Loresoep

Ik had gewild dat het er wat smakelijker uit zag, maar zo snelsnel een foto nemen terwijl je voor 8 personen aan het opdienen bent, is duidelijk niet aan mij besteed. Bovendien is het blijkbaar een beetje aan de morsige kant geserveerd, maar daar is nu dus niets meer aan te doen…

Het is eigenlijk ook jammer dat ik jullie het recept ga geven van deze soep zonder dat je hem eerst geproefd hebt. Keer op keer is het een voltreffer op feestjes waarbij het voltallige bezoek probeert te raden wat erin zit, zonder dat iemand daar ooit in slaagt. Eens je het weet, proef je het heel gemakkelijk en vraag je je af of het nu niet heel doorzichtig is. Niet dus. Hieronder de ingrediënten (en ook al geen commentaar op foto 2 want die is ’s morgens bij dampkaplicht genomen terwijl er nog een hele rits etenswaren stond te wachten om voor 11 uur tot hoofdschotel, dessert, pastinaakpureeroosjes enz. verwerkt te worden…)

Ingrediënten:

Bereiding:

Stoof 2 groene appels (bij voorkeur Granny Smith) en 2 uien in wat boter. Voeg er 2 koffielepels curry aan toe. Mix.

Doe er een liter water, 250 ml kokosmelk en 2 groentebouillonblokjes bij.

Serveer met (blad)peterselie.

Klaar.

Bij de soep serveerde ik focaccia (en deze foto mag je wel afbreken, want daar heb ik wel mijn best voor gedaan ;-)). Daar bestaan veel recepten voor, maar ik maak gewoon het deeg voor een halve kilo wit brood, maar wel aan de natte kant omdat je het achteraf zo plat uitrolt. Na de eerste keer rijzen dus platrollen tot 1cm en met je vingers putjes in duwen. Bestrijken met olijfolie en kruiden naar smaak (bij mij rozemarijn, tijm, oregano en zeezout). Na de tweede keer rijzen opnieuw putten in duwen, want die rijzen er wel enigszins uit en zo duw je de smaken van de kruiden opnieuw in het deeg. Heel kort bakken op 220 graden (een kwartiertje ofzo, tot de bovenkant licht bruin is).

Gewoon eens proberen, die soep. En er dan een schone foto van nemen 🙂

Read Full Post »

Hoera, overgewicht!

Ik wou 75kg. En dat kreeg ik. Meer zelfs!

Deze ochtend vroeg snorde ik naar West-Vlaanderen, waar deze boom in de ouderlijke tuin mij stond op te wachten:

Een oude boom, die jaar na jaar toch vrucht blijft dragen, maar met kleine appeltjes die nauwelijks bewaren. Prachtig rode kleur, maar na 2 dagen al bruin gerot. En dus begonnen we te plukken. Appeltje per appeltje.

Maar al gauw werd overgegaan tot schudden aan de takken, met een hark een tak vastgrijpen en de tak heen en weer sleuren (als dat niet helpt aan de hark gaan hangen en als een klokkenluider op en neer springen), en in een laatste stadium natuurlijk ook in de boom klimmen en onevenwichtige dingen gaan doen. Maar dat leverde wel wat op:

Ruw geschat moeten we toch bijna 100 kg appels en 20 kg peertjes hebben gehad. En daarmee reden we naar Oedelem, richting Houtlandse Tuinsappen. En zowaar: als we even wilden wachten konden we ons sap al direct mee naar huis nemen. Hé, dat wilden we wel!

Met grote ogen bekeken we het procédé: appeltjes worden gewassen, en worden dan als het ware geraspt, waarbij het sap de ene richting uitgaat, en het pulp de andere richting. Het sap gaat vervolgens in een ketel, wordt dan gekookt (of toch bijna geloof ik), daarna door een spiraalvorm geleid om te pasteuriseren (wat meteen ook het antwoord was op de vraag van meneer onderdeappelboom: gaat die suiker niet gisten tot appelwijn? Nee dus), om vervolgens opnieuw in een ketel te gaan, en vandaaruit in luchtledige zakjes te worden gespoten. Die zakjes zien er zo uit:

Ze worden door eigenaar Thijs Tanghe met argusogen gecontroleerd, en bij de minste afwijking van temperatuur vliegt het hele zakje sap terug de ketel in en kan het procédé opnieuw beginnen.

