Zonnige groetjes uit middenwinter!

De familie onderdeappelboom wenst jullie allen een prachtig 2014, aan de hand van een onverwacht winterboeket!

Read Full Post »

De golven van het bestaan (met dank aan Bond Zonder Naam)

Er zijn nog altijd mensen die deze blog bezoeken. Diehards, ongetwijfeld. Of verloren zielen die in de ondoorgrondelijke wegen van het internet per ongeluk op deze pagina’s verzeilen, terwijl ze eigenlijk een gedicht van Kopland zochten, of informatief advies over de aankoop van appelbomen wilden vinden. Helaas, ze zijn eraan voor de moeite.

Ze zijn met niet veel meer, die bezoekers, en dat is in alle opzichten logisch: het blogtempo is hier minstens gehalveerd, om niet te zeggen gevierendeeld. Hoe, wat en waarom? Daar is maar één antwoord op: de job. De tuin blijft even leuk. Het huishouden, de kinderen, de hobby’s, allemaal even aantrekkelijk. Maar in de job is iets veranderd. Zoals we het laatst aan de ouders van mevrouw onderdeappelboom vertelden: toen we dit huis kochten; toen we deze tuin aankochten; toen we beslisten om drie kinderen te hebben: toen waren we werknemer. En vandaag de dag zijn we manager. Op verschillende niveaus en van verschillende aard, en lang niet zo belangrijk als het woord klinkt (in mijn geval), maar qua tijdsbesteding niet anders. Thuiswerk is niet meer gelijk aan thuis werken tijdens kantooruren, maar is gelijk aan ’s avonds nog een uur of twee mails beantwoorden en vergaderingen voorbereiden. Weekends bestaan voor minstens één halve dag uit het opvolgen van werk uit de werkweek. En daarnaast is er dan nog het wakker liggen van fouten, onzorgvuldigheden (vaak precies omdat je ’s avonds zo laat nog aan het werk bent geweest). En tuinieren, laat staan bloggen over tuinieren, is daar op dit moment moeilijk in in te passen.

De job is leuk. Bijzonder leuk. Ik heb het buitengewone voorrecht om in de voetsporen van een aantal mensen te mogen meelopen; op dit ogenblik iemand die vrij hoge toppen scheert precies door anderen voortdurend kansen, ruimte en mogelijkheden te bieden. Zo’n mensen zij vrij uniek. Ik herinner mezelf er voortdurend aan wat een buitenkans het is om dit te kunnen observeren, en ben onafgebroken als een spons in de weer. Ik steel. Met mijn ogen. Met mijn oren. Met de zintuigen der diplomatie die mij vreemd waren maar zich in een nieuwe constellatie openbaren. Ik besef dat ik in de laatste acht maanden al meer geleerd heb dan in de voorbije acht jaar, en dat het kennis is die ook ver buiten de job van belang is. Aan de schoolpoort, in het gezin, in het leven en zijn sociale stelsels tout-court. En daarom wil ik er ook al die tijd aan besteden.

Tezelfdertijd weet ik heel goed: het is maar een job. En het kan niet blijven duren. Eén blik op de tuin, en de constellatie der sterren valt weer volledig in haar vorige plooi: ik wil die tuin in. Het hart dat hunkert, en de zich instant ontwikkelende wortelstelsels die voeten en handen de natuur in trekken. De boeken die gelezen moeten worden, de recepten die ik wil koken, de bedenkingen die ik op mijn blog zou willen zwieren. En mijn immer prachtige foto’s uiteraard 😉

Daarom is het goed dat we de job regelmatig uit ons leven verbannen. Af en toe blijven de laptops ’s avonds helemaal dicht. Soms checken we een dag lang geen mail. Op zondagochtend hangen we uren in pyjama rond. En elke zondagavond vragen de kinderen: “Gaat het weer zo heel gezellig zijn straks?”

 

Het was gezellig, denk ik. En lekker. En heel leuk, en babbelrijk, en giechelend. En de volgende keer ga ik die tuin weer in. En kom ik hier over de tuin schrijven. Eerstvolgende bericht. Beloofd.

Read Full Post »