Oefenen met pluis

Het is de tijd van de kikkers. Of misschien niet zozeer de tijd, maar wel de klimaatgesteldheid ervan. Een uitermate kikkerig weer, om precies te zijn. Er is zoveel regen gevallen dat het gazon één grote amfibiënvlakte geworden lijkt. Van zodra ik er een stap in zet, creëer ik een poeltje. En toen ik daarnet met de grasmachine kwam aangezet, sprongen tientallen kikkertjes angstig weg langs de lange sloten die de wielen van de maaier teweeg brachten.

Voor de kinderen is het dolle pret. Het vangen van de kikkers in de eerste plaats, en moeder die meerdere keren frontaal in het gras kwakt (en de kikker dan toch nog mist) niet in het minst. Met het gebruikelijke vrolijke gegil gingen de kikkertjes van kinderhand tot kinderhand. Na een bezoek aan de handjes van het kleinste appeltje, sprong er een kikkertje met een pootje minder terug in het gras. Moeder onderdeappelboom stond nogal bedremmeld te kijken, maar probeerde zichzelf te troosten dat je niet aan natuureducatie kunt doen zonder een accidentje af en toe. En het was toch maar een gezellig gezinsmomentje geweest. Quality-time, als het ware. Zij het niet voor de kikker…

Er zijn nog wel meer beestjes in het gras. Tijdens het grasmaaien ben ik behalve door ondergrondse stromen ook menig keer stilgevallen door maar halfondergrondse woelmuisgangen en heel wat bovengrondse mollenhopen. Meneer onderdeappelboom was in het voorjaar, na het grasmaaien, al eens binnen gekomen met de boodschap dat het hier en nu gedaan was met het ecologisch dulden van mollen en muizen, en kocht terstond een hele reeks vallen en life-traps. Omwille van mijn ontdane blik heeft hij ze tijdens het voorjaar maar één keer gebruikt (wat is hij toch geweldig hé :-)), maar toen ik daarnet voor de twaalfde keer mijn arm uit de kom trok om de grasmaaier opnieuw aan te trekken, begon ik toch wel sympathie te krijgen voor het jaag-op-de-mol-scenario.

Nu hebben we al een paar keer overwogen om een kat te nemen. Maar goed, uiteindelijk is dat toch een soort van huurling inschakelen voor een moord die je zelf niet durft plegen, niet? Bovendien: onze ervaringen met pluis zijn niet goed. Los van de kikkers, verdwenen de afgelopen weken maar liefst 12 pluizige eenden- en kippenkuikens van divers formaat in de bek van vos of steenmarter. En dan moet het ‘wild’ seizoen nog beginnen. We durven het eerlijk gezegd geen enkel dier meer aandoen om op onze grond te komen wonen. En we weten ook niet goed hoe dat gaat met een kat. Hoe je ze aan je huis bindt en toch enigszins ‘wild’ houdt.

Zegt u eens, vriendelijke lezer, hoe pakt u dat aan, met mollen, muizen, pluis en katten?

 

Read Full Post »

Groen van een bepaald merk

Ze draagt een kniehoge, diepbruine katoenen jurk, met onderaan en om de heupen een strookje etnische print. Haar haren hangen los en zijn geknipt in een pony tot precies op de wenkbrauwen. Haar gezicht vertoont enkele sproetjes en een mooi verzorgd gebit. Ze loopt op een soort schijnbaar orthopedische, maar fleurig gekleurde sandalen. Er rijzen bruine, gladgeschoren benen uit de sandalen, en haar tenen zijn rood gelakt. Als het straks kouder wordt, zal ze onder diezelfde jurk een groene panty aantrekken en er donkerbruine laarzen bij dragen; om haar hals en schouders komt dan een in dikke wol gebreide sjaal; breed, lang en nonchalant. Rond haar vinger zit een ring met opvallende, matte steen.

