Blogbuffet met levensboomtaart

Bijna zou je gaan denken dat we het verdiend hadden, na die ondergelopen blogbbq op het einde van de zomer. Want toen we die bbq eind augustus planden, hadden we geen oktoberweer met regen verwacht. Maar toen we enkele maanden geleden tegen eind september de doop van ons kleinste appeltje planden, hadden we evenmin hoogzomerweer verwacht. En zie!

Het begon met de 1,5 km naar de kerk, die we te voet aflegden langs de oude kerkewegel tussen de velden. Er zijn helaas maar weinig meer van deze wegels overgebleven in ons verwoeste vlaanderland, dus het is des te leuker dat er eentje langs ons huis passeert.

De maïs neemt hier en daar het uitzicht weg, maar het is des te leuker als dan halverwege, ergens tussen het kapelletje en de meidoornboom, plots de kerk opdoemt.

Nooit gedacht dat we zo blij zouden zijn met de koelte van dit 12de-eeuwse gebouw, maar de pastoor was gelukkig zo tegenwoordig van geest om vooral aan het jongste spruitje te denken: “Anders schrikken de kleintjes zo”.

Na de dienst mochten de oudste onderdeappelboompjes de klokken helpen luiden. Terwijl je in hun oogjes al een koord tot in de hemel zag blinken, bleek ook in het luiden van de vreugdeklokken de modernisering al ingezet. Eén knopje voor het aantal klokken (1 of 2) en eén knopje voor het aantal minuten (5 of 7) moesten volstaan. Op slag zag de oudste zoon van zijn roeping af, want waar hij tot nog toe twijfelde tussen meneer pastoor of piet piraat (“ja, want die wonen allebei in een kasteel”) is de teleurstelling nu van die aard dat hij vastbesloten is: hij wordt boer.

Terug thuis wachtte de aperitief in de tuin, waar iedereen stoelen en tafeltjes in de schaduw sleepte. Zo ongeveer hadden we ons ook de blogbbq voorgesteld, maar het heeft helaas niet mogen zijn. Op het menu stonden wel heel wat herinneringen aan de collega-bloggers. Er was pingupasta, rijst van mme zsazsa, pasta van natuurlijk-rijk,  armemensenpasta van 666BBQ en de pasta die diezelfde meneer 666bbq meebracht naar de blogmeeting. En dan nog een eigen rijstreceptje erbij.

Voor dessert kwam er nog eens suikerpasta aan te pas. De herfstkleuren vielen een beetje uit de toon, maar het thema verwees terug naar onze levensboom-doopsuiker met vogeltjes, al zagen sommigen er ook een baby onder de appelboom in 🙂

En de baby zelf? Die bekeek alles met grote interesse en liet zijn eerste schaterlachje horen. Ergens halverwege begonnen de grote mensen plots te volleyballen en hebben ze mevrouw onderdeappelboom zingend achter de piano gekregen. De kinderen speelden nog buiten toen de tuinstoelen al lange schaduwen wierpen in het gras, en de volwassenen struinden tot ver na schemerdonker nog met kopjes koffie door de tuin.

Zomerweer; het doet wat met een mens en een feest…

Read Full Post »

Van bloeien en bollen

“O,” zei de papa van mevrouw onderdeappelboom bij het zien van deze doos. “Ga je Keukenhofje spelen?”

Wel ja. ’t Was een aanbieding in de zo befaamde vierletterketen-met-aanbiedingen-op-woensdag-en-sinds-kort-ook-op-zaterdag.We roofden de helft van de voorraad leeg. Zo’n 200 krokussen, evenveel tulpen, een hondertal narcissen en wat muscari. Ik leerde van meneer Groenland dat, om een natuurlijke spreiding van de bollen te creëren, je de bolletjes best met losse hand op de grond gooit. Dus werden de bolletjes in kleine kinderhandjes gestoken, en gooiden die de krokusbollen onder de linde in het rond dat het een lust was om te zien.

