Awelja…

Het schoot me zo net te binnen dat ik een blog heb 🙂

En omdat het tevens de eerste dag in weken is dat ik minder dan 10 uur heb gewerkt, zal er hier zowaar een klein stukje worden gepleegd alvorens ‘een blog heb’ verandert in ‘een blog had’.

Bovenstaande schreef ik op 19 maart. Ondertussen, sja, is er iets tussen gekomen zeker? Maar kijk, vandaag had ik al tijd om wafeltjes te bakken en een paastak binnen te halen die eruit ziet als een flauwe grap in kersttijd. Dus ooit, jawel,  komt dat stukje er dat ik op 19 maart gepland had. En al die foto’s die zitten te wachten om een plaats te krijgen. En dat recept en dat naaispul.

Maar nu moet ik avondeten. Smakelijk! En sorry 😦

Read Full Post »

Deze ochtend in het hoofd van mevrouw onderdeappelboom

Meer sneeuwpret hier.

Read Full Post »

Alleman toont krokussen

Het was lente. In de vroege namiddag van woensdag 6 maart. Tussen 14u12 en 15u57. Ongeveer. En ervoor en erna was het herfst. Naar het schijnt komt zelfs de winter er terug aan. In dat anderhalf uur lente ben ik met zoon en fototoestel naar buiten gespurt, heb me op mijn buik in het gras geworpen, en terwijl het kleinste appeltje uittestte hoe lang hij zonder omvallen rechtop op mijn rug kon blijven staan, smeet ik wat krokussen op de lens. Dat deden alle tuinbloggers de laatste tijd, dus ikke, volgzaam als ik ben, natuurlijk ook. Tussendoor ook nog wat echte en Griekse sneeuwklokjes tegengekomen. En sinds vandaag staan er narcissen open, maar ik ben in zitstaking tegen het huidige weer, en nam er dus geen foto van.

Maar dat van die verwilderingsbollen durf ik toch te betwijfelen. Verminderingsbollen, dat wel ja.

Read Full Post »

Afwachtende goesting

Ze was wel erg goed verstopt dit jaar, de tuingoesting. Een tijdlang onder sneeuw, dan weer onder koude wind, en bovenal ook onder een verschrikkelijk pak werk-werk. En zelfs nu de zon schijnt te zullen schijnen, ontdooit ze maar met mondjesmaat. Om het proces wat te versnellen, heb ik mijn statief al klaar gezet om komend weekend de tuin in te trekken en aldaar licht dooiend in de eerste zonnestralen te onderzoeken of de schijnbare leegte (zie vorig bericht) wel werkelijk zo leeg is (een wetenschappelijk onderzoek zowaar, speciaal voor u!). In afwachting daarvan struinde ik deze avond nog door wat foto’s van eind 2012 en stootte daarbij op de Keltische bruiloft van mijn zus. Die had plaats net over de Moerdijk, waar Hollands en West-Vlaams hand-in-hand door de polder lijken te ploegen, de gps het liet afweten, en we uiteindelijk , na tal van aanwijzingen van diverse wandelaars, op een boerenerf vol schroot belandden waarvan iedereen hardop hoopte dat het nog steeds het foute adres was. Maar kijk, dat schrootplein was alleen de parking. Erachter lag een heerlijke feestplek, tussen de druivenranken en de bogen kamperfoelie. En omdat mijn zus en de eigenaars van de feestserre vrienden zijn, mochten we ook allemaal de tuin in wandelen. Omdat die normaal privé is, kan ik jullie het adres ervan niet meegeven, maar met de foto’s die mijn broer en ikzelf namen, kan ik jullie (en mezelf) met wat warme inspiratie misschien ontdooien richting lente.

Dicht bij het huis was een romantisch stuk tuin

Dat via een elegant geplaatst bankje

naar de zwemvijver leidde

Zelfs langs de meer formele stukken

werd je door onverwachte hoekjes verrast

En uiteindelijk culmineerde alles in een Ierse tuin

Wat daar zo Iers aan was? Wild. Vol overgangen van hoogtes en karakter. Kunst erbij. En ergens moet het ook te maken hebben met wat we plots, vanuit een andere hoek in de tuin, tot bij ons hoorden komen.

https://www.youtube.com/watch?v=vBKBI7DOLHA

Waarop iedereen de feestzaal verliet en aan de vijver verzamelde.

en we onder doedelzakzang de avond op gepaste wijze afsloten

Je ziet, zo’n groot grasveld, dat komt altijd van pas! 🙂

Read Full Post »