Leven

De moestuin…

komt tot leven.

De wortels, venkel, uien en sjalotten geven een maand na zaaien/planten nog altijd geen krimp, en er ligt schandalig veel worteldoek onder de schorspaadjes. Maar dat trekken we ons niet aan.

De kinderen en hun zandbak…

komen tot leven.

De kapster die ik vandaag voor het eerst in vier jaar nog eens bezocht ruïneerde hun kapsel en maakte er onherkenbare kindertjes van. Maar dat proberen we te negeren.

Het kweekschuurtje…

komt tot leven. Ik heb veel te veel gezaaid, de maïs veel te vroeg gezaaid (ze piept al boven), meer bloemen gezaaid dan ik ooit zal kunnen planten, en het is er eigenlijk veel te koud. Maar dat trekken we ons niet aan.

Het gazon, mijn beste Fruitberg, …

komt tot leven. De helft ervan is verzopen door een overdaad aan ondergrondse bronnen en de andere helft is tot golfterrein verworden dankzij de capriolen van een koe. Maar dat trekken we ons niet aan.

 

Want, mijn beste, het leven is mooi op dagen als deze. Met uitzondering van kapsters dan. Mijn god, wat kan ik kapsters gigantisch verwensen…

Read Full Post »

Fan van het afplagding

‘Donderdag neem je best een snipperdag’, zei Frank vorige week, ‘want het wordt wel 18°C en vanaf vrijdag wordt het nat en koud.’

Ik doe altijd braaf wat Frank zegt. En was thuis op een heerlijk mooie dag (los van de wind dan, maar dat gaf niet). Die vrije dag kwam bovendien zeer goed uit, want op woensdag brachten mijn ouders mij een bezoekje. Zij zijn ondertussen op een leeftijd dat ze beginnen denken aan het afbouwen van borders. En dat resulteerde in de volgende gift:

Ik kon er een compleet verwilderd stukje mee heraanleggen (waar meteen ook wat nieuwe teelaarde mee de grond inging, want de stenige zandgrond (een rest van de verbouwingen) daar was één van de oorzaken van de verwildering (de andere oorzaak is uiteraard ondergetekende).

Voor de rest van de planten moest ruimte worden bijgemaakt. Dat plannetje rijpte al langer. We hebben in onze tuin heel veel in de lengterichting aangeplant, om het uitzicht niet in de weg te zitten. Maar dat maakt dat de tuin ook heel open is. Vorig jaar ging ik met mijn border al een klein metertje roekeloos de breedte in (remember meneer onderdeappelboom en zijn out-of-the-border-thinking). Dit keer besloot ik alles nog een meter (rondomrond) te vergroten. Wat meer struiken, wat hoge planten, en in het algemeen een dwarsborder in de tuin, om een meer warm, omsloten gevoel te geven als we vanuit het huis de tuin in kijken.

Maar afplaggen, dat is een karwei. Vind ik toch, met mijn ongetwijfeld ondermaatse armspieren. Meneer onderdeappelboom deed mij daarom iets cadeau. Een afplagding, zeg maar, dat goed paste bij mijn eerder al gekochte properemensending.

Ik begon heel ijverig met het properemensending. Daarmee stak ik lange lijnen uit, evenwijdig met elkaar.

Daarna nam ik het afplagding. Plaatste het voor me. Probeerde het als een spade in de grond te krijgen. Tiens, dat ging niet. Andersom. Ook niet. Tiens juist, hoe gebruik je dat eigenlijk? Ik weet nog steeds niet of ik het gebruikte zoals het moet, maar ik kreeg de ingeving het op ‘zeise wijs’ te hanteren. Met zwaaitjes dus, van rechts naar links. En dat werkte wonderwel.

De graspollen rollen er als zoden af, als het ware. Supersimpel. Maar van het resultaat vergat ik helaas een foto te nemen 🙂

Maar er was allerlei ander moois te zien. De eerste clematis van het jaar bijvoorbeeld.

En een bosanemoontje!

’s Middag testte ik mijn tafeltje uit, in goed gezelschap uiteraard…

En van daaruit had ik het prachtigste uitzicht.

Read Full Post »

Op speed

Ik was twee dagen weg voor het werk. Twee dagjes en een overnachting. En in die minimumtijd was de natuur ontploft.

BOEM

Alles wat ik zondag nog fotografeerde als zijnde ‘in knop’, bleek woensdag quasi volledig in bloei te staan.

De paarse krokussen hebben nog nooit zo kort gebloeid. Ze liggen helemaal uitgeput van hun turbobloei plat in het gras. Alleen de gele krokusjes staan er nu nog mooi bij.

De kleine narcissen staan volledig in bloei…

En ook de trompetnarcissen zijn al daar…

Meneer onderdeappelboom was ook op speed. Terwijl ik zondag nog vertrok alsof er opnieuw een verbouwingswerkje aan de gang was…

… had ik bij thuiskomst een volledige aardbeienplantage.

Zal het een goed idee blijken, zo in die stenen? Ja en nee. Het is arbeidsarm, gemakkelijk, en goed om de oogst droog te houden. Vooral het eerste maakt het voor ons de evidente keuze. Aardbeien houden ook niet van droge voeten, dus als het een seizoen vol regen wordt, hebben wij een streepje voor. Maar vanzelfsprekend: als het een droog seizoen wordt, dan hebben wij doordroogde aardbeienplantjes. Wel, we zien wel…

Na de noeste arbeid van mijn echtgenoot, moest ik zelf ook aan de slag natuurlijk. Een koppel op speed, zeg maar 🙂 Maar ik heb meer talent voor het simpele werk: een klimraam voor de erwtjes, insectenhuisjes, het eerste zaaiwerk, enz.

En verder: It is a truth universally acknowledged that a woman in posession of a large garden is in want of a pallet…

Zo op een dag op het werk, toen de server plat viel en ik rondstarend naar al het geflikker en de lampjes in de kelder besefte dat ik begot niet meer wist waarop ik moest drukken om hem te herstarten; toen dus, viel mijn oog op een schoon palletje. Ik zag er meteen een tafeltje in. En nu weet ik ondertussen wel dat mijn dromen op vlak van schrijnwerkerij doorgaans een pak indrukwekkender zijn dan mijn talenten ter zaken, maar met de restjes hout in de garage en een paar vijzen lijkt het al bij al toch op een tafeltje. Goed genoeg voor de moestuin in elk geval.

Moestuin Wim zegt dat je in de moestuin altijd ook plaats moet maken voor een plaatsje om te zitten. En als Wim dat zegt, moet je dat doen. Bij deze is er het pallettentafeltje en een oude stoel. En heel veel worteldoek. Waar nog schors op komt. En waar ik wel erg beschaamd om ben. Maar het is niet anders. Zonder schors eronder krijgen wij dat niet onderhouden…

En in alle drukte vergat ik ook nog dat ergens eind februari er een blogverjaardagje was. En dus nam ik mijn altijd-op-dezelfde-plaats-foto vandaag pas; zo’n twee weken te laat. Toch een heel verschil met vorige edities…

Read Full Post »

Dagen die geen woorden nodig hebben

Zelfs al was er weinig tuintijd, het was van die tijd die voelt als een eindeloze zonnekuur, inclusief slechte foto’s (wie steekt tijd in diafragma als je ook in de aarde kunt wroeten?!)

Read Full Post »