Een tijd geleden dook een vriendin uit de kotperiode terug op. De tweede in korte tijd eigenlijk. Om niet te zeggen de vierde. Merry memories van gigantisch plezante kottijden, feestjes, gedeelde vreugde, theezakjes tegen het plafond, en wat al niet meer. Kilo’s onzekerheid op om het even welk vlak laten we gemakkelijkheidshalve even buiten beschouwing 🙂
Mailingsgewijs deelden we wat kinder-en-help-wat-met-mijn-vrije-tijd-nieuws. Je moet aan de duizend-dagen-champagne-beginnen, zei ik. Ik zal je dat eens uitleggen op mijn blog. Die volgt ze namelijk. Enfin, eigenlijk ook niet. Ze volgde die van de Eigenwijze Tuinier. Of de mijne daar een beetje op leek? Jaja, zei ik, reken maar. Op mail is het gemakkelijk liegen hé 🙂
Ondertussen zijn we een paar maand verder, en kwam het stukje er nog altijd niet van. Gelukkig hebben echtgenoot en ik ondertussen wel onze DuizendDagenChampagne gevierd. We gingen ervoor naar Gent, om er de versie van In de Wulf te bezoeken die haalbaar is voor onze portemonnee. Die versie heet ‘Superette Edwin‘ en houdt het midden tussen een bakkerij en retro-eettent. In de ogen van de tegenstanders eet je er verbrand brood met onbekende groenten-extraatjes. In de ogen van voorstanders krijg je er tot op een hoog niveau getilde groentenschotels, brood dat smaakt zoals nooit tevoren en een keur aan internationale chefs die staan te springen om het uiterste te halen uit een beperkt aantal ingrediënten en een groot aantal kruiden en specerijen. Na enkele happen vroeg ik: ‘Smaakt het?’ En meneer onderdeappelboom zei: ‘Gho, het is wel èrg natuurlijk’. Waarop we een lachbui kregen. Die werd nog versterkt toen ik tegen de ober zei: ‘Je mag Nederlands praten hoor tegen ons’, overtuigd dat hij ons voor toeristen aanzag. Waarop hij zei: ‘I’d like to but I can’t’. Enfin, het eten was toch lekker, de sfeer van de superette – euh – super, en voor wie het niet meer vindt dan brood met beleg voor een erg hoge prijs (15 euro) bedenkt maar eens wat hij in schimmige cafés soms betaalt voor een uit ketchup bestaande spaghetti. Superette Edwin dus, een goede, maar al bij al merkwaardige keuze voor onze duizend-dagen-champagne, al was het maar omdat ze geen champagne bleken te hebben 🙂 Wel een soort bruisend cider-geuze-wijn-achtig drankje. ‘Wat vind je ervan?’ vroeg meneer onderdeappelboom me. ‘Gho, zei ik. ‘Wel èrg natuurlijk.’ Waarop lachbui 3 volgde. We waren duidelijk al lang niet meer samen weg geweest.
En wat die duizend-dagen-champagne nu is? Die zegt: als het duizend dagen na de geboorte van jullie kindje is, en je bent nog niet gescheiden, ontkurk dan een fles champagne samen.
Niet meer dan dat? Nee, niet meer dan dat.
Idioot? Gho, misschien. Maar niet minder idioot en zeker duizend keer beter dan alle boekjes die je het gevoel geven een slechte ouder te zijn, tekort te schieten, je carrière te laten slabakken, niet vers genoeg te koken, teveel ouder te zijn, te weinig seks te hebben, meer te moeten sporten, enz. Het is een gebaar dat toont wat een prestatie ouderschap in de eerste jaren is. Je hebt het kind vermoedelijk drieduizend keer behoed voor weetikveelwat. Je hebt gegarandeerd ontdekt dat jullie voornemen vooraf om als opvoedingsrichtlijn consequent, duidelijk, maar niet al te streng te zijn tegen je kind, in de praktijk een veelhoud van interpretaties heeft waarbij je vaker niet dan wel die van je partner deelt. Je bent nu duizend dagen verder. Je bent niet gescheiden. Het kind is ok. Ontkurk die champagne nu gewoon.
Onder de appelboom 