Asjemenou, vechten voor een kersentaart!

Aangezien heel wat mensen op dit blogje lijken te belanden in een hopeloze zoektocht naar ‘kersen’, ‘kersen in diepvries’, ‘moet je kersen ontpitten voor diepvries’ en ‘recepten kersen’ (’t is duidelijk een kersenjaar van jewelste), moet ik mijn eerder kersenberichtje toch eens aanvullen met wat concrete recepten. En omdat het nog steeds zo is dat ‘the proof of the pudding is in the eating’ nodigde ik 20 tantes en nonkels uit voor een smaaktest, en sloeg aan het bakken. Van de 3 geprobeerde recepten stak een hollands receptje met kop en schouders boven de andere twee (dat waren kersenmuffins en clafoutis – alle foto’s mislukt maar toch aanwezig hieronder) uit, in die mate dat er een ronduit schaamteloos geschooi volgde voor het laatste stukje en zelfs dan nog koffielepeltjes aangewend werden om het bakblik leeg te krijgen. Lekker dus, denk ik. En bovendien: heel makkelijk en veilig om samen met kinderen te maken!

Als je googelt op ‘mon chou taart’ zal je al snel een heleboel versies van deze taart terugvinden. Ik koos er een receptje uit, en paste het een beetje aan naar eigen behoeften en Belgische ingrediënten. Het resultaat:

INGREDIËNTEN:

– 1 doos bastogne-koekjes

– 120 g boter

– 1 pakje philadelphia (de gewone van 200 g)

– 1 pakje room (van 250 ml; waag het niet een magere versie te kiezen)

– 120 g suiker

– 1 pakje vanillesuiker

– 1 zakje klopklop (dat vind je bij de puddingbloem enzo)

– kersen (mogen uit de diepvries komen)

BEREIDING

Maak de taart de avond vooraf. Haal dan ook al de kersen uit de diepvries (zo’n 400g) en laat ze uitlekken tot de volgende dag.

Verkruimel de koekjes (steek ze in een zak en sla ze kapot met hamer of deegrol). Smelt de boter en meng met de koekjes. Doe dit mengsel op de bodem van een springvorm en druk goed aan (bijvoorbeeld met een pureestamper). Laat 30 minuten in de ijskast staan.

Meng de philadelphia met de suiker (lukt best als de kaas niet uit de ijskast komt). Klop de slagroom met de vanillesuiker. Voeg de twee mengsels samen, doe er een zakje klopklop en een koffielepel citroensap bij. Strijk uit over de koekjesbodem en zet in de ijskast tot de volgende dag.

OPDIENEN

Net voor het opdienen leg je er de kersen bovenop. Als het diepvrieskersen zijn, dan zien ze er misschien een beetje onappetijtelijk bruin uit. Strooi er dan wat bloemsuiker op en geen mens die het nog ziet. Smakelijk!

Aanvulling in 2010: Kersentaart

Read Full Post »

Muffins met kersen en confituur

Muffins verschillen in de eerste plaats van cakejes door de bereidingswijze: de vloeibare en vaste ingrediënten gaan in twee verschillende kommen, en worden pas op het eind gemengd. Er gaan meestal ook minder eieren in, waardoor ze (naar mijn mening) iets meer naar brood dan naar cake neigen. Maar ze behouden ook langer hun smaak en krokantheid, vind ik. Enfin, voor elk wat wils dus. Van alle muffins die ik al probeerde, vind ik deze de lekkerste (en ’t was pas toen er maar 3 van de 40 stuks meer over waren, dat ik bedacht dat ik een foto moest nemen):

INGREDIËNTEN:

– 400 g zelfrijzende bloem

– 150 g bloemsuiker

– 1/4 kop gehakte noten

– 1 ei

-2,5 dl melk

– 90 g gesmolten boter

– 20 kersen

– een beetje rode confituur

BEREIDING

Meng de bloem, bloemsuiker en noten in één kom.

