Opbrengst van een verhoogde moestuin

Wanneer we samen naar Brussel treinen, plachten mevrouw Buikberg en ik wel eens onze moestuinoogst te vergelijken. De conclusies daarvan zijn simpel: Ik ben altijd eerst. En zij hebben altijd meer.

Dit jaar zeg ik er telkens bij: “Ik weet dat het niet waarschijnlijk is, maar ik heb toch de indruk dat wij veel meer oogst hebben met die verhoogde bakken dan vroeger, gewoon op de grond.” En ik zeg er dan bij: “Ik ga dat toch eens bijhouden en er eens een stukje over bloggen.”. Dat bloggen kwam er natuurlijk niet van, en dat bijhouden ook niet al te precies. Maar toch wil ik voor de geïnteresseerde amateur op basis van de ruwe schattingen van mijn versleten olifantengeheugen eens op een rijtje zetten wat er precies inging, en hoeveel eruit kwam.

1. AANLEG VAN DE VERHOOGDE MOESTUIN

– We kozen voor 6 bedden van 1,20 op 2 m. Telkens twee latten hoog (ongeveer 40-50 cm).

– In totaal ging er ongeveer 6 m³ teelaarde in (die erg slecht bleek), en een heleboel kruiwagens compost van onze vaste leverancier (Van Gansewinkel).

– In totaal dus  14.4 m² moestuin, zonder de plaats voor courgetten, pompoenen en tomaten.

– Want: pompoenen en courgetten gingen in de schorsvlakte naast de moestuin, en de tomaten in een bak met het overschot van aarde, zonder compost.

– Ook aardbeien reken ik hier niet bij. Die kregen een vaste standplaats in ruwbouwstenen.

2. ZAAI EN AANPLANT, eerste lichting (maart- begin april)

– Wortelgewassen: rondomrond uitjes. Twee rijtjes sjalotten. Eén rij pastinaak. Drie rijen wortels (gele en oranje). Extra gezaaide sjalotjes. Twee rijtjes venkel.

– Vruchtgewassen: Maïs. 12 stuks.

– Bladgewassen: twee rijtjes spinazie, wat soorten sla, en veel rijen radijzen, om de één à twee weken geoogst en terug aangevuld.

– Koolgewassen:  Drie rijen rode biet. Eén rij veelkleurige snijbiet.  Rucola.

– Peulgewassen: Rijtje peultjes, rijtje erwtjes. Nog wat sla en radijsjes.

– Aardappelen. 6 rode en 6 gewone pootaardappeltjes.

3. ZAAI EN AANPLANT, tweede lichting (zo omtrent 15 mei)

– Wortelgewassen: nog twee rijtjes wortels. Sjalotjes opnieuw proberen zaaien.

– Vruchtgewassen: klimbonen en één pompoenplant toegevoegd (de drie zusters) en 3 tomatenplanten die ik teveel had.

– Bladgewassen: andere sla, nog eens spinazie, veel radijzen, ergens ook selder geloof ik, enz.

– Koolgewassen: Uitplant van de voorgezaaide brocoli en bloemkoolplantjes. Van elk 4. Nog een rijtje rode biet erbij. Tweede keer rucola want de eerste keer leek verdwenen.

– Peulgewassen: bonen gezaaid. Nog peultjes proberen bijzaaien omdat de vorige het niet goed deden. De erwten ook niet eigenlijk. En ook hier verder nog sla en radijzen.

– Aardappelen: één keer ophogen en de afrikaantjes water geven 🙂

– Buiten de bakken: uitplant (na zelf zaaien) van 4 komkommerplanten, 3 pompoenplanten en 3 courgettes. Twee weken later alles opgegeten door de eekhoorn, en dan opnieuw 4 komkommers, 2 pompoenen en 2 courgettes uitgeplant. Nieuw eekhoornbanket. Alleen één komkommer, één courgette en één pompoen overleefden het. Dan maar nog 2 courgetteplanten bijgekocht in den boerenbond. Van dan af blezen ze in leven.

