Ik was een beetje vergeten dat ik een blog heb, geloof ik 🙂 Maar dat zit zo: nu het vakantie is, zijn de uren waarop de kinderen naar hun vakantieactiviteiten moeten worden gebracht zo mogelijk nog oncombineerbaarder met het werkleven. Dat werkleven zelf legt tegenwoordig ook al weer onaanvaardbaar veel beslag op mijn vrije tijd. En als de tijd dan toch eens vrij is, dan willen we de kinderen vakantie gunnen zoals wij die hadden, ‘indertijd’: met uitgebreid thuis zijn en niet weten wat tijd is. Heel veel ijsjes eten, en elke avond een bad vol achtergebleven zand. Blauwe plekken en geschramde ellebogen. En een wasdraad vol wapperende zwempakjes en stukjes ontplofte waterballonen in het gras.
Neen, het weer doet niet mee. Al zijn we ondertussen zo ver gevorderd in onze verdraagzaamheid dat we 20 graden en half bewolkt een redelijk mooie dag vinden. We eten buiten, desnoods met een fleece aan, maar de keren dat we drie maaltijden per dag hebben kunnen buiten eten zijn toch op één hand te tellen. Maar niet getreurd; we genieten zo veel als mogelijk. Bijvoorbeeld, met de eerste tomaten!!!
En o grote ironie in deze rotzomer: de buitentomaten blijken eerder rijp dan die in de schuur/serre…
Verder eten we elke dag een kommetje bessen met veel slagroom, heel gezond!
De moestuin, die ziet er na twee weken negeren door teveel werk, onderbroken nachten en algemene slappigheid (waar ik vanaf ben sinds ik op doktersadvies dagelijks zoutchips mag eten! 🙂 ) heel, euh, ‘groen’ uit…
Maar dat is niet eens erg. Eens half juni kan de moestuin wel tegen wat onkruid. Ondertussen heb ik de rijtjes kiemende wortels van het onkruid ontdaan, maar de bonen, maïs en kolen laten zich niet vangen door die almacht rondomrond en groeien gewoon verder. Ik ben niet van plan nog veel te wieden nu. Gewoon rond de kiemplanten alles proper houden, en dan net voor de herfst de bedden piekfijn proper maken en afdekken. Lui tuinieren, je moet het durven. en de andere zijde van het middenpad ziet er wel wat beter uit dankzij de mulch.
En het meest van al ben ik blij met de woorden van de mama. Die zei: “Ja, je hebt gelijk, het staat vol onkruid en je zou dagen kunnen werken om het wat proper te krijgen. En toch, je ziet dat het een beheersbare tuin is geworden. En ook echt mooi. Onkruid of niet, ik geniet er echt van om hier gewoon naar buiten te zitten kijken. En jullie doen het toch maar, met drie kinderen, en twee veeleisende jobs, en al jullie bezigheden. Je moet mij niet vertellen hoeveel dat vraagt. Maar de kinderen zullen van jullie een heel mooie jeugd gekregen hebben en van de tuin hebben jullie iets moois gemaakt.” Gho, moet ik uitleggen hoe blij ik daar mee was? 🙂
Read Full Post »
Onder de appelboom 