Meng het ei, de melk en de gesmolten boter in een andere kom. Doe er de droge ingrediënten in één keer bij en meng goed.

Vul 20 cake- of muffinvormpjes met 2/3de van het deeg. Leg in het midden van elk vormpje één kers en een lepeltje rode confituur. Overdek met de rest van het deeg.

Bak de muffins in 20 minuten op 200 graden. (één van de kinderen had de oven buiten mijn weten om op grill gezet, maar dat werkte ook, afgezien van een paar zwarte plekken :-))

Info over kersen in het algemeen

Recept van kaastaart met kersen

Recept van clafoutis met kersen

Aanvulling in 2010: Kersentaart

Read Full Post »

Clafoutis met kersen

Clafoutis is een oud Frans dessert dat van oorsprong altijd met kersen werd gemaakt. Ik eet zelf liever de clafoutis met appels (ik vind deze met kersen eigenlijk maar niks), maar volgens meneer onderdeappelboom is dit Ontzettend Lekker. Over smaken en kleuren… juist. Vandaar dus hier het recept:

INGREDIËNTEN:

– ontpitte kersen (250 g in ontpitte versie, maar het komt niet aan op wat meer of minder; en met diepvrieskersen lukt het ook)

– 60 g gesmolten boter

– 9 lepels suiker

– 1 zakje vanillesuiker

– 9 lepels bloem

– een kopje volle melk

– een beetje gehakte of geschaafde amandelen

BEREIDING:

Klop de eieren met de boter en de suiker. Voeg de melk toe. Voeg de bloem toe. Je hebt nu een soort pannenkoekendeeg.

Leg de kersen onderin een ovenschotel. Giet het deeg erover. Bestrooi met de amandelen.

Bak op 180 graden tot de bovenkant goudgeel is. Het deeg onderaan moet nog een beetje lopend zijn.

VARIATIES:

– room ipv melk

– appels ipv kersen

– de helft van de bloem vervangen door vanillebloem (puddingbloem dus)

– 4 eierdooiers en 2 eiwitten.

– serveren met ijs en/of slagroom

Smakelijk!

Info over kersen in het algemeen

Recept van kaastaart met kersen

Recept van muffins met kersen

Aanvulling in 2010: Kersentaart

Read Full Post »

’t Was nacht ’t was nacht ’t was midden in de nacht

Dan vindt een mens eindelijk nog eens de tijd om zich tot verschrompeld weekdier om te vormen in een veel te heet bad, dan stormt meneer onderdeappelboom al na 2 minuten binnen: “je moet komen kijken!”  Lap, daar zat ik dan met al mijn voornemens. Er was iets te zien in de tuin! Om 22u ’s avonds dan nog wel! Zou jij dan binnen kunnen blijven? Ik niet in elk geval; zelfs niet als het weer 2 jaar duurt vooraleer ik nog eens het vooruitzicht op een uur lang badderen heb. En dan zegt meneer onderdeappelboom nog: ‘als ze niet zo aan het snuiven waren geweest, dan had ik ze nooit gezien’. Ja, dan moet ik weten waarover het gaat natuurlijk. En ik moet meneer onderdeappelboom dankbaar zijn: ik ben heel blij dat hij me komen halen is, want het was mooi om te zien:

Natuurlijk is het weer geen mooie foto, maar we wilden maar één keer flitsen (niet dat ze er last van schenen te hebben) en zonder flits lukte het niet. Maar kom, twee egeltjes dus, huizend in de hoop van snoeithout die we dit voorjaar opgestapeld hebben, die lustig toertjes rond elkaar draaiden terwijl ze snurkten en snoven dat het een lieve lust was. Of eigenlijk: eentje bleef zitten, en de andere kwam voortdurend snuiven, liep dan terug zijn holletje in, kwam terug, enz. We gokken dan maar op een paringsritueeltje zeker?

