Picknick

Omdat jullie toch ook een beetje ademruimte moeten krijgen tussen de communieverhalen door: zondag gingen we picknicken!

We vulden een rugzak met broodjes, fruit, een stuk kaas en wat drankjes en gingen met z’n allen door de achterdeur naar buiten.

Al gauw lonkte een gezellig uitziend terrasje

Maar daar verzaakten we heldhaftig aan. Eerst zouden we nog wat wandelen!

Al gauw zagen we enkele beloftevolle borders

Maar ook hier hielden we ons sterk. Verder wandelen was de boodschap!

Na verloop van tijd maakte het landschap ruimte voor meer onverwachte uitzichtjes. We naderden een bessenpark, waar vreemde spinnenwebben hingen, waar aan elk net een etiketje ‘ikea, wassen op 30 graden’ hing.

En nogmaals op luttele afstand verderop vonden we zelfs een vijver, verscholen onder het gele lis

Dat leek al meer op een picknickplaats. Nog even doorzetten, en jawel hoor, wat vonden we daar?

Een heuse echte picknicktafel! Deze werd uiteraard met vreugde begroet, en de picknick smaakte uitstekend.

De terugweg is altijd wat langer dan de heenweg, en deze ging zelfs bergop. We namen dan ook nog even een pauze in een minimoestuintje dat op een zijpaadje lag.

En de kinderen vierden hun vreugde bot op een amateuristisch aardbeienplantageke dat we ontdekten.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we ook verwaarloosde borders vonden. Zevenblad dat de bessenstruiken op het oog heeft. Netels. Distels. Enfin, heel veel werk in feite nog. Maar wij zeggen daar niets van. De eigenaren, denken wij dan, zijn misschien wel mensen zoals wij, met goede bedoelingen, en veel falen in praktijk. En af en toe vinden wij dat zo erg niet.

Advertenties

Read Full Post »

Zelf eten maken voor 30 personen

Zelfgemaakt eten is lekkerder dan dat van een traiteur; daar kon ik nauwelijks omheen. Zelf eten maken voor 22 volwassenen en 8 kindertjes is nagenoeg onbegonnen werk; daar kon ik ook moeilijk omheen.  Dus ik ging zelf eten maken. Samen met meneer onderdeappelboom uiteraard. En met twee dochters van mijn zus die bereid waren de namiddag voor het feest te komen helpen met groenten snijden.

Een koud buffet, met gerookte vis, is in zo’n gevallen een goede optie. Het is zeker veel minder werk dan warm eten of verschillende schotels maken. Dus ik koos voor warm eten, en verschillende soorten. Soms kunnen andere mensen gewoon niet om mijn optimisme heen…

Vanzelfsprekend viel het tegen. Ik had een onvoorstelbaar grondige voorbereiding, had het zo berekend dat ik op de dag zelf alleen nog de verschillende onderdelen in een ovenschotel moest gooien en wat verse kruiden moest plukken. En toastjes smeren. En al bij al bleek dat toch nog een uur werk. Dat nota bene integraal door meneer Buikberg is uitgevoerd (waarvoor nogmaals dank). En dat terwijl ik toch ook aan het werk was, zonder dat ik mij ook maar in de verste verte kan herinneren wat ik nog deed. Desalniettemin, al bij al was het wel een menu waar gezien de massa volk over de vloer niet eindeloos veel werk aan is. En als je het voor een kleine groep maakt, valt het helemaal mee. Ja, toch, meneer Buikberg? (bemerk de hoopvolle blik in mijn ogen). Hieronder een idee van het menu, en een hele hoop recepten.

APERITIEF

– champagne (jaja, geen cava)

– kinderchampagne

– puur appelsap

– groentechips

– dipstokjes met zelfgemaakte humus

– zoutkoekjes

– olijfjes

– toastjes met eetbare bloemen.

De bloemen waren de dag vooraf geplukt (in een diepvrieszakje met enkele druppels water in de ijskast leggen, blijft zeer vers), de humus was ook de dag vooraf gemaakt, dus er moesten alleen nog toastjes besmeerd worden. ‘Alleen nog’ bleek helaas een understatement voor toch minimum 60 toastjes (2 per persoon) … Voor de rest was het alleen pakjes open trekken met relatief gezonde knabbels.