Aan haar schouder hangt een klein, okergeel tasje en om haar andere arm heeft ze een grote tas in lapjesstof. Haar kinderen heten Myrthe, Warre of Luna. Het zijn er hoogstwaarschijnlijk drie. Ze spreekt hen helder, beslist, liefdevol en vooral erg pedagogisch toe. Van het soort pedagogisch dat luid genoeg wordt uitgesproken zodat iedereen in de buurt er in één moeite door ook maar meteen beter van zou worden. En gemengd met heel veel ‘schatteke’.

Haar kinderen komen net als de anderen uit de zwemles. Hun zwembrilletjes hebben als enige felle kleurtjes of de vorm van een kikkertje om het glas. Op de zwempakjes- en broekjes staat bollen, strepen, visjes of bloemen in vrolijke tinten. Geen speedo, adidas, of namaaksportmerk te zien. Geen donkerblauw of zwart.

De kindjes worden in hun kleren geholpen. Stiekem vind ik het mooie kleren en ik piep in afwezigheid van de moeder dan ook snel eens op de labeltjes. Ik onthoud de merken in mijn hoofd, en zoek ze ’s avonds snel op op 2dehands en kapaza. Ik ontdek dat ze 20 euro per stuk kosten. Tweedehands! Van de baby’tjes kan ik de merken niet. Maar bijna altijd staan er appeltjes op.

Na het zwemmen stappen moeder en kinderen naar hun auto. Een eerder compacte wagen wellicht. Of veeleer nog type Citroën Berlingo. Er staan autostoelen in met een zachtblauwe of muntgroene hoes erover van weeral een merk dat op 2dehands nog tientallen euro’s kost. Ze zetten kapitein Winokio op en rijden nog snel naar de Bioshop of Delhaize. Behalve zwemmen, gaan ze straks ook muziek, woord of dans volgen. Tennis, badminton of volleybal hoogstwaarschijnlijk niet. Ze gaan wel naar de chiro, maar niet naar Plopsaland. De moeder heeft brooddozen met diertjes erop voor hen gekocht, en ze drinken uit herbruikbare drinkbekers. Het plastic ervan is uiteraard gespeend van gevaarlijke stoffen, en ook hun kleding is bijna altijd bio, maar komt zeker en vast van een trendy webshop of een stockverkoop in Antwerpen.

Ik heb de vrouw hierboven nog nooit ontmoet. En ik heb haar ook al honderden keren ontmoet. Ze bestaat niet echt, maar ze bestaat toch wel in heel veel varianten. Ze is een fenomeen dat steeds vaker en in grote getale opduikt. Met die anderen houdt ze overigens vriendinnenweekends en gaat ze één keer per jaar uit de bol op de Gentse Feesten in een witte halterjurk met rode kersen. Hun mannen kunnen het redelijk met elkaar vinden. Ze dragen bijna nooit een jeansbroek en houden van kleurige hemden, T-shirts, longsleeves en gebreide pullen. Ze hebben zelden een zwarte bles, maar eerder een warrige haardos. Ze fietsen veel. Laten soms hun baard enkele dagen staan en dan weer niet. Een aktetas willen ze niet, maar zo’n brede mannentas op de heup met riem over de schouder wordt sterk gewaardeerd. Ze zijn erg betrokken bij kind en huishouden. Ze heten Ward, Pieter of Wannes. Ik heb hen ook nog nooit ontmoet en zie hen overal.

Het zijn zeker en vast lieve, moderne, groengezinde mensen. Ik heb absoluut veel aspecten met hen gemeen en moet dus niet doen alsof het helemaal over een ander soort mensen gaat.

Maar toch, die enorme massa van allemaal mensen van datzelfde type, dure groen, waar nooit eens een variant of uitzondering op zit… ziet u die ook? Is dat niet beangstigend? Of gewoon cool? Trendy?

Read Full Post »

China: het totaalverslag

U wou graag weten hoe het was, in China. Ik kan u zeggen dat het fantastisch was! Dat het eigenlijk niet was zoals ik dacht dat China was. En dat u er ook nodig eens heen moet.

Maar wat dacht ik dan eigenlijk dat China was?

