! woekerende dingen, overal gras waar het niet hoort… Opeens begrijp ik “dat” met al dat onkruid dat niemand anders ziet maar dat je zelf de ogen uit steekt als je […]
Prachtig! Ik doe mijn best, maar ik heb maar een tuintje van 500m² om mee te werken (al hoop ik stilletjes dat de bejaarde buurvrouw toch eindelijk werk maakt van haar voornemen om haar achterste stuk tuin te verkopen…)
Knap hoor! Als ge zo voortdoet, voorspel ik binnen de zeven jaar toch een opentuinendag bij jullie!