Properkes

Het is iets Vlaams, denk ik, het dwaze idee dat er tussen bloemen en gazon een grens moet zijn. Alsof er van nature een strook beton tussen gras en bloemen groeit. Of om de bloemen als aapjes op te sluiten in een borderkooi en het gras te vrijwaren van (o schrik!) allerlei andere groeisels die niet op gras gelijken. Idioot.

’t Is daarmee dat wij tegenwoordig boordjes leggen 🙂 Sja, kijk, dat is zeer charmant hé, zo’n natuurlijke grens tussen bloemen en gras. En ik heb er ook geen bezwaar tegen dat bloemsels allerlei in mijn gazon gaan groeien. Maar de Eeuwige Wederkerende Oprukking Der Grasachtigen wekelijks te lijf gaan om die (uiteraard helemaal niet zo) natuurlijk grens tussen gras en bloemen te vrijwaren, dat is er teveel aan. We hebben er helemaal geen tijd voor ook. Waardoor het gras meestal in golven over onze niet-gras-perken heen rolt.

En aldus is in het constante afwegen tussen ‘ecologisch verkieslijk’ en ‘arbeidsarm en dus gezinsvriendelijk’ de balans dit keer helemaal naar Vlaamse Properheidsdrang doorgeslagen. Afboorden dus die handel!

Proper hé 🙂 En nee, dat zijn geen prachtig mooie kleiklinkers of recuperatiestenen of kasseistenen waar ik al zolang van droom. Kasseistenen zijn zwaar en je moet diep graven. Recuperatiestenen hebben we niet. En kleiklinkers zijn duur en je hebt er véél nodig om te leggen. Daarnaast vinden we één rugpatiënt in het gezin meer dan voldoende, dus waar mogelijk wordt diep graven of gesleep met cement vermeden. Op bovenstaande foto, naast het bessenpark, werden de stenen zelfs helemaal niet ingegraven. Ik rijd er regelmatig met de grasmachine op, en de kinderen lopen er toertjes over. Dus vroeg of laat zakken die wel in de grond.

Rond het terras was de afstand kleiner en mocht het wat properder (jaja, daar ook al! :-))

En ik ben zelfs begonnen aan de andere border (je moet het doen met een foto door het raam van de inkomhal. Snertweer!)

En kijk, ik ben toch zo content met dat propere beeld. En dat het zo weinig tijd kost. En dat we nu alleen één keer per jaar het gras moeten afsteken langs al die eindeloos lange boordjes omdat ze anders toch ook wel eens overwoekerd raken… 🙂

Read Full Post »

Het pakje van 1750 g

Er was een tijd dat ik mij verbaasde over de vriendelijkheid van mijn medebloggers. Hoe snel ze te hulp schieten. Hoezeer je je op je gemak voelt bij hen. En dat je vaak nog meer blijkt te delen dan de liefde voor de tuin (wijn, whisky, trappist, enz. :-)). Ondertussen wéét ik al dat mijn medebloggers zo zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het vanzelfsprekend vind. Integendeel, ik sta er nog steeds verstomd van. Zo bijvoorbeeld meneer Fruitberg….

Enige tijd geleden liet ik me in een reactie op één van zijn stukjes ontvallen dat de bloem die hij op foto toonde bij ons maar niet wil groeien. Luttele uren later zat er al een berichtje in mijn mailbox dat hij er gerust wat van kon missen. En nog wat mailtjes en slechts enkele dagen later zat er een pakje in onze brievenbus:

Een pakje van maar liefst 1750 g…

En in dat pakje…

zat een zakje…

En in dat zakje…

zaten drie zakjes…

3 zakjes vol madeliefjes begot! Maar liefst 1750 g madeliefjes!

De kinderen, pas jarig geweest, beschouwden het als een schitterend cadeau en lieten het plantwerk luiweg aan de moeder over. Ze zijn wèl zelf aan het broeden geweest op een danku (we moeten een taart bakken voor die meneer, mama!). Maar de mama hoopt vooral dat ze meneer Fruitberg eens ergens tegen het lijf loopt en een pint ofzo kan trakteren.

Hoe ons gazonnetje er nu uitziet? Dat zal ik u laten weten als het niet regent 🙂

Read Full Post »

De eigenwijze groei

Vorig jaar, eind mei, besloten we bij wijze van Eigenwijs Experiment om een deel van ons gras niet meer af te rijden maar er een bloeiende graskant van te maken. In het najaar kocht ik bij ecoflora enkele graskantbloemen aan, en voor de rest mag de natuur zijn werk doen. En zowaar, deze week werd de eerste bloei in ons eigenwijze experiment gespot, zowel in de afdeling ‘zelf gekocht’ als in de categorie ‘zelf gekomen’. Met de laatste souplesse die ik bezit heb ik mij nog eens nijlpaardgewijs op mijn zijde in het gras geposteerd, maar ’t is nu toch echt de laatste keer of ze kunnen me rechttakelen (en nee, ik ben niet in staat om in die houding nog veel met focus enzo te spelen). Binnenkort dus alles vanuit vogelperspectief 🙂

Niet aangeplant en toch gekomen: de pinksterbloem!

