Onverwacht maar (h) eerlijk Italiaans

Ooit kreeg ik dit receptje van mijn nonkel. Niet van mijn oom. Omen wonen in Nederland. Deze nonkel woonde zoals ikzelf in West-Vlaanderen en had bij mijn weten hoegenaamd niets met vegetarisch eten en al evenmin iets met tijdschriften. En toch gaf hij me op een dag een knipsel uit een tijdschrift, met een vegetarisch italiaans menu erin. Dat kan ik alleen maar als ‘echt lief’ bestempelen, is het niet?

Het recept zelf is niet wat een Vlaming met Italiaans associeert. Er komt, bijvoorbeeld, geen tomaat aan te pas. En het is iets met aardappelen. En ook met pasta. En de combinatie pasta en aardappel is voor een Italiaan heel normaal want een patat is voor hen een groente zoals de andere groenten. Deze pasta is ook echt Italiaans omdat ze gebaseerd is op seizoensgroenten (boontjes en aardappelen). Omdat de saus gebaseerd is op kookvocht (allemaal goed afgieten, leren wij hier; maar niets daarvan in Italië). En omdat het puur en simpel is en smaakt. Zoals La Cucina Povera in Italië wel vaker doet: verbluffend simpel en smakelijk.

De ingrediënten moet je zelf wat aanpassen naargelang je goesting, je oogst, en de inspiratie van het moment. Ik geef maar een voorbeeld hier:

Snijd 4-5 grote aardappelen in kleine stukjes. Als je dit op het einde van de zomer maakt, laat dan gerust de schil er nog aan.

Neem een ruime oogst snijbonen of andere bonen en snijd die in grove stukken.

Neem pasta voor ongeveer 3 personen (hoewel je nu voor 4-5 personen aan het koken bent). Bij voorkeur tagliatelli (maar op mijn foto zijn het verschillende restjes die allemaal eens op moesten raken).

Als alles gaar is, giet dan eerst een soepkom vol kookvocht en giet dan pas de rest af. Meng onder het kookvocht een potje groene pesto.

Ondertussen heb je al een pan op het nog warme vuur gezet. Schroei daarin heel kort de pijnboompitten, zet het vuur lager en kieper er het groenten-pastamengsel bij. Overgiet met de soepkom pesto.

Meng goed. Serveer meteen en bedien jezelf royaal van schilfers parmezan.

En volg het recept ook niet te nauw. Pijnboompitten kunnen noten worden, misschien past er zelfs een stukje knapperige courgette bij, enz. Maar kook niet te lang; daarmee staat en valt de smaak.

Breng water aan de kook en kieper er alle ingrediënten in, de pasta bovenaan. Laat 10 minuten koken. Smakelijk!

Zei ik al dat het smakelijk was?

Read Full Post »

Zomerste herfststaat

Meestal onstaat er tussen mezelf en het onkruid in de loop van de maand augustus een officieus staakt-het-vuren. Het onkruid, van zijn kant, belaagt me niet meer zo talrijk en overmoeibaar, en ik, van mijn kant, laat datgene wat toch opkomt vreedzaam staan. Omdat het herfst wordt, en bijna winter. Omdat ik al 6 maanden aan het tuinieren ben en zin heb om aan de 6 maanden niet-tuinieren te beginnen. Omdat ik gigantisch lui ben uiteraard, zoals de ecologische tuinier betaamt.

Maar dit jaar zijn we de kluts kwijt, mijn onkruid en ik. Begin augustus stonden de anemonen en sedums erbij alsof het september was, en leek ook het onkruid te vinden dat we vroegtijdig vreedzaam gingen samen leven. Mij was dat goed. Maar begin september besloten de weergoden nog wat zomer over ons heen te gooien, en toen ging de regelmaat der natuur op z’n bek. Planten die in herfsttooi kwamen, doen daar mee verder, maar andere planten, die gewoon aan stilletjes verdwijnen hadden gedacht, kregen de indruk dat de lente onverwacht vroeg is dit jaar, en zijn dus aan een derde bloei begonnen. En toen liet ook het onkruid zich niet kennen uiteraard. En mevrouw onderdeappelboom evenmin.

Voor het eerst ben ik begin september dus tegen hele stroken gras, distels (distels, distels!) en allerlei ander onheil aan het vechten. En ik knip oude bloemen af, omdat ze de bloemen die nog mooi staan anders zo lelijk maken. Dat is fel tegen mijn principes, maar als de weergoden daartegen mogen ingaan, dan ik ook. Ondertussen is het merendeel van de tuin in netjes opgeruimde zomerse herfsttooi.

Op die laatste foto valt nog behoorlijk wat onkruid te ontdekken, maar we werden even opgehouden door wat ik naast die losliggende kasseien vond.

Die vangst moest uiteraard door menig kinderhandje worden gedeeld.

Als wiki mij niet in de steek laten, vonden we een gewone watersalamander en twee alpenwatersalamanders.

Ze werden uiteraard netjes terug op hun vindplaats gezet.

Daarna moest ik alleen nog mijn kruiwagen leegmaken. Hebben jullie dat ook, dat je maar werkt en werkt, en beseft dat je de kruiwagen eens zal moeten leegmaken, maar ach, dat is zo’n tijdverlies, nog dat ene onkruidje eerst, en misschien ook dat nog, en dat, en voor je het weet eindig je met een kruiwagen waarvan je weet dat je geen stap vooruit zal raken zonder dat minstens de helft er links of rechts integraal van valt.

Na de opruimwerken, lag de tuin er properkes bij, en waren de kinderen verdwenen.

Zolang er frambozen groeien, weten we echter waar we moeten zoeken

Blijkbaar maakt ons bessenpark met grassenborder eindelijk zijn doel als verstopplek waar; en zo zien we het graag!

Read Full Post »

Gele kwikstaart

Oooooh, een geel kwikstaartje! dacht ik.

Google pictures betwijfelt dat een beetje. Daar hebben gele kwikstaarten mezenkoppekes. Dat van mij heeft meer een kwikstaartkoppeke.

Toch denk ik dat het een geel kwikstaartje is. Ik dacht natuurlijk ook al aan zeldzaam enzo, maar ook daar ben ik fout, al spreekt wiki toch van ‘minder frequent dan vroeger’. Maar vroeger heb ik dit mooie beestje ook nooit gezien hoor.

(foto’s doorheen autoruit, waar ik compleet toevallig het fototoestel bijhad).

Read Full Post »