Wel, bij China dacht ik aan Chinese karakters, aan heel veel draken, nog veel meer rode lampionnetjes, gigantisch veel lawaai, uitgestrektheid, in het gelid lopende en uiterst gesloten Chinezen. Ik dacht niet aan boerende of spuwende Chinezen, want daarvan had ik gelezen dat dit zo langzamerhand verleden tijd is geworden.

En hoe dat in praktijk dan was?

Wel, ik heb maar één draak gezien, maar inderdaad wel erg veel rode lampionnetjes. Lawaai bleek zoals verwacht zeer populair, maar dan vooral door Chinezen zelf die standaard een gigantisch volume aanhouden in hun gesprekken en dat doorspekken met een volumineus scala aan kreten en gegiechel. Spuwende en rochelende Chinezen waren er dan weer wel nog redelijk veel, alsook de meest smerige wc’s en restaurantkeukens die je je kunt voorstellen.  Daar tegenover stond dat we voornamelijk uiterst vriendelijke mensen tegen kwamen, heerlijk gegeten hebben, prachtig weer hadden, en een minimum aan smogdagen moesten doorstaan.

Maar laat mij eens beginnen met de echte trekpleisters, zoals de Verboden Stad:

Pas als je er rond loopt, besef je hoe groot en leeg deze stad is. Zelfs de zogenaamde Keizerlijke Tuin is vooral een uit plaveisel en paviljoenen opgetrokken tuin, met een minimum aan groen, en nergens zicht op uitgestrekte verten. Het moet een verschrikkelijke, in de winter uitermate kille en in de zomer bloedhete gevangenis zijn geweest voor de keizers en de hofdienaars, ondanks hun rijkdom. Voor onze kinderen was dit een zeer sprekend bezoek, zeker toen we nog stukjes film uit The Last Emperor lieten zien. Ze waren het wel zeker: liever een gewoon kindje zijn dan keizer in China!

Gezien die bloedhete zomers, is het geen wonder dat de keizers een koeler zomerverblijf lieten optrekken, in de bergen die Beijing langs drie zijden begrenzen. Het Zomerpaleis heeft een gigantisch, kunstmatig meer dat zeer populair is voor bootje varen en waterfietsen. Rond het meer kan je wandelen in de lange gaanderij (bijna 800 m) die werd opgetrokken om de huid van de keizerlijke familie tegen de zon te beschermen. En op het einde van het meer wordt je beloond door het zicht op de marmeren boot die keizerin Cixi liet bouwen; slechts één van haar talrijke frivoliteiten.

Beijing kent meerdere van deze parken, die winter en zomer erg populair zijn. Op een (zeldzame!) vrije dag gaan Chinezen met de hele familie naar  deze parken, en blijven er de hele dag, vaak met tent en picknick mee. Het zijn dan ook erg drukke plaatsen, maar ook de meest koele (nodig als het elke dag tegen de 35° aanloopt…).

Natuurlijk bezochten we ook de Chinese Muur. Er zijn verschillende locaties waar je toegang hebt tot de muur, waaronder enkele prachtig wilde, niet gerestaureerde en haast verborgen stukken die door dorpelingen worden beschermd, en waar we alleen maar in de wagen passeerden. Met een kleuter van 3 in het gezelschap wilden we toch een enigszins veilige plek, waar de zijmuren gerestaureerd zouden zijn, en daarom kozen we voor Mutianyu, waar je met een zetellift omhoog kan en met een rodelbaan omlaag. De veiligheid van die zetellift liet in wezen ook zwaar te wensen over, maar goed, het was heerlijk om zo hoog in de lucht te hangen, en de kinderen (en volwassenen :-)) konden hun pret niet op in de rit naar beneden.

En de Muur zelf? ONTZAGLIJK MOOI! De uitgestrektheid, het landschap, het besef van de de verzengende arbeid die het moet hebben gekost, de zinloosheid ervan, de schijnbare eindeloosheid ervan, hoe ze de bergkammen volgt en over toppen en in valleien meandert. Prachtig!