Het pulp dat er vanaf komt ziet er dan weer zo uit:

Of dat geen goede compost zou zijn, moest ik weten. ‘Maar natuurlijk’, klonk het direct. “Neem gerust alles mee”. Maar helaas, de auto zat al vol, en even later passeerde een boer met tractor die het aan zijn dieren ging voederen.

Ondertussen was het echtpaar voor ons bediend, terwijl de man al een hele tijd hoofdschuddend stond toe te zien. “3 wasmanden hebben we gebracht,” zei hij vol ongeloof, “en dat sap, dat blijft maar komen.”  Nauwelijks een half uur later konden wij ons ook gaan verbazen:

Van onze 120 kg fruit kregen we maar liefst 17 bigbags oftewel 85 liter mee naar huis. Wat een succes! En dat vond eigenaar Thijs eigenlijk ook. Want wat we niet wisten, is dat we op zijn eerste werkdag waren gearriveerd. Eergsiteren was hij zijn mobiel nog maar in Oostenrijk gaan halen, vandaag draaide hij al op volle toeren, met een volgeboekte agenda in het vooruitzicht. En de mama en papa van Thijs, die deden misschien wel noodgedwongen, maar schijnbaar toch even enthousiast mee met hun zoon. ‘Ja, ’t loopt super’, liet hij weten. ‘Er is zelfs een madammeke op een blog die geschreven heeft dat iedereen die dat wou zijn fruit tot bij haar mocht brengen en dat ze het dan zou meenemen.’ Tiens, wie zou dat nu toch zijn? 🙂 Maar kijk, zij die geen fruit brachten, kunnen nog altijd van de mobiele agenda gebruikmaken, want dat appelsap, dat smaakt verdorie goed. En heb ik nu reclame gemaakt? Ach, een enthousiaste beginner met goede plannen mag toch wel een duwtje in de rug krijgen zeker? De kleine onderdeappelboompjes wisten alvast van geen ophouden. En ik moest geen scène over fruit en koekjes maken: ze dronken gewoon elk een appel of 5 uit en aten daarbij 1 koekje. Voilà, portie fruitpap binnen zonder dat ze het beseften!

Read Full Post »

Aanplanten enzo

Sommige weekends zou je wel willen omarmen. Het voorbije weekend was er zo eentje: aangenaam warm, lekker geurend lentebriesje en enkel op zondagavond wat mini-dropjes regen. Ja, het zonnetje leek soms meer op ‘zie de maan schijnt door de bomen’, maar áls hij dan eens door de wolken heen brak, was het opperbest genieten. En werken geblazen natuurlijk. Hoera!

 

 

1) Update van de vijverbeplanting

 

Het was er nog niet eerder van gekomen te melden wat er bijgeplant is aan de vijver. Dat zijn eupatorium atropurpureum (7 stuks), darmera peltata (5 stuks) en veronicastrum (2 stuks). Dat zijn gecultiveerde cadeautjes van de milde schenkster die ons eerder al planten voor de gemengde haag bezorgde. Eupatorium en veronicastrum worden beiden erg hoog en hun paarsroze pluimen/aren zouden voor wat kleur moeten zorgen op de steile wand van de vijver. Darmera staat aan de waterrand omdat haar dikke (lees: loodzware) wortels de oevers goed vasthouden. Darmera groeit eerst met een roze bloem en krijgt pas na de bloei een blad. Het lijkt nogal op groot hoefblad., maar is het dus niet.

Daarnaast is er ook nog één plantje Phyllostachys nigra geplant. Dit is een bamboe-achtig riet met zwarte stengels. En eigenlijk vind ik dat het niet zou mogen planten, omdat het duidelijk niet inheems is (chinees) en door zijn grote woekergehalte de inheemse planten gaat verdringen. Anderzijds: het is een zaailingetje dat we zelf hebben uitgespit, en dat dus niet door middel van groot vrachtvervoer zeeën heeft vervuild. Bovendien is het bamboe en dus sterk. Als ik nu altijd de uitlopertjes uitspit en er de blaadjes van haal, dan heb ik mijn eigenste zelfgemaakte bamboestokken om kruisbessen en frambozen op te binden. Ecologische voetafdruk = nul. Nee?

