Feeds:
Berichten
Reacties

Archive for november, 2013

De Liebster-award gaat rond. Eigenlijk weet ik nog altijd niet wat die precies inhoudt, maar ik weet wel wat je ermee moet doen: 11 random feiten vertellen over jezelf, en 11 vragen beantwoorden van degene die je heeft genomineerd. Dat was in mijn geval atijdplaatsaantafel; reden genoeg om aan dit stokje gehoor te geven! Bedankt ervoor, en huppakee dan maar:

De 11 random feiten:

1. Ik praat niet graag over mezelf. Goed begin, nietwaar? Schrijven gaat gelukkig beter. Praten eindigt meestal in gestotter en vriendelijke mensen die mij hoopvol zitten aan te kijken alsof ik ooit nog de clou ga geven van wat ik probeer te vertellen maar eigenlijk te beschaamd voor ben.

2. Ik ben 1,69 meter, weeg momenteel 55 kg, voor de zwangerschappen 60 en erna ooit 52.1. Mag ik Eddy bij deze bedanken voor zijn bijzonder knapperige frietjes?

3. Ik heb filosofie gestudeerd. En nog iets germaanse-achtigs daarna. Ik ben een hele zomer in Engeland au pair geweest om zeker te zijn dat ik echt filosofie wou studeren. Toen ik mijn studiekeuze aankondigde, was de gemiddelde reactie: ‘Oh, ik wist niet dat je ambitie had om in de aldi te gaan werken?’ Alleen mijn ouders vonden het een prima keuze. En mijn leraar wiskunde ook.

4. Over wiskunde gesproken: ik haalde regelmatig 100% voor (9u/week) wiskunde. Nu weet ik zelfs het verschil tussen sinus en cosinus niet meer. En dan denk ik vaak: wat meet de school eigenlijk? Wat meet IQ eigenlijk? Niet de intelligentie, vrees ik.

5. Ik was mijn haar met Ultra Doux Camille. Ik weet zeker dat u dat altijd al wou weten.

6. Slagroom is voor mij een dessert. Ik weet dat ik daarvoor eerst een ijsje hoor te bestellen, maar voor mij is dat eigenlijk overbodig. Slagroom zou best als dusdanig op de kaart mogen staan.

7. Ik zie mijn echtgenoot verschrikkelijk graag. Voilà.

8. Ik zie mijn kinderen eveneens ongelooflijk graag. ‘Wie had gedacht dat zij ooit zo zou gaan moederen’, hoor ik wel eens over mij. Ik ben dan ook een ongelooflijke moederkloekcarrièrmadame.

9. Ik ben bang van the X-files. Ik durf daar echt niet naar kijken. Laat staan naar iets dat nog griezeliger is.

10. Ik lees heel graag Dag Allemaal. Tijdens de examens, op kot (lees je nog mee, Inge?) durfden we elkaar zelfs, ter ontspanning tijdens het blokken, opvragen uit Dag Allemaal. We waren daar allemaal cum laude in geslaagd.

 

En dan de 11 vragen die ik van anomama kreeg:

1. Waarom startte je deze blog?

Een vriend, wiens afwezigheid ik nog steeds betreur, maakte mij attent op Eigenwijze Tuin. Ik besefte toen pas wat dat was, een blog. Ik was meteen gigantisch onder de indruk van die blog; ben toen hele jaren door gaan nalezen. En ik dacht ook vrijwel onmiddellijk: yes! een kanaal om te schrijven! En ik probeerde het. Achteraf beschouwd een vlaag van zinsverbijstering, want normaal gezien zou ik mij eerder afvragen of ik dit wel kan; wie er op zit te wachten; enz.

2. Wat was de mooiste dag uit je leven (tot nu toe)?

Bevallen, zonder enige twijfel, en met excuus aan het huwelijksfeest, de kleine prachtige momenten, enzovoort, maar niets kan op tegen bevallen. Dat is natuurlijk niet één dag, maar eigenlijk twee dagen. En ik besef voor driehonderdduizend procent dat ik mij zeer gelukkig moet prijzen dat ik dit kan zeggen. Vlotte bevallingen met gezonde kindjes tot gevolg zijn ongetwijfeld de hoofdvoorwaarde om aan bevallingen een mooie herinnering over te houden. Ik heb het geluk daarvan te hebben mogen proeven. Met een tweelingbevalling met min of meer verplichte epidurale nochtans (ingeleid op 40 weken en één dag, begonnen om 8u, het eerste kindje rond 13u en het tweede, na een bijzonder grote beproeving (in films mag een vrouw in de kussens neerzakken hé, nadat het kindje geboren is; ik was dus niet voorbereid op de inspanning van nog een tweede kindje en de echtgenoot evenmin die daar met een baby in zijn handen op zijn vrouw stond te kijken die opnieuw begon te bevallen), het tweede kindje dus een kwartiertje later) en dan de tweede bevalling van de jongste, in speedtempo, vrijwel op mijn eentje, met de laatste fase onder water. Ja, ik wil het meteen opnieuw doen. Die kracht! Die energie! Die zen! Zwanger zijn is ook heel mooi hoor. Maar die misselijkheid! Die vermoeidheid! En het duurt zo lang 🙂

