De vader en de jongste zoon.
Ze zitten samen op de bank in de woonkamer.
Nog maar enkele ogenblikken geleden heeft de moeder haar jongste zoon daar in een zeldzaam moment van hormonale kortsluiting neergeplant. “Hier”, zei ze. “Pak jij hem nu maar! En geef mij eens 5 minuten voor mezelf!” En met die woorden kreeg de vader de baby in de armen gedrukt, terwijl hij nog net de tegenwoordigheid van geest had om zijn hooglijk verbaasde blik in een air van berusting om te zetten. De ontvlambaarheid stond vermoedelijk in de ogen van de moeder te lezen.
De moeder wist wel dat het de vader moeite kostte om de baby lang op de arm te houden. Dat er torens van kussens nodig zouden zijn om zowel het kind als de ooit verkeerd geschoven wervels op hun plaats te houden en dat hij die kussens nu nauwelijks gestapeld zou krijgen, met de baby al op schoot geplant. Maar de moeder had het even gehad. Vijf minuten. Víjf minuutjes maar. Om even niet mama-van-de-baby-te-zijn. Om even de hersenen niet te hoeven splijten op de interpretatie van de baby: heeft hij honger? Zijn het krampjes? Is het vermoeidheid? Moet hij in bed/wieg/park/arm/te warm/te koud/ te groot/te klein?
In de luwte van de keuken ging ze zitten op een stoel. Daar had ze toch ook eens recht op, nee? En het zou wel lukken met die kussens. Zij slaagde er toch ook altijd in? Bovendien klonk er geen gehuil vanuit de woonkamer. En moet opvoeden eigenlijk meer zijn dan dat? Al dat interpreteren van de baby, dat lezen van zijn logboek vol voetnoten en annotaties, dat is misschien niet eens nodig? “Zit hij niet te scheef?” “Spannen zijn kousjes te veel?” “Zou zijn relax al op die hoogste stand mogen?” “Moet hij niet op zijn buikje liggen?” “Waarom zou hij zich zo overstrekken?”
Voor één keer zou de moeder er zich niet mee bezig houden. Me-time heet dat, tegenwoordig. En ok, nu dacht ze misschien wel meer aan de baby dan wanneer ze hem zelf op schoot had, maar ze was er nu tenminste toch eens niet zelf voor aan het zorgen, en dat is ontspannend. Toch?
De moeder leunde achterover en vertelde zichzelf te genieten. De vader deed dat prima, en de moeders mogen ook eens niets doen. Het was niet nodig even te gaan piepen. En het zou heus wel gelukt zijn, met die kussens.
Vaagweg meende ze hem te horen praten tegen het kind. Zie je nu wel? Dat was zelfs meer dan voor hem zorgen, datis samen genieten.
Na een kwartier kon ze de vader nog steeds zacht horen praten. Dat hield hij dan wel lang vol. Zelf had ze het na 5 minuten ‘koediekoedie’ en ‘abababa’ wel gehad. Hopelijk werd de baby daar dan toch niet te moe van. Hij zou het wel zien, toch, de tekenen van vermoeidheid? Want eens over dat punt van vermoeidheid heen, raakte het kind maar moeilijk in slaap. Had ze dat vooraf moeten zeggen? Maar hij kende zijn kind toch minstens even goed, nee? En het kleine lachje van het kind klonk zelfs tot in de keuken door. Dat ging daar dus perfect. Geen reden om zoveel aan hen te zitten denken en tijd om te genieten van het moment alleen. Kom op! Genieten nu!
Meer dan 20 minuten al. En de vader praatte zacht. En het kind liet behalve al lachend niets van zich horen. Misschien moest de moeder dan toch maar eens kijken? Ze zat hier nu toch al heel lang. Moest ze niet voor de baby zorgen? En wat had hij het kind toch allemaal te vertellen? Zou hij al sprookjes aan het vertellen zijn? Zou hij vertellen over flesjes en de onthaal mama? Zou hij net als de mama liedjes zingen of over zijn grote broer en zus vertellen? Over de patatjes die hij binnenkort mag eten? Of zou hij zo lang ‘koediekoedie’ kunnen zeggen?
De moeder besloot dan toch maar een argeloos in de woonkamer te passeren. Ze miste de baby onderhand ook wel een beetje. En zou hij wel goed zitten, zo geplant bij de vader op schoot?
In de woonkamer bleek de baby gestapeld te zijn op een toren van dekens en kussen, beentjes op schouderhoogte van de papa, oogjes verliefd in de zijne, tandeloos mondje breed lachend met een druppeltje weltevreden kwijl. “Zo”, zei de papa liefdevol tegen de blinkende oogjes van het kind.”Daarmee weet je alles wat er over atletiek te weten valt. Dan ga ik je nu de regels vertellen van het dubbelspel bij het vrouwentennis.”
Read Full Post »
Onder de appelboom 