Nightmare on vegetable street, maar ook dolle pret

’t Gaat niet goed met de groenten. ’t Is te zeggen: het gaat er ook niet slecht mee. Denk ik. Maar er gebeurt gewoon helemaal niets. De paar plukjes aardappelloof die al boven stonden zijn net niet helemaal vervrozen, de radijzen zijn in pauzestand gesukkeld, en van de uien zijn er dagelijks nog een paar die ik na gevecht met poes of duif terug op hun plaats moet duwen. Maar verder: al dat zaad dat ik tot mijn grote vreugde zo vroeg had gezaaid dit jaar blijft onveranderd zitten waar ik het gestoken heb. Geen spinazie te zien. Geen sjalotjes te zien. Wortels en rode biet onbekend. En zelfs de sla die ik had uitgeplant is de grond in gekropen.

Binnen gaat het beter. De 30 tomatenplanten die ik al naar de schuur had gebracht, hebben de vorst goed doorstaan. Basilicum, juffertje in ’t groen, reukerwten en zonnebloemen groeien goed. Kolen, courgetten en pompoenen piepen bijzonder aarzelend boven de aarde. Wat vertraging door het koude weer, ik weet het, maar het seizoen wordt er daarmee niet langer op. Het is niet omdat we nu de herfst krijgen dat we in de herfst wat extra lenteweer moeten verwachten. En dus is het tijdsbestek dat kolen en dergelijke krijgen misschien wel wat te kort, waardoor ik toch maar eens de boerenmarkt ga bezoeken, op zoek naar wat plantgoed.

In dat ellendig weer hadden we dan ook nog twee jarigen. Ze mochten elk vier kindjes uitnodigen, en tot onze grote consternatie konden ze bijna allemaal komen… Zeggen dat je niet meedoet aan de binnenspeeltuin-hype is één iets. Maar acht vijfjarigen een halve dag entertainen bij hagelweer is iets geheel anders… Maar kijk, met muzikaal pak ging de tijd toch vooruit. We deden van ezeltje-prik, cactus-bloem, bommetje en proevertje. WC-papier verspillen met het mummy-spel was een groot succes, en ik beschilderde vier prinsessen, twee piraten en een vlinder (de achtste van het gezelschap wou geen grime). En ja, ik liet me zelfs vermurwen tot kleurig gebak, al ben ik dat ondertussen behoorlijk beu en is dat er serieus aan te zien. Maar kijk, er was een piratentaart.

En ook een soortement prinsessentaart.

Het aanrecht werd nog schoongeveegd, jawel, en voor de mensen met normale smaakpapillen was er gelukkig ook nog dit:

Hoogtepunt van de dag was toen we even buiten gingen en prompt in de schuur moesten gaan schuilen voor een hagelbui. In de schuur stonden twee kleine tenten, een oude glijbaan, een wippeding en zonnebedden. Daarnaast nog 1 vierkante meter ruimte vrij voor 8 kleuters en mevrouw onderdeappelboom samen. En dan vergeet ik nog die 2 zwaarden en het waterpistool. Dolle pret, ik verzeker het u! Een half uur lang!!

En daarna gingen we weer binnen, en waren er nog aardbeien met slagroom.

Ik zeg het u, korte spelletjes en veel eetmomenten, zo overleef je een verjaardagsfeest 🙂

Read Full Post »

BMI: bewust met inhoud

Ik let erg op mijn lijn. Vroeger niet. Toen bleef mijn gewicht gewoon constant. Maar sinds mijn twee zwangerschappen hebben de cijfers op de weegschaal de neiging om dagelijks te veranderen en mij in mijn gezicht te staan uitlachen om mijn vruchteloze pogingen om de kilo’s in bedwang te houden. Hoezeer ik ook mijn best doe: mijn lijf weigert in volume te veranderen. Of ik nu slaatjes eet of frieten, kwark of chocola, het maakt allemaal geen verschil: de kilo’s blijven er… af.

Dat ik mij gelukkig mag prijzen, zegt men mij dan.

Waarover ik eigenlijk klaag, vragen ze mij.

En of ik dan niet wat meer respect voor hen kan hebben, zie ik ze denken zonder het te zeggen.