– In de tomatenbak: een tiental soorten tomaatjes, vooraf in huis opgekweekt.

4. ALLERLAATSTE ZAAI EN AANPLANT (1 juli, en zelfs nog op 1 augustus, maar alles kleine hoeveelheden)

– Wortelgewassen: niets meer

– Vruchtgewassen: niets meer

– Bladgewassen: knolselder gezet (foute plek wellicht), nieuwe spinazie en sla

– Koolgewassen: Bloemkolen verwijderd, broccolis maken nieuwe stronken aan en worden groot.

– Peulgewassen: extra bonen gezaaid, nog wat worteltjes gezaaid.

– Aardappelen: allemaal geoogst. Op die plaats enkele rode kolen, bloemkooltjes en witloofplantjes vanuit de boerenbond geplant (ook foute plek, maar het was haast haast voor we een maand op reis vertrokken).

5. DE OOGST

– Wortelgewassen: twee maanden uien uit eigen tuin gegeten, de hele zomer lang overal sjalotten bij, 5 grote porties wortels in de diepvries en ook zo’n 5-6 keer ruime portie verse wortelen gegeten. Van de pastinaak en de laatste wortelen een voorraad pastinaak-wortelsoep gemaakt (de lekkerste soep ter wereld, met wat rozemarijn, en veel verse dragon uit de tuin, en een ruime draai aan de pepermolen), en de rest van de pastinaak in zes te grote porties in de diepvries. Gezaaide sjalotjes: geen oogst. Venkel: een paar ovenschotels en wat venkelsoep. Regelmatig ook wat wortels en uien weggegeven.

– Vruchtgewassen: een zestal lekkere maïsstronken, maar net op oogsttijd begon het te regenen en de 8 andere die we lieten hangen voor een volgende keer beschimmelden jammer genoeg. Klimbonen: veel geklim, weinig boon. Een halve portie dus misschien. de pompoenplant: 20 butternuts, waarvan 8 grote en 2 kleinere oogstbaar, de rest te groen of te klein. Tomatenplanen: de ziekte.

– Bladgewassen: sla à volonté, veel uitgedeeld, nooit tekort gehad. Radijsjes zoveel als we wilden en ook nog uitgedeeld. Een keer op 4 spinazie gegeten, een portie of 6 de diepvries in. De knolselders zullen kleine knolletjes zijn, maar zullen oogstbaar zijn.

– Koolgewassen: 4 perfecte bloemkolen. Eindeloze hoeveelheden perfecte rode biet. Al 10 keer snijbietquiche gemaakt (onze voorkeurversie met weinig room en maar twee eitjes) en evenzoveel ingevroren (eigenlijk het enige dat ik met snijbiet maak, omdat het samen met okkernoten zo heerlijk is). En de broccoli, daar bleek de tip uit het boek van Madame Zsazsa goud waard: dat maakt inderdaad telkens opnieuw broccoli aan. Kleintjes weliswaar, maar je blijft gewoon oogsten. We hebben van juni tot nu zeker twee keer per maand broccoli gegeten. Enkele keren ook rucola gegeten, maar dan doorgeschoten en nieuwe vergeten zaaien.

– Peulgewassen: we hebben erwtjes en peultjes gegeten, maar het was helemaal geen mega-oogst; de planten wilden niet goed groeien. De boontjes waren wel talrijk, en in diverse kleuren en smaken. Laat ons zeggen toch zeker 10 porties, en er zitten er nog wat aan te komen.

– Aardappelen: Ik heb ze niet gewogen, maar aan elke plant kwamen toch zeker 8 patatten, goed voor toch zeker 2 kg, denk ik. Dat maakt 24 kg patatten, als ik juist inschat. ondertussen aten we ook al drie bloemkooltjes van dit bed, en zijn 2 van de vier rode kolen mooi dik aan het worden. De andere twee willen niet zo goed kroppen. De witloofplantjes moeten we nu oogsten en binnenkort inkuilen.

