Fan van het afplagding

‘Donderdag neem je best een snipperdag’, zei Frank vorige week, ‘want het wordt wel 18°C en vanaf vrijdag wordt het nat en koud.’

Ik doe altijd braaf wat Frank zegt. En was thuis op een heerlijk mooie dag (los van de wind dan, maar dat gaf niet). Die vrije dag kwam bovendien zeer goed uit, want op woensdag brachten mijn ouders mij een bezoekje. Zij zijn ondertussen op een leeftijd dat ze beginnen denken aan het afbouwen van borders. En dat resulteerde in de volgende gift:

Ik kon er een compleet verwilderd stukje mee heraanleggen (waar meteen ook wat nieuwe teelaarde mee de grond inging, want de stenige zandgrond (een rest van de verbouwingen) daar was één van de oorzaken van de verwildering (de andere oorzaak is uiteraard ondergetekende).

Voor de rest van de planten moest ruimte worden bijgemaakt. Dat plannetje rijpte al langer. We hebben in onze tuin heel veel in de lengterichting aangeplant, om het uitzicht niet in de weg te zitten. Maar dat maakt dat de tuin ook heel open is. Vorig jaar ging ik met mijn border al een klein metertje roekeloos de breedte in (remember meneer onderdeappelboom en zijn out-of-the-border-thinking). Dit keer besloot ik alles nog een meter (rondomrond) te vergroten. Wat meer struiken, wat hoge planten, en in het algemeen een dwarsborder in de tuin, om een meer warm, omsloten gevoel te geven als we vanuit het huis de tuin in kijken.

Maar afplaggen, dat is een karwei. Vind ik toch, met mijn ongetwijfeld ondermaatse armspieren. Meneer onderdeappelboom deed mij daarom iets cadeau. Een afplagding, zeg maar, dat goed paste bij mijn eerder al gekochte properemensending.

Ik begon heel ijverig met het properemensending. Daarmee stak ik lange lijnen uit, evenwijdig met elkaar.

Daarna nam ik het afplagding. Plaatste het voor me. Probeerde het als een spade in de grond te krijgen. Tiens, dat ging niet. Andersom. Ook niet. Tiens juist, hoe gebruik je dat eigenlijk? Ik weet nog steeds niet of ik het gebruikte zoals het moet, maar ik kreeg de ingeving het op ‘zeise wijs’ te hanteren. Met zwaaitjes dus, van rechts naar links. En dat werkte wonderwel.

De graspollen rollen er als zoden af, als het ware. Supersimpel. Maar van het resultaat vergat ik helaas een foto te nemen 🙂

Maar er was allerlei ander moois te zien. De eerste clematis van het jaar bijvoorbeeld.

En een bosanemoontje!

’s Middag testte ik mijn tafeltje uit, in goed gezelschap uiteraard…

En van daaruit had ik het prachtigste uitzicht.