Mocht je denken dat ik nu mijn ecologie helemaal overboord heb gegooid: deze planten beslaan misschien 2 procent van de oevers. Voor al de rest van de grond wil ik inheemse planten. Ecoflora, here I come!

 

2) Bomen

 

Op zaterdag togen we vol verwachting naar Boomkwekerij De Bock. Fruitbomen kopen! Na zorgvuldig wikken en wegen waren we tot een akkoord van 3 bomen gekomen. Meer exemplaren zou ons uitzicht misschien belemmeren, en een groot deel van de grond is eenvoudigweg te nat. Maar de romance van Sylvia en Jonathan, dat kon nog steeds! Helaas, van zodra de dame van de kwekerij de woorden ‘natte leemgrond’ hoorde, moesten mijn hooggespannen verwachtingen plaatsmaken voor zinsneden als ‘harde soorten’, ‘veilige keuze’ en ‘sterke rassen’. Daar gingen Sylvia en Jonathan, en in hun plaats kwamen Gloster, Reinette de Chênée (voor de appels) en Hedelfinger (voor de kers). Al goed dat de weg naar Mullem onderbroken was, of we waren in Kaffee In De Kroon ons verdriet gaan verdrinken. Verder alle lof voor de hulp van de mensen van De Bock. Zelfs in mijn verroeste wagentje hebben ze nog netjes plastic gelegd ‘om de zetels te beschermen’.

De bomen zijn met veel zorg geplant (danku eigenwijze boomplanter voor de goede instucties), de aarde rondom de wortels is goed losgemaakt, maar ik durf er toch niet vanuit gaan dat ze zullen pakken, laat staan dat ze het goed zullen doen, want de grond is toch wel heel erg zwaar.

 

3) Haag

 

Ze zouden in tuincentra geen catalogi mogen leggen. En als ze het wel doen, dan zouden ze van die zwarte vierkantjes over namen en kleuren moeten plakken. Foei, zo de mensen verlokken! Geheel tegen mijn vrije wil en bedoeling in stond ik daar plots buiten met nog 4 haagbeuken, 2 meidoorns en een eglantier. Dat komt er dus van hé. Ah, en dan ook die cornus nog. Maar die is geheel vanzelf in de auto gekropen, daar ben ik zeker van.

 

4) Omheining

Over het plaatsen van omheining hadden we heel wat onheilstijdingen ontvangen, en we verwachtten dan ook niet veel van ons simpele doe-het-zelf-grondboortje. Maar zie: voor we er erg in hadden, stonden al 3 palen recht! Dat was wel geluk hebben, want tijdens het volgende gat ontdekten we al weer dat er in België 50 cm onder het grondoppervlak bakstenen groeien en mochten zo regelmatig eens opnieuw beginnen. En sommige soorten grond (dikke leem, blauwachtige klei, enz.) krijg je dan weer nauwelijks van die grondboor af. Maar toch, met een schone duotaak voor echtgenoot en echtgenote stonden tegen zondagavond 30 paaltjes in de grond. Nog 8 te gaan en dan kan de omheining ertegen.

 

5) Tot slot

Nog eens 40 zaailingen van Helleborus uitgeplant. Als die het allemaal doen, heb ik binnen 3 jaar een winterbloei van jewelste!

 

(dat veiligheidslint ligt er van toen de plantjes nog maar nauwelijks boven kwamen en moest er voor zorgen dat we er niet per ongeluk met een kruiwagen vol brandhout overheen reden. Een mens vraagt zich af waarom het daar nu eigenlijk nog altijd ligt…)

Read Full Post »

Boomke opzetten…

Ik ben nog maar net met een blogje begonnen en ik kan mezelf al niet meer bijbenen. Want ik zou toch graag eens een hele uiteenzetting over poelen en vijvers houden, en mijn wikken en wegen tussen ecologie en cultivars uit de doeken doen, beslissen wat ik nu nog aan die gemengde haag ga toevoegen en hoeveel stuks, nadenken over een stukje over druiven kweken, enz. Maar nu moet ik het toch eigenlijk eerst over fruitbomen hebben, want – zoals AnneTanne mij al aanraadde – ik ben nog net op tijd om ze te planten. Hoewel, een Engels spreekwoord zegt: ‘Plant your tree in October, and tell him to grow. Plant your tree in Spring, and ask him if he wants to grow’… Het valt dus nog te bezien.