– Courgetteplanten: gemiddeld 30 courgetten per plant. ECHT WAAR. Maal drie dus… we hebben er véél weggegeven 🙂 En meneer onderdeappelboom heeft al echt elke woensdag een nieuw recept bedacht met courgette. De dochter kijkt nu op woensdag naar haar bord, zwijgt, en vraagt vervolgens ernstig:’Papa, hoe lang groeien courgetten?’. Nochtans, al veel lekkers gegeten!

– Komkommerplanten: zo’n 40 kleine komkommertjes (in open lucht dus).

– De andere pompoenplant: helemaal niks.

– De tomaten: allemaal de ziekte gekregen, maar toch een zomer en nazomer lang tomaten gegeten, tomatensoep gemaakt, in spaghetti gedraaid, weggegeven, enz.

En dus vind ik dat veel oogst voor toch een kleine moestuin. Het weer zat erg mee natuurlijk, dat ontken ik niet. Maar toch een schijnbaar grotere opbrengst dan dezelfde oppervlakte plat op de grond. Misschien omdat je meer tot op de rand zaait? Of toch omdat de doorlaatbaarheid en luchtigheid van de grond beter is?

Misschien denk je dat we nu gaan uitbreiden, maar dat is niet het geval. Eigen oogst vraagt toch meer werk aan schoonmaken dan wat je in de winkel koopt, en bovendien is het vaak op hetzelfde moment klaar, waardoor je dan plots een doos vol met aarde beplakte oogst in de keuken hebt die je maar moet zien te verwerken. We hebben sinds juni elk weekend uit eigen tuin gegeten en sinds half augustus erg druk geweest met het verwerken van al die oogst. Meer tijd hebben we niet, en dus is het goed zoals het is. We hadden uiteindelijk ook nog de bessen, waar we dit jaar echt vele tientallen kilo’s richting huis en diepvries droegen. En ik had genoeg om regelmatig eens een pakketje oogst te maken voor vrienden en (vooral) de ouders van mevrouw onderdeappelboom, ter vervanging van de klassieke fles wijn. En dat weggeven, dat doen we nog het liefst van al.

Read Full Post »

Leven

De moestuin…

komt tot leven.

De wortels, venkel, uien en sjalotten geven een maand na zaaien/planten nog altijd geen krimp, en er ligt schandalig veel worteldoek onder de schorspaadjes. Maar dat trekken we ons niet aan.

De kinderen en hun zandbak…

komen tot leven.

De kapster die ik vandaag voor het eerst in vier jaar nog eens bezocht ruïneerde hun kapsel en maakte er onherkenbare kindertjes van. Maar dat proberen we te negeren.

Het kweekschuurtje…

komt tot leven. Ik heb veel te veel gezaaid, de maïs veel te vroeg gezaaid (ze piept al boven), meer bloemen gezaaid dan ik ooit zal kunnen planten, en het is er eigenlijk veel te koud. Maar dat trekken we ons niet aan.

Het gazon, mijn beste Fruitberg, …

komt tot leven. De helft ervan is verzopen door een overdaad aan ondergrondse bronnen en de andere helft is tot golfterrein verworden dankzij de capriolen van een koe. Maar dat trekken we ons niet aan.

 

Want, mijn beste, het leven is mooi op dagen als deze. Met uitzondering van kapsters dan. Mijn god, wat kan ik kapsters gigantisch verwensen…

Read Full Post »

(beter geen) plannen

Bij het sorteren van oude foto’s kwam ik deze tegen:

Het was een nieuw experiment, voor een extra stukje hooiland/hoog grasland, dat even snel weer plat werd gemaaid als dat ik het bedacht had.

Maar nu ik die foto terug zie, denk ik plots: tiens, dat is precies wel een heel mooie vorm voor een moestuin…

Maar ik mag dat niet denken hé? Ik heb daar geen tijd meer voor. En het is sowieso te laat om dat gras nog weg te krijgen. En ik ben in niets voorbereid op een moestuin. Dus het mag niet. En het kan niet.
Maar een schoon plekje is het wel hé, voor een moestuin?

