Dag van de baktijd

Deze morgen tussen 6u45 en 8u30 hebben we de kroost gekleed en gespijsd. Tussen 8u30 en 9u was ik bezig met de was, en stak ik wat lakens in die in het mooie weer goed zouden drogen buiten, en nu nog steeds in de wasmachine zitten (zij het wel proper ondertussen). Van 9u tot 12u verwerkte ik 19 eieren. Van 12u tot 13u voederden we opnieuw de kroost. Na enig opruimwerk zaten we van 14u tot 18u nog maar eens aan tafel en verorberden bijna 19 eieren. Tussen 18u en 20u ging kroost naar bad, zetel en bed. Van 20u tot 22u werkte ik voor het werk. En nu heb ik wat blogtijd verdient, medunkt.

En u had het al door: we hadden een feestje, en zelfs weer twee-in-eens, want we vierden twee zesjarigen. En als je nog weet hoe ons vorige feestje eruit zag, dan zie je nu wel het verschil:

De baksels hielden we wel binnen in de koele keuken.

Er waren bewaarwafeltjes, cornflakescakejes, overheerlijke rabarbertaart (met de eerste rabarber uit de tuin) en (afwezig op de foto) zelfgemaakt ijs, met een potje saus dat ik maakte van de laatste bessen van vorig seizoen (uit de diepvries).

Cornflakescakejes maak je zo:

Smelt de helft van zo’n groot pak chocolade (heel laag vuur of au bain marie). Kieper er een derde van een pak cornflakes bij. Goed roeren. Meteen in cakevormpjes scheppen. Versieren met smarties. Het ideale snel-klaar-traktatie-ding voor op school, maar ook de grote mensen vinden het altijd lekker.

De bewaarwafeltjes maak ik zo:

10 eieren

700 g suiker (ik neem helft bruin, helft wit, en meestal maar 500 g)

10 zakjes vanillesuiker

1 kg bloem

1 ruime koffielepel bicarbonaat

1 pakje vanillebloem

750 g gesmolten boter

1 blikje gecondenseerde melk

Er moet ergens een volgorde zijn, en naar het schijnt moet je de eieren ook apart doen (dooiers en eiwit dan), maar ik doe alles in min of meer aannemelijke volgorde samen, en begin te bakken. En dat duurt wel even 🙂 Maar het resultaat is een grote hoeveelheid lekkere wafeltjes, waarvan ongeveer de helft in de diepvries gaat (als er geen feestje is). Gouden tip: na ontdooien even in de broodrooster steken. Mmmmm…

En ja, de kinderen kregen ook cadeautjes. Die stamden nog uit de tijd dat ik met de gebroken tjoepjes in mijn rug in de zetel lag. En dus héél véél tijd had. Voor dochter onderdeappelboom naaide ik een jurkje:

Op een ander, hagelwit jurkje, dat we van iemand gekregen hadden, naaide ik knoopjes en stiksels om het wat op te leuken (de dochter heeft een kleurige smaak).

Voor de oudste zoon kocht ik op kapaza twee jongenspullen, en knipte ze aan flarden tot ik dit bekwam:

Het tweede cadeau van de zoon was niet zelf gemaakt, want toen was ik genezen :-). Maar hij was zeer blij met zijn broek met bretellen. En sowieso hadden ze de rest van de namiddag wel iets anders te doen…

En volgende keer gaat het zowaar weer over de tuin!

Read Full Post »

Een jaartje ouder

Ook blogs worden een jaartje ouder. En bijna was ik het vergeten om mijn elk-jaar-op-dezelfde-plaats-foto te nemen. Ter herinnering: zo was in februari 2009

En zo was het vandaag:

We hadden ook een foto in 2010, en 2011  maar blijkbaar niet in 2012.

Ik vind deze foto’s altijd schrikwekkend kaal en ontzettend weinig gewijzigd ten opzichte van de beginsituatie, maar goed, het is gefotografeerd van boven uit het raam, op een winterdag, dus misschien moet ik de reeks maar eens aanvullen met een zomerse vergelijking 🙂 En de mol voelt zich er thuis, da’s wel het minste wat je kunt zeggen…

Read Full Post »

De oogsten van haar buik

Eindelijk, iets wat op oogst gelijkt!