In heel grote getale aanwezig, op één plaats geplant, maar op veel meer plaatsen aan het bloeien: grote muur.

Zelf aangeplant, en nog net niet bloeiend: het knikkend nagelkruid.

En eveneens aangeplant en net beginnen bloeien: look zonder look.

Schoon hé?

Maar denk maar niet dat je daar van ver veel van ziet; dan is het gewoon een pluk wild gras. Maar gelukkig vinden we dat ook schoon 🙂

Read Full Post »

Het eigenwijze experiment, deel II

De avond nadat we Eigenwijze Tuin hadden mogen bezoeken, besloten we ons gras niet meer af te rijden. Of toch althans een deeltje ervan.

We vervloekten onszelf wel een beetje dat we er het jaar daarvoor nog gras hadden gezaaid. Zonder graszaad hadden we direct de ideale basis voor een bloemenweide gehad. Maar niet getreurd, lang gras is ook niet lelijk, en we genoten de hele zomer lang van alle sprinkhanen en kikkers die er hun toevlucht zochten.

Dit weekend hielden we de najaarsmaaibeurt:  eerst eens met de zeis erdoor (ik dacht dat dat in de ochtenddauw beter zou gaan; maar dat viel nog lelijk tegen), en daarna met de grasmachine op de hoogste stand. En dan nog al het afgemaaide gras afvoeren natuurlijk, want wilde bloemen doen het beter in verarmde grond.

Ondertussen had ik wel al wat bloemetjes opgemerkt: een beetje wilde peen, een boterbloemetje en enkele vlasbloemetjes. Er is een niet geringe kans dat de wilde bloemetjes die elders in de tuin staan, uiteindelijk ook naar deze ‘wilde’ zone gaan komen. Maar dat vraagt tijd, en er zijn ook andere oplossingen: ecoflora. Niet dat ik nu al uit mijn vel barst van enthousiasme voor deze kwekerij (duur!), maar het is wel nog altijd de enige plaats waar je zomaar wilde bloemen kunt kopen. Dus daar ging ik om:

Duizendblad
Agrimonie
madeliefje
campanula rapunculus
wilde peen
damastbloem
margriet
grote muur
boerenwormkruid

en nog een paar die ik even vergeten ben. 39 stuks in totaal.

In het pakketje zaten ook nog 10 stuks daslook en 10 stuks bosanemoon. Die laatste plantte ik eerder al, maar bosanemoontjes groeien niet eender waar, en het is een beetje zoeken naar een plaatsje waar ze zich goed voelen. Hopelijk lukt deze tweede poging beter.

En dan was er ergens dit weekend en vandaag ook nog een beetje tijd om in de moestuin te werken. Ik weet dat die normaal nog vol winterprei, kolen en andere zou moeten staan, maar hier bij ons is hij al leeggeroofd en wordt hij klaargemaakt voor de winter. Ik ben in de loop van de nazomer de strijd tegen het steeds terugkerende gras een beetje verloren, en daarom worden de bedden nu kaalgeplukt, ontdaan van gras, en oppervlakkig omgespit. Als je dan toch spit, dan nog altijd beter in het najaar dan in het voorjaar.

Werken in de tuin is leuk, maar weten dat het werk ten einde loopt voor de komende winter, en zo langzamerhand beginnen terugplooien op het leven binnenshuis is eigenlijk ook heel genoegdoend.

Read Full Post »

Klavertje vier

Een mooi gazon is een rijk gazon. Dik van gras en mos, sappig groen, en vol madeliefjes, boterbloemen en (hoewel liever niet in overwoekerende mate:) ook paardebloemen. Helaas kunnen wij daar alleen nog maar van dromen: ons gazon is nog niet zo zacht en mossig, de eerste boterbloemen steken nog maar net de kop op, en in plaats van madeliefjes hebben we ereprijsjes (mooi!) en … klaver. Véééééél klaver. En naar het schijnt overheerst dat op de lange duur het gras. Dat zou hééél jammer zijn, want dan moeten we het een beetje intomen, terwijl wij nu dagelijks kunnen genieten van blote kinderteentjes in de klaver:

Als de kinderen van al dat rondlopen dorst krijgen, dan maken we vlierbloesemlimonade met onze vlierbloesemsiroop: een fles water, een hoeveelheid siroop naar eigen believen, en dan nog wat verse citroen, verse munt èn enkele schijfjes komkommer. Die laatste gewoonte heb ik overgehouden aan een au- pair-verblijf in Engeland, waar ze heuse Cucumber Parties houden.  Maar het is geen ongezonde gewoonte. In tegenstelling tot dat broodje chips bijvoorbeeld. Hm, lekker! 🙂

Read Full Post »

Positieve noot

Omdat na regen zonneschijn komt, en ook wel omdat ik tevreden-zijn gewoon veel leuker vind dan treurig-zijn: het goede nieuws!