Dat wil zeggen: de kinderen waren een lust om te zien. Van de bolletjes daarentegen, zagen we niets meer. Want dat gooien van die bollen, da’s allemaal goed op een mooi braak stukje grond. Maar dat is niet, ik herhaal: NIET intereressant in lang gras. Zucht… Gelukkig vonden de kleine onderdeappelboompjes het daaropvolgende spelletje ‘om-het-meest-bolletjes-zoeken-in-het-lange-gras’ ook wel leuk. Maar ik heb toch niet durven tellen hoeveel van de oorspronkelijke 200 bolletjes we uiteindelijk teruggevonden hebben…

Onmisbaar bij deze plantopdracht bleek mijn bolletjesplanter; in de woorden van meneer onderdeappelboom: ‘kottekesmaker’. Ik had hem met redelijk wat argwaan gekocht (ze hebben er bij de aveve een handje van weg om je nutteloze properemensenwerktuigen aan te smeren), maar het blijkt een goede koop te zijn. Al bij al ben ik nog maar 2/3de gevorderd met mijn bolletjesaanplant, maar ik maaide ook nog het lange gras (één van de tweejaarlijkse maaibeurten) èn ik gunde mezelf nog eens  5 minuutjes vrije tijd om wat foto’s te nemen. Eén en ander moet de komende dagen nog volgen, maar hieronder al enkele bloemetjes uit de tuin vandaag.

De echinacea purpurea, bijvoorbeeld, die nog nieuwe bloemen aan het vormen is:

En van echinacea bestaan prachtige soorten. Er zijn gele en witte, maar ook vuurrode en dieproze, zoals deze echinacea fatal attraction:

En tot slot zijn er rozen; zeeën van rozen. Deze Rosa Sophie Eternal bloeide 3 maanden geleden bij de geboorte van het kleinste appeltje en staat er nu, bij het doopfeest van dat jongste appeltje (waarover later meer) opnieuw prachtig bij. Heerlijk en symbolisch!

Al bij al is het in onze tuin dus nog absoluut geen nazomer, maar afgaande op de bloemen eerder hartje zomer. En alsof we daar bezwaren zouden tegen hebben!

Read Full Post »

Mevrouw onderdeappelboom stelt vast dat

– ze zichzelf een beetje voorbij aan het lopen is en niet goed weet waardoor

– dat dat lopen niet letterlijk te nemen is, helaas, want daar heeft ze momenteel te weinig tijd en teveel boezem voor

– dat ze het verschil niet kent tussen leverkruid en koninginnekruid en dus wellicht opnieuw het verkeerde heeft gekocht – -of ook niet, natuurlijk…

– dat ze er niet toe komt over die en andere aankopen te vertellen wegens, ja waardoor eigenlijk?

– dat haar belgacombakske haar serieus op haar systeem aan het werken is: ‘alle episodes’ betekent voor mij echt ‘alle’ en niet enkel aflevering 1 en 3

– dat ze daardoor aflevering 2 van Groenland heeft gemist, maar het toch ook geen echt gemis vindt (het is wel ok, maar ook niet meer dan ok, want ik mis toch wel de vuile tuinkleren, het zweet des aanschijns, het overduidelijk genieten van de tuinier-presentator in kwestie; kortom: ik ga wel blijven kijken, maar ’t is al bij al toch iets te properkes)

– dat ze eigenlijk een stukje wou schrijven met de vraag hoe uw ideale tuinprogramma eruit ziet, maar dat ze daar dus niet toe komt (zie eerste regel)

– dat haar echtgenoot in het pikdonker het gras aan het afrijden is en dat ze dat moedig vindt, temeer ze zelf ondertussen is neergezegen met een zak chips (ja, daar heb ik wel tijd voor, dat dan weer wel)

– dat de nieuwe van Erwin Mortier toch wel beklijft (en lezen is combineerbaar met borstvoeding, hoera)

– en dat ze zaterdag een feestje gepland heeft en dat ze zowaar mooi weer uitgeven. Hoera!

Read Full Post »

Votoloze verrukkelijke venkel

Voor een alliteratie moet je het één en ander over hebben, nietwaar? 🙂

Maar het gaat over venkel; meer bepaald een venkelgerecht. En dat het lekker was. En dat het de eerste keer was dat ik meneer onderdeappelboom dat hoorde beweren. Want venkel, dat was toch pezig, dradig, hard, stug, smakeloos, … kortom: vies? En waarom ik dat dan nog zaaide deze zomer?

