De kans is redelijk groot dat u tijdens het voorbije weekend, vorige woensdag, of zelfs de zondag daarvoor in de tuin gedoken bent. Ondanks de koude wind, gloort de lente namelijk fel. De zon is warm, de bomen botten, en alles ruikt naar lente.
Vorige zondag kon ik echter niet in de tuin werken. Vorige woensdag ook niet. Maar donderdag, die dag dat het zo eindeloos lang en fel miezerregende van zodra je ’s morgens wakker werd, weetunog? wel, die dag had ik verlof. Om in de tuin te werken…
Tijdens de echt doornatte ochtend kon ik gelukkig nog met mevrouw buikberg richting stoffenwinkel rijden om enige communievoorbereidingswerken te doen. Maar ’s middags zat er dan toch niets anders op. Ik moest de tuin in. Die tuin waar ik sinds half augustus 2013 weer bijna niets in had gedaan behalve gras afrijden. Gras dat ik ondertussen ook best al in de borders zelf had kunnen maaien, gezien het enthousiasme waarmee dat spul zich op elk vrij stukje grond gooit en zich erin vastbijt. Uitzichtloze arbeid dus. En regen. En al maanden geen sikkepit zin meer om iets in de tuin te doen.
Maar ik ging naar buiten, met mijn regenjas en handschoenen aan. Kruiwagen na kruiwagen haalde ik oude takken en graszoden weg. Ik stak het gras af langs de plaats waar vermoedelijk de boordstenen moesten liggen en trok mijn armen bijna stuk terwijl ik ze steen voor steen weer zichtbaar maakte. Onder het gras bleken soms knolletjes te zitten, onder struiken en rotte bladeren vond ik sporen van de zomer in de vorm van ballen en speelgoed, en beloftes van lente in de vorm van priemend blad van wildemanskruid en pioen. En al die tijd hield het op met regenen.
Vier uur en exact vier bomvolle kruiwagens later had ik ongeveer een kwart tot een derde van de borders schoon gemaakt. En terwijl ik mijn botten van mijn voeten sleurde om de kinderen op school te halen, vielen de eerste druppels.
Gelukkig had ik net daarvoor nog foto’s gemaakt. Lelijke foto’s, zult u zeggen. Helemaal donker en grijs dan nog. Maar u vergist zich. Het zijn de mooiste foto’s ooit. Het zijn de foto’s van de teruggekeerde tuingoesting.
Goed nieuws dat de tuingoesting terug is. Er is zelfs bloggoesting 😉
Ik had zelf het geluk van zaterdag en zondag in de tuin te kunnen werken, ook hier is er veel werk (en een opentuindag, heb ik me laten vertellen)
Gho ja, da’s wel een druk zeker, zo de idee dat alles perfect moet liggen? Probeer te relaxen; een natuurlijke tuin is meer waard dan een steriele!
Iedere vorm van ‘peer pressure’ is me vreemd. Ik trek me eigenlijk weinig tot niets aan van wat vreemden van me denken. De tuin zal er bij liggen zoals hij is. Iets afwerken in de tuin stemt mijzelf vooral tevreden 🙂
Helleborus geeft zin in lente, de eerste aanzet, zeker met grijze regendagen. Dankzij mijn schoonmoeder mogen we genieten van de mooi witte bloemen en zelf heb ik er donkere bijgeplant. Fijn dat de tuingoesting terug is, geniet ervan en ik kijk al uit naar de volgende foto’s 🙂
Ja Helleborus is fantastisch. De onderste is zelfs een zaailing en vind ik persoonlijk een prachtige. Geniet er ook van!
Vier uur en al een derde van de borders onder handen genomen: dat is bepaald goed gewerkt, vind ik. Nog twee keer vier uurtjes en de borders zijn weer helemaal proper. Geeft dat vooruitzicht je geen vleugels en zwengelt het de tuingoesting niet aan? Kan welhaast niet anders.
Ik ben al rond met mijn borders voor dit jaar. Ik heb er geen. 🙂
Ik heb geen meidoornhaag :-p
Het is wel nog maar het ruwe opkuisen hoor, Menck; er zal nog heel veel onkruid terugkomen want met die zware natte grond is het nauwelijks te verwijderen. Maar vleugels ja, die zijn er wel 🙂
Hela, ge moet wel weten wat ge wilt hé, laatst schreef je nog iets van “winteren zal het” 😉
Jamaar, natuurlijk-rijk, het moeten ook geen vijgen achter pasen zijn hé! En zeker niet als pasen laat op het jaar valt! 🙂
Zullen we nog eens een poging tot samen tuinieren ondernemen? (Binnen 2,5 week dan) Of is dat te veel hooi op de tuingoestingsvork? 😉