Zondag rustdag?

Dat had je gedacht. Of ook niet, want de gemiddelde tweeverdiener weet ondertussen wel dat weekends zowat het enige ogenblik zijn waarop je nog een beetje in de tuin kunt werken. En slechte ouders als we zijn schakelden we daarbij zelfs onze kinderen in!

Zo’n 80 plantjes gingen in deze nieuwe border de grond in. Dat is veel minder dan de vereiste 6 à 8 per vierkante meter. Daarmee zou de border er ook dit jaar al meteen mooi uitzien, maar ik kan het nooit over mijn hart krijgen om de grond zo vol te planten, aangezien al die vaste planten toch aan een snel tempo uitbreiden, en je dan na een paar jaar al planten moet gaan halveren. Voorlopig dus nog een redelijk lege border, met allemaal bloemen die gekozen zijn op hun ‘plukbaarheid’. Floxen, pioenen en anjers bijvoorbeeld. Maar ook rudbeckia, die daar niet bij passen, maar tot ver in het najaar kunnen staan bloeien. En stokrozen en lupinen, die ook een andere allooi hebben, maar passen bij de boerderijtuin. Een allegaartje zonder visie dus, en voor één keer kan het mij geen zier schelen. Het zal bloeien, het zal kleurrijk zijn, en de kinderen zullen eindelijk ook heel veel bloemen kunnen plukken, zoals ze zo graag doen. Wie kan zich dan nog bekommeren om schoonheid, contrast en harmonie? (ikke, binnen een paar jaar terug wel, maar nu dus even niet).

Het binnentuintje is met méér visie aangelegd, en begint er langzaamaan fris uit te zien. Ook hier werden de kinderen aan het werk gezet, jawel. Ze kregen elk een zak potgrond, sleepten handdoeken, potjes en vodden aan (die in hun ogen onmisbaar waren voor de hen opgelegde taak) en waren 2 dagen zoet met het verspreiden van potgrond tussen de planten (en in het gras, in mama’s botten, over de was, op het paadje, in elkaars haar, op de vensterbank, enz.) Het leverde behalve een mooi binnentuintje ook een machine kookwas op, maar dat zijn dingen die ons niet kunnen storen. En zeker toen ’s avonds, bij het weglopen van het badwater, drie blozend tevreden kindertjes een randje van tuinvuil op de badrand achterlieten, waren moeder en vader onderdeappelboom immens tevreden.

Het binnentuintje zag er in januari nog zo uit, maar nu dus al zo:

En daarmee is ook gebleken hoezeer ik verzaak aan de ‘op het eerste (ge)zicht’-opdracht. De versie van Huis met Tuin is wellicht meer mijn ding, en daar moet ik binnenkort eens werk van maken.

Tot slot: de krokussen hebben plaats gemaakt voor narcissen, hieronder in pot, maar ook in het lange gras. Alleen zijn daar de muscari verdwenen, het lievelingsgerecht van de muisjes?