Dit, mijn beste:
Dit zijn wortels van zevenblad. Ik heb er vandaag 3 kruiwagens vol van verwijderd. Inclusief de groene blaadjes, dat geef ik toe. Maar toch 3 kruiwagens. Als je ’t naast mekaar zou leggen: wellicht 1000 lopende meter zevenbladwortel. En ik schat dat nog 10 keer zoveel achtergebleven is.
Dat, mijn beste, noem ik een zevenbladprobleem. Niet die paar takjes in een border waar mensen gebruikelijk van in paniek schieten.
Ik wou u dit even tonen, omdat het hopelijk staaft waarom ik bij de Fruitberg toegaf dat wij – alle ecologische interesse ten spijt – toch een spuitbusje hebben. De reden is simpel: anders gaat dat zevenblad nooit van zijn leven weg. We erfden zo’n 1000 m² zevenblad van de vorige eigenaren. Het grootste deel, dicht bij de vijver, wordt minstens 3 keer per jaar met de zeis lamgelegd. En dat verdwijnt ondertussen zienderogen. Een ander deel groeit tussen de bessenstruiken en woelen we uit met onze handen, zoals bovenstaande foto getuigt. En een laatste deel groeit op plekken waar we moeilijk aankunnen, of die altijd terug uitbreiden naar plekken die we net het jaar ervoor eindelijk zevenbladvrij gekregen hadden. En dan durven we, heel lokaal, wel eens een niet-ecologisch spuitmiddel hanteren. Ik kan mij daar slecht over voelen, jawel, maar ik vraag mij dan ook af: is het dan zoveel beter om het zevenblad alles te laten overwoekeren? Dit is duidelijk een tijdelijk middel. Een onecologisch pad naar een ecologische tuin. Want verder – woord van eer – wordt nergens gesproeid. Niet tegen bladluizen, niet tegen klaver, enz.
Maar goed, vandaag gebeurde het dus wel ecologisch. En nu zie je tenminste weer schors tussen de bessenstruiken, en een soort van paadjes.
Bovendien kunnen de bessen nu ook probleemloos worden geplukt.
En dan is er uiteraard de mini-moestuin
Waarvan de oogst lang zo mini niet blijkt
En jullie wilden ook nog wat bloemetjes zien?
Ik koos uiteraard de meest gunstige hoek 🙂
En een overbelicht detail (maar ik zie zo graag ranonkeltjes)
En zo nog het één en ander
Zeg nu niet dat ik niet meer over de tuin schrijf. En de volgende keer dan maar weer over huisruil? 😉
Bij jou zevenblad, bij mij de haagwinde. Maar ik hou voorlopig vol. Ooit zal ik de strijd winnen, ik blijf hopen dat het zonder bestrijdingsmiddelen kan, maar soms voelt de strijd inderdaad heel ongelijk aan..
Ja haagwinde, daar weten we helaas ook wel iets van… Volhouden! 🙂
(En pst: schoon foto’s en schone oogst. Geniet ervan ;-))
(doen we ;-))
Mooie foto’s. En dat zevenblad, kan me best voorstellen dat dat een probleem vormt…
Je bedoelt: ‘enigszins mooie foto’s’ 😉
Hier is het haagwinde en kleefkruid, grrrrrrrr!
En kleefkruid is dan nog eens zoooooooooooooo irritant om te verwijderen. Ik kan me de ‘grrrrrrrrrrrrrrr’ voorstellen!
Ik snap al dat je te veel zevenblad hebt om er pesto van te maken 😉
Soms verkeert een tuinier in een dilemma… blijf het zevenblad ook maar plagen door het steeds af te maaien, dan put je de wortels uit – het resultaat merken jullie al.
Dat mini moestuintje en de opbrengst: daar ben ik wel van onder de indruk!
Idd, als ik iemand met receptjes voor zevenblad hoor afkomen, dan roloog ik als nooit tevoren… 🙂 En ja, de oogst is prima, en dit is nog maar het begin!
Gericht en spaarzaam gebruik van herbiciden, ook ik heb er mij aan bezondigd jazeker. Soms met succes (haagwinde), soms zonder enig merkbaar resultaat (akkerdistel). Dit jaar zijn het enkel de bladluizen en de slakken die producten (wel ecologische) naar hun kop gegooid krijgen. Ach, ne mens moet soms enigszins pragmatisch zijn newaar…
Merci voor de morele steun! 🙂 En succes met de strijd tegen de bladluizen en slakken!
Trouwens, voor akkerdistel vind ik het patattemes nog altijd het beste ecologische bestrijdingsmiddel….
Ik leef met je mee 🙂 Bij ons: zevenblad, haagwinde, heermoes en kleefkruid! Gelukkig is na 2 jaar het zevenblad min of meer weg. Onze varkens eten dat namelijk graag. En ook haagwinde en heermoes lusten ze wel. Maar dat blijft tot hier toe terug komen.
Varkens eten dat allemaal??!!! Interessant…