 

HOOFDSCHOTEL

– ovenschotel met vis van Pascale Naessens (recept hieronder)

– ovenschotel met vis van Jamie Oliver (recept hieronder)

– vegetarische pasta vanop Pinterest

– slaatje met broccoli vanop Pinterest (recept hieronder)

– mexicaans-achtig slaatje vanop Pinterest (recept hieronder)

– aardappelen met parmezan, olijfolie en rozemarijn in de oven

– indisch brood en ciabatta

 

RECEPT VAN DE EERSTE VISSCHOTEL

Het correcte recept vind je ook via pinterest:

Meng 4 eetlepels kokosmelk met het sap van een limoen, olijfolie, peper, zout en fijngehakte look.

Snijd 15 kerstomaatjes doormidden. Hak heel veel verse kruiden fijn. Snijd nog een tweede limoen in schijfjes.

Neem 400 g witte vis. Leg die in een ovenschotel, overgiet met de saus, en werk af met tomaatjes, kruiden en schijfjes limoen. 30 minuten op 180 graden.

 

Meneer onderdeappelboom en ik testten het recept tijdens de week voor het feest even uit. Het was inderdaad maar 10 minuutjes werk. Maar niet alleen was de bitterheid van de saus op het randje van wat voor ‘lekker’ kon doorgaan, maar ook vroegen we nadat de schotel leeg was aan elkaar: ‘En wat nu? Frietkot of pizza?’. Honger! Maar er zat duidelijk ook potentieel in het recept. De hoeveelheid vis werd vergroot (wij kozen heilbot), de hoeveelheid kokosmelk verdriedubbeld, de hoeveelheid limoen gehalveerd, en de tomaatjes niet geteld. En jawel, iedereen bleek het bijzonder lekker te vinden.  Vroeger vroegen ze dan het recept aan mij. Nu vragen ze gewoon: ‘Staat het recept al op je blog, zus? Dan kan ik het ook eens maken.’ Ewel, zus, bij deze 🙂

RECEPT VAN DE TWEEDE VISSCHOTEL

Dit is er eentje van Jamie Oliver dat niet kan misgaan:

Kook boontjes beetgaar. Snijd kerstomaatjes doormidden. Neem een blikje ansjovisfilet. Neem wat zwarte olijven (ik haalde de pitten eruit). Meng door elkaar. Leg in een ovenschotel een stuk zalm. Leg er de groentenmengeling boven. Kruid met peper, zout en olijfolie. Overdek met folie (overdek met folie, mevrouw onderdeappelboom, dan heb je geen verbrande groenten zoals tijdens het feest…). Afhankelijk van de dikte van de vis ongeveer een half uur in de oven. Klaar. En altijd lekker, vooral met die parmezanpatatjes, met salsa verde, of gewoon met een stuk brood.

VEGETARISCHE PASTA

Dit was de enige die ik echt de dag zelf nog moest maken. Ik volgde (bij uitzondering) exact het recept dat je hier vindt. En daar valt niets aan te verbeteren; een heerlijke pasta.

SLAATJE MET BROCCOLI

Ik zag een foto op pinterest.

Ik bekeek die foto niet goed. Maakte bijgevolg iets anders dan wat op de foto stond. En dat bleek lekker.

Recept: beetgare broccoli (de mijne was vergeten en plat gekookt) in kleine roosjes en blokjes (uiteraard gebruik je ook de steeltjes), komkommer in blokjes, rode ui fijn gesneden, radijzen in schijfjes, en smaakvolle kaas in blokjes (ik wou fenegriekkaas, maar die bleek toevallig uitverkocht, dus het werd brandnetelkaas). Mengen. Klaar. (met de geroosterde pompoenpitten er bovenop ware het nog beter geweest; zo maakte ik het enkele dagen geleden nog eens opnieuw).

MEXICAANS SLAATJE

En opnieuw zag ik een foto op pinterest.

En ik gebruikte de juiste ingrediënten. Maar ik las niet goed dat je blijkbaar één en ander warm moest maken. Bij mij was alles rauw, en dat was ook goed. (de grote stukken hesp zijn te wijten aan het feit dat de kindjes hielpen snijden…)

TOTSLOTSLAATJE

Gewoon sla uit de tuin. Met bloempjes uit de tuin. Ook goed.