Die gasten uit de Kempen, die negeer ik. Laat ons eerlijk zijn, de Kempen, dat is gewoon een ander land. Met vloerverwarming. En een microklimaat. En een heel persoonlijk systeem van irrigatie. Er zijn er daar zelfs die beweren dat het courgetteseizoen bijna aangebroken is. Ach ja, wat kan je daarop zeggen hé… Tsssss….

Ondertussen bakten wij een taartje. Een heerlijke rabarbertaart (tantes van mevrouw onderdeappelboom die bij de mama van mevrouw onderdeappelboom een heerlijke rabarbertaart aten: hier is het recept. En in de bodem moet géén suiker. En ik doe er in totaal maar 4 eieren in. En de mama deed het ook zo). Op dat taartje kwam één kaarsje. Weet je nog, zo’n jaar geleden? Ondertussen weegt hij 7 kg méér en is hij 27 cm gegroeid. “Schone vette billetjes”, zei de boerin-buurvrouw van de mama van mevrouw onderdeappelboom daarover, met ogen vol bewondering. Hij pikt de aardbeien uit ons bord, kruipt zelf tot bij de kippen als wij hem niet brengen, en wil alleen gaan slapen als hij eerst even bij grote broer en zus in bed mag liggen. En na een jaar van zorgen en zogen is hij klaar om de rest van de wereld te ontdekken.

Als je me nu even wil excuseren; ik moet dringend emotioneel gaan doen.

Read Full Post »

Nightmare on vegetable street, maar ook dolle pret

’t Gaat niet goed met de groenten. ’t Is te zeggen: het gaat er ook niet slecht mee. Denk ik. Maar er gebeurt gewoon helemaal niets. De paar plukjes aardappelloof die al boven stonden zijn net niet helemaal vervrozen, de radijzen zijn in pauzestand gesukkeld, en van de uien zijn er dagelijks nog een paar die ik na gevecht met poes of duif terug op hun plaats moet duwen. Maar verder: al dat zaad dat ik tot mijn grote vreugde zo vroeg had gezaaid dit jaar blijft onveranderd zitten waar ik het gestoken heb. Geen spinazie te zien. Geen sjalotjes te zien. Wortels en rode biet onbekend. En zelfs de sla die ik had uitgeplant is de grond in gekropen.

Binnen gaat het beter. De 30 tomatenplanten die ik al naar de schuur had gebracht, hebben de vorst goed doorstaan. Basilicum, juffertje in ’t groen, reukerwten en zonnebloemen groeien goed. Kolen, courgetten en pompoenen piepen bijzonder aarzelend boven de aarde. Wat vertraging door het koude weer, ik weet het, maar het seizoen wordt er daarmee niet langer op. Het is niet omdat we nu de herfst krijgen dat we in de herfst wat extra lenteweer moeten verwachten. En dus is het tijdsbestek dat kolen en dergelijke krijgen misschien wel wat te kort, waardoor ik toch maar eens de boerenmarkt ga bezoeken, op zoek naar wat plantgoed.

In dat ellendig weer hadden we dan ook nog twee jarigen. Ze mochten elk vier kindjes uitnodigen, en tot onze grote consternatie konden ze bijna allemaal komen… Zeggen dat je niet meedoet aan de binnenspeeltuin-hype is één iets. Maar acht vijfjarigen een halve dag entertainen bij hagelweer is iets geheel anders… Maar kijk, met muzikaal pak ging de tijd toch vooruit. We deden van ezeltje-prik, cactus-bloem, bommetje en proevertje. WC-papier verspillen met het mummy-spel was een groot succes, en ik beschilderde vier prinsessen, twee piraten en een vlinder (de achtste van het gezelschap wou geen grime). En ja, ik liet me zelfs vermurwen tot kleurig gebak, al ben ik dat ondertussen behoorlijk beu en is dat er serieus aan te zien. Maar kijk, er was een piratentaart.

En ook een soortement prinsessentaart.

