Fan van het afplagding

‘Donderdag neem je best een snipperdag’, zei Frank vorige week, ‘want het wordt wel 18°C en vanaf vrijdag wordt het nat en koud.’

Ik doe altijd braaf wat Frank zegt. En was thuis op een heerlijk mooie dag (los van de wind dan, maar dat gaf niet). Die vrije dag kwam bovendien zeer goed uit, want op woensdag brachten mijn ouders mij een bezoekje. Zij zijn ondertussen op een leeftijd dat ze beginnen denken aan het afbouwen van borders. En dat resulteerde in de volgende gift:

Ik kon er een compleet verwilderd stukje mee heraanleggen (waar meteen ook wat nieuwe teelaarde mee de grond inging, want de stenige zandgrond (een rest van de verbouwingen) daar was één van de oorzaken van de verwildering (de andere oorzaak is uiteraard ondergetekende).

Voor de rest van de planten moest ruimte worden bijgemaakt. Dat plannetje rijpte al langer. We hebben in onze tuin heel veel in de lengterichting aangeplant, om het uitzicht niet in de weg te zitten. Maar dat maakt dat de tuin ook heel open is. Vorig jaar ging ik met mijn border al een klein metertje roekeloos de breedte in (remember meneer onderdeappelboom en zijn out-of-the-border-thinking). Dit keer besloot ik alles nog een meter (rondomrond) te vergroten. Wat meer struiken, wat hoge planten, en in het algemeen een dwarsborder in de tuin, om een meer warm, omsloten gevoel te geven als we vanuit het huis de tuin in kijken.

Maar afplaggen, dat is een karwei. Vind ik toch, met mijn ongetwijfeld ondermaatse armspieren. Meneer onderdeappelboom deed mij daarom iets cadeau. Een afplagding, zeg maar, dat goed paste bij mijn eerder al gekochte properemensending.

Ik begon heel ijverig met het properemensending. Daarmee stak ik lange lijnen uit, evenwijdig met elkaar.

Daarna nam ik het afplagding. Plaatste het voor me. Probeerde het als een spade in de grond te krijgen. Tiens, dat ging niet. Andersom. Ook niet. Tiens juist, hoe gebruik je dat eigenlijk? Ik weet nog steeds niet of ik het gebruikte zoals het moet, maar ik kreeg de ingeving het op ‘zeise wijs’ te hanteren. Met zwaaitjes dus, van rechts naar links. En dat werkte wonderwel.

De graspollen rollen er als zoden af, als het ware. Supersimpel. Maar van het resultaat vergat ik helaas een foto te nemen 🙂

Maar er was allerlei ander moois te zien. De eerste clematis van het jaar bijvoorbeeld.

En een bosanemoontje!

’s Middag testte ik mijn tafeltje uit, in goed gezelschap uiteraard…

En van daaruit had ik het prachtigste uitzicht.

Read Full Post »

Op speed

Ik was twee dagen weg voor het werk. Twee dagjes en een overnachting. En in die minimumtijd was de natuur ontploft.

BOEM

Alles wat ik zondag nog fotografeerde als zijnde ‘in knop’, bleek woensdag quasi volledig in bloei te staan.

De paarse krokussen hebben nog nooit zo kort gebloeid. Ze liggen helemaal uitgeput van hun turbobloei plat in het gras. Alleen de gele krokusjes staan er nu nog mooi bij.

De kleine narcissen staan volledig in bloei…

En ook de trompetnarcissen zijn al daar…

Meneer onderdeappelboom was ook op speed. Terwijl ik zondag nog vertrok alsof er opnieuw een verbouwingswerkje aan de gang was…

… had ik bij thuiskomst een volledige aardbeienplantage.

Zal het een goed idee blijken, zo in die stenen? Ja en nee. Het is arbeidsarm, gemakkelijk, en goed om de oogst droog te houden. Vooral het eerste maakt het voor ons de evidente keuze. Aardbeien houden ook niet van droge voeten, dus als het een seizoen vol regen wordt, hebben wij een streepje voor. Maar vanzelfsprekend: als het een droog seizoen wordt, dan hebben wij doordroogde aardbeienplantjes. Wel, we zien wel…

Na de noeste arbeid van mijn echtgenoot, moest ik zelf ook aan de slag natuurlijk. Een koppel op speed, zeg maar 🙂 Maar ik heb meer talent voor het simpele werk: een klimraam voor de erwtjes, insectenhuisjes, het eerste zaaiwerk, enz.