3. Wat deed je ontiegelijk veel verdriet?

Zeer veel zaken. Maar verdriet is niet te vergelijken. Het recentste doet meestal het meeste pijn. En ik ben nogal geneigd bewust te vergeten.

4. Wat zou je nog graag verwezenlijken in je leven?

Ik zou graag te weten komen of ik echt goed schrijf of alleen maar omgeven ben door ongelooflijk vriendelijke mensen.

5. Als je één ding mocht weten uit je toekomst, wat zou je dan willen weten?

dat vorige

6. Waar staat je computer waaraan je blogt?

Op mijn schoot. Voor de rest wisselvallig.

7. Volgen er veel mensen die je kent uit het dagelijkse leven je blog?

Bijna allemaal denk ik. Vreemd. Mooi ook. Vooral dat mooie eraan is zo vreemd.

8. Wat zou je willen veranderen in je leven?

Niets. Als ik zou weten wat ik zou willen veranderen, zou ik het meteen moeten doen toch, in zekere zin?

9. Wat zijn je 3 beste eigenschappen?

Ik weet niet of ik die heb. Ik kan mensen bijzonder graag zien. Ik verwacht maar weinig van hen naar mij toe. En ik heb zelden of nooit de neiging iemand te willen veranderen, zelfs niet in de kleinste details. Aanvaarden wie een ander is, vind ik voor iedereen veel gemakkelijker. Ik hoop dat dat hen en mij gelukkig kan maken. Meer moet dat niet zijn.

10. Waarvoor ben je bang?

Van verschrikkelijk veel. Moedig zijn is dan ook niet ‘van niets bang zijn’. Moedig zijn is doorgaan terwijl je doodsbang bent.

11. Welk seizoen verkies je en waarom?

De lente: propere tuin zonder al te veel inspanningen en tijdsbesteding (die ik niet heb) 😉

 

En nu mag ik zelf ook nog mensen nomineren! Ik weet niet of daar regels voor zijn, maar ik wil mijn hele bloglist wel eens 11 random feiten over zichzelf horen geven, en de volgende 11 vragen zien beantwoorden:

1. Restaurant of thuis, en waarom?

2. Als je een standstuintje kreeg van 20 m², wat zou je erin zetten?

3. Voorjaarsbloeier of vaste plant met bloei in de zomer?

4. Heb je kinderen, en waarom?

5. Je wordt verplicht om met kerst enkele mensen uit te nodigen die je nog niet kent. Wie nodig je uit?

6. India, Rusland, Groenland of Argentinië?

7. Hoe belangrijk is bloggen voor je?

8. Je mag reïncarneren in het verleden. Voor welke historische periode kies je?

9. Favoriete boek?

10. Favoriete recept?

11. Je bent deze vragen aan het beantwoorden. Waarom eigenlijk?

Dus start maar, muggenbeet, eigenwijze tuin, boerenerf, buikberg, natuurlijk-rijk, biodiverse tuinier, huis met tuin, Menck, Spinrag, enz.

En bedankt, altijdplaatsaantafel!

Read Full Post »

Vandaag was ik bij uitzondering thuis op woensdag; bracht de oudsten naar school, en maakte vervolgens van mijn hart een steen waardoor ik in staat was de jongste naar de onthaalmoeder te brengen (dat hoort niet, als je thuis bent, en in zekere zin maakt het ook niet gelukkig zoiets te doen). Daardoor kon ik echter wel gaan lopen deze ochtend. Als bij wonder ben ik er in geslaagd de voorbije weken telkens bij daglicht te gaan lopen, waardoor ik in het bos (stadspark) kan lopen en die ellendige piste met die ellendige korte afmeting (670 meter) en die ellendig vele toertjes kon vermijden. Zoals ik de passie voor 20 lengtes zwemmen ontbeer, zo ontbeer ik ook absoluut het plezier van pistelopen. Gisterenavond zou ik me er voor het eerst aan wagen, en bleek de verlichting kapot. In het donker op een soms gladde Finse piste is mij te risicovol, waardoor ik dus deze ochtend mijn herkansing nam.Het was zalig herfstweer. Geen wind, veel warme zon, prachtige herfstkleuren, in het park zowaar twee keer een eekhoorn en talloze vogels gezien.  Bij thuiskomst brak de zon net door het steeds freler wordende bladerdek, en nam ik (snelsnel, voor ik op sintjacht zou gaan) enkele foto’s met de idee deze avond te bloggen over de 14 bomen die afgelopen weekend werden geplant, hoe het kwam dat ik er zelf geen enkele plantte, en hoe de  tanende tuinliefde eindelijk weer wat veld wint. Maar kijk, de foto’s dus, van een soortement voortuintje wegens twee bomen aangeplant:

DSC_0583Van de aangeplante cornus kousa en de verplaatste magnolia kobus…
DSC_0575En van de tuin tout-court, waar het een af- en aanvliegen is van vogels, en waar we in het luchtgat rechtsboven nog een kornoelje en een lijsterbes plantten.

DSC_0580Enfin, foto’s van de tuin dus, waar ik dan vanavond vanalles zou over vertellen. En in de namiddag zou ik dan nog foto’s nemen van de nieuwe fruitbomen, want de ochtend was zo zonnig dat het wel lente leek.

In Gent (op sint-jacht) hing er al een heel ander wolkendek. En deze namiddag voelde ik tot in de toppen van mijn tenen dat er sneeuw op komst was, ondanks het feit dat regen normaal veeleer een kleine stijging van de temperaturen inluidt. Menige lachbui was mijn deel. Maar geen enkel voorvoelen kon mij waarschuwen voor wat ik daarnet zag bij het naar buiten kijken.

DSC_0586

DSC_0587Ik vermoed dat het er bij jullie ondertussen ook zo uit ziet? (zonder de slechte effecten van flits en spot dan uiteraard). Ik ga zelf nog eens checken aan het raam. Ik kan het maar niet geloven.

Read Full Post »

Bloggen tegen onrecht

Hoe een mens zo nog eens aan het bloggen slaat, zonder dat er een eigenwijze vermaning aan voorafgaat? Wel, door een verkoper van elvelvelf bijvoorbeeld.

We schrijven zondagavond, voor het eerst vrij koud, en bovenal nat, wisselend tussen druilerig en buitengewoon doornat. De bel is net hersteld èn ik hoor hem (beide vrij uniek ten huize onderdeappelboom), waardoor de voordeur zowaar geopend wordt voor een zich verontschuldigende jonge man (zondagavond enzo) die met een doosje 11.11.11-kaartjes zijn ronde aan het doen is. Als wij cash geld in huis hebben (zelden) en de verkoper aan de deur (talrijk) een enigszins aannemelijk project voorstelt (neen, carnavalisten, uw feestje hebben we tot nog toe niet gesteund), dan zeggen wij nooit neen, dus de verkoper werd binnen gevraagd terwijl ik ging zoeken waar ik dat cash geld nu ook al weer had gelegd. Kaartjes gekocht, kindjes gezwaaid, en wij terug richting voordeur. Waar die verkoper plots zegt:

“Het is misschien raar om te zeggen, maar ik passeerde hier gisteren ook al bij daglicht, en u heeft een mooie tuin…

… mevrouw onderdeappelboom.”

Ik schrok, geloof ik. En ik dacht meteen ook: ai nee, mijn haar ziet er niet uit! Ik heb mijn bril op en die is nog vuil ook! Ik heb mijn slechte kleren aan! Heb ik domme dingen gezegd? Was de vloer wel proper????  Gelukkig stond er een deftige maaltijd op tafel, waren de kindjes vrolijk, het stoofje aan het knetteren, de geur van warm eten in huis. (Een niet te onderschatten verschil met enkele uren daarvoor toen er een kom soep over de hele tafel en vloer was omgekieperd, de zoon een tand van zijn zus uitklopte, de jongste meeschreeuwde omdat we hem zijn tuutje aan het afleren waren en hij toch al enkele uren zin had in wenen, de echtgenoot verdwaald en onbereikbaar in een bos zat en ik – vanzelfsprekend – ijzig kalm bleef (ahum, moet u nog vragen waarom mijn haar er niet uitzag?)).

Maar de man aan de deur bleek/blijkt zowaar bijna in onze straat te wonen (het is een erg lange straat), met een huis dat ik na enige uitleg kon aanwijzen als het huis waarvan ik (heus echt waar!) nog maar kort geleden tegen meneer onderdeappelboom zei: “die hebben daar echt een leuke tuin gemaakt; overal perfect de juiste plant en de juiste boom op de juiste plaats. En ze hebben ook met kastanjehout mooie perkjes gemaakt in hun tuin, veel beter dan ik.”

Gewoon een buurman dus eigenlijk. Maar toch ook een beetje dit gevoel. En nu even zwaaien naar de buurman, die blijkbaar meeleest 🙂

Read Full Post »