En om het helemaal mooi te maken: gisterenmorgen zag ik plots een beestje over het gras rennen, met een pluizige staart. Help! dacht ik. Fretten! Marters! Kippenverslindendeeierenuitslurpende wezens! Maar nee: toen zag ik dat het een eekhoorntje was, dat vliegensvlug onze linde in snelde (niet de eik ernaast, gek genoeg).  En dat vinden wij allemaal fantastisch natuurlijk, dat dierenbezoek. En verrassend ook, want al bij al is onze tuin nog een veel te grote vlakte met veel te weinig hoekjes, kantjes, plekjes, struikjes, boompjes. Wat zal dat geven als de tuin ooit zo boeiend is als we zouden willen?

Read Full Post »

De dag dat Jef ons verliet

Vandaag mochten we de familie buikberg bij ons thuis ontvangen. Het weerzien was ons, zoals steeds, bijzonder aangenaam. En dat heeft niet alleen te maken met die plant oregano, èn de rabarber èn de courgette die ze voor ons hadden  meegebracht (tss, zoveel cadeautjes!). Het was ook gezellig om drankjes uit te wisselen. Terwijl de familie buikberg ons gevaarlijke vlierbloesemdrankje proefde, mochten wij van het door buikberg gebrouwen vlierbloesemgoedje proeven. Meneer buikberg keek met een kennersblik in het glas met ons drankje, en vond het wel ok. Maar eerlijk is eerlijk: de vlierbloesemdrank van buikberg haalde toch een serieus ander niveau dan het onze! Lekker! (we zijn vergeten vragen of het flesje niet terug moet?)

Verder werd een beetje over babynamen gespeculeerd èn kon ik van de ervaring van mevrouw buikberg profiteren die vaststelde dat mijn tomaten niet rot zijn, maar gewoon hagelschade hebben.

En toen was het zover en moesten we aan de reden van hun bezoekje toegeven: Jef moest weg… Inderdaad, alleen Jef, en niet de mama, zoals eerst overeengekomen. Sja, de liefde voor de schapen was groot geworden, en Buikberg heeft ook enkele plannetjes voor de toekomst, vandaar. Maar Jefke, die konden we zijn ding niet laten doen met zijn zusjes, en die moesten we dus uitzwaaien. ’t Was triest, en zelfs de kleine onderdeappelboompjes zeiden later in hun bedje vol onbegrip: ‘Is weg?’ Straks zullen we hen tonen dat er gelukkig nog 3 schaapjes bij ons gebleven zijn. Lieve Jef, ’t was leuk samenleven met jouw vriendelijke bokkenstreekjes; geniet nu maar van het verse gras bij buikberg!

Read Full Post »

Smullen in juli

De eerste zomergroenten zijn geoogst. En die zien er toch al helemaal anders uit dan de voorjaarsgroenten:

De rode bieten zijn bijna allemaal uit de grond, de vroegst gezaaide boontjes zijn helemaal geplukt (maar de latere zaai staat al te trappelen om geoogst te worden), de komkommers (nee, het is geen courgette) groeien ook wonderwel en het eerste tomaatje is rood. De wortels zijn baby-wortels. Dat staat niet helemaal zo op het pakje, maar anders moet ik toegeven dat mijn worteloogst compleet de mist is ingegaan. Mijn eerste drie rijtjes zaten vol wortelrot en hebben samen één bord geraspte wortels opgeleverd, na erg veel schoonmaakwerk. Dit rijtje is niet rot, maar kort (dag eufemisme) , en de winterwortels moeten uiteraard nog lang groeien. Deze heb ik onmiddellijk na het kiemen uitgedund, dat moet toch al een deel van het probleem oplossen.

