De verborgen plekjes onderdeappelboom (deel 1)

Wanneer ik foto’s van de tuin laat zien, zijn die bijna altijd genomen met de rug naar het huis. Het is de plek van waaruit we meestal de tuin overzien, vanop het terras of vanuit woonkamer of keuken. Het is de plek waar we bloemen planten, structuren creëren, en bovenal heel veel leven. Maar het is tezelfdertijd maar de helft van onze tuin. De andere helft bestaat uit vijver en achterliggend ‘weiland’. Het is veel meer natuur dan tuin. En daar zijn toch nog heel wat plekjes waar ik erg graag kom, en die ik nu toch eens in verschillende afleveringen moet laten zien.

Lange tijd was de achterkant onbegaanbaar. Er was een put van wel 5 meter diep, een zee van bramen, sprokkelhout, omgevallen populieren en netels. Het was een onbegaanbare massa die je kan vermoeden rechts op deze foto,  en waar verder niets te beleven viel, ook niet voor dieren. Zelfs na het dichten van de put (met de aarde van de ‘wallen’ er rond) was het lange tijd een soort van no-go-zone. Ik herinner me dat we er zelfs op de blogbbq helemaal niet geweest zijn.

Maar kijk, zo langzamerhand komt de verstoorde natuur er weer tot rust, en beginnen er plekjes en sporen van vroegere structuren en planten te ontstaan. De eerste plek die ik je er wil laten zien is simpelweg de perceelsgrens helemaal achteraan.

Wie goed kijkt, ziet twee perceelsgrenzen. Dat is lang niet ongewoon, of was dat vroeger toch niet. Ik weet niet of het bewust om die redenen werd gedaan, maar ik ken wel de gevolgen ervan: grachten voor afwatering kregen een plaats, en heel wat planten en dieren vonden een onderkomen tussen de beide omheiningen. Ook bij ons vind een kleine gracht er zijn weg en is het de plaats waar wat bramen, maar vooral (in dit seizoen) veel speenkruid, fluitekruid en klimop floreren. Er groeit een eik, enkele beuken, en twee populieren. De buur-boer noch wijzelf hebben behoefte om de exacte perseelsgrens te kennen of van beide omheiningen één te maken. Slechts op één plek is de dubbele omheining vervangen door een enkelvoudige draad, en dat is in de rechterachterhoek.

Het paaltje helemaal rechts is de hoek. Links zie je twee paaltjes. En daartussen hangt een onzichtbaar draadje. Niet alleen kunnen de koeien daardoor bijna tot in onze tuin stappen (door het grachtje lukt het net niet), maar het is ook de plaats waarlangs een eventuele zwaardere machine onze tuin binnen kan (deze mag dan via het erf van de boer door de weide) en het is de plaats waarlangs wij in de winter in de weide van de boer gaan sleeën (er is een steile knik naast een kikkerpoel rechts van deze foto, beter zichtbaar op de vorige foto). En sinds kort durven de oudste kindjes onderdeappelboom ook al eens op hun eentje tot hier wandelen en genieten van de extra stukken tuin die ze ontdekken. Het kleinste appeltje moest daarvoor geen 6 jaar worden. Die stapte enkele weken geleden (nog geen 2 jaar) volledig ongezien door ma en pa tot bij de koeien (toch zo’n 150 meter weg van het huis…) . Tijdelijk toch maar een extra draadje toevoegen dan 🙂

deel 1: de perceelsgrens

deel 2: de ‘dreef’

deel 3: het boomgaardje

deel 4: de vijver