Nee, het hoeft van ons niet persé middernacht te worden, morgen, maar als het toch zou gebeuren, dan zal het met deze song in gedachten zijn.
Eentje uit de oude doos ja, maar o wat een film en wat een zangtalent (al viel dat live een beetje tegen). Minder in beeld, maar minstens dubbel zo hard barstend van talent was ook een schone jongen met rosse krullen. En zie nu toch eens, ongeveer 20 jaar later: (ja, je moet een beetje doorklikken,maar doe nu maar gewoon die moeite…)
Ha, talent hé?! En denk nu maar niet dat dit een melodramatisch snertfilmpje is. Neenee, snel afhalen netjes downloaden of huren die handel, en bekijken nu de dagen nog donker zijn!
En dan zou ik het belangrijkste nog vergeten: het jaar is bijna om, en het nieuwe jaar komt er alweer aan. Of dat nieuwe jaar veel tijd voor de tuin zal brengen weet ik nog niet; het leven met drie kindjes en 2 veeleisende jobs kan (hoewel bijzonder leuk) bij momenten behoorlijk druk zijn. Maar het voornemen is alvast om er het beste van te maken, met groenten en bloemen, met veel keukenplezier en warmte in het gezin. En wat kan ik jullie anders wensen dan evenveel vreugde binnen gezin en familie, en hopelijk tijd (en normaal weer) om van huis en tuin te genieten!
Zo bedenkelijk als de oudste zoon keek, zo verheugd keek mevrouw onderdeappelboom bij het in ontvangst nemen van deze gieter. Tante Tuindame was al geruime tijd op zoek naar een origineel geboortegeschenk, en vroeg uiteindelijk of ik blij zou zijn met haar gieter. Daarbij trok ik geen bedenkelijke blik van verbazing, want ik wist goed genoeg dat ze geen plastic exemplaar bedoelde. De gieter in kwestie is een erfstuk dat mijn tante, zelf 75, kreeg van haar even oude vriendin, die de gieter op haar beurt van haar grootvader erfde. Telde je in gedachten mee? We zitten al snel in 1800!
In een oude aflevering van het tijdschrift ‘De Tuin van Eden’ staat te lezen dat gieters in de 18de eeuw gemaakt werder van koper, en vanaf de 19de eeuw van goedkopere materialen zoals zink en ijzer. Nu ben ik niet goed in metalen, maar onze gieter lijkt groen uit te slaan, en is dus vermoedelijk van koper? Maar al was hij van zink: oud is hij, en een erfstuk dus bovendien.
Nog meer interessante weetjes uit het Eden-tijdschrift: gieters zijn zo oud als de oude grieken, en hebben in tal van vormen bestaan. Van lederen veldfles, over terracotta sproeipot tot hedendaagse gieter heeft het sproeivat een hele weg afgelegd. De kruik gaat zo lang te water tot hij breekt, en de gieter bleef zo lang gieten tot hij door corrosie niet meer bruikbaar werd. Dan werd de gieter gewoon gesmolten om opnieuw te worden gevormd. En om die reden zijn er ook maar heel weinig oude gieters meer beschikbaar.
Waarom in de loop van de tijd de twee oren vervangen zijn door één begrijp ik dan weer niet. Volgens Eden dienden de oren vooral om de gieter op die manier met twee handen onder water te kunnen houden, waardoor hij sneller vol loopt. Maar ook om goed gedoseerd te gieten zijn die twee oren bijzonder handig. Een gat in de markt dus, als het ware…
Wat ik ook niet begrijp is hoe de gieter in onze Nederlandse taal in twee vrij tegengestelde uitdrukkingen figureert: ‘Zo trots als een gieter’ en ‘afgaan als een gieter’. Maar dit natuurlijk terzijde…
En aldus zijn wij heel blij met dit geboortegeschenk, al lijkt de kans klein dat ik er ooit echt mee ga gieten. Blijft de beteuterde blik van de oudste zoon bij het zien van zijn moeders nieuwste aanwinst. Meneer onderdeappelboom besloot te hulp te schieten, en gaf zoontje onderdeappelboom een lesje in antiek.