Read Full Post »

De standvastige wederkeer der bloggetijden

Zo langzaamaan lijken de boeren te vinden dat de lente eraan komt. De derivaten worden weelderig over de akker gesproeid, de tractoren rijden bij voorkeur bij valavond uit, en enkele tot nog toe onder een winterkorst verborgen velden worden met ploeg en eg aan hun toekomstige plicht herinnerd.

Boerinneke onderdeappelboom volgde het goede voorbeeld. Niet buitensporig, neen, zo zijn we niet, maar enkele stukken border kregen een eerste onderhoudsbeurt, met langzame vingers, want met zoveel vaste planten waarvan het nieuwe blad nog net onder de aarde zit verborgen, is een prille pioen of een voorzichtig tot leven komende flox voor je het weet al weggemaaid.

De moestuin, daar moet ik niet veel aan doen. Ok, het voornemen was dat ik er niets aan zou doen. Maar dat vond zoon onderdeappelboom maar niets. Absoluut niets zelfs, want hij kwam er zo vaak op terug dat ik gezwicht ben voor een mini-moestuin met de dingen erin die je in de winkel niet kunt kopen, of althans niet even lekker als zelf gekweekt. Dat zijn nu: erwten, suikermaïs en tomaten. En voor de mama ook wat peulerwten. En voor de papa wat radijzen in een pot op het terras. De dochter zou liefst ook nog tuinkers en raketsla hebben. En  de moeder van mevrouw onderdeappelboom zei: “doet doa rap e reeke of drie persebwoan bie”.  Maar goed. Toch een minimoestuin dus 🙂 En vandaar, meneer natuurlijk-rijk, dat ik dat zadenpakket dat ik bij Mme Zsazsa won toch in ontvangst zal nemen. Als ze het ooit verstuurt tenminste 😉

En tot slot zijn er de bloemetjes. Mevrouw onderdeappelboom heeft zich eens volledig in de bloemetjes gesmeten dit jaar. Enfin, ook weer niet volledig, maar wel enthousiast.

Verder lijkt het misverstand te bestaan dat ik geen zin meer zou hebben om te bloggen. Au contraire! Ik heb gewoon geen tijd. Normaal was er vorige vrijdag een soort van finale van mijn werk, en zou ik het daarna rustiger hebben. Maar de mensen waarvoor ik werk, zeiden: ‘Goed gedaan. We gaan verder op dit elan.’ Dus of er van mijn titel iets in praktijk zal komen …

Read Full Post »

Tweede prijsuitreiking

Betreft:

Opgeslagen te:

Inhoud:

VERSLAG

1. Goedkeuren van de notulen van de vorige vergadering

De jury is uitermate tevreden met haar verslag en keurt het unaniem goed. Alle bezwaren, nu en in de toekomst, worden afgewezen.

2. Samenstellen van de jury

Aangezien mevrouw onderdeappelboom het te druk heeft, werd een nieuwe, tienkoppige jury samengesteld. Pas op, ze zien er streng uit.

 

3. Bespreking van de kandidaten

– SUPERMASJ: ondersteunend, doch: niet beantwoordend aan de wedstrijdregels. Conclusie: uigesloten.

– INGE: ex-kotgenote van mevrouw onderdeappelboom, bijzonder blij weerzien met fijne herinneringen (die aan dissecties zijn verdrongen), goede boekentips, fijne aanradertjes over groenten in pot, doch: lijkt niet echt te zitten wachten op bloemkool- en andijviezaden. Conclusie: erg jammer, maar helaas.

– LALALIES: Zowaar een echte kandidaat. Conclusie: op de shortlist.

– SOFIE DE NEVE: Nog één! Conclusie: op de shortlist.

– OP DE BOERDERIJ: Komt-dat-tegen: nog een heuse kandidaat! Conclusie: op de shortlist.

– MENCK: een fijne woordspeling, maar geen kandidaat. Conclusie: niet op de shortlist.

– 666 BBQ: Aha, een collega-strijker, dat raakt een fijne snaar! (woehaha!  Ahum…). Maar ondanks de vriendelijke tips over dat (voor-)laatste seizoen geen heuse, echte leesboeken. Conclusie: jammer, maar helaas.

