Wat hebben we daar?

Kort na Denemarken groeide er iets raars in onze tuin.
Paaltjes…
Op de gekste plaatsen…

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Die zijn er natuurlijk niet zomaar gekomen maar er doelbewust ingeklopt door de familie onderdeappelboom. Hoe dat zo komt? Wel, het is madame haar schuld. Kort voor de zomer solliciteerde ze namelijk voor een andere job. Een lange, moeizame procedure, waarbij de job in de laatste fase nog enigszins anders (en zwaarder) bleek dan origineel voorgesteld (waar niemand kan aan doen). We lachten ermee en vloekten ook even om de vele tijd en inspanningen die er tevergeefs in waren gegaan. Maar goed, niets aan te doen, het hoort erbij.
Na anderhalve week Denemarken kwam er een telefoontje uit België. Ik had de job…
Een combinatie van uitgelaten vreugde en dikke paniek sloeg toe. Na een tijdje bleef alleen de paniek nog over :-).
We verspilden een week van onze reis aan onrust en plannen. Aanvaarden of niet? Is dit wat we willen of niet? En moeten we dan verhuizen omdat we de tuin niet meer zullen aankunnen? En de kinderen? Tijd voor de kinderen!?!
Uiteindelijk tekende ik, en namen meneer onderdeappelboom en ik enkele grondige besluiten: we blijven wonen waar we wonen, maar we doen alsof de helft van onze tuin niet meer bestaat. Niet dat dat makkelijk is. We hebben al zeker honderd keer geopperd: ‘maar als we nu toch eens dit laten staan, of dat’. Maar gelukkig is er dan telkens één van ons beide die zegt: ‘vergeet dat het er stond, doe alsof het van in het begin een weide was, en dan doet het geen zeer’.
En nu het vorm krijgt, vinden we zelfs dat het erg mooi is, en we er nieuwe heerlijk ogende plekjes voor in de plaats krijgen. Eén en ander moet nog wat meer vorm krijgen (zal ik het nog eens over grondwerken en water hebben, zucht? ) en ingekleed worden, maar in het algemeen vind ik het mooi.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

En wat is er nu ‘verdwenen’? De boomgaard met laagstamfruit, het bessenpark, de wadi (weliswaar was die nog in aanleg), de prairieborder en het hooilandje. Klinkt verschrikkelijk als je het zo opsomt. Toch hebben we nu nog steeds zo’n 1500 m² echte tuin, met borders, een moestuin, eindelijk weer plaats voor een tipi, gezellige zitbankjes en een Deense schommel! En pas toen we draden en omheining begonnen te verplaatsen viel ons op hoezeer onze werken nodig zijn: grond tussen de bessenstruiken is totaal verwilderd, de helft van de oogst krijgen we niet verwerkt, het zevenblad is wel weg maar hagewinde en stinkende gouwe kwamen in de plaats, enz. Het is een enorme woestenij daar vanachter, en die moet nu uitgroeien tot 3 onderhouden weides. Binnenkort hallen we nog wat extra kippetjes en ganzen om het te onderhouden, maar we hebben alvast twee schitterende bondgenoten in huis gehaald om ons daarmee te helpen:

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Deze ouessantjes eten werkelijk alles. Ja, ze hebben al van onze fruitbomen gegeten, maar goed, daar maken we wel van ons hart een steen. En uiteindelijk hebben we toch genoeg aan één appelboom en één perenboom. Daar zetten we dan een draadje rond om ze te beschermen. En als de rest verdwijnt, dan is het maar zo, we hebben toch geen tijd om al die oogst te verwerken. Eten ze straks ook de bessenstruiken op, dan is dat ook maar zo. Ik ga vier bessenstruikjes een plaats geven in de buurt van schommel en terras, en dat zal voldoende zijn om van te kunnen snoepen. En de beestjes zelf? Die zijn aaibaarder dan aaibaar. Op een ochtend ging dochter in de gietende regen op blote voeten naar buiten, kwam kletsnat terug binnen en verzuchtte diep tevreden: ”t zijn echt zalige beestjes’. En dat zijn ze ook.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Wel zullen we nog iets moeten doen aan de verdeling van de weiden. Nu zitten alle dieren samen en dat had de eerste week tot gevolg dat de gans zich de kip toe-eigende, de schapen het kippenvoer opaten (nog steeds eigenlijk), de haan een hinkstapparcours tussen de andere beesten uitvoert, de eendjes als soldaten in een loopgracht op de loer liggen tot de kust veilig is, en kat van zodra ze een schaap ziet het hazenpad kiest 🙂 De schapen van hun kant lijken zich af te vragen of dat ook een lammetjes is, die poes 🙂