Verder niet allemaal rozegeur en maneschijn: ik loop wat achter met onkruid wieden (eufemisme, weer), de voorgezaaide prei is nog altijd niet uitgeplant, de radijzen zijn voor het eerst mislukt en de sla wil niet groeien, en ik heb in het algemeen veel te laat nieuwe dingen gezaaid. Maar kom, als wijze levensles hebben we weer veel opgestoken van het wel en wee van de groentetuin 🙂

Read Full Post »

Over het vangen, vasthouden en knippen van kippen

Enkele dagen geleden werd al druk over kippen gepalaverd. Op dit blogje bijvoorbeeld, maar ook op het duivelse blogje Grow for it. Vooral in die laatste post kreeg ik een heleboel deskundige uitleg, met verwijzingen naar andere interessante sites over kippen en knippen en andere. Maar om één of andere reden was ik nog altijd te stom om het echt te snappen. Dat tekeningetje hier bijvoorbeeld, is dat van binnen naar buiten of omgekeerd? En vooral, hoe hou je die kip ondertussen vast? En nu ik daarover begin: hoe hou je een kip tout court eigenlijk vast? En dan nog vooraleer ik zover ben: hoe vang ik ze in godsnaam? Het moet gezegd, mijn onkunde is wellicht van een redelijk onevenaarbaar gehalte, ondanks het feit dat ik thuis altijd kippen heb gehad en best wel wat tijd met de beestjes doorbracht. Maar zelf kippeneigenaar zijnde, moest ik toegeven dat ik anderen nodig had om ze te pakken en knippen, en ze zelf alleen maar de stuipen op het lijf joeg.

Van buikberg kreeg ik de tip even bij Velt te gaan spieken, op de website met de naam die ik te onnozel vind om ze hier te citeren, maar die ongetwijfeld zeer hip en trendy is en een veel aangenamer publiek dan ikzelf zal lokken. Daar las ik inderdaad dat het aan te raden is kippen ’s nachts van hun stok (of boom) te plukken, omdat je ze anders alleen maar opjaagt. Die tip is zinvol, maar in de namiddag kwam een nonkel op bezoek die kippen kan knippen, en dat was een te mooie kans om te laten voorbijgaan. De nonkel kwam, bracht nog een andere nonkel mee die ons een extra kip cadeau deed, maar de streekbieren waren te lekker en de kippen raakten vergeten. Diezelfde avond kon ik al 3 kippen bij de buren gaan halen, en de buurman bracht mij uit medelijden dan maar eens de beginselen van het kippen houden bij. En daar mogen jullie zowaar allemaal in delen 🙂

VANGEN

Vangen doe ik met een schepnet. Dat is in februari/maart bij de Aldi te koop voor nog geen 10 euro, en heeft een uitschuifbare stok van een meter of 8. Handig, want de kip denkt dat je nog bijlange niet bij haar bent. Maar voor ze het beseft zit ze dus wel al onder dat net.

VASTHOUDEN

Eens ze onder dat net zit, kan je haar met één hand tegen de grond houden, terwijl je met een andere hand naar haar poten tast. Je kunt de twee poten makkelijk met één hand vastgrijpen, en houdt zo de kip gemakkelijk omhoog. Ze hangt dan ondersteboven, maar slaagt er toch in haar hoofd terug rechtop te krijgen. Het makkelijke is dat de kip zo goed in mijn greep zat dat ik zelfs nog terug over de draad kon klauteren met de kip in mijn hand.

Goede tip en hulp dus van de buurman, maar ondertussen waren ze nog niet geknipt, en deze morgen kon ik opnieuw over de omheining kruipen. De zoon van de buurman vond het vermoedelijk welletjes, greep de kip voor me vast en zei tegen het domme buurmeisje: “kom, ik zal eens tonen hoe je dat moet doen”. Zo gezegd zo gedaan. Ik kreeg al onmiddellijk een update in het vasthouden van kippen: aan de poten vasthouden is makkelijk, maar “zo kunnen ze zich blauwe plekken slaan”. Beter nog is de vleugels vast te houden waar ze aan het lijf vastzitten. Schematisch is dat zoiets:

Je steekt dus één vinger tussen de twee vleugels, en één vinger aan elke onderkant. Zo houd je de kip bij de vleugels vast.