Daarbij ging nan en ciabatta. Niet zelfgebakken, zoals in andere omstandigheden mijn gewoonte zou zijn. Gewoon uit pakjes en voorgebakken. Eveneens: ook goed.

Ik verbaas me nog steeds over de vele schijnbare oprechte reacties dat het zo lekker was. Dat zal dan wel zeker?

En een dessert? Ja, maar dat wordt een apart bericht.

 

Zie ook:

1. Decoratie feest

2. Cadeau-idee feest

3. Aperitief en hoofdschotel

4. Dessert

5. Een kleedje!

6. Sfeer (?)

 

 

 

….

 

 

Read Full Post »

Zondag sprookjesdag

Ik wou van de gedekte tafel naadloos overgaan naar het menu en receptideetjes, maar daar steekt de beeldruimte van wordpress even een stokje voor: volgeboekt. En zelfs geen plaats meer om het trucje van de vorige keer boven te halen. Terwijl ik een oplossing zoek (help!), dan maar een stukje dat zonder beeldmateriaal kan: een communiesprookje.

De idee voor een verhaaltje kwam van fotograaf Ilse, die enkele foto’s van ons en de kinderen zou nemen. Of ik niet een soort verhaallijn kon verzinnen om de foto’s aan elkaar te hangen. Een fijn idee! Helaas, als ik aan schrijven begin, is beperken mijn sterkste kant niet. In plaats van de paar regels gevraagde tekst, had ik al gauw een hele bildungsroman… En die wou ik ergens ook, omdat het communiefeest mij in een aantal opzichten niet ligt, en ik wou vertellen wat het voor ons ook betekent: dat onze kinderen groot geworden zijn; dat we ze met zachte maar soms ook misschien te strenge hand richting gegeven hebben gedurende 7 jaar. En dat nu het moment gekomen is waarop we ze zichzelf kunnen laten zijn. Ook moesten er allerlei kleine anekdotes in verwerkt worden, die de kinderen zouden herkennen.  En het moest beeldend zijn, zodat er foto’s bij zouden passen.

Het geheel van de tekst werd samen met enkele foto’s van Ilse, enkele van mijn broer en enkele van mezelf in een boekje gegoten. En dat boekje was een geschenk voor de meters en de peters van de oudste appeltjes. En uiteraard kregen ze er zelf ook eentje. Hun gezicht, toen ik het de eerste keer voorlas, was goud waard. En ook daarnet zag ik dochter in bed nog het verhaaltje opnieuw liggen lezen. Of het voor een ander leuk is, is minder zeker, omdat je er zoveel niet in zal herkennen. Maar de meters en peters waren alvast heel blij ermee. En wij ook, omdat de appeltjes blij zijn. Bij deze:

 

Het was lente. De bomen in het bos op de berg vouwden voorzichtig hun jonge blaadjes open en rekten zich uit in de zon. Op het kiemende gras speelden enkele vogels tikkertje-op-den-hoge. De vogeltjes die nog niet zo goed konden vliegen, werden voortdurend getikt, en waren daarom kwaad op hun oudere vriendjes. De mama- en papa-vogels riepen vanuit de bomen dat het tijd werd dat ze een ander spelletje bedachten, want dat al dat geruzie hen stoorde bij de bouw van hun nieuwe nest. Maar de kleine vogeltjes luisterden niet, en speelden lekker verder.

In de bermen pronkte het fluitekruid met haar bloemen als ronkende rokken, en het floot vol trots in canon een lentelied. Dieper in het bos rolden de hyacinten hun paarse klokjes als tapijten over de paden uit, en de zon schoot zo snel als ze kon pijltjes zonlicht doorheen het groeiende bladerdak. En daar, op het mos, waar twee grote bomen de wacht hielden en het mos nog zachter was dan het pluis van een pas geboren kuikentje, werden op een dag in de lente twee kleine kindjes geboren. Het kleine meisje keek meteen de wereld rond, en de kleine jonge zocht met zijn oogjes zijn zus, en kroop dicht tegen haar aan. De grote bomen bogen hun zachte twijgen rond hun kleine lijfjes heen, om hen te beschermen tegen regen en wind; en de vogels kwamen af en aan om naar dit wonder te kijken. Geen enkel vogeltje maakte nog ruzie, en het fluitekruid floot zo zacht als het kon een slaapliedje.