Stoppen we nu met tuinieren? Nee hoor, wees gerust. Alleen tuinieren we vanaf nu op een dikke 1000 m2, met een achterliggende weide. Het zal deugd doen om die zone nu eindelijk eens echt goed te kunnen onderhouden, in plaats van half (hoe arbeidsarm het nu ook al is). En daardoor zal er hopelijk meer tijd zijn voor samen koken met de kinderen, fietstochten, weekendjes, vrienden, enz.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Read Full Post »

Denemarken dus

Wel, we gingen naar Denemarken… Omdat dat toch net iets minder avontuurlijk is dan China, besloot meneer onderdeappelboom dat we eerst even met de boot vanuit Duitsland naar Zweden zouden gaan. Wat we dan ook deden…
Een ruime kajuit, uitgebreid ontbijt, en heerlijk om uitgeslapen per boot aan te komen! Vanuit Zweden ben je vervolgens in geen tijd in Denemarken, via een brug, een kunstmatig eilandje en een tunnel.

De eerste week verbleven we in Kopenhagen, met AirBnB, wat tegenviel omdat de kinderen totaal niet konden aarden in een appartementje, en de keuken echt smerig was. Maar goed, gelukkig is Kopenhagen zelf fantastisch: brede fietslanen, massa’s fietsers, een prachtig uitgebouwde haven, combinaties van oud, nieuw en retro, trampolines in de voetpaden, cultuur, musea, enz.

(wie de foto’s op flickr bekijkt, zal nog wat meer foto’s zien dan hier)

Wat ons meteen al opviel: Kopenhagen leeft, overal. Van de haven tot de oude hippiewijk Christiana, over de woonblokken tot de historische en kantoorwijken. Dat komt ten dele omdat Denen zelf leven. Buiten, vooral. Niet alleen kunnen ze beter tegen koude dan de gemiddelde Belg, ze zijn gewoon ook vastbesloten om het weer te nemen zoals het is en er het beste van te maken. Dus leven ze buiten van zodra het niet regent. En zelfs als het regent stappen ze opgetogen in regenjas en sandalen door de stad. Geen enkele Deen die zoals wij in jas of kraag duikt als het plots begint te gieten of te waaien. Later zagen we ook Denen zwemmen bij 18 graden alsof het minstens dubbel zo heet is. Het is een levensfilosofie, die we de afgelopen weken thuis zoveel mogelijk proberen aanhouden. En zoals op elk terras in Kopenhagen dekentjes liggen (want waarom zou je binnengaan bij koude als je ook onder een dekentje kan kruipen?), gingen ook wij bij thuiskomst stante pede naar ikea om 5 dekentjes en vind je ons op vroege ochtenden of grijs weer gezellig met ons allen op ons terras waar we gehuld in rode dekentjes ontbijten of genieten van een maaltijd.

Verder is Kopenhagen een fietsstad. Er zijn niet alleen snelwegen voor fietsers, de stad is ook zo auto-onvriendelijk gemaakt dat iedereen fiets, met een groot aantal eenvoudige bakfietsen. Verder blijken mannen in Denemarken ècht de helft van de kinderzorg voor zich te nemen (nog nooit zoveel vaders met kinderen op pad gezien), en misschien is dat wel de verklaring dat Denen jaar na jaar de gelukkigste mensen van de wereld blijken (al wordt gezegd dat dat ook aan hun protestantse levenswijze ligt: ze voelen zich verplicht zichzelf het meest gelukkig te voelen, want kijk maar eens rond je naar al die armoede en ongelijkheid, hoe zou je je dan als Deen ongelukkig durven noemen? En ook daar valt heel wat voor te zeggen, ook voor Belgen…)

Vanuit Kopenhagen deden we ook enkele uitstappen. Naar kasteel Kronborg bijvoorbeeld, dat Shakespeare uitkoos voor zijn Hamlet.

En naar het fantastische Lejre, een Bokrijk uit de Steentijd, maar ook helemaal niet. Lejre is opgericht als wetenschappelijk centrum. Het is een studiedomein; een brok landschap waar wetenschappers jaren onderzoek hebben gedaan naar het leven in de Steentijd, door het zelf van nul op te bouwen met de materialen die ze toen hadden. Want ook al is er veel bekend uit onderzoek van weefsels, het is toch nog wat anders om die zelf te gaan weven, uit te zoeken van welke dieren ze komen, hoe die eruit zagen, hoe sterk ze zijn, hoe veel tijd dat kostte, enz. De wetenschappers zijn er nog maar net weg, en langzaamaan is het een studiedorp aan het worden waar families en amateur-wetenschappers een week of enkele weekends verblijven om ‘het te ervaren’. En dat merk je aan alles: hier is niemand om uitleg te geven, de dingen staan er niet netjes geschikt bij, en er zijn nauwelijks pijltjes om een richting aan te duiden. Je wandelt; je ontdekt; je komt tijdelijke jachthutten tegen, een half vergane koe, een kostuum gemaakt van dierenhuiden verscholen in een kano, enz. Er was nu ook een tijdelijke ‘Vinking-afdeling’ en ook daar hing dezelfde sfeer: je mag als toerist gerust rondwandelen, maar je komt in een leefgemeenschap, niet in een museum.  Er wordt weinig naar je gekeken, slechts af en toe uitleg gegeven en je wordt meestal genegeerd. Enfin, kortom: ik ben helemaal WILD van Lejre. Als er mij iets bijblijft van Denemarken, dan is het wel dit.