 

We gingen ook eens buiten Beijing, naar Longin Xia bijvoorbeeld, dat ook wel ‘Little Li River’ wordt genoemd. Het landschap doet er dan ook denken aan Zuid-Oost-China, waar de rivier Li zich tussen de bergen slingert. Zo ook in Longin Xia, op maar 2 uur rijden van Beijing. De kinderen beklommen er hun eerste berg, en wij raakten helemaal verkocht door het landschap.

 

 

We gingen ook twee dagen verder weg, naar Xi’an, met de nachttrein, om het wereldberoemde Terracottaleger te zien.

 

Maar daarnaast is er Beijing zelf, de stad waar we even inwoner mochten zijn, en waar we op traag tempo sfeer en stijl konden opsnuiven. We zagen het moderne Beijing

Maar we brachten ook vele uren door in de hutongs, te voet en met de fiets. Hutongs zijn de traditionele woonwijken van Beijing, die één voor één aan het verdwijnen zijn. Het verhaal is dubbelzinnig: in een stad met 20 miljoen inwoners is het begrijpelijk dat laagbouw (allemaal huisjes van één verdiep) verworpen wordt tov de voordelen van wolkenkrabbers. Er zijn ook de wetten van de  hygiëne: in de traditionele hutongs hebben de huizen geen eigen badkamer of ander sanitair. Alle bewoners zijn aangewezen op de gemeenschappelijke douches en wc’s (die je ruim van tevoren al ruikt). Ruimte om rioleringen aan te leggen is er niet in de hypernauwe straatjes. En de mooie binnenpleintjes die de huizen hadden, worden zo langzamerhand ook volgebouwd met extra kamertjes voor oma, opa, tante, enz. Wie zijn wij dan om de modernisering tegen te houden omdat oud ons zoveel charmanter lijkt dan modern?

Maar er is ook de andere kant van de medaille: deze hutongs zijn ongeveer 700 jaar oud. Hele generaties zijn er opgegroeid, en leven op een ritme dat de grootstad vreemd is. Groenten worden er op straat gewassen en schoongemaakt; vrouwen zitten er te keuvelen of te kaarten, mannen spelen er Chinees dammen; er wordt gerookt, gepraat, gelachen, geroddeld en gemoeid. De kinderen lopen er overal tussen; het lover van de bomen hangt zwaar over de typisch grijze gevels met de mooie rode deuren, er zijn vaak weinig auto’s maar wel veel fietsen, het ruikt er naar eten, en het is geen geschiedenis, geen oude stam die van niet beter weet, maar het zijn mensen die leven zoals ze altijd geleefd hebben, zoals het past bij wie ze zijn; het is een grote realiteit van Beijing. En wanneer de sloop dreigt, zijn er steeds meer inwoners die zich verzetten (soms met resultaat, meestal niet). Kijkt u maar even mee.

 

 

 

 

 

Veel vrienden en familie zijn ook nieuwsgierig hoe dat gaat als je de taal niet kent en het schrift niet kan lezen. Simpel: met gebarentaal. Je moet ten allen tijde jezelf belachelijk durven maken en zo inventief mogelijk zijn. Vliegtuigen en metro kan je uitbeelden, restaurant en toilet eveneens, de weg vragen doe je met een kaart waarop alles zowel in Chinese karakters als in Latijns schrift staat, en voor cijfers gebruiken ze ook de Arabische. Afdingen (standaard op alle markten) doe je met een rekenmachine waar je om de beurt iets op intikt, terwijl je zichtbaar zucht of in de lach schiet als de gevraagde prijs te hoog is. Vooral lachen helpt; je krijgt werkelijk alles gedaan als je erin slaagt het grappig te maken: afpingelen, opdringerige verkopers ontwijken, fotozieke chinezen ontlopen: doe het zo onnozel mogelijk, en ze laten je meteen met rust, met een schouderklopje van bewondering erbij. Idem op restaurant. Het is de gewoonte dat je aan de kassa gaat vertellen wat je wil eten, en betaalt. Daarna wordt het aan je tafeltje gebracht. Wanneer er geen foto’s op de kaart staan, begonnen we gewoon rond te lopen in het restaurant (kies altijd een restaurant waar veel mensen zitten), overhaalden de kassier om mee te komen, en deden mensen stoppen met eten om aan de kassier te tonen welke kommen we aantrekkelijk vonden en wat wij dus ook wilden eten. Eerst keken de andere gasten ons altijd erg verstoord aan, maar eens ze het doorhadden, schoten ze al gauw in een lach en werden de duimen opgestoken voor onze vindingrijkheid.