Het aanrecht werd nog schoongeveegd, jawel, en voor de mensen met normale smaakpapillen was er gelukkig ook nog dit:

Hoogtepunt van de dag was toen we even buiten gingen en prompt in de schuur moesten gaan schuilen voor een hagelbui. In de schuur stonden twee kleine tenten, een oude glijbaan, een wippeding en zonnebedden. Daarnaast nog 1 vierkante meter ruimte vrij voor 8 kleuters en mevrouw onderdeappelboom samen. En dan vergeet ik nog die 2 zwaarden en het waterpistool. Dolle pret, ik verzeker het u! Een half uur lang!!

En daarna gingen we weer binnen, en waren er nog aardbeien met slagroom.

Ik zeg het u, korte spelletjes en veel eetmomenten, zo overleef je een verjaardagsfeest 🙂

Read Full Post »

3 kleine kaarsjes

Drie jaar in blogland ondertussen, maar groot feestgeweld hoeft daar niet mee gepaard te gaan. Erg veel boeiends werd hier het voorbije jaar immers niet bij elkaar gesprokkeld. Er zijn excuses, inderdaad. Er was de zwangerschap die met heel wat misselijkheid en ook wel wat ziekte gepaard ging. Er was het fonkelnieuwe babietje waar we mateloos van wilden genieten. En er is nu het werkleven met drie kinderen dat niet altijd even evident is, inclusief het gegoochel met bezigheden en verplichtingen allerlei, waaronder niet in het minst nog altijd het verder afwerken van onze verbouwingen.

Voor mezelf kan ik tevreden zeggen: ‘Oef, ik ben er nog in geslaagd te bloggen; dat had ik nooit gedacht.’ Maar aan het louter vegetatief in leven houden van een blog heeft u, als lezer, en om wie het allemaal draait, natuurlijk helemaal niets. Daarom hoop ik samen met u dat ik het volgende jaar wat zinnigere, mooiere, leukere, betere stukjes kan schrijven. En desondanks ga ik straks toch een stukje taart eten. Omdat elk excuus goed is.

Read Full Post »

Twee jaar in blogland!

En bijna was ik het zelfs vergeten, dit bijzondere feestgebeuren! Foeifoeifoei, want wat een mooie gelegenheid om eens te kunnen ouwehoeren zoals “Is dat nu echt al 2 jaar?!” en “Wat gaat de tijd snel! Da’k zeg dat hij snel gaat!”. Niewaar?

Twee jaar dus. 243 berichten. En 1862 reacties, telt wordpress. Vooral dat laatste is behoorlijk verwonderlijk: gemiddeld maar liefst 7 à 8 reacties per bericht! Wieha! En danku, lieve lezers, om de moeite te doen om een bericht achter te laten, want dat maakt het bloggen toch net altijd dat tikkeltje leuker!

Ook aangenaam om vast ste stellen: de bezoekersaantallen blijken te stijgen. Van de gemiddeld 60 per dag vorig jaar, naar zo’n 120 dit jaar. Niet te geloven dat jullie me nog niet beu gelezen zijn! En er zijn zelfs topdagen van maar liefst 260 bezoekers! 260, meneer! mevrouw!

Maar gelukkig beseffen we dan ook: 260 per dag,  dat zijn er maar 2240 minder dan wat Mme Zsazsa dagelijks over de vloer krijgt! 🙂 En mijn twee populairste berichten gingen over de eigenwijze tuin en over de ontmoeting met andere bloggers. Ik ben er dus blijkbaar zo eentje dat maar populair is omdat het met een BV op de foto heeft gestaan 🙂 Ook de zoektermen zijn van het anti-dromen-fonds: mensen die googelen naar ‘taart met sprinkhanen’ of ‘lelijke tuin met bloemen’ komen blijkbaar ook op onderdeappelboom terecht. Als dat niet goed is voor het realiteitsgevoel! 🙂

En zo hebben we het ook graag: doodgraag bloggen, genieten van reacties, en beseffen dat het uiteindelijk allemaal maar prietpraat is. Maar dat zei ik, geloof ik, vorig jaar ook al; over prietpraat gesproken 🙂

Dus ik ga er vanavond toch maar eentje op drinken. Een soft-drankje dan wel, waarvan ik mij zeer sterk zal proberen inbeelden dat het toch een wijntje is!