Maar we verkenden ook de rest van Denemarken, want na Kopenhagen gingen we naar Jutland, waar een bijzonder aangenaam huisruilhuis met een al even aangename huisruilfamilie op ons wachtte. En vandaaruit verkenden we de rest van Denemarken, met haar eindeloze tarwe- en havervelden, heerlijke stranden, en prachtig kleine eilandjes (waarvoor we enkele ‘geheime’ tips kregen van onze ruilfamilie 🙂 )

Aan het strand op minder dan 5 km van ons huis gingen we eindeloos krabjes vissen, en zelfs een beetje zwemmen, dapper als de Denen 🙂

We gingen nog maar eens naar een ander eiland, met een brug…

Waar Hans Christian Andersen geboren werd…

Zo vergeten als hij tijdens zijn leven was, zo geliefd is hij nu. Met een museum…

En met een dagelijkse openluchtshow: 21 sprookjes in 21 minuten. We begrepen er maar weinig van (Deens is vrij begrijpelijk op papier, maar de uitspraak is erg verschillend waardoor het niet makkelijk te verstaan is), maar voor meneer onderdeappelboom is DIT wat hem het meeste bijblijft van Denemarken. En toegegeven, het was héél mooi!

Daarnaast heeft Denemarken ook nog een echt middeleeuws Bokrijk

Een heel veel eilanden, waar je met tractorbussen bij eb naar toe kunt of waar je gewoon zelf met je auto mag op het strand rijden

Dat leidt dan tot dit soort vreemde taferelen:

Maar gelukkig kan je dan naar meer afgelegen oorden ontsnappen, bijvoorbeeld met de vliegers die je ruilfamilie voor je heeft klaargelegd.

En mispak je niet aan al die zonovergoten foto’s. Op onderstaand kiekje zie je heel duidelijk ‘Denen versus Belgen’, of hoe relatief temperatuur kan zijn…

Verder nog op het rijtje fijne dingen: de kanotocht!

 

Naar een natuurdomein met herten:

Waar een heuse kampvuurbbq op ons wachtte, en waar ik mijn vegetarisme na zoveel kilometers roeien en wandelen met de glimlach opzij zette 🙂

Maar wat voor ons het meest belangrijk is, is dat wat we thuis gekomen zijn met weer wat wijze levenslessen door het delen van andermans land en huis. Tips om je huishouden te organiseren bijvoorbeeld, afgekeken van ons zeer georganiseerde ruilhuis, waar nochtans net als bij ons in elke kamer plaats was voor foto’s, herinneringetjes, enz. Het voornemen om niet meer te zeuren over slecht weer (zie ook de dekentjes). Het overnemen van de Deense picknick: in Denemarken zijn overàl picknicktafels, en tussen 12 en 14u zie je overal wel families picknicken, met een heel arsenaal aan brood, worstjes, tomaten, kaas, fruit, enz. Geen vooraf belegde broodjes in Denemarken, maar rugzakken vol vanalles. Zo zijn we ondertussen al een paar keer met een rugzak vol vanalles naar de uiterste grens van onze tuin gegaan, gewoon om het Deense picknick-gevoel terug op te wekken.  En tot slot, uiteraard, de wijze levensles dat Denemarken een pak interessanter is dan ik had gedacht!

(PS: Voor de liefhebbers: overal in Denemarken bestaan slaaphutten/schuilhutten: houten tenten als het ware, waar je gratis mag overnachten, altijd met een vuurplaats en iets van sanitair in de buurt; je kunt makkelijk van de ene plek naar de andere fietsen)

Read Full Post »

Terug

Jawel, ondertussen zijn we terug uit Denemarken. En een uitgebreid verslag volgt nog, want Denemarken was verrassend aangenaam!

En gelukkig was de thuiskomst dat ook. Door het zadenmengsel dat bij vertrek alleen nog maar tak en blad was, maar bij terugkomst helemaal in bloei bleek te staan…

Door de tomaatjes, die er verrassend gezond bij staan (en de serre houdt het geweldig goed!)

 

En niet in het minst door het welkom dat onze huisruilers voor ons achterlieten in huis.

Maar goed, Denemarken dus, binnenkort. Zo, ondermeer… 🙂  

Read Full Post »