– DE BIODIVERSE TUINIER: ahum… . Na zoveel inspanning niet te negeren: op de shortlist.

– BUIKBERG: in tweevoud, waarvan de één wil meedoen en de ander niet. Vecht het eerst zelfs eens uit, mannekes! 🙂 (PS Nee, geen uien nodig. Volgend jaar daarentegen… :-))

– BART: fijne boeken (met uitzondering van Vingervlug :-p), maar wil niets winnen. Conclusie: uitgesloten.

4. Eindconclusie

Echte kandidaten zijn Lalalies, Sofie de Neve, Op de boerderij en De biodiverse Tuinier.

De jury beloofde partijdig te zijn, en laat aldus weten gewoon zin te hebben om eens iets aan onbekenden te sturen. Op de Boerderij en De Biodiverse Tuinier vallen dus af. 🙂

Van de twee overgebleven kandidaten is de tip van Sofie de Neve niet echt helemaal in lijn met mijn voornemen om groenten elders te gaan consumeren… 🙂 Valt dus ook af.

CONCLUSIE: Meneer of mevrouw Lalalies: u mag uw adres mailen naar blogonderdeappelboom@gmail.com.

 

6. Afsluiten van de vergadering
De jury dankt iedereen voor de leestips en mag beschikken.

Ze gaat prompt op stok.

Read Full Post »

En dan de moestuin dus…

Wel, het is weer eens ontieglijk druk. Het leven wordt beheerst door de job, ik donder bijna op elke treinrit in slaap (behalve die in het fijne gezelschap van mevrouw Buikberg ;-)), en het beetje vrije tijd en energie dat overschiet gaat integraal naar de kleine onderdeappelboompjes. Conclusie: ik verwaarloos jullie schromelijk!

Maar dit wordt meteen al goed gemaakt in dit eigenste stukje! Tenminste: voor de moestuinliefhebbers. Zoals je hier en daar al kon opmerken gaan we tijdelijk de brui geven aan de moestuin. Last als wij hebben van teveel hobbies en interesses, moest er ergens iets sneuvelen. En dat is de moestuin geworden. De verhouding inzet-opbrengst was dit jaar van dusdanig schamele grootte dat de talrijke uren die ik er in doorbracht eigenlijk niet meer te verantwoorden waren. En dus zette ik een draadje tegen de kastanje omheining. Ging ik met de kinderen een hokje kopen. En kidnapte ik op een nacht Ma Hen en Haar Kuikens uit hun kraamplek en versaste hen naar de moestuin.

“Alleen voor de winter, toch?”, vroeg schoonpapa. Neenee, ook voor de zomer. En ook voor een paar jaar, wellicht. Zolang zou het kippenhokje wel moeten meegaan. Het voordeel van zo’n kippenren is dat je er op eender welk moment weer een moestuin van kan maken. Ondertussen zal het onkruid sterk verminderd zijn en de grond bemest. Hoezee!

Niet alles verdwijnt.Zo ben ik wel nog van plan een courgette en pompoenplant te zetten voor de winterse soep, wat maïs aan de rand, en liefst van al toch ergens nog wat erwtjes, omdat die zo bij de lente horen. Maar geen wortels meer, geen sla, geen uien, niets waar je tussen moet zitten wieden en prutsen. En om te vermijden dat ik mijn gigantische spijt over deze verstandige beslissing in impulsieve daden ga omzetten, deel ik mijn voorraad groentezaad uit. Geen idee wat het allemaal is, geen idee wat de houdbaarheidsdatum is (voor inventarissen had ik ook al eeuwen geen tijd meer), maar er zullen minstens wat wortels en radijzen en bonen tussen zitten. Denk ik. Liefhebbers kunnen mij overtuigen de zaden naar hen toe te sturen door in de commentaren hun top-drie van favoriete boeken te geven. Of hun ene lievelingsboek; dat is ook goed. Vervolgens zal ik naar goede gewoonte geheel partijdig met schuldige hand een winnaar uit de reacties trekken. Start!

