Bij het afstruinen van het wereldwijde web durf ik wel eens langs Tante Hilde passeren. Niet voor de poppen, maar voor al het andere: de boerderij, de gezinsverhalen, bovenal eigenlijk de heerlijke gezellige warme sfeer die er hangt. En onlangs liet tante Hilde haar keuken zien. Het was een stokje, eigenlijk, maar stokjes blijken ‘out’ in blogland. In elk geval waren er maar bitter weinig mensen die haar leuke voorbeeld volgden. Het ligt nochtans helemaal in de lijn van dit leuke boek:
Een boek dat iets lijkt te gaan vertellen over interieur, dat ook doet, maar tezelfdertijd iets vertelt over leven en opvoeden. Zonder een opvoedboek te zijn. Het gaat van huis naar thuis en ijvert min of meer voor een interieur is dat een allegaartje is van heden, verleden en toekomst. Een huis dat, ook wanneer jij er niet bent, kan vertellen wie jij bent. Het blijkt een vraag uit psychotherapie te zijn, maar het is een fijne vraag om aan vrienden te stellen: ‘wat vertelt je woonkamer/keuken als jij er niet bent’? Kan een vreemde ontdekken of je kinderen hebt, en zo ja, hoeveel? Zijn er dingen die naar je hobby’s verwijzen? Staat er iets van jullie als koppel? Iets van vroeger? Iets nieuws? Iets dat wijst op een nieuwe weg die je misschien gaat nemen?
En aldus besloot ik, geheel tegen mijn persoonlijke privacy-wetgeving in, mijn keuken te showen. De idee van tante Hilde is dat je ook niet je best doet om hem mooi te maken voor de foto’s. Dat heb ik niet gedaan, maar ik ben er gemakkelijkheidshalve wel van uitgegaan dat jullie binnenwandelen nadat we gegeten hebben en de tafel al afgeruimd is. Je weet hoe een tafel vol volk er tijdens een maaltijd uitziet; dat ruim ik toch liever op dan te tonen. Dus kom maar binnen nu, vanuit de inkomhal.
Voilà, dit is het. En heeft deze keuken nu van alles wat? Het is nieuw, want we kochten het samen bij ikea. Het is ook van vroeger, want de achterzijde van het kookboekenrekje bestaat uit de planchetten die oorspronkelijk ook tegen die muur stonden, en die we afzaagden, in hetzelfde groen als de balken schilderden. De plankjes van het rek waren de eerste doe-het-zelf-arbeid van meneer-onderdeappelboom, ongeveer 6 jaar geleden nu. Er zouden nieuwe moeten komen, met meer verstand van zaken, maar ik houd meneer onderdeappelboom nog even tegen: het is zo’n mooi terugdenken aan de naïviteit waarmee we toen begonnen te verbouwen.
Aan de frigo hangen altijd knutselwerkes van de kinderen. Op de hoge stoel aan het raam staat ook altijd een mand was. Meestal om te vouwen of te strijken, maar deze, dankzij het bezoek van schoonmama woensdagmiddag, netjes gestreken. Als er bezoek komt, vliegt die wasmand snel de berging in, alsook de strijkplank die er vaak gewoon dagen lang naast staat. 🙂 De handdoeken aan het droogrek zijn niet opgevouwen, aan het raam vergat ik de kerstman op te ruimen, en op het aanrecht liggen altijd telefoons, de draadloze thermostaat, en prul waarvan niemand weet waar het vandaan komt (een haarlintje, een krijtje, een dopje van een stift, enz.) Op het vuur staan mijn patatjes, halve spruitjes en spekjes te garen; ons favoriete spruitengerecht.
Achter de frigo verstopt zit ons lastige hoekje:
Daar vind je achtereenvolgens het broodbakmachine, de snijmachine, koffiefilters, een vers brood in handdoek op de rooster, een koffiezetapparaat, de radio, de babyfoon, enkele CD’s, weer enkele prulletjes, de thermos, soms ook een halfvolle fles wijn, enz. Maar ik kan jullie ten zeerste zo’n boordje aanraden waar je vanalles op kwijt kan! Veel mensen verstoppen dit gedeelte van de keuken graag, maar voor mij hoort het er bij.
Draai u nu even om.
De pan spruiten, opnieuw, en dan daarachter het kastje speelgoed van de kinderen, de tafel, de haard, en rechts nog wat speelgoed. En allerlei zaken aan de muren. Het rekje aan de muur rechtsachter werd gemaakt door de buurman van mijn ouders en was een trouwcadeau. De commode was eigenlijk het ‘ververskussen’ van de oudste onderdeappelboompjes, maar werd omgevormd tot gewone kast voor tafellakens, kaarsjes, en een bovenste rommelschuif voor stylo’s, blaadjes, postzegels, kleine voorwerpen die gevaarlijk zijn voor het kleinste appeltje, en alle zaken die er niet thuis horen maar waarvoor we niet meteen een plaats vinden (de rommel die eerder nog op het kookeiland lang, bijvoorbeeld :-))
Aan de muren weer schilderwerkjes van de kinderen (nog van vorig schooljaar, maar ze hangen daar zo mooi)
een ‘oude vlaming’ die meneer onderdeappelboom voor 7 euro (inclusief lijst) op de rommelmarkt kocht
en het schilderijtje dat mevrouw onderdeappelboom maakte van het huis van haar grootouders; op basis van een foto wel, want op het ogenblik van schilderen was het huis reeds door nieuwe eigenaren verbouwd (en het lijkt er voor geen meter meer op) (en de optie ‘positief veranderd’ is niet open…)
Dan is er nog de uitkijk op de tuin van aan de keukentafel:
En dan de tafel zelf…
Die krijg ik eigenlijk nooit leger dan dit 🙂 Op de ene stoel zie je een stapel pyjama’s. Als het koud is, mogen de kinderen namelijk ’s morgens hun kleren aandoen in de keuken (de slaapkamers zijn dan te koud, en de badkamer is veel te klein). In theorie breng ik die naar boven. In praktijk liggen ze daar ’s avonds nog… Dan zijn er nog een bordje met een uiteengespatte ketting, het doosje haarspeldjes van dochteronderdeappelboom, en achter die zakdoekendoos weggemoffeld ligt de eeuwige stapel papieren: enkele rekeningen, een uitnodiging voor een verjaardag, een to-do-listje, een briefje van school, enz. Andere mensen hebben daar plekken voor, bij ons ligt dat eeuwig op de keukentafel. Ik doe al geen moeite meer het leeg te maken, want er komt even snel iets terug bij 🙂
De tafel is natuurlijk wel het meubelstuk dat deze keuken tot leefkeuken maakt. Hier wordt getekend en geschilderd, gepuzzeld, gegeten, gedineerd met vrienden, gecomputerd, gepraat, gelachen, geleefd. We hebben lang getwijfeld of we de keuken (vroeger de living en tevens enige echte ruimte van het huisje) niet als living zouden houden, omwille van de haard bijvoorbeeld. Maar we hebben nog altijd geen spijt van onze keuze om er een echte leefkeuken van te maken.
Tot slot, enkele foto’s van voor en tijdens de verbouwingen!
Oude schoorsteen van minicircuit uitbreken.
Plafond verhogen (de ene helft kwam een halve meter lager dan de andere)
Hoek van 107,5 graden omvormen tot hoek van 90 graden…
Spreekt voor zich:
Haard vroeger
En ondertussen buiten 🙂
Dit was’m. Wie doet mee?
Read Full Post »
Onder de appelboom 