“Kijk jongen,” zei hij. ‘Soms kopen wij nieuwe dingen. Na een tijdje gaan die kapot, of worden ze oud en versleten, en dan vinden wij ze niet meer leuk of niet meer mooi. Maar soms zijn de dingen niet een klein beetje, maar zo ontzettend oud dat ze weer mooi worden.”
En ik mij maar suf piekeren welke bloemen in mijn binnentuintje een dusdanige expansiedrang hebben dat ze in het najaar nog nieuwe plantjes doen ontstaan.
Valeriaan?
Dat ene wilde rozenstruikje?
Astrantia?
Of een andere wilde bloem?
Neut, niks van dat alles. En toch ken ik dat blad…
Natuurlijk is jullie frank al lang gevallen, maar de mijne deed er lang over: het is zowaar een tomatenplant; op één of andere manier tot in het binnentuintje gewaaid. En dat kiemt zo moeilijk, zeggen ze dan…
Maar: bij deze is mijn moestuinjaar dus officieel gestart. Doen we omtereerst voor de eerste tomaat? 🙂
Een laatste vogel vliegt z’n eenzame vlucht tegen de donkere einder. Tegen het glas van de grote livingruiten hangen kleine beukenbladeren waar ze er de afgelopen nacht door de storm tegenaan zijn gegooid, en het winterkoninkje gooit z’n kopje achterover in een grote plas op het terras.
Deze ochtend scheurden we nog wat prei uit de leemvaste grond en lieten de laatste rozetten Nieuw-Zeelandse spinazie knakken. De jongste keek verwonderd de natgrijze tuin in, terwijl de moeder haar koortsige oudste kindjes met drankjes en siroopjes in de zetel plaveide. De dag was herfstig. En zo was het binnen.
En toen, als bij toverslag, werden rode koortswangetjes wat bleker, wilden kleine babyjongetjes naar hun bedje en gooide de zon grinnikend een watertapijtje over de livingvloer. Start!, dachten de kleine onderdeappelboompjes. En binnen de minuut graaiden hun handjes in de beloftevolle dozen kerstspullen die enkele dagen geleden al van de zolder waren gekomen. En ze deden dat goed:
– cliché-krans met ergerlijk Engels ‘welcome’ aan de voordeur? check!
– veel te veel theelichtjes? check!
– foeilelijke raamstickers met nostalgische plaatjes? check!
– kerstmutsen? Check!
– Nep-ijsbloemen? check!
– Kerstboom vol ballen en figuurtjes tot op 104 à 110cm hoog? check!
– Overdaad? Check!
– Kitch? Checkerdecheckerdecheck!
Ha, zalig toch hé? We kunnen er weer voor een hele maand tegen!!! Tot 6 januari wentelen we ons weer dol van vreugde in kerstlichtjes en kaarsjes en krijgen we van de tingeling en tsjingtsjing maar geen genoeg. En dan kuist mevrouw onderdeappelboom het huis op. En o wee voor wie dan het huismet haar deelt, want na 6 januari begint de tuinmicrobe steevast te kriebelen, maar staan er wel nog heel wat ellenlange, tuinloze, koude weken voor de boeg… O jee…
Bedien uzelf van een streepje muziek, en kom alvast in de juiste sfeer…
De Sint komt ten huize appelboom traditioneel in de nacht van vrijdag op zaterdag. Niet om logistieke redenen, maar louter en alleen om het luizige gemak van de ouders: nieuw speelgoed speelt goed, en de kindjes worden daar braaf van. Met een Sint op zaterdagochtend kan je daar meteen 2 dagen van profiteren. Is dat slecht van ons?
Nee, dat is allerminst slecht, want we zullen dat brave weekend toch wel een beetje kunnen gebruiken. Vorig jaar maakte ik namelijk een aftelkalender voor de 3 weken tot Sinterklaas. Dat was een schot in de roos en tezelfdertijd ook een flater van jewelste: immens ongeduldig en compleet dolgedraaide kindjes die onbegrijpelijk onhandelbaar leken tot moeder en vader beseften dat het de Sintstress was die er met hun goede manieren vandoor was gegaan. Maar in die fout zouden ze geen tweede keer trappen: volgend jaar géén aftelkalender meer.