 

 

Er zijn nog de duizenden kleine dingen. De biologische boomgaard-moestuin-restaurant die we bezochten, de waterkalligrafie, het eeuwige ‘can I take pictule of you?’, de gigantische correctheid van taxichauffeurs, de vogels in een kooitje die net als een hond zoveel mogelijk worden uitgelaten en waarmee oude mannen naar het park trekken om ze even aan een boompje te hangen, de lotusvijvers, de sfeer, de geur, de hitte, het stof, het alles…

 

 

 

 

 

 

Verder is China altijd alles van twee kanten: er is oud en nieuw, om te beginnen. Fietskarren staan naast Bentley’s; resten hutong rusten in de schaduw van wolkenkrabbers. Er is geen bedelarij, maar de kloof tussen rijk en arm is enorm. Het eten is buitengewoon lekker, maar het komt uit smerige keukens. Borsten en schouders worden goed bedenkt, maar benen zijn bloot tot aan de onderbroek. Er is communisme, maar kapitalisme wordt gestimuleerd. Er zijn nergens zoveel mensen op internet als in China, maar de helft is gecensureerd. Enz.

Het enige echt erge in China is de smog. Die is werkelijk verschrikkelijk. Op smogdagen kan je maar enkele meters voor je uit kijken. Je ademt kort en moeilijk. Je hebt hoofdpijn en bent korzelig. Je bent moe, je wil nergens heen, je voelt je raar. We hadden maar 5 dagen smog in 3 weken, een enorme uitzondering tijdens de zomer, en daar mogen we zeer dankbaar om zijn.

Verre reizen met kinderen? In dit geval toch zeker een fantastische ervaring. In de eerste plaats zijn kinderen een enorme magneet, zeker in China, zeker als ze blond zijn, zeker als ze met 3 zijn, zeker als er eentje krullen heeft, zeker als er een tweeling bij is. Ik weet niet hoeveel keer per dag de kinderen gevraagd werden te poseren, of hoe vaak we zonder elkaars taal te spreken wisten dat ze naar de kinderen vroegen, we alle leeftijden en tweelingschap uitgelegd kregen, en hoe de serveesters giechelend rond onze tafel stonden om zo dicht mogelijk bij de kinderen te kunnen komen. Onze kinderen verbaasden ons ook enorm met hun interesse en het gemak waarmee ze een andere cultuur aanvaarden en interessant vonden. En we leerden bij. We wisten bijvoorbeeld al dat onze oudste zoon een neus voor geschiedenis en culturen heeft, maar we leerden nu ook hoe gemakkelijk hij talen oppikt en hoe zelfstandig hij al is (‘No photo, thank you very much’ ging vrij snel :-)). We wisten al dat onze dochter doorheen haar periodieke mopperbuien een enorme volhouder is, maar we leerden nu ook hoeveel humor ze heeft (zelfs bij het zien van toiletten-zonder-iets-doorgespoeld). En van de kleinste zoon wisten we al dat hij niet bepaald taalachterstand heeft, maar we leerden ook dat hij uren kan stappen en na een maand China praat hij ons nu compleet onder tafel. Ze willen allemaal wel best opnieuw naar een heel ver land (maar niet verder dan China, vraagt de oudste zoon :-)), zolang we af en toe een zwembad weten te vinden. Dat kunnen we wel regelen, denk  ik 🙂

 

 

Read Full Post »

Trossen vol trossen

Toen ik in het voorjaar de aankomende bessen liet zien van één van de trosbessenstruiken, was u massaal onder de indruk. Dat zag er zo uit:

 

Nu, 3 maanden later ongeveer, ziet dat er zo uit:

Tenminste: dit is een kwart van de struik. Een vijfde misschien zelfs maar, want ook helemaal tegen de grond hangt het bomvol. Receptje, iemand?

