Het is iets Vlaams, denk ik, het dwaze idee dat er tussen bloemen en gazon een grens moet zijn. Alsof er van nature een strook beton tussen gras en bloemen groeit. Of om de bloemen als aapjes op te sluiten in een borderkooi en het gras te vrijwaren van (o schrik!) allerlei andere groeisels die niet op gras gelijken. Idioot.
’t Is daarmee dat wij tegenwoordig boordjes leggen 🙂 Sja, kijk, dat is zeer charmant hé, zo’n natuurlijke grens tussen bloemen en gras. En ik heb er ook geen bezwaar tegen dat bloemsels allerlei in mijn gazon gaan groeien. Maar de Eeuwige Wederkerende Oprukking Der Grasachtigen wekelijks te lijf gaan om die (uiteraard helemaal niet zo) natuurlijk grens tussen gras en bloemen te vrijwaren, dat is er teveel aan. We hebben er helemaal geen tijd voor ook. Waardoor het gras meestal in golven over onze niet-gras-perken heen rolt.
En aldus is in het constante afwegen tussen ‘ecologisch verkieslijk’ en ‘arbeidsarm en dus gezinsvriendelijk’ de balans dit keer helemaal naar Vlaamse Properheidsdrang doorgeslagen. Afboorden dus die handel!
Proper hé 🙂 En nee, dat zijn geen prachtig mooie kleiklinkers of recuperatiestenen of kasseistenen waar ik al zolang van droom. Kasseistenen zijn zwaar en je moet diep graven. Recuperatiestenen hebben we niet. En kleiklinkers zijn duur en je hebt er véél nodig om te leggen. Daarnaast vinden we één rugpatiënt in het gezin meer dan voldoende, dus waar mogelijk wordt diep graven of gesleep met cement vermeden. Op bovenstaande foto, naast het bessenpark, werden de stenen zelfs helemaal niet ingegraven. Ik rijd er regelmatig met de grasmachine op, en de kinderen lopen er toertjes over. Dus vroeg of laat zakken die wel in de grond.
Rond het terras was de afstand kleiner en mocht het wat properder (jaja, daar ook al! :-))
En ik ben zelfs begonnen aan de andere border (je moet het doen met een foto door het raam van de inkomhal. Snertweer!)
En kijk, ik ben toch zo content met dat propere beeld. En dat het zo weinig tijd kost. En dat we nu alleen één keer per jaar het gras moeten afsteken langs al die eindeloos lange boordjes omdat ze anders toch ook wel eens overwoekerd raken… 🙂