De laatste loodjes en de eerste pluimpjes

Ze wegen soms zwaar, die laatste loodjes van de winter, en niet alleen voor de mens. Ook de vogels moeten nog even doorbijten vooraleer het lente wordt. Want al fluiten ze ’s morgens al alsof het voorjaar al is aangebroken, toch valt tijdens de dag nog maar weinig te bikkelen. Zelfs onze pot voorjaarsbloeiers bood aan deze hongerige mus maar een magere troost.

Daarom wagen de vogels zich ook steeds dichter bij huis: op zoek naar die laatste rozenbottels, die verloren kruimeltjes, of natuurlijk ook gewoon de laatste vetbollen van het jaar.

Zelfs het winterkoninkje kwam even vanuit zijn schuilplaats tevoorschijn om te eten.

Dat niet alleen de vogels hun angsten in deze laatste koude weken opzij zetten, bewijst ook onze pluimstaart. Het was pas toen we al een half uur naar onze uitgebroken ‘kip’ zaten te kijken, dat we door kregen dat de kip een eekhoorntje was.

Meer dan een half uur zat het daar te knabbelen aan de eikels; en zelfs op zijn vluchtroute nam het nog even de tijd om mij uit te lachen omdat ik er niet in slaagde een scherpe foto van hem te nemen.

En terwijl ik naar boven staarde om te zien waar hij naar toe was, kwam hij me nog eens extra plagen door beneden aan de stam van koekepiep te doen.

Maar als mens heb je dan het voordeel dat je niet bij de pakken moet blijven neerzitten, maar gewoon kunt rechtstaan om aan de lente te beginnen. Ik weet het, er zijn zaaikalenders, teeltoverzichten en zelfs maankalenders, maar er is ook nog gewoon onze eigen kalender. En daarin was deze voormiddag tijd voor de eerste zaadjes, traditioneel door de kinderen uitgevoerd.

Als eerste de tomaten; struiktomaten dit keer, omdat die wellicht makkelijker telen in pot, en al bij al toch acht soorten.

In de kweekruimte staan sla, peterselie, basilicum en juffertje in ‘tgroen te wachten op de zon.

En in de berging liggen de aardappeltjes te wachten op hun eerste verschot.

Ja, ’t wachten weegt plots wat lichter nu…