Inventaris van wat zou kunnen verdwijnen

Toen ik nog niet zo lang in onze huidige woonplaats woonde, zag ik in de verte een kleine hoeve, prachtig omlijnd door oude berken. Twee weken later waren de berken ‘wijlen’. Gekandelaberd, zoals dat heet, maar het is niet omdat er een mooi woord voor bestaat dat het een gerechtvaardigde actie is. De hoeve verloor er al z’n charme door.

Een weide omsloten door populieren: sinds enkele weken ontdaan van elke tak en stam. Een huis in de straat: nieuwbouw geworden.

Nu ben ik niet tegen vernieuwing. Integendeel: het is een bron van creativiteit, en zonder vernieuwing en herbestemming is stadsontwikkeling en cultureel leven ten dode opgeschreven.Die glazen kooi die aan het oude kasteeltje in mijn dorp is geplakt? Ik ben helemaal voor!

NIettemin: af en toe kom je langs landschappen of huizen die dusdanig uitzonderlijk lijken in hun schoonheid dat je ze zou willen bewaren. Dat ze mij althans het gevoel geven dat we iets onherstelbaar fout doen als we die boom of baksteen uit de aarde zouden rukken. Langs één van dat soort plekken passeer ik bijna elke ochtend op mijn weg naar het station. Telkens weer vind ik het prachtig. En enkele weken geleden stond er plots een geel bordje bij: aanvraag tot stedenbouwkundige verbouwing.  Op dat moment heb ik beslist dat ik vanaf nu foto’s ga nemen van alles waarvan ik bang ben dat het onherstelbaar verandert. Laat ons hopen dat het a) niet verandert, of b) dat ik fout blijk in mijn angst voor een ander bouwsel op deze zelfde plek.

Read Full Post »

Zoekertje

Ik had mooie foto’s van mooie borders (als zeg ik het zelf). Maar toen nam ik de snoeischaar, schikte ik een boeketje en dacht: ik laat ze eens raden. Hoeveel seconden had je nodig om ze allemaal te herkennen?

Read Full Post »

Beweging na achterstand

Het heeft veel weken geduurd vooraleer ik terug zin in tuinieren had, en uit wraak daarvoor hebben de zaden dan ook maar veel weken rust genomen vooraleer ze zin in kiemen hadden. Sinds mijn exploten in maart en april was er geen radijs die boven wilde komen, geen wortel die z’n kopje liet zien en geen patat… wel, de patatten waren er eigenlijk wel. Maar in microformaat dan. Groot is dan ook mijn vreugde nu ik eindelijk een spriet wortels en streepje radijzen zie opkomen.

Ik denk dat de moestuin er nu uitziet zoals hij er normaal half april uitziet. Maar goed, hij komt eindelijk tot leven, dus meneer onderdeappelboom is blij dat ik stop met zeuren. 🙂

Met het warmere weer van de voorbije dagen, mochten ook de tomaten de serre in.

Nu lijkt één en ander daar verkeerd mee te zijn. Het nog niet aangelegde middenpad uiteraard. En het veel te veel aan plantjes voor de kleine oppervlakte ook. Maar nog meer dan dat. Grootste zoon onderdeappelboom wou weten waarom ik zo stond rond te kijken.

‘Het ziet er zo verschrikkelijk dwaas, belachelijk en verkeerd uit’, zei ik. ‘Het kan niet anders of ik heb het totaal fout gedaan.’

‘Bwa’, zei de zoon. ‘Het ziet er wel een beetje uit alsof de familie muis zich met haar staart aan het plafond heeft geknoopt’.

Ik geef toe dat ik nu telkens loop te grinniken als ik de tomaten water geef 🙂

U ziet overigens dat de serre nog rechtstaat, ondanks de niet geringe wind van vorige week. En dat is des te verwonderlijker als je ziet wat er in diezelfde wind met de pergola en de blauweregen is gebeurd…

Terug recht duwen blijkt niet te lukken, dus het wordt iets met een katrol en een nieuwe pergola. En hopen dat de bloemen in de border eronder niet teveel gekneusd zijn…

En tot slot, omdat ik nu toch bezig ben met alle nutteloze nieuwtjes in één bericht te proppen: kikkertjes!

Omdat wij van educatie en al wilden doen, brachten we wat kikkerdril in een aquarium naar binnen. De blubber werd deskundig verzorgd, en sinds enkele dagen kregen de beestjes – plop! – pootjes! Mevrouw onderdeappelboom werd minstens zo geëduceerd als haar kroost, want het was pas met die kikkervisjes in huis dat ik besefte dat ik het proces eigenlijk nog nooit ‘live’ had gezien. Daarmee ook dat we niet wisten dat die beestjes terug naar de vijver moeten van zodra die pootjes nog maar een beetje zichtbaar zijn. Twee dode kikkertjes waren helaas het resultaat 😦 maar gelukkig hadden we ook buiten een hoop kikkerdril in een supergrote bak gezet met gaas erover, zodat de reiger er niet bij kon. Deze morgen konden we daardoor een massa van honderden glibberige minikikkertjes naar de rand van de vijver begeleiden. We hopen dat er toch minstens één prins tussen zit…

EDIT: en terwijl ik dit berichtje typ, tikt meneer onderdeappelboom op het vensterraam en wijst me dat ik naar buiten moet kijken waar een grote dikke egel over het gazon schuifeltje. Na de dode egel van vorig jaar (naar opvangcentrum gebracht wegens teken en daar helaas gestorven) is de terugkomst van een egel super goed nieuws. We wonen in een pretpark, zeg ik u! 🙂

Read Full Post »