Winter, regen, rugpijn en veroordeeld tot de zetel. Wat zou u dan doen? Ik ben een beetje beginnen dromen van het herinrichten van onze woonkamer. Sja, ik zit hier ook maar hé, in die woonkamer 🙂 Er is op dit ogenblik een schrijnend tekort aan vakantiesouvenirs en persoonlijke spulletjes in de woonkamer en een overdaad aan rommel die eruit moet. Maar nog ontstellender dan het vaststellen dat de souvenirs ontbreken, is de vaststelling dat wij nog voor het digitale tijdperk op reis gingen! (Althans: voor het tijdperk waarin wij digitaal werden, want de familie onderdeappelboom loopt gewoontegetrouw een beetje achter op de rest van de mensheid 🙂 ) En ik maak meteen al een fout: we gaan nu ook op reis natuurlijk, en met grote tevredenheid. Maar de grote reizen, de rugzakavonturen, die dateren al van meerdere jaren terug. Ik zeg het zonder heimwee. Maar vanzelfsprekend zijn die reizen wel mooie herinningen en de foto’s een bron van nostalgie. En kijk, nu bleek ik toch ooit drie foto’s te hebben ingescand om mijn toenmalige, tijdelijke kantoortje te verfraaien. En of u dat dan persé ook moet bekijken? Nee hoor, je mag gewoon ook wachten tot volgende week ofzo, als ik weer eens over de tuin begin:-)
Voor de anderen: dit is de eerste foto die ik terugvond:
Genomen op een perron in Bangladesh, waar meneer onderdeappelboom een voorraad water gaan zoeken was, en ik gewoontegetrouw meteen omringd werd door een dertigtal passanten en veertigtal inderhaast opgetrommelde buren. Van de stationschef moest ik wachten in een afgesloten lokaal voor vrouwen, maar aan dat bevel heb ik gelukkig kunnen weerstaan. Ik vind deze foto nog altijd magisch door ‘de handjes’. Kijk naar het middelste jongetje. Geen van de handen die je rond zijn lijfje ziet zijn zijn handen. Er zijn ook de gezichtjes natuurlijk. De ernst, de verlegenheid en de deugnieterij. En de herinnering hoe de moeder van het tweede jongetje van links mij de huid heeft vol gescholden omdat ik haar kind niet wou meenemen naar Europa, waar het zou kunnen lezen en schrijven. Bangladesh: geen land van extremen, maar een land van één extreem: armoede; gepaard met uitbuiting en natuurrampen. We deden er ongewild mee aan de ramadam, we zagen een verslagen volk in een buitengewone natuur, we dobberden uren in een volgestouwde sloep op de Brahmaputra zonder te weten of we de juiste richting uitgingen (neen, zo bleek later) en vluchtten uiteindelijk toch hongerig en enigszins opgejaagd de grens over naar India, waar we alleen maar binnen werden gelaten mits wat extra centen en de belofte van mevrouw onderdeappelboom om een sigaret te roken (neen, ik rook niet), wat ze daar blijkbaar een fantastisch fenomeen vonden: een vrouw die rookt. En terwijl aan de ene kant van de grens graatmagere jongens bij kapot gereden riksja’s rondhingen, was er aan de andere kant van de grens een marktje van Hindoe-vrouwen, in purperen en bordeau gewaden, met op hun druk geweven vloerkleden hoge torens verse kruiden, thee, honderden vlammetje van olielichtjes. Het contrast…
Nog een fotootje? Welja, deze dan:
Een enigszins overbelichte foto, maar net op het juiste ogenblik afgedrukt door meneer onderdeappelboom. We waren in Sikkim toen, midden in de Himalay, op de grens van Nepal en Tibet. We ontmoetten er Mister Lama, zoals hij zichzelf noemde; één van de vele gevluchte Tibetanen. Had onder het regime van Engeland nog meegevochten in de tweede wereldoorlog, en bracht nu zijn dagen door met het aanspreken van toeristen. “Ah, the English”, zou hij zeggen. “What a beautiful language! What wonderful words! But what terrible things they do behind these words.” Toch liet hij zich de Engelse luxe van de bergstad Darjeeling bijzonder goed gevallen; één van de vele tegenstrijdigheden in deze grensgebieden. Zo ook de monnik hierboven. We brachten meerdere dagen in boeddhistische kloosters door, dronken er liters chai en jakmelk, volgden de jonge kinderen in spel, slaap en gebed, en werden gevraagd om een tijdje te blijven om les aan hen te geven; filosofie en informatica, dat waren precies de disciplines die ze nodig hadden om zich te verrijken! Toen we buiten de kloostertoegang (weidse vlakten, berglucht, overal bloemen en wapperende gebedsvlaggen) ons reisdagboek bijhielden, kwam een dorpsbewoner op zijn brommertje met wat etenswaren langs. Van zodra hij het klooster binnen was, holde deze man naar buiten, diepte uit de golven van zijn gewaad een mesje op, en begon zich bij de pas aangekomen spiegel te scheren. En meneer onderdeappelboom had dit mooie moment in de gaten :-).
Tot slot, voor je het helemaal hebt gehad met mijn uitweiding, nog de laatste scan:
Een afschuwelijke foto waarvan ik totaal niet begrijp waarom ik net deze koos uit de talrijke foto’s die we schoten in de Atacamawoestijn. Maar goed, het is de Atacamawoestijn, de droogste woestijn ter wereld, gelegen in het noorden van Chili, en de plek die ons hart veroverde. We doorkruisten bijna het hele land, trokken door overweldigende natuurparken en zagen de pracht van wijnvalleien en de Andes. Maar toch veroverde de Atacama het weekste plekje van onze herinneringsnostalgie. Hoe je als tuinliefhebber kunt houden van een levensloze plaats? Ik vraag het mij ook nog altijd af. Het zal iets te maken hebben met de structuren. De kleurnuances. Hoe het zonlicht valt. En de stilte natuurlijk ook. Om de sterrenhemel niet te vergeten. En er was eveneens, zoals zichtbaar op bovenstaande foto, het spaarzame groen in de oase van San Pedro, waar we veel langer dan voorzien verbleven. Waar het dak van ons restaurant plots in lichterlaaie stond, maar niemand daarom naar buiten rende of stopte met eten. Chili, waar je tijdens elke busreis steevast een griezelfilm te zien krijgt. Waar in het warenhuis iemand bij de bakkerijafdeling staat om de broodjes voor jou in een zakje te doen. Waar Pablo Neruda leefde! Waar ik nu best over zou zwijgen. Mijn pizza is klaar 🙂
En u, wat is uw favoriete reis? En durft u nog zonder ecologische gewetensbezwaren het vliegtuig nemen?
Read Full Post »
Onder de appelboom 