Het pakje van 1750 g

Er was een tijd dat ik mij verbaasde over de vriendelijkheid van mijn medebloggers. Hoe snel ze te hulp schieten. Hoezeer je je op je gemak voelt bij hen. En dat je vaak nog meer blijkt te delen dan de liefde voor de tuin (wijn, whisky, trappist, enz. :-)). Ondertussen wéét ik al dat mijn medebloggers zo zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het vanzelfsprekend vind. Integendeel, ik sta er nog steeds verstomd van. Zo bijvoorbeeld meneer Fruitberg….

Enige tijd geleden liet ik me in een reactie op één van zijn stukjes ontvallen dat de bloem die hij op foto toonde bij ons maar niet wil groeien. Luttele uren later zat er al een berichtje in mijn mailbox dat hij er gerust wat van kon missen. En nog wat mailtjes en slechts enkele dagen later zat er een pakje in onze brievenbus:

Een pakje van maar liefst 1750 g…

En in dat pakje…

zat een zakje…

En in dat zakje…

zaten drie zakjes…

3 zakjes vol madeliefjes begot! Maar liefst 1750 g madeliefjes!

De kinderen, pas jarig geweest, beschouwden het als een schitterend cadeau en lieten het plantwerk luiweg aan de moeder over. Ze zijn wèl zelf aan het broeden geweest op een danku (we moeten een taart bakken voor die meneer, mama!). Maar de mama hoopt vooral dat ze meneer Fruitberg eens ergens tegen het lijf loopt en een pint ofzo kan trakteren.

Hoe ons gazonnetje er nu uitziet? Dat zal ik u laten weten als het niet regent 🙂

Read Full Post »

Speedupdate van speedlente

Er is al enig verschil te bemerken met de foto van februari, hoewel het nog altijd een kaal bovenaanzicht is. Maar toch, de lente is aangebroken!

Nochtans zag het er maandagochtend nog helemaal niet naar uit dat het een zonnige week zou worden…

Maar dinsdagavond stonden wildemanskruid, bloembollen en de eerste bloesems al in de zon te schitteren.

Van dichterbij dan de luchtfoto zie je dat ook de nieuwe bessenhaag rond het kinderhuisje vorm krijgt. De bodembedekkertjes zijn zowat verdubbeld in grootte, en ook achter het huisje en tegen de omheining pakken de verschillende (hier nog onzichtbare) struiken goed aan.

En kijk eens… de handjes zijn er weer!

De pioenen steken hun hand uit naar de lente; zo zie ik dat in mijn slechtste poëtische momenten :-). En o ja, ook als de kikkers van dattum doen, is het natuurlijk lente 🙂

En aldus begint de tuin eindelijk te schitteren…

Ook al lijkt dat van bovenuit absoluut niet zo…

Read Full Post »

Rrrrraaaaaaaaaaaaaaaaarrrrr

Raar…

Héél raar!

Ik ben tegenwoordig zo gelukkig met mijn tuin. Dat is raar, ja.

Geen frustraties over mijn gebrek aan tuinkamers en structuur. Geen ergernissen over slecht gekozen, te weinig, ontbrekende of woekerende planten. Geen jaloezie op bloggers met fantastische tuinen en kennis (maar wel oprechte bewondering natuurlijk :-)).

Neen. Niets van dit alles. Gewoon content.

Ik sta in mijn moestuinkippenpark en kijk naar het terras. En ik vind dat het zich na een jaartje nog maar al heel goed gezet heeft in de tuin en een mooi hoekje is geworden. (zeker wanneer in de toekomst ook dat raam van de buren nog achter plantgoed verdwijnt)

Ik loop de jongste zoon achterna naar het kinderhuisje, en ik vind dat we dat heel goed hebben aangepakt.