De wereld van vrouwen is opgetrokken uit de onontwarbare weefsels van calorieën. Een beetje vrouw kijkt verpakkingen na, koopt light-yoghurt, verkiest een appel boven een ijsje en eet een salade niçoise (zonder vinaigrette) terwijl ze op de steak met peperroomsaus van haar echtgenoot kijkt. Een beetje vrouw wil passen in een maatje 36. Stopt met eten lang voor ze voldaan is. Wil dat nergens op haar lichaam nog een spoor is van de kinderen die ze ter wereld bracht en trekt, als ze voor de spiegel staat, standaard haar buik in.

Ondergetekende is dan blijkbaar geen vrouw. Ondergetekende wil niet behoren tot die groep van ijle wezens die met vingers als spinnenpootjes de kruimels van hun dieetkoekje breken om het moment van nooit-bevredigend genieten zo lang mogelijk te rekken.  Ondergetekende wil tijdens een restaurantbezoek niet minstens vijftien keer in haar bord prikken vooraleer een blaadje sla naar de mond te brengen, badend in angstzweet dat er alsnog een vijf calorieën tellende druppel mayonaise zou aan plakken die alleen met een glaasje plat of bruisend water weggespoeld kan worden. Ondergetekende wil zelfs dat geen enkele vrouw nog een slaatje bestelt tenzij ze daar onbeteuglijk veel zin in heeft en het druipt van smaak en olijfolie.

Ik moet duidelijk zijn. Extreem-mager en extreem-dik zijn reële problemen waarover ik het hier niet heb. Die problemen bestaan en hebben elk hun eigen antwoord en oorzaak. Maar met alle persartikels en onderzoeken die aan die beide extremen worden gewijd, zouden we uit het oog verliezen dat er een heel arsenaal aan vrouwen in allerlei vormen en proporties bestaat die een onbedwingbare neiging hebben om massaal op elkaar te gelijken.  En waarom? Omdat sommige kledij en sommige stoffen inderdaad beter vallen op magere lichamen. Maar om dan maar andere stoffen of patronen te kiezen blijkt niet het logische antwoord te zijn. Liever ontzegt de hedendaagse vrouw zich wat ze nodig heeft om er terug uit te zien zoals toen ze 16 was.

Er is nochtans niets logisch aan er willen uitzien alsof je 16 was als je al boven de 20 bent. Met een maat 36 (of minder) heb je het een hele winter en zelfs op zwoele zomeravonden nog koud. Lang op een stoel zitten doet pijn aan de poep. Je borsten zijn niet meer dan een herinnering aan wat was (om het met de legendarische woorden van een vriendin te zeggen: lipton kan er een patent op nemen nu dat van belgomilk verlopen is). Eten doe je niet meer met smaak maar met angst, want de neiging 2 kg bij te komen is immanent aan een te laag gewicht. Kinderen hebben geen zacht moederlijf om zich tegen aan te schurken. Als je ziek wordt, is er geen enkele reserve in je lijf. En laten we bij deze ook maar een kat een kat noemen: met kleren aan ben je nog mooi, maar zonder ben je een skelet. En wees eerlijk: vrijen met een skelet, wie heeft daar nu iets aan?

“O”, zult u denken, “maar dat is bekend: mannen (en misschien ook sommige vrouwen) hebben graag een vrouw met pak aan.” Maar dat is net het punt: een vrouw met maat 40 is niet een vrouw ‘met pak aan’ maar een standaard vrouw. Een vrouw met maat 40 is ook niet een vrouw met rondingen maar een gewone vrouw. Wezens van het vrouwelijke geslacht hebben borsten, billen, buik en dijen. Dat zijn geen rondingen; dat zijn essentiële kenmerken.  Sta het uzelf toe: wordt een maat 38  of 40 (bijvoorbeeld). Stel vast hoe je het nooit meer zo koud hebt en beter tegen ziekte kunt. Bekijk je gezonde blos en constateer dat je best veel kan eten zonder dik te worden, geen activia van danone meer nodig hebt om je darmen te activeren, en bovenal stralend mooi bent. Biedt die vrouw met dat zure appeltje op de trein een bonbon aan. Bestel wijn bij uw eten. Zeg tegen de caissière van Mango en Zara dat het niet normaal is dat je als vrouw met een BMI van 19 een maat medium nodig hebt, maar vaststelt dat ook de maten small en zelfs extra-small vlot over de toonbank gaan. Blijf matig en gezond, maar proef van al dat lekkers van de hele wereldse gastronomie en geniet met heel je mooie standaardlijf van al wat de wereld u op zintuiglijk vlak te bieden heeft.