En verder: It is a truth universally acknowledged that a woman in posession of a large garden is in want of a pallet…

Zo op een dag op het werk, toen de server plat viel en ik rondstarend naar al het geflikker en de lampjes in de kelder besefte dat ik begot niet meer wist waarop ik moest drukken om hem te herstarten; toen dus, viel mijn oog op een schoon palletje. Ik zag er meteen een tafeltje in. En nu weet ik ondertussen wel dat mijn dromen op vlak van schrijnwerkerij doorgaans een pak indrukwekkender zijn dan mijn talenten ter zaken, maar met de restjes hout in de garage en een paar vijzen lijkt het al bij al toch op een tafeltje. Goed genoeg voor de moestuin in elk geval.

Moestuin Wim zegt dat je in de moestuin altijd ook plaats moet maken voor een plaatsje om te zitten. En als Wim dat zegt, moet je dat doen. Bij deze is er het pallettentafeltje en een oude stoel. En heel veel worteldoek. Waar nog schors op komt. En waar ik wel erg beschaamd om ben. Maar het is niet anders. Zonder schors eronder krijgen wij dat niet onderhouden…

En in alle drukte vergat ik ook nog dat ergens eind februari er een blogverjaardagje was. En dus nam ik mijn altijd-op-dezelfde-plaats-foto vandaag pas; zo’n twee weken te laat. Toch een heel verschil met vorige edities…

Read Full Post »

Dagen die geen woorden nodig hebben

Zelfs al was er weinig tuintijd, het was van die tijd die voelt als een eindeloze zonnekuur, inclusief slechte foto’s (wie steekt tijd in diafragma als je ook in de aarde kunt wroeten?!)

Read Full Post »

Sporen van de zomer

De kans is redelijk groot dat u tijdens het voorbije weekend, vorige woensdag, of zelfs de zondag daarvoor in de tuin gedoken bent. Ondanks de koude wind, gloort de lente namelijk fel. De zon is warm, de bomen botten, en alles ruikt naar lente.

Vorige zondag kon ik echter niet in de tuin werken. Vorige woensdag ook niet. Maar donderdag, die dag dat het zo eindeloos lang en fel miezerregende van zodra je ’s morgens wakker werd, weetunog? wel, die dag had ik verlof. Om in de tuin te werken…

Tijdens de echt doornatte ochtend kon ik gelukkig nog met mevrouw buikberg richting stoffenwinkel rijden om enige communievoorbereidingswerken te doen. Maar ’s middags zat er dan toch niets anders op. Ik moest de tuin in. Die tuin waar ik sinds half augustus 2013 weer bijna niets in had gedaan behalve gras afrijden. Gras dat ik ondertussen ook best al in de borders zelf had kunnen maaien, gezien het enthousiasme waarmee dat spul zich op elk vrij stukje grond gooit en zich erin vastbijt. Uitzichtloze arbeid dus. En regen. En al maanden geen sikkepit zin meer om iets in de tuin te doen.

Maar ik ging naar buiten, met mijn regenjas en handschoenen aan. Kruiwagen na kruiwagen haalde ik oude takken en graszoden weg. Ik stak het gras af langs de plaats waar vermoedelijk de boordstenen moesten liggen en trok mijn armen bijna stuk terwijl ik ze steen voor steen weer zichtbaar maakte.  Onder het gras bleken soms knolletjes te zitten, onder struiken en rotte bladeren vond ik sporen van de zomer in de vorm van ballen en speelgoed, en beloftes van lente in de vorm van priemend blad van wildemanskruid en pioen. En al die tijd hield het op met regenen.

Vier uur en exact vier bomvolle kruiwagens later had ik ongeveer een kwart tot een derde van de borders schoon gemaakt. En terwijl ik mijn botten van mijn voeten sleurde om de kinderen op school te halen, vielen de eerste druppels.

Gelukkig had ik net daarvoor nog foto’s gemaakt. Lelijke foto’s, zult u zeggen. Helemaal donker en grijs dan nog. Maar u vergist zich. Het zijn de mooiste foto’s ooit. Het zijn de foto’s van de teruggekeerde tuingoesting.