O ja, de elk-jaar-op-dezelfde-plaats-foto heb je nog tegoed; ik ben deze week nog niet thuis geraakt voor het donker was…

Read Full Post »

Le Beaujolais nouveau est arrivé!

Dat is wat meneer onderdeappelboom deze morgen zei toen de deurbel ging en er een dametje van TNT voor de deur bleek te staan. En hij bleek zozeer gelijk te hebben dat ik er maar meteen de titel voor dit stukje van maakte.

Niettemin, toen ik een goed uur later het hele verhaal had gehoord, had ik er eigenlijk ook een andere titel voor kunnen kiezen. ‘Onderonsen’ bijvoorbeeld. Als overtreffende trap van ‘onderonsjes’. En mocht u nu clichématig denken dat ik het over vrouwen heb: neen, niets daarvan! Het zijn zowaar 2 meneren die zich dit keer van hun grootste onderonsenkant hebben getoond! Al vele weken lang zijn die heren druk aan het mailen, zonder dat ik er ook maar het flauwste vermoeden van had! En terwijl ik het bijna begaf van medelijden als meneer onderdeappelboom weer eens achter zijn computer kroop om ’s avonds laat nog ‘ te werken’, bleek hij in realiteit snode plannen aan het smeden te zijn met niemand minder dan… (*tromgeroffel*)…: meneer eigenwijze tuin!

Bedrog dus! Van de grootste soort! Maaaaaaaaaaaaaaaaaar: als dit bedrog is, dan word ik graag nog heel vaak bedrogen. Want de aanleiding van al dat gekonkelfoes is mijn binnenkort naderende verjaardag waarvoor meneer onderdeappelboom mij in het grootste geheim een cadeau wou voorbereiden! En daar had hij een prachtig idee voor: een nieuw fototoestel!

En zodoende en aldus mailde hij naar meneer eigenwijze tuin, en vroeg hem om raad. En ik heb het zelf niet gezien, maar naar het schijnt zijn er hele epistels vol antwoord en informatie op gevolgd. Mijn echtgenoot heeft het nu over diafragma en iso al was het peper en zout, en hij vertelt me welke lenzen allemaal bestaan voor welke doeleinden alsof hij de hele cursus fotografie van het deeltijds kunstonderwijs al achter de rug heeft.

Mevrouw onderdeappelboom weet nog van niets, maar kijkt verlekkerd naar de doos Nikon D 90 die op het salontafeltje voor haar neus staat te pronken.

Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat meneer onderdeappelboom mij al iets eerder had ingelicht over de komst van dit cadeau. Want het moge voor zich spreken dat onze geschenken voor elkaar meestal iets meer in de symbolische sfeer zitten en financieel wat minder zwaar wegen dan dit. Enig overleg was dus toch wel aangewezen. Maar meneer onderdeappelboom heeft er al zijn eigen nieuwjaarsgeld voor opzij gezet, en we waren beiden wel overtuigd van het feit dat we een beter toestel wilden dan ons huidig fototoestel.  En ‘beter’ bleek al gauw een hele categorie duurder te zijn. Maar, zo beweert meneer eigenwijze tuin, we kunnen met deze investering wel 10 jaar voort, dus het zou het waard moeten zijn.

En dus, meneer eigenwijze tuin, heb je die pannenkoeken die je blijkbaar zijn beloofd dubbel en dik verdiend! Een mailtje zal één dezer nog volgen.

Ondertussen klinken vanuit de zetel naast mij juichkreten op van meneer onderdeappelboom die de pot choco zo scherp en mooi mogelijk op beeld probeert te krijgen 🙂 Maar zelf ga ik eerst heel de handleiding lezen vooraleer ik ook maar één foto ga trekken. Ik zit al op pagina 30, dus nog maar 270 pagina’s te gaan… Het duurt dus nog wel eventjes voor u hier het resultaat van ons nieuwe toestel te zien krijgt 🙂

Read Full Post »

Mmmmmmascarpone

Zie jij het?