Read Full Post »

Balans van 7 dagen thuis

– 2 keer het gras afgereden

– 4 kruiwagens uitgebloeide en kapotgewaaide of – geregende bloemen afgevoerd

– een volledig bed opgeschoten sla en spinazie afgevoerd

– nieuwe spinazie en sla gezaaid

– de ravage van tomaten-met-ziekte enigszins opgeschoond zodat we toch nog kunnen oogsten

– 3 kg rode bessen geplukt

– de eerste herfstframbozen geplukt

– 5 potjes rodebessengelei gemaakt

– 5 potjes pruimenconfituur gemaakt

– 2 quiches gebakken voor in de diepvries

– elke dag gekookt met groenten exclusief uit eigen tuin

– 2 dagen terug gaan werken (geen commentaar)

– 3 keer kindjes in bad gestoken

– 2 keer blote kindertjes uit tuin en zwembadje gevist

– 3 verhaaltjes voorgelezen

– 200 blzn in eigen boek gelezen

– voor het eerst weer gaan lopen (ontgoochelend)

– 2 keer gaan fietsen met de kinderen

– één keer uitgeregend thuisgekomen van onze fietstocht

– 6 boeketjes geplukt

– 2 taarten en 40 muffins gebakken

– 2 keer bezoek ontvangen

– 3 keer naar huisruil gesurfd om van de reis voor volgend jaar te dromen

– 1 keer naar de VTM-studio’s gereden voor een opname van koning Lou (heerlijk!)

– 2 boeken gekocht

– 6 onderbroeken gekocht

– mossels met frieten gemaakt en gegeten

– de achterkant van de tuin gezeisd

– op mollen gejaagd

– bagage na 2 dagen ontvangen en gesorteerd

– de strijk van 4 weken geleden gedaan (ikke schuldig)

– de Chinafoto’s gereduceerd van 1000 naar 200. Nu nog de stap zetten naar 10 en dan kan ik ze bloggen 🙂

– Naar de bibliotheek geweest voor nieuwe kinderboekjes

– geluisterd naar 3 verhaaltjes die aan ons werden voorgelezen

– Naar de fietswinkel geweest om nieuwe banden

– 100 km gefietst en 6 km gelopen (’t was lang geleden)

– bij decathlon geweest om een foute levering terug te brengen (online bestellen heeft grenzen…)

– een oplossing gezocht voor het gaatje in het acryl van ons bad

-Wijn besteld want onze voorraad  was op

-Geld afgehaald van British Airways ter compensatie van onze telkens afwezige bagage

-Eerste aanzet gegeven voor de weekplanning en kinderactiviteiten voor schooljaar ’14 _ ’15

-Nachtje piekeren over een plan van aanpak op het werk

-Nieuwe eendjes gezocht voor op de vijver

– Dakgoten leeg gemaakt

– Naar Aveve geweest voor bloem voor brood

– 6 broden gebakken

– kinderen van en naar opvang gebracht

– speelkameraadje thuis ontvangen

– 4 dagen gewerkt, waarvan 2 in leuven, 1 in brussel en 1 thuis (de wederlhelft)

– Binnen en buiten plantjes water gegeven

– het huis schoongemaakt

– genoten van de picknicktafel met eigen baksels en pluksels

– enkele keren buiten gegeten (maar had nog beter gekunnen)

– te lang opgebleven en te weinig geslapen

– zeker en vast nog één en ander vergeten ook

 

En dat alles uiteraard samen met meneer onderdeappelboom. Het is nogal wat, zo’n week. Bijna maakte ik er een stokje van en vroeg u wat u allemaal doet op 7 dagen tijd… We zijn weer helemaal thuis, geloof ik…

Read Full Post »