Die laatste wijziging hadden jullie nog niet gezien trouwens. Rond het kinderhuisje (dat ook al van plaats veranderd is) kwamen bodembedekkertjes, die je op de foto nog niet ziet wegens de talrijke kubieke meters hakselhout die meneer onderdeappelboom als een baken van geduld de tuin rond voerde. (het wordt één van de plekjes waarvan ik dit voorjaar en zomer de evolutie hoop te laten zien). Links zie je een toekomstig haagje van trosbessen. Een radicale knik in ons graslandschap, jawel! De oudste zoon plaatste alvast de tuintafel en parasol voor komende zondag, en de beide oudste onderdeappelboompjes verbaasden mij met hun perfecte aanpak van het plantgoed (spirea, brem, enz.). Ze spitten zelf, ze haalden ze zelf uit de pot, ze haalden fout geplante planten terug uit de grond, en ze behandelden alle planten perfect zoals het hoort. Straf. De net genoemde planten kwamen achter het huisje, waar ik nog wel enkele plannen heb. Maar het zou me niet kunnen schelen als ze niet tot uitvoer komen. Ik ben namelijk content.

Waar dat zo vandaan komt? Wellicht omdat ik het gevoel heb dat de tuin zo langzamerhand naar de natuur is gegroeid. Er zijn veel planten verdwenen, maar deze die er nog staan lijken er van nature te horen. Het gras glooit mee met het landschap, de bomen staan waar ze moeten, er zijn plekjes om te zaaien en plekjes om oude dingen weg te bergen, er is onkruid en er zijn borders, er is wild en er is net. En het lijkt alsof het allemaal niet geplant is, maar er gewoon vanzelf gekomen is. En dat is nu misschien wel wat voor mij bovenal de perfecte tuin is. Niet de tuin waarin ik moet wandelen om alles te zien. Maar de tuin waar ik tot rust kom.

Oud dat ik word, jong 🙂

Read Full Post »

De standvastige wederkeer der bloggetijden

Zo langzaamaan lijken de boeren te vinden dat de lente eraan komt. De derivaten worden weelderig over de akker gesproeid, de tractoren rijden bij voorkeur bij valavond uit, en enkele tot nog toe onder een winterkorst verborgen velden worden met ploeg en eg aan hun toekomstige plicht herinnerd.

Boerinneke onderdeappelboom volgde het goede voorbeeld. Niet buitensporig, neen, zo zijn we niet, maar enkele stukken border kregen een eerste onderhoudsbeurt, met langzame vingers, want met zoveel vaste planten waarvan het nieuwe blad nog net onder de aarde zit verborgen, is een prille pioen of een voorzichtig tot leven komende flox voor je het weet al weggemaaid.

De moestuin, daar moet ik niet veel aan doen. Ok, het voornemen was dat ik er niets aan zou doen. Maar dat vond zoon onderdeappelboom maar niets. Absoluut niets zelfs, want hij kwam er zo vaak op terug dat ik gezwicht ben voor een mini-moestuin met de dingen erin die je in de winkel niet kunt kopen, of althans niet even lekker als zelf gekweekt. Dat zijn nu: erwten, suikermaïs en tomaten. En voor de mama ook wat peulerwten. En voor de papa wat radijzen in een pot op het terras. De dochter zou liefst ook nog tuinkers en raketsla hebben. En  de moeder van mevrouw onderdeappelboom zei: “doet doa rap e reeke of drie persebwoan bie”.  Maar goed. Toch een minimoestuin dus 🙂 En vandaar, meneer natuurlijk-rijk, dat ik dat zadenpakket dat ik bij Mme Zsazsa won toch in ontvangst zal nemen. Als ze het ooit verstuurt tenminste 😉

En tot slot zijn er de bloemetjes. Mevrouw onderdeappelboom heeft zich eens volledig in de bloemetjes gesmeten dit jaar. Enfin, ook weer niet volledig, maar wel enthousiast.

Verder lijkt het misverstand te bestaan dat ik geen zin meer zou hebben om te bloggen. Au contraire! Ik heb gewoon geen tijd. Normaal was er vorige vrijdag een soort van finale van mijn werk, en zou ik het daarna rustiger hebben. Maar de mensen waarvoor ik werk, zeiden: ‘Goed gedaan. We gaan verder op dit elan.’ Dus of er van mijn titel iets in praktijk zal komen …

Read Full Post »