Het jaar begon niet goed. Op nieuwjaarsochtend al afscheid moeten nemen van een naaste; voor sommige van mijn geliefden zelfs afschuwelijk dichtbij, je wenst het niemand toe. Na een week van praten, peinzen en halfslachtige pogingen tot troost, bood de regenloze zondag gisteren eindelijk de afleiding die we nodig hadden: de tuin! Want dat is het grote voordeel aan tuinieren tov andere vormen van afleiding, bezigheid of troost: de tuin is nooit op en heeft geen sluitingsuren.
En aldus vloog ik in het binnentuintje. De zonen en dochter kwamen helpen. We rukten dode takken uit en maakten torenhoge stapels in de kruiwagen. Later gingen oudste zoon en vader onderdeappelboom de takkenwal vullen en in de verte zag ik ze op en neer springen om de takken klein te krijgen. Dochter ging aan de andere kant van het venster zitten tekenen, kwam dan weer buiten wat krijten, speelde in het gras met de jongste zoon. Nog wat later klonken schaterlachen vanop de schommels waarbij de “stop, papa, stooooop!” zoveel betekende als: “nog, papa, nooooog!”. En toen ik in het schemerduister de kerstboom uit het huis naar buiten sjorde (eens ik begin…), struikelde ik over achtergelaten wanten en enkele uitgegooide, veel te warme extra truien.
Misschien had ik mezelf beter nog wat ingetoomd. Maar kijk, zij houden zich ook niet in:
Maar je moet nooit denken dat dit uitzonderlijk is. Kijk hier maar eens.
En dat ze sneeuw uitgeven, zeg je? Het kan me geen moer schelen, want het was lente gisteren! 🙂
Onder de appelboom 
Kan deugd doen hé? Hier is de eerste tuinstijfheid ook verteerd, na een hele dag snoeien, hakselen, takkenwal bijvullen, en genieten van het feit dat jongens toch altijd speelvogels blijven. Geef ze een bijl, wat hout, een touw, en je hoort de hele dag alleen maar vrolijke geluiden. Oma blij dat het werk gedaan werd, wij blij met vers aangevoerde takken en iedereen gezond moe!
Oprechte deelneming bij het verlies van jullie naaste. Een tuin kan dan inderdaad een bron van troost zijn. Sterkte!
Bezig zijn met aarde en planten, dat kan de ziel een serieuze portie bevrijding en rust schenken. Sterkte! Ik kijk ook echt uit naar een dag werken in de tuin, maar dat is ten vroegste iets voor vrijdag! Je toverhazelaar doet nog niets?
Je kan gewoon lezen aan je tekst hoeveel plezier een dagje werken en spelen in de tuin schept.
Na twee weken regen, regen en nog eens regen zaterdag twee uurtjes ontsnapt aan de verbouwing om de druivelaars te snoeien, dat was weer een verademing.
Nog een maandje verbouwen en ik kan terug starten in de tuin
Geen hoger goed dan een tuin die je seizoen na seizoen omarmt. De mij evenmin onbekende ik-heb-voor-het-eerst-dit-jaar-in-de-tuin-gewerkt-stijfheid laat je voelen dat je een dag tenvolle ge- en beleefd hebt.
En wat de sneeuw betreft: don’t worry, hij is enkel voor de Ardennen besteld.
Ik zit hier nu ook met tuinstijfheid te typen (heel de voormiddag in de tuin bezig geweest). Doet deugd en geeft rust in het hoofd. Sterkte bij het verwerken van het verlies.
mja… ’t jaarlijks frustratierondje kan weer beginnen stel ik vast…
want waar in alleman en allevrouw’s tuin van alles begint te groeien en te schieten hinkt het zoals gebruikelijk bij mij weer wéken achterop. Ik denk dat ik maar een maandje offline ga of zo. 😦
Heidi: die bijl laat ik voorlopig nog graag achterwege, maar de rest: idem!
Ecotuinweetjes: dank voor lieve reactie!
Natuurlijk-rijk: vandaag was de dag? Zal koud geweest zijn aan de handjes…
Supermasj: verbouwen in de winter, tuin in de zomer. De perfecte wisselwerking!
Menck: ik geloof dat de transporteur op den dool is met zijn bestelling…
Madame boerenerf: wij zijn dus al getraind voor toekomstige arbeid!
Bart: ah, maar ik heb dan ook zwaar geïnvesteerd in voorjaarsbloeiers vorig jaar! http://pinterest.com/appelboomblog/voorjaarsbloeiende-struiken/
Bedankt aan iedereen voor de steun!
Al een beetje kunnen bekomen van de gebeurtenissen?