Ik zag het ook niet. Tot ik de kleine onderdeappelboompjes wat beter in de gaten hield. Toen zag ik hoe er telkens één van hen naast de puzzelstukjes knielde, en de ander wat verder op het trapje ging zitten terwijl hij/zij zong: ‘Lang zalle leven, lang zalle leven, in de gloria gloooooria glooooooria (x20)’. Daarop vroeg de ander: ‘Is het nu goed?’, waarop de zanger na enig bedenken antwoordde: ‘Ja, nu is het goed. Nu mag je blazen’.

Kaarsjes blazen, feest houden, jarig zijn tout court staat de laatste dagen hoog op de agenda bij de kroost. Al ongeveer een maand lang antwoorden ze op de vraag wat ze morgen graag eens zouden doen, met de woorden: ‘Ik wil morgen verjaardag zijn’. Op die verjaardag willen ze dan bovenal een kroon. Ook wel een cadeautje, maar in dat cadeautje moet dan wel een kroon zitten. En een feest mag ook, maar dan wel met de kroon op het hoofd. En dus ging ik maar even op het internet op zoek naar leuke kronen en maakte een eigen (simpele) versie van wat ik hier vond.

Da’s het voordeel van die talrijke bloggende knutselaars: je hoeft zelf geen inspiratie meer te hebben. Al vraag ik me wel af of deze creatieve bloggers allemaal thuis werken, of net als ik hun naaiwerk meenemen naar kantoor om in de middagpauze snel nog een beetje verder te kunnen werken omdat de kroon anders niet op tijd klaar geraakt?

Maar goed, met de kronen op het hoofd, was het tijd om aan het feest te beginnen. En dus maakte ik tiramisu. Dat is zo’n dessert dat je (volgens mij) maar best niet op restaurant bestelt. Want de ene keer is het te zoet, dan weer te nat, de volgende keer ligt er chocolade op ipv cacao enz. En er zijn evenveel smaken als liefhebbers van tiramisu: de ene wil puur espresso smaken, de ander zweert dan weer bij heel veel amaretto. En wat is de echte tiramisu? Wel, op zich natuurlijk wel met cacao, boudoir, amaretto en koffie. En helemaal zoet hoort het niet te zijn. Maar ik moet toegeven dat ik vermoedelijk een niet-italiaanse versie van tiramisu maak: heel smeuïg, weinig natte koekjes, en maar een goede geut amaretto.

RECEPT:

Meng 6 eiderdooiers met 6 eetlepels suiker.

Voeg 500 g mascarpone en een stevige geut amaretto toe.

Klop 4 eiwitten tot sneeuw en voeg dat bij het mascarpone-mengsel. (Je kunt ook de 6 eiwitten gebruiken, maar dan bestaat de kans dat het niet zo goed opstijft en gaan je koekjes bovendien op drift, zoals je op bovenstaande foto kunt zien)

Leg een laagje boudoir-koekjes in een schotel en schep er met een lepel heel sterke koffie over. Giet een laag mascarpone, opnieuw koekjes, opnieuw koffie en opnieuw mascarpone.

Laat 24 uur opstijven in de koelkast. Bestrooi pas bij het opdienen met cacao.

Waardige alternatieven die je dan wel geen tiramisu meer mag noemen:

– Gebruik madeira-koekjes ipv boudoirs en besprenkel die met appeljenever. Voeg dan geen amaretto toe en leg onder je mascarponemengsel stukjes peer en frambozen.

– Gebruik speculooskoekjes ipv boudoirs en besprenkel ze met niets. Voeg aan het mascarponemengsel een soeplepel of 2 heel sterke koffie toe (werkt best met oploskoffie) en bestrooi met stukjes chocolade

– En een tip om eens iets anders dan slagroom te serveren: meng mascarpone met wat vanillesuiker en het sap van een geperste citroen. Heerlijk bij crumble.

Binnenkort volgt nog een tweede feestje, en dan word je in de lente ook nog om de oren geslagen met communies, vroege bbqs, babyborrels en afspraken  allerlei, met als gevolg dat het met mijn groenten ondertussen redelijk dramatisch is gesteld. Maar hoop doet leven. En als het tegenvalt, is er nog altijd tiramisu.

Read Full Post »