Ah, voor de rupsen,tiens. En ook omdat dat zo schoon staat, zo in de late herfstzon. En omdat dat groen ook niet lelijk is in een boeket. Maar bovenal: omdat ik meneer onderdeappelboom zou bekeren; zonder dat  hij het wist, natuurlijk! En dat is met onderstaand recept eindelijk gelukt! Hij vond het zelfs ERG lekker! En zijn mevrouw en kinderen vonden het eveneens heerlijk. Een aanradertje dus:

Snij aardappelen in schijfjes en kook ze gaar.

Snij de venkel in plakjes en kook ze beetgaar in licht gezouten water. (een halve venkelknol per persoon ongeveer, een beetje afhankelijk van de grootte)

Leg de gekookte venkel onderin een ovenschotel.

Bovenop de venkel komt volgend mengsel: zwarte olijven (een klein potje), look en (een teentje per 2 personen) en geraspte oude kaas (een goed handvol voor 4 personen).

Daarop komen de aardappelschijfjes.

Tot slot maak je een saus om erover te gieten: 2 dl wijn met 2,5 dl room mengen en kruiden met veel peper en zout. Daardoor een flinke portie geraspte oude kaas roeren en over de schotel gieten. In de oven voor ongeveer 20 minuten en smullen maar! (lekker met wat tomaatjes erbij).

En waarom er geen foto van is? Omdat dat zo’n gezellige, hartelijke familie-ovenschotel is. En ik weet niet hoe uw ovenschotels eruit zien, maar die van mij zien er bijzonder warm, maar zelden fotogeniek uit.

Read Full Post »

Moohooie dagen Wohoho Mooie dahagen

Read Full Post »

‘Uw kind mag maandag een klein, plat kussentje meebrengen’

Kleuterjuffen en kleutermeesters. Je bewondert hen mateloos. Hoe ze 25 kleuters in 2 seconden stil krijgen zonder hun stem te verheffen, hen te chanteren of om te kopen. Hoe ze zonder morren vreemde billen kuisen, soms tot 3 keer per dag, en met de glimlach ongelukjes verversen. Hoe ze bijna 8 uur lang dubbelgeplooid zitten op een kleuterkrukje en dan ’s avonds toch weer met rechte rug aan de schoolpoort staan. Kleuterjuffen en -meesters; ze verdienen een standbeeld.

Eén deel van het kleuteronderwijs valt de juffen van onze school echter moeilijk: de communicatie met de ouders. Niet in zover het over de kinderen gaat, maar in zover de ouders iets voor de kinderen moeten doen. Op het vrijdag-info-blaadje, waarop je kunt lezen wat je kleuter de voorbije week heeft gedaan en wat hij de volgende week gaat doen, staat niet zelden een opdrachtje voor mama en papa. ‘Uw kleuter mag maandag een wortel meebrengen om soep te maken.’ Haalbaar. Moeilijker was: ‘Uw kleuter mag een foto meebrengen van zichzelf en papa’, in de periode rond vadertjesdag. Want op zo’n moment is natuurlijk in heel het huis geen foto te vinden waar papa en kind op staan zonder anderen erbij, terwijl ze ook nog eens herkenbaar gefotografeerd zijn. De beste in lange tijd was: ‘Uw kleuter mag maandag een oude schoen meebrengen om te beschilderen.’ Die dag hadden onze arme prutsen helemaal niets bij…

Afgelopen vrijdag luidde de boodschap: ‘Uw kind mag maandag een klein, plat kussentje meebrengen voor op de bank.’ Ik ken de bankjes. Dat zijn er drie, waar in totaal 25 kleuters min één kindje van de dag op moeten zitten. Acht kindjes per bank dus, en dan heb je inderdaad een klein kussentje nodig. Zo van het type dat je vooral NIET standaard in huis hebt. En dan heb je dus een weekend de tijd om aan zo’n kussen te geraken. Eigenlijk alleen de zaterdag, als je het moet gaan kopen. En daar ben ik tegen, dat je dingen moet gaan kopen voor school. Dat is niet democratisch (en ze hebben geluk dat ik een jaartje verlof heb genomen uit het oudercomité, of ze hadden het mogen horen). Dus zou ik het redden met wat ik had.

Na enig zoeken vond ik in De Kast Met Dingen Die We Eigenlijk Niet Meer Moeten Hebben een klein kerstkussentje met drie engelachtige, blonde meisjes erop. Dat vond dochter onderdeappelboom fantastisch, en het eerste kussentje was dus gescoord. Voor zoontje onderdeappelboom was echter niets te vinden in huis. Geen kleine kussentjes meer, geen jongensachtige stofjes om iets mee te maken.