Read Full Post »

Vakantiestemming

Ik was een beetje vergeten dat ik een blog heb, geloof ik 🙂 Maar dat zit zo: nu het vakantie is, zijn de uren waarop de kinderen naar hun vakantieactiviteiten moeten worden gebracht zo mogelijk nog oncombineerbaarder met het werkleven. Dat werkleven zelf legt tegenwoordig ook al weer onaanvaardbaar veel beslag op mijn vrije tijd. En als de tijd dan toch eens vrij is, dan willen we de kinderen vakantie gunnen zoals wij die hadden, ‘indertijd’: met uitgebreid thuis zijn en niet weten wat tijd is. Heel veel ijsjes eten, en elke avond een bad vol achtergebleven zand. Blauwe plekken en geschramde ellebogen. En een wasdraad vol wapperende zwempakjes en stukjes ontplofte waterballonen in het gras.

Neen, het weer doet niet mee. Al zijn we ondertussen zo ver gevorderd in onze verdraagzaamheid dat we 20 graden en half bewolkt een redelijk mooie dag vinden. We eten buiten, desnoods met een fleece aan, maar de keren dat we drie maaltijden per dag hebben kunnen buiten eten zijn toch op één hand te tellen. Maar niet getreurd; we genieten zo veel als mogelijk. Bijvoorbeeld, met de eerste tomaten!!!

En o grote ironie in deze rotzomer: de buitentomaten blijken eerder rijp dan die in de schuur/serre…

Verder eten we elke dag een kommetje bessen met veel slagroom, heel gezond!

De moestuin, die ziet er na twee weken negeren door teveel werk, onderbroken nachten en algemene slappigheid (waar ik vanaf ben sinds ik op doktersadvies dagelijks zoutchips mag eten! 🙂 ) heel, euh, ‘groen’ uit…

Maar dat is niet eens erg. Eens half juni kan de moestuin wel tegen wat onkruid. Ondertussen heb ik de rijtjes kiemende wortels van het onkruid ontdaan, maar de bonen, maïs en kolen laten zich niet vangen door die almacht rondomrond en groeien gewoon verder. Ik ben niet van plan nog veel te wieden nu. Gewoon rond de kiemplanten alles proper houden, en dan net voor de herfst de bedden piekfijn proper maken en afdekken. Lui tuinieren, je moet het durven. en de andere zijde van het middenpad ziet er wel wat beter uit dankzij de mulch.

En het meest van al ben ik blij met de woorden van de mama. Die zei: “Ja, je hebt gelijk, het staat vol onkruid en je zou dagen kunnen werken om het wat proper te krijgen. En toch, je ziet dat het een beheersbare tuin is geworden. En ook echt mooi. Onkruid of niet, ik geniet er echt van om hier gewoon naar buiten te zitten kijken. En jullie doen het toch maar, met drie kinderen, en twee veeleisende jobs, en al jullie bezigheden. Je moet mij niet vertellen hoeveel dat vraagt. Maar de kinderen zullen van jullie een heel mooie jeugd gekregen hebben en van de tuin hebben jullie iets moois gemaakt.” Gho, moet ik uitleggen hoe blij ik daar mee was? 🙂

Read Full Post »

Met zonnige groetjes aan de Schepper

Meneer de Schepper, mijn vorige brief was nogal lang, waarvoor excuus. Ik had u eigenlijk een smsje willen sturen, maar ik heb uw nummer niet (al denk ik vaagweg dat het een mooie combinatie van nullen, éénen en een zeven zou zijn). Maar een postkaartje gericht aan De Heer, Paradijsstraat 7, 0001 Hemel moet zijn weg wel vinden, denk ik. Voor alle zekerheid stuur ik er drie, te verzenden met een postduif uiteraard.

POSTKAARTJE 1

Dag Schepper!

Ik stel het goed op mijn aardereis. Ik leerde onlangs spinazie zaaien, zoals je ziet, en na twee keer proberen zijn er al vier (4!) zaden gekiemd. Tof hé? En hoewel ik de grond al een keer of drie helemaal kaal zette, is die binnen de kortste keren terug groen met vanalles dat ik niet gezaaid heb. Onwijs gaaf!

