Ooit, lang maar niet zo heel erg lang, in een land zoals het onze en een dorp niet zo heel erg ver hier vandaan, begon een man een blog lang voor de wereld wist wat bloggen was. Hij kreeg géén reacties, nauwelijks lezers, maar vocht zich dapper een weg naar de top. Aangezien hij al een lieftallig Doornroosje aan zijn zijde heeft, moest hij daar niet meer naar zoeken. In plaats daarvan vertelde hij hoe je in plaats van woeste rozenstruiken rond het kasteel ook maaiveldjes kunt aanleggen. Hoe minder tuinieren soms méér tuinieren is. Dat kleine moestuintjes ook moestuinen zijn en je met een beetje verstandig uitkijken allerlei dingen zelf kunt maken.
Langzaamaan kwamen de reacties. De tekstjes werden langer, de stijl eigenwijzer, de foto’s altijd even goed. We vergaapten ons massaal aan detailbeelden van parende juffers en spinnen met heel veel oogjes. We verdwaalden mee in het prachtige hooiland, klommen in de boomhut, leerden vanalles over kindvriendelijke tuinen en werden meermaals op een verkeerd been gezet met gekke titels. Gek en grappig waren trouwens codewoorden, naast mooi, grondig, goed geschreven en inhoudelijk correct. Nooit gedacht dat ik met zoveel interesse iets over de levenswijze van kleine diertjes zou lezen als bij de Eigenwijze tuin.
De voorbije jaren was de Eigenwijze tuin de aanzet voor heel veel bloggers om aan het bloggen te beginnen, en af en toe iets na te bootsen. De Eigenwijze tuinier bracht ons, beginnende bloggertjes, ook samen, waarop enkele fijne blogontmoetingen volgden. Ondergetekende genoot de bijzonder grote eer zelfs een bezoekje aan de Eigenwijze tuin te mogen brengen. Toen daar onderbroeken achterbleven (moehaha 🙂 ), was de toon gezet voor een reeks vervolgbezoekjes in afwisselende orde hier en daar. En beste Bart, het is niet omdat mijn kinderen nu soms met de te kleine kleren van jouw kindertjes rondlopen, omdat we elk een zoon met dezelfde naam hebben, of omdat jij en mijn echtgenoot je ondertussen zelfs niet meer netjes scheren als je elkaar ontmoet (;-) ), dat ik het jammer vind dat je blog stopt. Ik hoop namelijk dat ik je blijf zien. In ’t echt en al. En ook wil ik nog altijd graag je uitgever zijn mocht de huidige route spaak lopen (zo, is dat geheim ook verklapt 🙂 ). Maar op dit ogenblik is het echt gewoon héél jammer (maar heel begrijpelijk, maar toch ontzettend jammer) dat je stopt met bloggen. Een beetje eerbetoon leek me op z’n plaats.
Onder de appelboom 