Read Full Post »

Het wintert nog niet maar winteren zal het?

Afgaande op wat ik lees bij collega-bloggers (nu ja, collega: zij bloggen; ik lees hun blogs ;-)) en elders in papieren en virtueel letterland zijn er heel wat mensen die ervan uitgaan dat ons nog een streepje strenge winter staat te wachten. Mij niet gelaten; ik zou heel graag nog even de vrieslucht ervaren die er tot nog toe niet of nauwelijks was. Tot dan lijkt de tuin zich toch ook maar aarzelend over de lentestreep heen te laten trekken.

Dat de sneeuwklokjes boven staan, hoeft weinig verwondering te wekken in deze tijd van het jaar. Ook bloeiende rozen zijn normaal. Maar zo afgeladen vol met knoppen als ze vandaag staan, heb ik het nog tijdens geen enkele januarimaand gezien. En nieuwe blaadjes maken ze normaal maar eind februari (de rozen die ik staan heb, tenminste). En kijk:

Sommige bolgewassen springen letterlijk van vreugde uit de grond (slechte foto)…

En bij de helleborussen is er een kleine klimaatverwarring waar te nemen. Want terwijl de witte zich momenteel nog maar statig uit de grond rolt (normaal voor deze tijd van het jaar)…

Hebben de paarse hun vol ornaat al aangetrokken (waar ik dat anders maar eind maart zie).

Tijd voor een dagje verlof, medunkt, om eens in de tuin te vliegen en meer van dat schoon te bestuderen…

Read Full Post »

Speedupdate van speedlente

Er is al enig verschil te bemerken met de foto van februari, hoewel het nog altijd een kaal bovenaanzicht is. Maar toch, de lente is aangebroken!

Nochtans zag het er maandagochtend nog helemaal niet naar uit dat het een zonnige week zou worden…

Maar dinsdagavond stonden wildemanskruid, bloembollen en de eerste bloesems al in de zon te schitteren.

Van dichterbij dan de luchtfoto zie je dat ook de nieuwe bessenhaag rond het kinderhuisje vorm krijgt. De bodembedekkertjes zijn zowat verdubbeld in grootte, en ook achter het huisje en tegen de omheining pakken de verschillende (hier nog onzichtbare) struiken goed aan.

En kijk eens… de handjes zijn er weer!

De pioenen steken hun hand uit naar de lente; zo zie ik dat in mijn slechtste poëtische momenten :-). En o ja, ook als de kikkers van dattum doen, is het natuurlijk lente 🙂

En aldus begint de tuin eindelijk te schitteren…

Ook al lijkt dat van bovenuit absoluut niet zo…

Read Full Post »

De standvastige wederkeer der bloggetijden

Zo langzaamaan lijken de boeren te vinden dat de lente eraan komt. De derivaten worden weelderig over de akker gesproeid, de tractoren rijden bij voorkeur bij valavond uit, en enkele tot nog toe onder een winterkorst verborgen velden worden met ploeg en eg aan hun toekomstige plicht herinnerd.

Boerinneke onderdeappelboom volgde het goede voorbeeld. Niet buitensporig, neen, zo zijn we niet, maar enkele stukken border kregen een eerste onderhoudsbeurt, met langzame vingers, want met zoveel vaste planten waarvan het nieuwe blad nog net onder de aarde zit verborgen, is een prille pioen of een voorzichtig tot leven komende flox voor je het weet al weggemaaid.

De moestuin, daar moet ik niet veel aan doen. Ok, het voornemen was dat ik er niets aan zou doen. Maar dat vond zoon onderdeappelboom maar niets. Absoluut niets zelfs, want hij kwam er zo vaak op terug dat ik gezwicht ben voor een mini-moestuin met de dingen erin die je in de winkel niet kunt kopen, of althans niet even lekker als zelf gekweekt. Dat zijn nu: erwten, suikermaïs en tomaten. En voor de mama ook wat peulerwten. En voor de papa wat radijzen in een pot op het terras. De dochter zou liefst ook nog tuinkers en raketsla hebben. En  de moeder van mevrouw onderdeappelboom zei: “doet doa rap e reeke of drie persebwoan bie”.  Maar goed. Toch een minimoestuin dus 🙂 En vandaar, meneer natuurlijk-rijk, dat ik dat zadenpakket dat ik bij Mme Zsazsa won toch in ontvangst zal nemen. Als ze het ooit verstuurt tenminste 😉

En tot slot zijn er de bloemetjes. Mevrouw onderdeappelboom heeft zich eens volledig in de bloemetjes gesmeten dit jaar. Enfin, ook weer niet volledig, maar wel enthousiast.