In praktijk ziet het er dan ongeveer uit zoals hiernaast. De kip slaagt erin je dan heel kwaad aan te kijken, maar ze zit vast èn je hebt de vleugel al in een goede positie om aan het volgende hoofdstuk te beginnen: het knippen.

KNIPPEN

Over knippen heb ik al vanalles gelezen, en al was dat prentje van Mutske de kip al een pak duidelijker dan de uitleg van Velt (ze zullen weer kwaad op me zijn 😉 ), toch was het mij nog altijd niet duidelijk waar te beginnen en waar te eindigen met de schaar. En nu is het natuurlijk pretentieus te denken dat ik dat wèl zal duidelijk kunnen maken, maar ik wil het toch proberen. Hieronder staat een prentje van een opengetrokken vleugel. De bovenkant ervan bestaat uit een heleboel schijnbaar kleine veertjes, en daaronder hangen de lange veren. Als je goed kijkt, dan zie je dat die lange veren in het midden eindigen op een klein veertje, waarna er opnieuw lange veren zijn. De veren die eraf moeten zijn de lange, te beginnen aan het lijfje van de kip, en te eindigen aan dat kleine middelste veertje.  Als je nog verder knipt, dan is er een kans dat de kip een nieuw soort evenwicht vindt (uiteraard doe je dit maar aan één kant, maar toch). Zo zou je het moeten kunnen visualiseren aan de hand van de rode streepjes:

En na het knippen ziet het er zo uit:

Er is dus als het ware een gat tussen het lijfje van de kip en de eindpunt van de vleugel.

En daarna mocht ik zelf aan de slag, en het lukte wonderwel. De kindjes konden de kippen nu ook eindelijk strelen èn de drie kippen zitten nu in hun hok. Benieuwd of ze na hun vrijlating morgen ’s avonds opnieuw in hun kotje zullen gaan!

Read Full Post »

Zeldzaam or not zo zeldzaam, wat doet het er toe

Onze neerhof is zich gevoelig aan het uitbreiden. Niet alleen door wat we aankopen, maar ook door allerlei pluimage dat zich zelf aandient. De wilde eend met kuikens bijvoorbeeld. Of Henri de barberie, die we al een tijdje niet meer hebben gezien. Veel mussen en merels, die het op de isolatie hebben voorzien  (daar zullen we binnenkort een stokje voor steken, die isolatie is voor ons en ons alleen), maar ook eens een lijster, een roodborstje, een nest winterkoninkjes op onze lange ladder, en – ontdekt bij het ophangen van de ajuinen – zelfs een zwaluwnest in onze oude garage. De meest verbazende vogel hebben we de voorbije 4 jaar alleen maar gehoord, tot die enkele dagen terug besloot zich eens te laten zien.

Ok, veel zie je er niet van, maar het is dus een specht. Een bonte specht. Geen grote, en waarschijnlijk zelfs een kleintje. Het zou echter ook een Middelgrote kunnen zijn. Het verschil zit hem in (allé gij) de grootte, het kleur van de ‘anale zone’ (allé, gij, dat je daar niet op let) en ‘de snor en het open gezicht’, aldus wiki. Het is bekend dat spechten heel stil blijven zitten als je hun smoeltje wil bestuderen, dus ik kan uiteraard in detail beschrijven doe dat gezicht eruit ziet…

Volgens regionaal landschap heb ik de grootste kans dat het een kleine bonte specht is, want dat is een typische vogel voor de streek. En dat ontgoochelt mij feitelijk sterk, want nu had ik toch gehoopt dat een specht voor je livingraam een uitzonderlijk gegeven is en een bewijs van de eco-rijkdom van onze tuin. Niet dus 😦  Maar toch: 2 dagen na elkaar een specht die ongeveer een half uur rondwandelt op 3 meter van het huis, dat vind ik toch speciaal. En ik ken niet zoveel tuinen waar plaats is voor een specht. En in míjn hoofd blijft het dus een uitzonderlijk iets!