Zoals dit bijvoorbeeld:

We hebben sinds 2 weken weer kippen. Ik denk dat het meneer Moustache was die mij op deze blog ooit aanraadde om voor brahma’s te gaan. Onze vorige kippen vlogen namelijk altijd weg. Vér weg. En Brahma’s, zo werd ons verteld, kunnen gewoon niet vliegen. Nu klinkt een brahma in mijn ogen alsof hij op zijn minst leviterend de dag doorbrengt, maar effectief: na 2 weken brahma-houden is er nog geen enkele gaan vliegen. (Ze slapen ook in hun kot, maar niet op hun stok. Toch maar een zwevend tapijtje voorzien voor de nacht dan?). Een goede keus dus!

Om bij het gevogeltje te blijven: de eend is ook weer gaan broeden. Ondanks het feit dat we rond haar nest enkele leeggeroofde eierschalen vonden (zou het dode wezeljong dat ik in de composthoop vond er iets mee te maken hebben?), blijft ze er elke dag langer opzitten; typisch voor het einde van de broedperiode. De paar keren dat ze haar nest nog verlaat, bedekt ze de eieren zorgzaam met mosjes en pluis om ze warm te houden. Papa eend neemt ondertussen zijn taak als waakhond weer serieus. Zo serieus zelfs dat hij zijn snavel rond de nek van een manegansje zette en vele seconden lang goed doorbeet. Het arme beest leeft nog…

Nog meer goed nieuws:

De botanische hema-tulpen doen het weer fantastisch èn ik begin er langzamerhand in te slagen dingen van dichtbij te fotograferen. Oké, de compositie lijkt nergens op, maar niet alles tegelijk hé.

En ook op vlak van gras is er vooruitgang. Dat wil zeggen: er is er steeds minder. En dat was ook de bedoeling. Niet alleen verrijken we de natuur als we gras omzetten in bloemen en planten, maar daardoor konden we ook de zitmaaier weg doen. Dat was namelijk niet zo’n succes… In plaats daarvan kwam een gloednieuwe mulchmaaier:  het gras zo fijn gemaaid dat je het niet ziet liggen als het terug op je gazon terechtkomt. Je kan dus zonder bak in één keer doorrijden. En wil je toch wat gras opzij houden voor schapen of als mulch voor in de groentetuin, dan hang je er gewoon toch de bak aan. Het enige nadeel is dat zowel meneer onderdeappelboom als ik er vooralsnog niet in lijken  te slagen hem in gang te trekken zonder de knop van de zelftrekfunctie in te drukken. Met als gevolg dat we nog altijd een beetje als Lambik met zijn paard in gang schieten, maar dan wel als Lambik die achter zijn paard aanloopt in plaats van erop zit. Op sportief vlak ook al een hele verbetering 🙂

Read Full Post »

De moestuin krijgt vorm

Na de afbraak de heropbouw: we beginnen de vernieuwde moestuin aan te leggen.

De bedoeling was dat Tuinman Tom (een aanrader voor wie een tuinaannemer met een hart voor de natuurlijke tuin zoekt) mijn perkjes zou komen frezen, maar omwille van de drainagewerken (jeweetwel) was de grond veel te nat om te kunnen frezen, en werd er dus geploegd. Twee uur later was dit het resultaat:

Door de van nature al zware grond, gecombineerd met een stevige grasmat en het vocht van de ondergrond, resulteerde het ploegen vooral in dikke plakken gras met aarde.  Zwaar werk om het allemaal goed te krijgen, maar natuurlijk niets in vergelijking met als ik het zelf had moeten spitten. Om een perkje helemaal goed te krijgen heb ik 2 uur nodig. De graszoden moeten handmatig nog losgescheurd worden en de aarde eraf geklopt. Het gras gaat dan naar de schapen, de aarde moet losgeharkt worden, en het hout moet min of meer recht de grond worden ingeklopt. Negen perkjes in totaal… Ik wou dat ik niet wist hoeveel 9×2 is… Maar kom, na een goed gekozen verlofdag in de stralende lentezon, ziet het er al zo uit:

Het komt dus allemaal in orde. Nu maar hopen dat het gras in de schapenweide ook terug begint te groeien, want daar liggen momenteel wel erg veel bladeren. Maar ondertussen kunnen we genieten van de krokussen.

Het is lente, dames en heren.