Maar de kleine mensjes in het bos dachten helemaal niet aan slapen. Ze wilden kijken, en luisteren, en draaiden hun hoofdjes telkens weer naar elkaar toe. En op een dag, toen de grote bomen hun takken al eens wat verder bij de kindjes vandaan lieten rusten, gooide de zon een golf van licht naar beneden. Daarvan moest het kleine boskind onverwacht hard niezen. En het andere kleine boskind, dat haar broertje net aan het bekijken was, trok daarvan hele grote ogen. Steeds maar groter werd haar verbazing. En toen, plots, barstte ze in schaterlachen uit. Het jongetje van het bos keek nu op zijn beurt met grote ogen naar het zussenkind, met steeds meer verbazing, en toen… barstte ook hij in lachen uit. Van die dag af waren de kinderen van het bos onafscheidelijk. Elk spel speelden ze samen, elke nieuwe ontdekking toonden ze meteen aan elkaar, en toen ze leerden spreken, deden ze dat eerst in een taal die alleen zij konden verstaan.

Toen ze wat groter waren, werd nog een derde kindje geboren op het mos. Hij zette zijn stapjes in de voetsporen van zijn grote broer en zus, en liet zich door hen alle nieuwe woordjes leren. Als ze samen speelden, zorgden de grootste kinderen van het bos voor hun broertje alsof ze zelf zijn mama en papa waren. Ze leerden hem spelen met de bal en rollen in het gras. Ze toonden hem waar de koekjes zaten en hielpen hem om het poortje te openen van de kippetjes die hij zo graag streelt. Als ze zich gingen wassen, namen ze hem mee naar het bad en liepen lachend en joelend in hun blootje door het bos. En als ze huisje speelden, mocht hij de kopjes uitdelen aan iedereen. Dan dronken ze alsoffe koffie, en aten alsoffe koekjes, terwijl ze beleefd op het gras bleven zitten en zeiden: “o danku zeer meneer, erg  vriendelijk van u, alstublieftdankuwel.”

Op een dag was het weer lente. De jonge vogels speelden nog altijd tikkertje op het gras, hun ouders bouwden hoofdschuddend aan hun nest, en het fluitekruid floot zoals het nog nooit had gefloten. De kinderen van het bos speelden verstoppertje en renden door het bos over de purperen tapijten van de boshyacint. Toen ze even met z’n driëen bij elkaar liepen, zei plots het zussenkind:

“Kijk, die boom, daar klopt iets niet.”

En het jongenskind keek ook en riep: “Ho! Stop! Iedereen even wachten!”

Samen bekeken ze de boom. Hij was helemaal kaal. Alle bomen rondom hadden al blaadjes of bloesems, maar deze boom had nog helemaal niets, alleen maar blote takken.

“Die boom lijkt wel ziek,” zei het jongenskind.

“Arm boompje toch,” zei het zussenmeisje.

“Ja, is arme boom”, zei ook de kleine ukkepuk, want hij zei altijd net hetzelfde als wat zijn broer of zus net hadden gezegd.

“We moeten een oplossing bedenken, zus,” zei de grote broer, “Er moeten weer bloemen komen in deze boom!”

“Ja, ik weet iets”, riep de zus. “We zaaien bloemen op de takken van de boom en die gaan dan groeien!”

“Ja,” zei grote broer, “dat is een goed idee: zaadjes!”

“Waar is zaadjes?” vroeg het kleine broertje blij. En de broer en zus beseften plots dat ze helemaal geen bloesemzaadjes hadden.

“Dan moeten we bloemetjes plukken”, zei het meisjeskind, dat net als haar broer altijd klaar stond om mooie boeketjes te maken.