Idemdito voor de wilde orchidee.  Terwijl ik achterover viel van blijdschap voor zoveel ecologisch wonder in mijn tuin, stond al direct een heel internet klaar om mij te vertellen dat het wonder nu ook weer niet zo heel erg groot is. Met behulp van de website Europese Orchideeën kon ik deze identificeren als Brede Wespenorchis. ‘Veel voorkomend’, wist deze website eraan toe te voegen. En bij ons aller Central Plant-Intelligence Agency genaamd Annetanne lees ik zelfs bewoordingen als ‘weiden vol’. Nu ja, ik heb maar een paar plantjes, en de buren hebben ze niet. Voilà, als dat niet zeldzaam is. Niet?

En voor al wie meer op de foto’s dan de tekst let: er wordt flink geoefend met manuele focus. We zijn al zover dat de camera niet meer op eigen houtje materiaal zoekt om op te focussen. Nu nog zorgen dat hij wel op iets focust ipv op helemaal niets 🙂

Read Full Post »

Pluimvee onder dak

Met het pluimvee is het beter gesteld dan met de asielzoekers tegenwoordig: geen bakkeleiende ministers van asiel, migratie, integratie en weetikveelwatnogallemaal, maar een mooie taakverdeling van mevrouw onderdeappelboom die kippen wil, en meneer onderdeappelboom die ze van huisvesting voorziet.  Het moet gezegd dat meneer onderdeappelboom daar echte talenten voor heeft, en mevrouw onderdeappelboom niet meer gedaan heeft dan een aantal plankjes zagen, o schaam, o schaam, o typische rolverdeling. Maar kom, talent moet je benutten, is het niet? En ik ben bijzonder dankbaar ook!

Op de site van de Torhoutse compostmeesters  (je moet zelf nog doorklikken naar ‘kippen’) vonden we een basisplan dat naar eigen smaak werd aangepast, en vooral werd vereenvoudigd: geen speciale verbindingen maar een simpel houten kader, een legbakje dat even breed is als het hok en op dezelfde hoogte hangt, en gewone planken ipv tand-groef. En dit is het resultaat:

De steen op het legbakje ligt er omdat we nog een scharnier tekortkomen voor het dak. Het hok  is ook hoger en groter gemaakt dan het voorbeeldmodel, maar zo kunnen er meer kippen in. Als je niet wil dat een haan ’s morgens vroeg kraait, moet je naar het schijnt een veel lager ‘plafond’ maken, omdat ze dan hun kop niet omhoog kunnen doen en dus ook niet kunnen kraaien. Maar bij ons mag er dus gekraaid worden (alsof we dat nog horen tussen al die andere hanen, de sissende ganzen, het getater van kalkoenen, het gekwetter van parelhoenen, de uitbundige communicatie tussen de schapen, enz. enz.) Enig nadeel van deze grootte is dat je vanuit het dak (dat normaal openscharniert) niet meer aan de bodem kunt. En daarop bedacht meneer onderdeappelboom een ander truucje:

De hele voorkant scharniert dus open. Blokje opzijduwen, deurtjes laten openvallen, zaagsel eruit en nieuw zaagsel erin, en klaar is kees. Ik wou dat ons hele huis zo werkte: muren laten openkantelen, vuil eruit schudden, de boel terug dicht doen, en klaar met kuisen! Nu alleen nog de kippen in hun hok krijgen, want de arme schepsels vatten de handigheid van dit bouwsel nog altijd niet en kruipen steevast in de boom.

Read Full Post »

Link

Of ik een linkje wou zetten, vroeg hij per mail. Ewel, dat wil ik wel. Hier de link van Boer Thomas.

Read Full Post »