En o, als u Mme Zsazsa bent, met uw absoluut bijzonder leuke en (aan-) prijzenswaardige rokkenboek, schrap dan in de vierde druk dat maatje 34 op de patronen. Maat 36 zou echt het minimum minimorum moeten zijn.

En als u dan nog pap kunt zeggen, duim dan even met mij mee. Er moet nog 5 kg bij. En behalve mevrouw Buikberg blijkt iedereen dit een afkeurenswaardige uitspraak te vinden. Vermageren kan je in groep en met steun van anderen. Maar bijkomen in gewicht moet blijkbaar in het geniep.

Read Full Post »

Onder een hoopje bladeren

Van boven af gezien lijkt het niet meer dan een overschot van verdorde blaadjes of een bodembedekkertje dat op onkruid lijkt.

Maar van zodra je door de knieën gaat, zie je de schoonheid al komen.

En van zodra je op je buik ligt, zie je het helemaal.

Verdomd schoon plantje, die epimedium. En er staan nog heel wat andere variëteiten in knop.

Read Full Post »

Aanleg van een houten terras

Een houten terras aanleggen is niet moeilijk, maar het vraagt veel tijd, en je moet enkele basisregels in het oog houden. Om te beginnen: de ondergrond. Ofwel graaf je een stuk uit de grond (voor een terras op gazonhoogte), ofwel verhoog je je terras. In beide gevallen kies je best voor een ondergrond in stabilisé. Dat stabiliseert (duh) èn is waterdoorlatend (in tegenstelling tot beton). Idealiter loopt de ondergrond  1cm per meter af in de ene richting, en is waterpas in de andere richting. Zo kan het water altijd weg. Wij erfden een overschot stabilisé van de verbouwingen, ondertussen al 4 jaar oud en min of meer kapotgelopen. Daarom bakenden we de grenzen af met hardhouten palen.

Boven op de stabilisé komt worteldoek, en daarbovenop komen betonstenen of stoeptegels. Idealiter komen de planken ongeveer 10 cm boven de ondergrond, zodat alle vocht goed weg kan. Als je hoge betonstenen kan gebruiken, is dat dus altijd beter dan stoeptegels.

Leg de stenen om de 40 cm in een rij. Zet ze met cement vast op het worteldoek.

Boven op de stenen komen de dwarsbalken. Deze liggen in de richting die waterpas is. Kies voor stevige, hardhouten balken, minimum 4 op 4 cm, maar liefst nog wat dikker. Vijs deze balken NIET vast op de stenen. Ze komen vanzelf vast te liggen door het gewicht van het terras, en als je ze vast vijst, kan het hout niet voldoende ‘werken’ met kromtrekkende planken tot gevolg. (De foto was met totaal verkeerde instellingen genomen, en helderder dan hieronder krijg ik hem niet.)

Op de balken komen de planken dwars te liggen. Deze lopen dan schuin af. Zet ze telkens met 2 vijzen vast in de onderbalk. En schrik niet: je moet daar speciale, behoorlijk dure vijzen voor kopen (artikel 9001 zegt het doosje, maar ik zie de merknaam niet) en in een stuk terras van 4 op 4 meter gaan al 500 vijzen! De afstand tussen de planken is 0,5 cm. Dat lijkt veel, maar je ziet dat niet echt. In die ruimte kan het water weg (voor zover het niet schuin afloopt) en zo kan het hout ook uitzetten indien nodig.

