De jaarlijkse sneeuw-update

Meestal barsten de blogs bij de eerste sneeuwval vrijwel onmiddellijk van omtermooiste sneeuwfoto’s, maar dit jaar blijkt het maar met mondjesmaat te gaan. Wellicht heeft één en ander te maken met het probleem dat wij eveneens ervaren: je vertrekt (op weekdagen) in het halfduister, en komt thuis in halfduister.Je ziet dus al nauwelijks hoe je tuin er bij ligt in de sneeuw, laat staan dat je er ook nog foto’s van zou kunnen maken. Was ik dan ook even blij toen ik woensdag door omstandigheden kon thuiswerken en na een vroege start (6u30!) mezelf rond 8u30 vijf minuutjes plas-alias-fotopauze kon gunnen en vooral kon zien welk effect de sneeuwbuien van maandagnacht (nog maar zelden vlokken zo talrijk en wild weten vallen op zo’n korte tijd!) hadden gehad.

Net voor de zon opgaat, krijg je een erg blauwig ochtendlicht, dat nog ijziger aandoet dan het volle daglicht (heeft het hiermee te maken dat de uitdrukking ‘water vriest het meest bij het rijzen van de zon’ ook waar blijkt?)

Als ik toen nog had gehoopt op een smetteloos wit tapijt, was ik goed fout. Velen waren mij immers voor geweest

en niet alleen vogels en wilde eenden (of welke andere dieren hebben zwemvliesafdrukken in de sneeuw?)…

Ik zag de zon opgaan

En hoe mooi de sneeuw dan verkleurt…

Ik kon gelukkig vaststellen dat de eenden een plekje van de vijver ijsvrij hebben weten te houden

dat de brandganzen op het ijs kunnen lopen

En dat Zem (het was toch Zem?) indertijd gelijk had: de gans heeft de eendjes ‘geadopteerd’ en gaat met hen zwemmen (als de vijver open is, tenminste 🙂 – – Bedankt Zem!)

Ik genoot natuurlijk ook van de plantjes

Ik stelde daarbij vast dat ik wel nog wat oefening met mijn verjaardagscadeau voor de boeg heb. Maar dat cadeau kan je op de foto’s niet zien. Het staat er onder.

Donderdagochtend vroren mist en rijm aan, en was de wereld nog mooier. Maar daar nam ik geen foto’s van. De enige foto’s die die dag werden genomen, namen anderen van mij. “Neen, nu kan ik u niets meer bieden,” zei de brancadier peinzend, “je heb het hele assortiment doorlopen”, nadat ik achtereenvolgens foto’s cadeau had gekregen op radiografie, echo en scan. “’t Is er natuurlijk het weer voor, om te vallen”, zei de echoscopist, “maar toch, u heeft wel erg uw best gedaan om de processi transgressi transversi te breken door van een trapje te struikelen.” (meneer onderdeappelboom stelt voor dat ik in de toekomst altijd de lift neem en mij zo ver mogelijk van trappen vandaan houd…). En ook nog: “Het is natuurlijk ook omdat u zo mager bent. We zien toch dat mensen met een kleine vetreserve beter beschermd zijn en niet zo snel dergelijke breuken oplopen.” Ahaaaaaaaaaaaaa, ziedenuwel! (en verder ben ik natuurlijk niet zo ‘schriklijk’ mager; ik straal natuurlijk als vanouds ;-)). Wachtend tussen echo en scan bevond ik mij in de wachtzaal tussen drie bejaarden die samen twee armen en drie benen hadden gebroken, en waarvan het gezicht van de ene bejaarde dame op de meeste plekken de kleur van een blauwe pruim benaderde. “Allemaal de schuld van ’t stad,” vloekte de spoedverpleegkundige. “Je moet volgens de wet je voetpad schoon maken, maar die oude menskes gaan dan plichtsbewust al ’s morgens vroeg het voetpad op, en dan vallen ze natuurlijk. ’t Is een schande, die wet!”. Ahaaaaaaaaaaaaaaa, ziedenuookwel! Verder is het gelukkig niet erg. Het enige probleem is dat aan die transgressidingen spieren vasthangen, en elke beweging waarbij ik ze gebruik (de meeste) dus verschrikkelijk pijn doet. Gelukkig is alles ok eens ik zit en iemand een computer of boek op mijn schoot legt!

O ja, net voor ik ging zitten, nam ik nog drie foto’s vanachter glas; dan heb je toch een beetje een idee hoe mooi het is…