‘Werkt dat gemakkelijk, zo’n kat onder uw oksels?’, moest meneer onderdeappelboom weten. Dat viel tegen, eerlijkgezegd. Spoiki, onze aanloopkat, raakt steeds meer aan mij gewoon. Zo gewoon zelfs dat ze dus onder mijn armen doorkruipt als ik oud hout wegsnoei en zelfs op haar rug in de Helleborus ging liggen terwijl ik daar met mijn snoeischaar de oude bladeren wegknipte. Wat het tempo aanzienlijk verlaagde 🙂
Maar hoe het ook zij: ik was terug in de tuin, voor het eerst sinds de nieuwe job, en de wereld viel weer helemaal op z’n plaats 🙂 Dat het ondertussen voor het eerst deze ‘winter’ echt vriest, mag niet deren. Het vriest altijd enkele dagen nadat ik aan de lente-opkuis begin. Ondertussen zijn de tuindromen voor het aankomende jaar toch maar geplant. Terwijl anderen in staat zijn te plannen bij de kachel in de winter, kan ik dat alleen met mijn handen in de aarde. Dus dacht ik tijdens wieden en snoeien na over serre en tomatenrassen (welke moet ik zeker planten?) over een strookje bos aanplanten achteraan in de tuin (wat struiken, wat bomen, zeg eens, wat moet ik zeker planten?), over de aanleg van een zelfgemetst bbq’tje (dat kan je helaas niet planten) en over nieuwe planten. Ik vroeg een vriend wanneer de plantenbeurs in Sint-Lievens-Houtem is (zeg eens, is die inderdaad goed?), inventariseerde groentezaden, en ging met meneer onderdeappelboom de discussie aan of er dit jaar nu al dan niet tomaten mogen kiemen in de woonkamer (dat mag nooit, maar het komt er uiteindelijk toch altijd van ;- ) . En in mijn serreke rook het naar aarde, plant, kiem, zaad, vocht, warmte, lente. Aaaaaaah! ’t Is weer begonnen!
Onder de appelboom 