APPELS

Natuurlijk komt er een appelboom. Of meerdere. Want behoeften aan appels bestaan er in soorten, en de talrijke bestaande appelbomensoorten beantwoorden wonderwel aan elke denkbare behoefte. Van appelbomen verwacht ik in de eerste plaats een mooie vorm, hoogstam dus, breed uitwaaierend over het gazon, droppen zon doorheen de oude knoestige takken, de belofte van zomers van weleer waarin de tijd nog niet bestond. Daarbij hoort een reinette, warm van de zon, heerlijk voor appelmoes, en weliswaar moeilijk bewarend en iets te korrelig wordend na een tijd, maar dat is niet erg, want waar haal ik anders het excuus om dagelijks Appeltaart-Van-Altijd te bakken, waarvan het recept hier ongetwijfeld nog wel volgt.

Daarnaast wil ik nog een rood appeltje. Klein en knapperig, maar ik weet niet welk. Een Gloster misschien. Of toch niet echt rood, maar eerder blozend, zoals een Jacques Lebel, die zo heerlijk lekker zuur is. James Grieve is ook aantrekkelijk. En is ‘Jonathan‘ nu niet een mooie naam voor een appelboom? Hier staat de keus dus nog open.

Een behoefte die ik niet had maar vriendelijk door eigenwijzetuin is gecreëerd: een oeroud appeltje, West-Vlaams dan nog, dat Essing heet. Daar kan ik natuurlijk moeilijk aan weerstaan. Drie appelbomen dus?

PEREN

Van peren weet ik het zo niet. Zo’n onrijpe peer knagen is natuurlijk wel leuk. En een rijpe conference met klokhuis en al opeten heeft ook wel iets. Toch weet ik het zo niet met peren. Als er een boom geschrapt moet worden, zal het misschien wel de pereboom zijn.

KERSEN

Ja, kersen! Zeg ‘kerseboom’, en ik denk ‘Tiny op de boerderij’; zeemzoete jeugdnostalgie waarin Tiny en Choco (het bruine vriendinnetje van Tiny, godbetert, dat de koffers mocht dragen; je zou het nu eens moeten proberen!) een poesje uit een kersenboom willen halen. Zo’n boom moet het dus zijn, en de buren hebben poezen genoeg voor de rest van het decor.

In kersen ben ik leek. Ze mogen er  wel lekker gezwollen van zon en vruchtvlees uitzien. Zo zwart als de bigarreau noir? Of zou de Lindekers beter zijn? Die klinkt alvast als een zomerse kersentaart met citroenlimonade. En er blijkt zelfs een ‘Sylvia‘ kersenboom te bestaan! Zou dat nu niet mooi zijn, de liefdeshistorie van Sylvia en Jonathan in mijn eigenste boomgaard?

KRIEKEN

Bijna niet aan te weerstaan: Rheinische Schattemorelle. En dan morellenconfituur maken, van die halflopende, voor op een winterse pannenkoek bijvoorbeeld. Hmmmmmmm….

PRUIMEN

Over pruimen bestaan in West-Vlaanderen iets te veel spreekwoorden om die niet spontaan te voelen opborrelen als ik aan pruimen denk. En Vlaams-Brabant maakt het er al niet beter op, met haar prachtige bijnaam voor kwetsen. Maar dit is een beschaafde blog, dus twijfel ik voorlopig gewoon tussen de klassiekers Reine Claude en Mirabellen. Eén iets zou ik zeker moeten doen: de schommel net iets te dicht bij de pruimenboom plaatsen. Als het merendeel van de pruimen in de ouderlijke tuin gevallen en geplukt was, mochten we op de schommel kruipen en zo hoog zwieren als we maar konden, tot we met onze voeten de bovenste takken van de oude pruimenboom raakten en er de laatste vruchten vanaf konden schoppen. Dat het opvangen maar met wisselend succes maar met veel hilariteit gebeurde, hoeft wellicht niet gezegd…

Dus, minimale eindbalans: 2 appelbomen, 1 kers, 1 kriek, 1 pruim.  Nu snel de bestelling doorgeven. En me dan eens afvragen waar ik dat allemaal ga zetten… (En dan staan er nog geen notelaars…)

Read Full Post »