 

POSTKAARTJE 2

Liefste Schepper,

Ze eten hier kolen. Ik probeer dat ook, maar de slakken zijn mij voor. Het moet zijn dat dat toch een verschrikkelijk lekkere groente is. Al mijn 30 stuks zien er uit zoals op dit kaartje. Hopelijk kan ik er toch eens eentje proeven. Zonnige groetjes vanop aarde.

 

POSTKAARTJE 3

Zie je het, Schepper, die mooie bruine aarde? Zelfs ik slaag er hier en daar in de moestuin een beetje proper te houden! Die andere groene sprieten zijn radijzen. Ik had eigenlijk een hele rij gezaaid, maar er zijn er maar 3 boven gekomen. Radijzen kiemen altijd zeggen ze hier, maar dat is dus een leugen. Verder alles goed. Lekker eten en fijn weertje hier. ’t Is eens wat anders dan altijd rijstpap met gouden lepeltjes.

Zo, dat zijn ze. Nu snel postzegels gaan kopen. Prior, denk ik.

Read Full Post »

Vragen aan de Schepper

Geachte heer Schepper,

Ik weet, u bent eigenlijk niet alleen man, maar ook vrouw. Naast uw verstandelijke mannelijke zelf huist een vrouwelijk deel, genaamd Sophia, dat voor de wijsheid zorgt. U zet alles op een rijtje, en zij maakt vervolgens de beste keuze. Maar ik noem u toch gewoon meneer, als ik mag. Omdat dat niet zo vlot bekt, met die pluralis majestatis. En ook wel omdat ik het zo geleerd heb in de katholieke basisschool.

Meneer de Schepper dus. En of ik u het één en ander zou mogen vragen, want ik snap het allemaal niet zo goed. Die schepping steekt wel mooi in mekaar, maar hier en daar merk ik toch een mankementje op. Of het is dat ik het gewoon niet snap, dat Grote Plan waarvan alles deel uitmaakt.

Het zaaigoed, bijvoorbeeld. Hoewel ik al 2 pakjes spinaziezaad kocht en spinazie, venkel, wortel en pijpajuin al 2 keer opnieuw zaaide, staan nog maar amper 4 plantjes boven. Hoe komt dat zo? Is het misschien dat u, druk bezig met zaden scheppen, plots bemerkte dat het te makkelijk was, als alle zaad altijd zou kiemen en niemand het dan leuk zou vinden omdat je mekaar op die manier dan niet de loef kan afsteken? Hebt u daarom van de pakjes zaad een kanskaart gemaakt waarbij ik steevast die ene kaart trek met boodschap: ‘ga direct terug naar de aveve; ga niet langs start; u ontvangt geen oogst’?

Tezelfdertijd groeit het onkruid als kool. Nee, niet als kool. De kool groeit niet. Het onkruid wel.  Is daar een diepe filosofische reden voor die mijn beperkte verstand te boven gaat? Is het dat als groenten even makkelijk zouden groeien als onkruid dat de mensheid dan moddervet zou worden en u tijdens de schepping een plotse drang tot betrokkenheid met ons BMI voelde? En dat terwijl ik de voorbije weken al zoveel uren in de moestuin stond. Minstens 1 maar ook vaak ook 2 uren per avond. Waar ik het onkruid als een echt Verwoede Wieder met wortel en al uit de grond trok. Grondig en Geduldig. En waar er de volgende dag weer evenveel bleek te staan. Ik lieg niet; de moestuin ziet groen van het onkruid. En dat terwijl ik zoveel avonden gezellig had kunnen zitten lezen in plaats van te wieden.