Verder lijkt het misverstand te bestaan dat ik geen zin meer zou hebben om te bloggen. Au contraire! Ik heb gewoon geen tijd. Normaal was er vorige vrijdag een soort van finale van mijn werk, en zou ik het daarna rustiger hebben. Maar de mensen waarvoor ik werk, zeiden: ‘Goed gedaan. We gaan verder op dit elan.’ Dus of er van mijn titel iets in praktijk zal komen …

Read Full Post »

De tuin in

Het jaar begon niet goed. Op nieuwjaarsochtend al afscheid moeten nemen van een naaste; voor sommige van mijn geliefden zelfs afschuwelijk dichtbij, je wenst het niemand toe.  Na een week van praten, peinzen en halfslachtige pogingen tot troost, bood de regenloze zondag gisteren eindelijk de afleiding die we nodig hadden: de tuin! Want dat is het grote voordeel aan tuinieren tov andere vormen van afleiding, bezigheid of troost: de tuin is nooit op en heeft geen sluitingsuren.

En aldus vloog ik in het binnentuintje. De zonen en dochter kwamen helpen. We rukten dode takken uit en maakten torenhoge stapels in de kruiwagen. Later gingen oudste zoon en vader onderdeappelboom de takkenwal vullen en in de verte zag ik ze op en neer springen om de takken klein te krijgen. Dochter ging aan de andere kant van het venster zitten tekenen, kwam dan weer buiten wat krijten, speelde in het gras met de jongste zoon. Nog wat later klonken schaterlachen vanop de schommels waarbij de “stop, papa, stooooop!” zoveel betekende als: “nog, papa, nooooog!”. En toen ik in het schemerduister de kerstboom uit het huis naar buiten sjorde (eens ik begin…), struikelde ik over achtergelaten wanten en enkele uitgegooide, veel te warme extra truien.

Misschien had ik mezelf beter nog wat ingetoomd. Maar kijk, zij houden zich ook niet in:

Maar je moet nooit denken dat dit uitzonderlijk is. Kijk hier maar eens.

En dat ze sneeuw uitgeven, zeg je? Het kan me geen moer schelen, want het was lente gisteren! 🙂

Read Full Post »

Laven aan de zon

Zo druk waren we bezig met heropleven in de zon, genieten van de warmte en niets doen in het algemeen, dat ik bijna vergat te bloggen over datgene wat we dan wel gedaan hebben. In de moestuin werken bijvoorbeeld. Terwijl het groentetuintje van buurmeisje nog altijd zo’n algemene drang naar hygiëne uitstraalt dat zelfs het onkruid er gillend weg loopt alvorens het nog maar gekiemd is (en da’s nochtans ook een ecotuin), blijft onze moestuin een oase voor gras en kruipende boterbloem (naast een resem minder invasieve onkruidgoden).  Dat is zwoegen dus, elke week weer, maar ik moet en zal het de baas blijven. Niet met een pensioen-moestuinlook voor ogen hoor. Waar ik besluit te stoppen met wieden zouden jullie misschien net beginnen. Maar ik voel mij dus de koning te rijk als de moestuin eruit ziet zoals hieronder.

Nog altijd weinig beweging in een heel aantal soorten zaaisel. Nog altijd geen spinazie bijvoorbeeld, nog altijd maar enkele erwtjes, geen venkel of pijpajuin te zien, en de radijzen met mondjesmaat. Maar we zien wel. Een aantal dingen zaaide ik voor de derde keer. En ik deed ook iets aan De Groote Leegte aan de andere kant van het middenpad.

Ik plantte er een overschot tomatenplanten. Ik plaatste een net over de aardbeien. Ik deed wat onkruid weg waardoor ik zag dat de bonen, die ik eerder al zaaide, hier en daar bovenpiepen. En ik plantte het grootste deel van de kolen uit, inclusief blauwe korreltjes van escar-go. Rare slakken dit jaar. Ze viseren één plant en eten die helemaal dood alvorens naar de volgende over te gaan, in plaats van zo overal een klein beetje te knabbelen.

