Terug thuis na ruil van huis

We zijn veilig terug thuis aangekomen. En dat ‘veilig’ was voor één keer niet zomaar een woord, maar een hoop en een gedachte die niet alleen onze gedachten, maar ook die van heel wat vrienden en familie blijkbaar heeft gekleurd. Veilig aankomen was tijdens de periode dat we in China bleven jammer genoeg niet voor iedereen een evidentie, en we hebben de 24 uren onderweg naar huis (vertraging – annulatie -vertraging – geen bagage) in vliegtuigen en op luchthavens dan ook zonder enig gemor doorstaan (alsook de kinderen die het fantastisch deden, zo 24 uur zonder slaap, inclusief jetlag). Wij kwamen aan, en we zijn daar zeer dankbaar om.

Het reisverslag over China zal ik in uitgebreidere versie nog verder zetten op onderdeappelboomgaatopreis.wordpress.com, en in korte versie volgt hier nog wel een samenvatting. Maar velen onder jullie zijn nieuwsgierig naar het huisruilconcept op zich. En of ons huis er nog wel stond bij thuiskomst 🙂  Laat ons jullie geruststellen: het huis stond er nog, en we zijn helemaal weg van huisruil!

Om te beginnen zijn er de kleine attenties die aankomen in een ander, echt huis zo aangenaam maken: er staat een welkomstdrankje en toebehoren op tafel (bij ons zowel als bij hen), overal hangen post-itje om je de weg te wijzen (met af en toe een grapje), er zijn briefjes en foldertjes met uitleg over leuke resto’s en wandelingen die alleen bewoners echt kennen, enz. Onze ruilfamilie had ook inspanningen geleverd om een fiets met kinderzitje voor ons op te snorren, en had gratis toegang tot het nabije zwembad voor ons geregeld. Wij hadden op onze beurt voor hen al resto’s gereserveerd en matrassen klaar gelegd voor vrienden die op bezoek kwamen. Het voelt alsof je door iemand wordt ontvangen, ook al is die iemand op dat ogenblik in een ander (jouw) huis.

Het was duidelijk dat we allebei erg nieuwsgierig waren naar elkaars ervaringen. Het eerste mailtje met ‘wat een heerlijke plek!’ kwam als een grote geruststelling, en de hele reis lang konden we het niet laten om bijna om de twee dagen te mailen naar elkaar met de vraag welke uitstappen gemaakt waren, hoe het weer was,  enz.  Onze huisruilers hadden helaas zeer veel regen te verwerken bij ons, maar blijkbaar vonden ze het toch erg gezellig en leefden ze zich uit met de oogst uit de tuin. Bij thuiskomst vonden we zelfs een briefje op tafel met de boodschap dat ze uit dank voor al die bessen waarmee ze zoveel gekookt en gebakken hadden, ook voor ons een zwarte-bessen-taart hadden gebakken die we in de diepvries konden vinden! (we moeten ze nog proeven :-)) En ook wij lieten bloemen en wat attenties voor hen achter op de keukentafel.

Er is inderdaad een ongelukje gebeurd toen ze bij ons waren. Maar het is niets ergs, en ze hebben het ook meteen gemeld. Wij hebben op onze beurt twee glazen gebroken bij hen. Maar wij vonden van elkaar dat dat erbij hoort en nu eenmaal kan gebeuren. Met een gek soort vanzelfsprekendheid bleken we het ook eens over wat je uit elkaars huishouden kan gebruiken: een pot choco mag je verder leegeten, wc-papier of waspoeder moet je voor die korte periode niet gaan kopen, maar als je een volledig pak bloem of cornflakes gebruikt, vul je dat weer aan. Zowel bij hen als bij ons was er ook wat overschot aan voedingsmiddelen, dus die laat je dan ook gewoon voor elkaar achter.

En los van het praktische aspect, is het mooiste van huisruil misschien wel dat je niet alleen een land bezoekt, maar ook iets leert over wonen in dat land. Het zijn als het ware twee reizen in één: China bezoeken enerzijds, en wonen als een expat in Beijing anderzijds. Huisruil is daardoor op een eigen wijze heel intiem. Een intimiteit die voorbij de onderbroeken in de schuif gaat (ik heb, in alle eerlijkheid, geen kast opengetrokken en geen blad gelezen van wat op de bureau lag), die ver voorbij de woorden gaat waarmee je het huis kan beschrijven, en niet ligt in geheimen die je ontdekt, maar wel ligt in het – heel kort – delen van elkaars leven, door het delen van elkaars huis.  Wij zijn alvast naar huis gegaan met het gevoel dat we twee reizen hebben mogen maken deze zomer, en missen het daardoor des te harder. Want ja, China was fantastisch!

En de tuin, daar kom ik ook nog op terug, want daar is nu nog wat werk aan 🙂

 

 

Read Full Post »

’t Is toch goed zoals het is, of niet soms

Verrassend, wat zo’n kleine moestuin allemaal voortbrengt

Ik moet eens de totale oppervlakte gaan berekenen, en zo goed mogelijk bijhouden wat er allemaal uitkomt; zodat andere moestuinierders ook een idee krijgen. Ik heb in elk geval het gevoel: veel meer dan dezelfde oppervlakte NIET in bakken. En daar moet ik eens over gaan nadenken, hoe dat zo komt 🙂

Over de bessen hebben we evenmin te klagen. Na de frambozenstroom zitten we nu in de zwarte- en jostabessenberg, en gaan we langzamerhand over naar de trosbessenregen. En zelfs de eerste blauwbessen zijn klaar.

En ik weet dat bovenstaande foto niet zonnig is, maar ik vind hem mooi. Niet omwille van techniek, maar door het licht. Ik vind hem een beetje Vermeer, een beetje Van Dijck, een beetje schilders van toen, en de bessen en kleuren doen mij denken aan 17de eeuwse jurken. En ik ben gek op oude jurken 🙂

 

Over de borders wil ik eigenlijk ook niet klagen.

Al zullen het nu ons huisruilers zijn die er verder van genieten. Enfin, ik hoop dat ze ervan zullen genieten. Ze leken alvast erg blij om fruit en groenten te kunnen oogsten. We duimen. en we zingen: ‘Of had u nog iets anders soms gewenst?’

Read Full Post »