De slakken dan. Ze hebben mij verteld dat die afkomen op bier. Inderdaad, de alcohol schroeit hen min of meer kapot en dat is niet erg diervriendelijk. Maar daar tegenover staat dat je hen toch lichtjes lallend naar het hiernamaals stuurt, en dat is dan wel weer sympathiek. Dus groef ik vier kommetjes in met daarin bruine trappist. Was dat de fout? Had het een pilsje moeten zijn? Of zijn de slakken massaal op bijscholing geweest naar Syntra en weten ze ondertussen welke valkuilen ze moeten vermijden? Ik had in elk geval geen enkele slak verzopen! En het buurmeisje, dat op een ochtend te vroeg opstond, plukte uit één vierkante meter gras zomaar zonder moeite 40 van die vraatzuchtige slijmigaards.

Ik kan het dus niet goed volgen, meneer De Schepper, hoe dat zit met het feit dat groenten gezond zijn en je er toch zoveel moeite voor moet doen. Dit domme schepsel staat dan alleen maar hoofdschuddend de distels, hagewinde, kruipende boterbloem en al dat andere te tellen dat de vier spinaziesprieten verstikt. Misschien dat ik ook maar eens een camion beton moet zaaien. Zou daar dan ook onkruid op groeien?

Read Full Post »

Tussen negen en tien

Onder de appelboom. Zo heet deze blog natuurlijk niet voor niets. Het heeft behalve met een inval van het moment ook veel te maken met dat ene gedicht van Kopland. Niet alleen omwille van de bewondering voor zijn poëzie, maar ook en vooral om de bewondering voor het uur. Dat avonduur, zo tussen negen en tien ’s avonds in de zomertijd.

Sinds we kinderen hebben ontdekte ik dat ik niets leuker vind dan hun ravage buiten opruimen, wanneer iedereen allang naar bed is, of terwijl meneer onderdeappelboom eventueel nog met potten en pannen aan het rommelen is in de keuken. Het verzamelen van al de kleine prutsen die zich in de loop van de dag over het gazon hebben verspreid. De zandbak afdekken. Het badje wat proper maken. Kleren en sandalen en drinkbekers en kinderstoelen naar binnen brengen. Werkgerei terug naar de schuur dragen en de parasol toevouwen op het terras.

Het is iets met de stilte. Hoe de wind in die ogenblikken altijd even gaat liggen en alle grassen en bloemen roerloos rechtop staan in de avondzon. Hoe mussen en andere vogels nog snel alles willen vertellen wat ze in de loop van de dag vergeten waren te zeggen en de merels hun tai chi komen oefenen op het gazon.

In diezelfde ogenblikken ga ik tegenwoordig onkruid wieden. Vroeger werkten we eerst en aten daarna nog samen. Maar tegen die tijd was het al te koud en te donker voor een gezellige maaltijd op het terras, tijdens die enige twee avonden per week dat geen van beide iets te doen heeft en we eindelijk eens samen kunnen zijn. Nu eten we eerst en ga ik daarna nog even de moestuin in tot het te donker is om het verschil tussen zaaigoed en onkruid te zien. De kikker komt dan even piepen van achter de courgetten. De wilde eenden landen op de vijver en snateren van pret. Ik eet de eerste aardbei uit eigen tuin die tussen negen en tien nog zoeter smaakt dan midden op de dag. En terwijl mijn huid langzaam koud wordt van het invallende avondvocht voel ik tussen mijn tenen (niets leuker dan wieden op blote voeten) nog de warme aarde van de zon tijdens de dag.

Dat lukt niet altijd. Soms was de werkdag te lastig of van dien aard dat we alleen voor de tv willen hangen. Maar na een leuke werkdag als vandaag,  trek ik steevast nog even de tuin in voor mijn portie wieden en zaaien.

Als het echt zo donker is geworden dat mijn ogen pijn doen van het staren, hang ik de was nog op. Die hangt dan als een eerbetoon aan de zwaartekracht even roerloos als  de bladeren van de bomen naar beneden. Tegen de tijd dat ik normaal  ’s morgens een ogenblik vrij vind om de was op te hangen, is dat avondlijk wasgoed al voor de helft droog.

En zo voel ik mij dan thuis. In mijn onkruidweelde. Ergens ’s avonds tussen negen en tien.

Read Full Post »