Het goeie leven, bij u thuis

In de loop van 2016 kregen we Wim Lybaerts ‘Het goeie leven’ op de buis. Het was een van die weinige programma’s waarvan ik eiste die in volstrekte stilte te mogen bekijken, en al snel moest ik helemaal niets eisen. De gezinsleden druppelden de woonkamer binnen, vingen een glimp op, bleven hangen, en keken daarna naar alle afleveringen mee. Niet lang daarna zagen ze ‘The Wim Himself’ op de boekenbeurs, waar we het bijhorende boek van Het Goeie Leven lieten signeren, en nog wat later kochten zoon en man onderdeappelboom zich een moestuinplanner en moestuinboek van Wim en Laurence Machiels (never underestimate the ghostwriter co-auteur! ;-)) en maakten plannen. Kleine zoon wou ook meedoen, manlief zou een kolenbed voor zijn rekening nemen, en nog weer enkele weken later besliste dochter dat het dan best ook een wedstrijd zou worden, met zijzelf als jury.

Eind augustus 2017 werden de tafeltjes in onze tuin door dochter deftig versierd en gedekt, en werden wij, de moestuiniers, gesommeerd ‘ons beste bordje’ naar de jury te brengen.

Er waren punten te verdienen met de staat van onze moestuinbak, de variëteit aan groenten, de smaak, en de presentatie. Dochter zei niets, maar liep met pen en papier de tuin rond, en liet zich uitgebreid bordjes serveren.  De rest van de familie mocht wel assisteren bij het proeven. Na lang beraad viel de beslissing: oudste zoon won de wedstrijd, en kreeg van dochter een fietstocht langs de Kaaihove cadeau, mét picknick.

Enkele dagen geleden maakte ik mijn kweekschuurtje lenteklaar, en gisteren moesten ook de moestuinbakken buiten eraan geloven: zaaien!

Oudste zoon begon meteen met zwier mee te helpen. Vogels zingen zoals ze gebekt zijn, en kinderen kweken groenten zoals ze euh… zijn. Hij zaaide dus in terecht vertrouwen in zijn ondertussen grote groentekennis, snel, hulpvaardig, werklustig, zacht, en met gebruikelijke nonchalance.

Jongste zoon, ondertussen bijna 7, neemt het dit jaar ook serieus. Waar hij van zijn groentebak vorig jaar een soortement zandbak maakte waarin hij zichzelf voornamelijk in- en uitgroef, heeft hij zich nu op geheel eigen wijze ook een groentebak toegeëigend, waarin hij met veel geduld de zaadjes zaait, heel precies weet wat er wel en niet in mag, en tussendoor regelmatig genietend zit te dromen of vrolijk rond zijn bak danst en zingt.

En dochter, net als oudste zoon bijna 11, die besloot ook mee te doen. Voor het aller-aller-eerst. Ze koos een bak, haalde er genadeloos alle onkruidjes uit, en zaaide met een precisie waar zelfs de microchirurgie zou van gaan blozen. Geen radijs die het zal wagen ook maar een millimeter uit richting te groeien. Maar ze genoot.

Verder zijn ook meneer en mevrouw onderdeappelboom opnieuw aan het zaaien geslagen. De kolen, de sla, de pompoenen,… die laten ze aan ons over.

Dus dan blijft er maar één prangende vraag meer die de kinderen hevig bezig houdt: wie o wie zal nu jureren? Ze laten er bijna hun slaap voor.  Oma en opa, dat is een optie. Of zou Wim Lybaert dat gratis komen doen, denk je? 😉