“Goed zo, zus!” zei grote broer. “En ik weet nog een goede oplossing”. En hij stak zijn handen in zijn zakken en zocht naar wat hij net had bedacht. Eerst haalde hij een dennenappel uit zijn zak, en toen een springbal, een knikker, een veiligheidsspeld en een rekkertje, wat steentjes, een koekjesdoosje, een spijker, een zakdoek van opa, een kroonkurkje voor ukkepuk, een volledig paar kousen en een handschoen van vorige winter. En toen had hij eindelijk vast wat hij zocht: een bolletje touw.

“Hiermee gaan we de bloemetjes vast maken in de boom!” riep hij.“Maar we zullen wel moeten oppassen met onze kleine broer ,want in bomen klimmen is gevaarlijk en hij is nog een kleintje hé.”

“We zullen om de beurt voor hem zorgen,” zei het meisjeskind, en ze knielden tot bij ukkepuk om het uit te leggen. “Broertje, jij blijft wel bij mij he? Zusje gaat eerst voor je zorgen, en daarna broer.”

En zo gingen de kinderen samen de velden in en plukten boeketjes van alles wat ze konden vinden. Als het kleine broertje moe werd, dan ging grote zus even boekjes voor hem lezen, want dat kon ze erg goed. En als het kleine broertje zich verveelde, dan stapelde grote broer torens van hout voor hem en hielp hem om erop te klauteren.

En toen de vogels zagen hoe mooi de kinderen hun bloemen vast maakten aan de boom, gingen ze zelf ook op zoek naar bloemen en touwtjes en kwamen terug met prachtig gekleurde linten. Samen maakten ze van de kale boom de mooiste boom van het bos.

“Kijk zus,” zei het jongenskind, er is voor alles een oplossing!”

“Ja zeg,” zei de zus rologend , “dat weet ik zelf ook wel hoor.”

“Ja, ikke weet dat,” riep de kleine ukkepuk, en toen moesten ze allemaal lachen, want eigenlijk waren ze toch wel de familie grapjas.

Ondertussen, in het bos, vertelden de bomen aan elkaar dat de twee oudste kinderen van het bos groot geworden waren. Hoe goed het meisje kan klauteren, en hoe hard de jongen kan lopen. Dat ze helemaal alleen een oplossing hadden bedacht, en daar niemand voor nodig hadden gehad. En zo ging de boodschap het hele bos rond. Het ging van boom naar boom, en struik tot struik, tot het bij de twee bomen kwam die rond het mos stonden waar de kinderen zeven lentes daarvoor waren geboren. En deze bomen zeiden niets. Maar ze lieten hun takken heel even ruisen en brachten ze naar elkaar toe tot de ene boom de andere raakte. En wie goed keek, kon zien hoe ze heel zacht glimlachten en knikten. Maar ze zeiden niets, want ze wisten al lang voor dat iemand het gemerkt had dat hun oudste kindjes van het bos groot en flink geworden waren.

 

 

Zie ook:

1. Decoratie feest

2. Cadeau-idee feest

3. Aperitief en hoofdschotel

4. Dessert

5. Een kleedje!

6. Sfeer (?)

 

Read Full Post »

Kortom feest, in meerdere delen

Hoewel ik tientallen foto’s nam de voorbije weken, raakte er geen enkele van op de blog (de eekhoorn die mijn tomatenplanten, aardappelplanten en komkommers zit af te knagen, de prachtige gele wilde klaproos die spontaan op bezoek kwam, het kwikstaartje op het gazon, enz.) . Geen tijd. Want we hadden een feest te organiseren.  Een communiefeest, officieel. Ook een 7de verjaardagsfeest van onze oudste appeltjes, die kort voor hun communie jarig waren. En ook feest van kinderen die groot worden, ouders die elkaar over de hoofden van die grote kinderen heen verbaasd aankijken, kindjes die het verdienen eens in het middelpunt van de belangstelling te staan. Beetje emotie en zo van die dingen, je kent dat wel. En ze deden dat goed, onze grote appeltjes; we zijn trots op hen.

En waarom nu bloggen over een communie-, lente-, kortom ‘feest’? Omdat ik zelf ook veel heb gehad aan info die ik vond. En er ook info was die ik niet vond. En omdat jullie misschien ook ooit een feest voor 30 personen zelf willen organiseren, zonder traiteur, met wat bezigheden en zelfgemaakte decoratie, en liefst een gevoel van tevredenheid achteraf. Dat gevoel, daar komen we later nog op terug, maar nu eerst: decoratie!

