Toen ons vorig jaar in Denemarken de impact van de aanstaande job begon te dagen, plaatsen we resoluut een omheining halverwege de tuin. We kochten twee poezelige schaapjes. Mevrouw onderdeappelboom kwam met wat kippen thuis. Meneer onderdeappelboom voorzag ons van extra gans en eenden. Een kat kwam ook al vanzelf aanlopen. En uiteindelijk besloot ook een wilde eend dat heel die dierenbende best aantrekkelijk is, liet haar wilde nomadenjaren achter zich, en vestigde zich voor een burgerlijk bestaan tussen het gele lis en de kikkerdril aan de zijde van één van onze eenden (of alle vijf, wie weet). Ha, die kikkers zijn er dus inderdaad ook. En salamander. Gisteren voor het eerst ook weer de eekhoorn (althans voor het eerst terug gezien), schranzend in onze schuur. En aldus hebben de madame die omzeggens niets met dieren heeft, en de meneer die nooit een tuin moest hebben uiteindelijk een tuin vol dieren die hen belachelijk veel plezier doen.
Het is een wat aparte bende, wat de geoefende lezer hier alleen maar logisch lijkt, gezien beesten altijd op hun baasje lijken. Maar qua verdraagzaamheid zit het goed: schapen, eenden en ganzen eten min of meer gemoedelijk naast elkaar. Alleen in paar- en broedtijd wordt links en recht in de benen gehapt, maar ook dat is van korte tijd. Gedurende enige tijd pikten de schapen en ganzen alle maïs van de kippen, maar dat loste meneer onderdeappelboom op door een soortement ‘park/box’ te bouwen rechts boven op de foto: het eten staat op een pallet en daarrond staan spijltjes waar de kippen tussen kunnen, maar de andere dieren niet.
De eenden zijn wat meer van het reizende type. Hoewel ze een vijfsterrenarrangement met vijver, gras, en kroos tot hun beschikking hebben, verkiezen ze meestal de vlucht naar het mensendom en komen ons ’s ochtends aan de ontbijttafel dag zeggen.
Eén keer meenden de dames zelfs dat het tijd was voor een theekransje op het terras, maar het zicht van mevrouw onderdeappelboom die van achter de hoek plots ‘boe’ riep, bracht hen snel op andere gedachten… Sindsdien blijven ze braaf in tuin en moestuin. Ik kon ze tot nog toe niet betrappen op schade aan de bloemen, waardoor ik me begin af te vragen of ze net als Indische loopeendjes misschien alleen mini-beestjes eten? En wij maar denken dat we grasmachientjes hadden gekocht…
Het is nog niet gedaan met de samenhorigheid. In tijden van broedsheid worden collectieve werkovereenkomsten gesloten. Onderstaande kreeg ik niet samen op een foto, maar zitten nu toch al ruim twee weken onversaagd zij aan zij:
Met zij aan zij bedoel ik inderdaad: alle drie. Twee kippen. Eén eend. En zoals de jongste zoon terecht uitriep: er liggen kippeneieren onder die eend! Ik moet daar dus eens ingrijpen, maar tot nog toe vond ik de moed niet (dat pikken van broedende kippen…)
Over broedsheid gesproken:
De nieuwe gans bleek op een dag te zitten broeden. Wij hadden (o slechte boeren) niet gezien dat ze een nest bijeen geschraapt had, noch dat ze eieren had gelegd. Maar toen zat ze er, en ging niet weg. Uit angst voor vossen, marters en eksters (hoewel ganzenjongen wellicht toch te zwaar voor hen zijn) hebben we rond de gans een omheining gemaakt, en erboven een net gespannen (dat net zit strak, overigens, die loshangende einden zijn nog eens afzonderlijk vastgemaakt zodat de schapen er niet zouden in struikelen).
32 dagen had ze nodig. En toen zat ze plots naast haar nest. En staken er kleine pootjes onder haar vleugels uit. En nog eens 2 dagen later, met name vandaag, werden we beloond met een eerste familie-uitstap.
Zo bent u weer helemaal up te date en weet u weer alles wat u ongetwijfeld al heel lang wou weten 😉
En de bloemen? Die zijn niet vergeten, en wel integendeel. Maar eerst nog het gevecht tegen onkruid…
Onder de appelboom 