En ja, zoals dat gaat met die ezels en die stenen, was mevrouw onderdeappelboom de historie van vorig jaar compleet vergeten. En maakte ze een aftelkalender. Keken we naar het Sint-Journaal op Nederland en schreven we een brief (aha, want je krijgt een brief terug). En pas toen meneer en mevrouw onderdeappelboom een paar uur een gesprek hadden waarom ze tegenwoordig toch geen vat meer leken te hebben op de kroost, herinnerden ze zich de historie van vorig jaar. Ogenblikkelijk werd het sint-programma uitgeschakeld, de sint-gesprekken gestaakt, niet meer uitgekeken naar de Brief van de Sint en de kalender zoveel mogelijk genegeerd. En jawel hoor: onze brave kindjes kwamen terug!
Maar eigenlijk is dat allemaal niet wat ik wou vertellen. Ik wou het hebben over een ecologische en spaarzame sint.
Tijdens de jeugd van mevrouw onderdeappelboom werd niet met geld gesmeten. Niets armoedig hoor, maar er moest over uitgaven worden nagedacht en ik kan me niet herinneren dat we ooit iets ‘zomaar’ kochten, uit goesting, omdat het leuk of mooi was. Totaal geen last van gehad ook, van dat bewust omgaan met geld. Alleen, toen ik plots zelf geld begon te verdienen, en een gezin van tweeverdieners werd met een mooi loon (stel je daar niet te veel bij voor met een diploma menswetenschappen :-)), kroop er een raar beestje in mijn hoofd naar boven. Het maakte dat ik dingen begon te kopen die ik niet nodig had. Dat ik dwaze gedachten kreeg als: ‘ach, voor 5 euro laat je dat toch niet staan’. En vanuit die benevelde toestand ging ik ook de kinderen teveel verwennen. Stiftjes leeg? Hier zijn nieuwe. Plasticine op? (ja, dat verdwijnt gewoon vanzelf) Ach, dat kost toch niet veel. Hier zijn al nieuwe.
En ook hier stuurden meneer en mevrouw onderdeappelboom zichzelf snel bij. Sinds dik anderhalf jaar wordt hier absoluut NIETS meer gekocht buiten de typische cadeau-gelegenheden (verjaardag, sint, nieuwjaar). In mei was de plasticine al op, en sinds augustus hebben ze al heel veel stiftjes verprutst door er de dop niet goed op te zetten. Sja, jammer is dat. Nu moeten ze wachten tot het Sint is om iets nieuws te krijgen. En jullie wisten natuurlijk al veel eerder dan wij dat de kinderen daar zowaar braver van worden: plots spelen ze uren met duplo’s en auto’s die daar anders maar stonden te verkommeren. Ha, streng zullen wij zijn, braaf zullen zij worden! 🙂
En omdat het altijd nog erger kan, betrokken we ook de verder uitgebreide familie in het complot en vroegen hen niet meer zomaar dingen te geven, zelfs niet als het overschotjes van de oudere nichtjes waren. Op die manier kwam onderstaand kastje in ons heimelijk bezit.
In enkele gestolen uren tussen de drukte van het werkleven door, ging mevrouw onderdeappelboom op zoek naar restjes verf, en probeerde ze het poppenklerenkastje wat mooier te maken.
In deze huidige gedaante gaat het kastje als een cadeautje van de sint naast hun schoen staan zaterdag. En ja, natuurlijk vraag ik me af waarom ik dat nu zonodig zo seutig moest schilderen (knalgroene grondverf, grote lila bloemen en gele dikke stippen waren veel toffer geweest!), maar ik ben toch wèl blij dat we volgehouden hebben aan onze principes en ook voor Sint wat recyclage toepassen!
En ja, omdat je nu eenmaal nooit in extremen mag vervallen, kochten we hen ook nog een splinternieuwe doos playmobil en een doos lego. Hoe moeten we anders te weten komen welk type kind ze zijn? 😉
Onder de appelboom 