Rozemarijntje

Nu ben ik het zeker: nooit, nooit, nooit plant ik nog Rozemarijn. Dat heb ik al eens gezegd, geloof ik. Maar nu dat koddige plantje van het knusse Dille en Kamille een knoert van 3m lang en 2m hoog geworden is, heb ik het nog eens gezworen: geen Rozemarijn meer in mijn tuin.
Het lijkt belachelijk, als je het zo ziet liggen, maar de wortelkluit alleen al woog ruim 20 kg (wat ik weet omdat ik 20 kg nog met gemak kan heffen maar 25 kg toch al zwaar begin te vinden; en het zat er tussenin ;-))
//embedr.flickr.com/assets/client-code.jsIk was na 2 uur zweten zo kwaad op die Rozemarijn dat ik binnen even ging afkoelen. Toen ik enkele uren later terug buiten kwam, lag alleen de kluit er nog. De takken, die vond ik later verderop in de tuin terug… //embedr.flickr.com/assets/client-code.js

En toen begreep ik ook waarom ze niet binnen kwamen toen het begon te regenen…
//embedr.flickr.com/assets/client-code.jsZelfs het hout voor de winter bleek al klaar te liggen… //embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Wat er in de plaats komt, moet ik nog eens bekijken. Met de wijzigingen in de tuin, verhuizen nogal wat planten momenteel van plaats. Maar wat er zeker komt, is de prachtige Persicaria die ik in het voorjaar van een soortement collega kreeg.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.jsEn uiteindelijk maakt het weinig uit wat er rond het terras wordt geplant; het uitzicht is hoe dan ook fantastisch 😉 //embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Read Full Post »

Des morgens

Ik moet u als tuinliefhebber niet vertellen dat de herfst eigenlijk al begonnen is. Dat had u namelijk zelf al lang gezien. En dat heeft niet zozeer met de regen te maken (al draagt die bij tot de troosteloosheid van uitgebloeide bloemen), maar alles met het licht. Dit jaar begon de herfst zelfs al op 27 augustus. Plots zag ik het: die lange schaduwen. Dat meer gelige licht, ook tijdens de dag. De bloemen die zachtjes neerzijgen over sinds lang bedauwd gras en de talrijke pluizige aren die zo langzamerhand meer pulp dan uitbloeisel zijn. En die met geen mogelijkheid meer mooi te noemen zijn.
U vindt allicht dat ik overdrijf. De echtgenoot vindt dat althans, en hij heeft gelijk. Laten we de zon maar rekken zo lang als het kan. Anderzijds geeft de zoon mij wel gelijk. Van de ene dag op de andere vond ik hem met een pyjama met lange mouwen in bed, gordijnen dicht, en diep onder zijn lakens in een boek verdiept. ” ’t Is plots zo knus binnen”, zei hij. “Ik hoop dat het snel sneeuwt.” …
Wel, dat laatste is misschien wat teveel van het goede, maar dat het licht veranderd is, kan je vooral ’s morgens goed zien. Dan baadt het grootste deel van onze tuin al in complete schaduw.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Omdat ik eigenlijk nog niet zoveel zin heb in schimmelige borders, ging ik rigoureus met de snoeischaar door de bloemen. Eupatorium, lithrum, lupines, enz. werden zonder pardon diep tegen de grond afgeknipt zodat sedum en rudbeckia wat meer licht kregen. Het resultaat is toch een iets aangenamere border. Vind ik althans 🙂

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Al zijn er natuurlijk altijd stukken border waar niets aan te doen valt 🙂

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Read Full Post »