Read Full Post »

De vijf wees

Ha, je dacht dat ik bevallingsontboezemingen zou doen hé? Niks daarvan, dat houd ik helemaal voor mezelf (en al wie het wil horen :-)). De vijf wees, dames en heren, zijn de vijf wees van de journalistiek. Te weten: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Waarom. En diezelfde 5 wees deinen ondertussen ook door de tuin: wuk, wadde, waarom, wanneer en waarmee?

Het begon zaterdag. Toen hadden we bezoek en maakte ik clafoutis.  Wuk? Clafoutis? Ja, maar ik vond hem niet lekker en dus plaats ik het recept hier niet, nè.

Daarna ging mijn bezoek op tuinmissie: schaapjes voeren, eendjes kijken, wat kikkers uit het gras gevist voor de kleine aanwezigen, en dan via de aardbeitjes terug naar het terras. Halverwege de groentetuin zag ik mijn bezoek evenwel diep door de knieën buigen en met gefronste wenkbrauwen in mijn perceel bladgewassen staan kijken. ‘Deze gelige takjes met spitse toppen ken ik toch niet’, zal dat bezoek gedacht hebben. Of ook: ‘waarom zou ze die mislukte dingen hier hebben laten staan?’ Maar mijn bezoek zei niets. Ja, u hoort het, mijn bezoek is vriendelijk en welopgevoed :-). Maar uiteraard waren die stokken niets anders dan opgeschoten en halfkortgewiekte spinazie. En nog diezelfde avond heb ik mijn mouwen opgestroopt en die trieste rijen uit de grond gewipt. Zo: een heel perceeltje dat vrij is om allerlei nieuws te zaaien.

De vraag is nu alleen: Wadde? Wat zou ik nog zaaien?  Ik ga zeker nog de knolselder uitplanten die we van buikberg kregen (het wordt nog een hele ruil-expeditie geloof ik :-)) maar zelfs dan heb ik nog plaats over. Warmoes, zou dat nog kunnen? Maar in de tuinwinkels dichtst in de buurt vond ik er geen. Opnieuw spinazie misschien? Ook een nieuw rijtje raketsla, want al kan je dat in theorie blijven plukken, toch vind ik hem niet meer zo pikant als in het begin. O ja, grappige ontdekking: delhaize-raketsla bloeit geel, biologische raketsla bloeit wit 🙂

Het grootste euvel, waar mijn bezoek eveneens tactvol over zweeg, zijn echter mijn tuinbonen. Je vraagt je af Waarom als je deze foto ziet:

Maar je weet het antwoord als je deze ziet:

Nu loop ik al twee weken te twijfelen wat ik ermee zou doen, en deze avond heb ik beslist: Mevrouw het mietje onderdeappelboom walgt ondertussen zo van die luizenboel dat ze niet bereid is ook maar één boon te redden: weg ermee! (alleen de wortels zijn wel blijven staan omwille van de stikstof in de grond waar de kolen volgend seizoen nood zullen aan hebben).

Gelukkig is er ook altijd goed nieuws. Dat kolen groeien als kool bijvoorbeeld:

En dat de erwten binnenkort zullen smaken:

Verder de eerste bloei in de tomaten, de uien die plat beginnen te vallen en hier en daar een aardappelplant waarvan het loof lijkt te verwelken (hoewel het nog niet heeft gebloeid!) Vandaar de vraag: Wanneer zal ik al dit lekkers kunnen oogsten? Ik kijk er naar uit!

Maar de grootste vraag is wel Waarmee? Waarmee krijgen wij het onkruid uit ons gazon? Geloof me op mijn woord: wij kijken niet op een paar vierkante meter boterbloem, weegbree, zuring, hagewinde, enz. Maar een gazon dat voor 70% (als het niet meer is) uit onkruid bestaat, vinden wij toch wel een beetje te veel van het goede. Nu hadden we al zoveel moeite gedaan om een tuinman te vinden die niet persé een golfterrein van ons gazon wou maken, en hebben we nu een natuurlijke glooiing, maar nauwelijks gras. Distels hebben we al uitgestoken (een kruiwagen of vier), maar de rest?

‘Neem bofix’ zegt de tuinman, dat doet enkel het breedbladig onkruid dood. Maar op de verpakking staat behalve de tekening van een armtierig sprietje dode boom met daaronder een op het droge ijlende vis ook nog de tekst ‘ernstig vergiftigend’ en ‘kan permanente schade aanbrengen aan het aquatische milieu’. In de woorden van meneer onderdeappelboom: ‘zeg dan toch gewoon dat het de wereld om zeep helpt’. Nu, wij willen die wereld niet om zeep, maar zo’n zacht gazon om op je rug in te liggen en naar de wolken te kijken, om badminton te spelen, om kleine kindervoetjes op te zien passeren, enz. ja, dat trekt ons toch wel aan. Maar hoe lossen we dat ecologisch op?

Read Full Post »