En daarmee hadden we genoeg gewerkt. Tot nog toe zijn er al héél véél uren in de moestuin gekropen, met weinig resultaat. Tijd om dus ook wat rondsjokken-in-den-hof in te lassen. En even door de knieën te gaan voor het nagelkruid.

En te kwijlen bij de pioen die bijna op barsten staat. Alle pioenen trouwens. Dat zal mooi worden als die eindelijk ontploffen!

Voor de rest was het kindjestijd. De oudsten zaaiden hun bijenbloemenzaad van de Provincie Oost-Vlaanderen uit, en waren druk met tenten, schommels, zingen, radslag, metsen, ijsjes en zo nog het één en ander. En het kleinste appeltje besloot zijn veilige speeldeken te verlaten en ging (met de kousen van zijn zus aan zijn voeten; dat steekt er allemaal niet zo op :-)) de rest van de tuin verkennen.

En dan was er nog een bezoek van de buikbergjes, er was een dagje paradisio, we gingen naar de gavers, en zo nog het één en ander dat ik al vergeten ben. Ja, het waren mooie dagen. Perfect. In alle opzichten…

Read Full Post »

Stand van zaken

In de afdeling bloemen…

komt er zo langzaamaan wat kleur in het binnentuintje. Grassen schieten op, wildemanskruid bulkt van de bloemen, een verbena heeft zichzelf uitgezaaid en ook het zonnehoedje doet op diverse plaatsen zijn best zich te herstellen.

De tulpen staan er nog altijd. Waar de narcissen in die ene warme maartweek op 7 dagen tijd van knop naar uitgebloeid gingen, staan de tulpen nu al een maand schijnbaar onaangedaan te pronken in het kille, natte voorjaar. Ook de akelei laat nu pas zijn ranke schoonheid zien. Een late lente dus, met zelfs de meidoorns nog niet in knop (terwijl die voorgaande jaren eind april al bijna uitgebloeid waren).

In de afdeling terras

werd de achterzijde recht afgezaagd en wordt beetje bij beetje ook aan afwerking gedaan. En zie je dat cement aan de trap? Dat heeft onze oudste zoon netjes uitgeplakt. Voor zijn verjaardag kreeg hij dan ook verdiend een werkbank met echt gereedschap en een kinderoverall.

Het terras werd ook voor het eerst in gebruik genomen. De oudste gaf de jongste eten…

… en daarna konden we dan toch eindelijk ook eens allemaal buiten eten.

In de afdeling pot

staan de viooltjes er stralend bij en zal ook de verbena binnenkort haar bloementapijt uitrollen.

En samen met de oudste onderdeappelboompjes maakte mevrouw onderdeappelboom ook een bloembak, maar die viel helaas niet zo mooi uit als op de foto in het boek. Toch maar eens opnieuw proberen, want ze vonden het prachtig om zelf een bloempot te maken.

In de afdeling moestuin

tenslotte, was een waar drama aan de gang. Nog altijd eigenlijk, maar één en ander werd moedig getrotseerd. Het onkruid bijvoorbeeld werd voor een groot deel verwijderd. Kippenmest ging de grond in voor de vruchtgewassen, en daar waar sla en spinazie anderhalve maand na het zaaien geen krimp gaven, nam ik de hark, koelde mijn woede, en zaaide gewoon opnieuw. De uien zitten na een maand eindelijk op hun plaats. Nu ze beginnen schieten blijven de duiven er vanaf.  Met de erwten en peulen vecht ik echter verder. Waar die begin mei normaal al op kniehoogte komen, is nu nog maar een kwart van wat ik zaaide opgekomen. Maar we geven ze nog even respijt. Dit deel van de moestuin begint er toch langzamerhand een beetje als moestuin uit te zien.

De andere kant daarentegen…

Ach ja, de 10 geboden van de moestuinierder beginnen volgens mij toch met ‘Bovenal, gij zult steeds klagen. Om zon of regen zult gij vragen.’ Dus ik zeur er lekker op los. En ondertussen hebben we toch maar met heel ons lijf en leden van die twee lente-achtige dagen genoten. Nu doen we alsof we de regen niet zien 🙂

Read Full Post »