We hoopten op mooi weer. Bij mooi weer denken we: ‘aperitief in de tuin’. En er is één gouden oplossing om een tuin feestelijk te maken: vlaggetjes!

Nu zijn vlaggetjeslijnen in plastiek niet helemaal hetzelfde. En vooral ook kort. Goed voor binnen, maar buiten had ik wat groters nodig. En dus kocht ik biaslint. Van 20 meter lang maar liefst. Dat was een vergissing. Maar goed, ik had nog overschot van gordijnen liggen, een hoop garen en een naaimachine. Dus dan begin je er gewoon aan: driehoekjes knippen, aaneen stikken, binnenstebuiten draaien, en aan het lint vasthangen. Ik weet niet hoeveel vlagjes later ik dit had:

Een groot werk, maar ook niet groter dan een kleedje maken. En dat kleedje, daar raken ze snel uitgegroeid, terwijl de vlaggetjes normaal nog heel wat feesten lang zullen meegaan, kunnen uitgeleend worden, enz. En maar voor 8 euro aangezien ik de stof en garen nog liggen had en er toch niets anders mee kon doen.

 

 

Er waren meerdere tafeltjes buiten, met boeketten fluitekruid en andere bloemetjes uit de tuin, met de idee dat iedereen zijn plekje kon uitzoeken, maar uiteindelijk heeft iedereen de stoelen tot in een grote kring op het gras gesleept. Nog beter eigenlijk.

De tafel was simpel.  Het hele gezin was al weken verplicht om kleine potjes Pur Natur te eten (op zich geen opgave, integendeel). De potjes werden van etiket ontdaan en gewassen, en er ging wasi-tape omheen. De ene helft werd gevuld met water en bloemetjes, de andere met theelichtjes.

Voor de kindjes was er een papieren tafelkleed (tafellaken, voor de puristen), waarop de appeltjes de dag vooraf met alcoholstift tekeningen hadden gemaakt. Op hun tafel kwam vervolgens een pot stiftjes, zodat de kinderen, indien gewenst, konden kleuren tijdens het eten. Het mooie weer lokte meestal echter harder dan de stifjtes 🙂

En dan uiteraard ballonnen, en bloemen uit de tuin, zoals ik al zei, en nog wat restjes slingers in huis. Als de zon schijnt, heb je daaraan decoratie genoeg.

De meeste van deze ideetjes, en deze die volgen, kan je op mijn pinterest zien. Maar pinterest staat meestal nogal gelijk aan ‘tafereeltjes uit de boekskes’, ‘verstild’ en ‘onhaalbaar in realiteit voor een doorsnee gezin’. Ik ben redelijk doorsnee. En daarom krijg je hier de doorsneevariant van de pinterestexcellentie 🙂

 

Zie ook:

1. Decoratie feest

2. Cadeau-idee feest

3. Aperitief en hoofdschotel

4. Dessert

5. Een kleedje!

6. Sfeer (?)

 

Read Full Post »

Bezig

En weeral is het best wel lang geleden sinds mijn laatste blogpost. Massa’s foto’s genomen nochtans, van heerlijk ontluikend moes in de moestuin. Maar het is weer eens druk, in eigen huis dan nog. Want ik moet zo vanalles maken…

En vanalles uitproberen…

Daarmee dat  het het onkruid mij hier en daar een ietsiepietsie boven het hoofd is gegroeid…

Gelukkig zijn er ook betere stukken…

En bloeit er eigenlijk overal allerlei moois in struik en weiland…

En er is nakend fruit

Al redelijk wat nakend fruit…

 

Soms zelfs verbluffend veel fruit…

En soms ook maar eentje…

Maar het was de eerste uit eigen tuin! En we sneden hem netjes in vier: een stukje voor elk kindje, en één stukje gedeeld door meneer en mevrouw onderdeappelboom. En zelfs dat miniblokje aardbei smaakte heerlijk zoet! Nu hopen dat de eekhoorn onze aardbeien minder graag lust dan onze komkommerplantjes…

Read Full Post »