Qua houtsoort kan je veel kanten uit. Bankirai is een verzamelnaam voor hardhouten soorten. Vroeger waren de planken met gefreesde ribbeltjes in zwang, maar dat blijkt een slechte keuze te zijn geweest: het water blijft in de ribbels staan, er ontstaat mosvorming, en je valt op je bakkes van zodra het regent. Leg planken (als ze gefreesd zijn) dus altijd met de ribbels naar onder. Houtsoorten zijn er in veel kleuren, smaken en prijzen. Wij kozen voor Tali, hardheidsklasse 1, maar wel kwaliteitsklasse 2. Dat houdt in dat er meer nerven in het hout kunnen zitten, meer kans op kromme planken enz. Wij kochten bovendien een restant op met verschillende lengtes, waardoor we het terras in verband moesten leggen en het heel veel tijd kostte om een plank goed te krijgen: eens in de andere richting proberen, een krom stuk eruit zagen, enz. Gemiddeld kostte het 20 minuten per plank, maar het bespaarde ons wel 1000 euro.

O ja, gaatjes altijd voorboren. Reken bovendien op een boortje of vier, want hardhout is harder dan metaal. Idem voor het zaagblad: ook dat is versleten tegen de tijd dat het terras klaar is. Dit alles brengt ons bij het prijzenplaatje: een paar duizend vijzen, 40 m² hout, stenen, stabilisé, dwarsbalken, een zaagblad, enz. Dat was samen toch wel zo’n 4000 euro. Edit: het bleek uiteindelijk maar 3000 euro te zijn. Bovendien werkten meneer onderdeappelboom en (schoon)papa er samen 6 lange dagen aan. Twaalf mandagen in totaal dus. Daar tegenover staat de offerte die we lieten maken en die 8000 euro bedroeg zonder btw…

En zo komt dan toch ook het moment waarop het terras min of meer klaar is.

Min of meer, want er is nog maar één zijwand afgewerkt. Ook het trapje moet nog een optrede krijgen, en de achterste planken moeten nog op één lijn worden gezaagd.

Ook moeten rondomrond nog wat planten komen (hortensia, rozemarijn, potentilla; zo wat struikachtige dingen die niet veel werk vragen) en twijfelen we momenteel nog aan zin of onzin van een balustrade.

Maar als we nu vanuit onze living naar buiten kijken, zijn we dik tevreden.

Read Full Post »

Fruit op komst

De prille lente werd al enige tijd gekleurd door de bloei van sierstruiken en prunussen, maar op de bloei van de eerste fruitbomen was het wachten tot het voorbije weekend. Alle nieuw aangeplante fruitboompjes in onze laagstamboomgaard hebben gepakt, zoals dat dan heet, maar qua bloei was het afwachten wie zou winnen. En jawel, zaterdag mocht de perzikboom met de eerste prijs naar huis. Een klein bloempje weliswaar, en dan nog naar onderen gericht waardoor ik er (met mijn beperkt verstand en talent :-)) maar geen mooie foto van kon nemen, maar niettemin: de eerste bloei, en ook het eerste roze in de tuin.

En daar kon de kersenboom dus niet tegen. Tegen de avond besloot ze prompt het tegenoffensief in te zetten en opende dan ook meteen maar een bloempje of drie.

Geen boom, maar ook fruit: de bessenstruiken. Het tempo waarin die struiken van ‘kaal’ naar ‘bloeiend’ gaan is bijna niet bij te houden. De meeste knoppen staan dit jaar in de zwarte bessenstruik.

Maar ook de witte trosbes doet al zijn best. En dat pleziert mij, want ik heb vorig jaar zo drastisch gesnoeid, dat ik even vreesde dat ik de bessenstruiken finaal naar de filistijnen had geholpen.

En hoe dat dan gaat, dat snoeien? Ik ken daar eigenlijk weinig van en hou me bij sierstruiken zowel als bessenstruiken domweg aan deze twee regels:

– vermijd kruisende takken

– zorg dat er nog wat ogen zijn op de takken die je laat staan, zodat daar zijscheuten uit kunnen komen

 

Voor de bessenstruiken voeg ik daaraan toe:

– streef naar een open struik (dus niet al te veel takken vanuit de bodem omhoog)

– en doe niet alle takken weg, want veel fruit draagt alleen maar op tweejarig hout (frambozen bijvoorbeeld), dus als je te drastisch snoeit, heb je het jaar daarna niets meer

PS Foto’s zijn altijd aanklikbaar, maar ik beloof eens werk te maken van een systeem zodat je van de ene naar de andere foto kunt doorklikken, wat nu nog niet het geval is.

Read Full Post »