Daarom ging mama onderdeappelboom in de garage dan maar een stuk mousse uit een oude poppenmatras knippen en trok dan samen met zoontje onderdeappelboom naar zijn kleerkast. Daar werden enkele T-shirtjes uitgezocht die toch alleen dienden als reserve of om in de tuin te ravotten. Uit de 4 voorgestelde exemplaren, koos zoontje onderdeappelboom een blauwe met hondjes.

De mouwen werden van het T-shirt geknipt, 3 kanten werden binnenstebuiten genaaid, de mousse ging erin en de 4de zijde werd langs buiten dichtgenaaid.

Het was een beetje krom, het was een beetje te duidelijk in de haast gemaakt (net zoals de foto’s tegenwoordig), maar het was een klein, plat kussentje, èn – het belangrijkste van allemaal – het zoontje straaaaaaalde. Dat ik dat voor hem gemaakt had! En dat dat van een T-shirt was! En vooral: dat het zo zacht was! Mijn kleine woelwater met de ruwe bolster was op slag weer helemaal blanke pit en klein kleuterhartje! En met het zoontje zo Diep Gelukkig, voelde de moeder zich op slag even Geslaagde Moeder. Je kind blij maken met iets dat zelfgemaakt is, geef toe, zelfs voor een immer twijfelend moederhart lijkt dat toch sterk op een Goede en Leuke Moeder zijn?!

Op maandagochtend trok het Diep Gelukkige Zoontje naar school met in zijn zwemzakje het nieuwe kussentje. Hij liep stralend de speelplaats op en holde zijn vriendjes tegemoet. Enkele van hen hadden ook al een kussentje bij en toonden dit aan de Diep Gelukkige Zoon. “Kijk naar mijn kussentje! Van Caaaaaars!” En de Diep Gelukkige Zoon stopte met stralen en keek naar zijn Instant Niet Meer Zo Geslaagde Moeder. En hij zei: “Maar mama, waarom krijg ik nooit iets van Caaaars?”

De moeder slikte en zei: “Maar jongen, het moet toch niet altijd van Cars zijn? Andere dingen zijn toch ook mooi? En jouw kussentje is zeker véél zachter!”.

Maar het jongetje liet zijn lip zakken en zei: “Maar ik wil toch veel liever Caaaars”. En het kleine hartje werd op slag weer ruwe bolster, schrukte zijn rug, en stapte met stug opgetrokken schoudertjes naar zijn klas.

De Niet Meer Zo Goede Mama keek hem even na, en ging toen met hangende schouders naar haar auto op de parking. Daar bleef ze nog even zonder de motor te starten achter het stuur zitten. “Het moet echt niet altijd van cars zijn,” zei ze tegen zichzelf. “Ze moeten leren dat er ook andere dingen dan bekende merken zijn. En die zijn toch ook mooi? En zijn kussentje is toch zeker veel zachter?! Toch?”

Read Full Post »

For the tuin, it is a-changing

Als beginnende tuinier kan je weinig dommer doen dan op uitstap te gaan tijdens de opentuindagen. Hoewel je er heel wat inspiratie kan opdoen, kom je niet zelden terecht bij de bemiddelde vijftiger met teveel vrije tijd en een zogenaamde aanleg tot kunst, waar achter de blinkende  volvo op de oprit een perfect oasetje van tuinplezier verscholen ligt, waar meneer in zijn floeren pantalon bedaard door heen struint terwijl mevrouw aan de teak tuintafel kirrend een kopje thee in een bloemig serviesje schenkt. Lepeltjes rinkelen, stemmen praten beschaafd en tussen de goudgele dolomiet is geen grasje te zien.

Daarbij blijf ik uiteraard niet van enige dichterlijke overdrijving gespaard, wat had je gedacht, maar het blijft een feit dat mensen hun tuin maar open stellen als die al vrij volwassen is, tot in bijna alle puntjes perfect aangelegd, en nadat vele handen in de dagen voorafgaand aan het opentuinenweekend alle onkruidjes uittrokken, grasboordjes trimden en uitgebloeide bloemen of rotte blaadjes wegknipten. Dan pas is de tuin toch ‘de moeite’?

Wat mij betreft mogen naast opentuindagen en ecotuindagen echter ook wel eens beginnendetuindagen worden georganiseerd, bij jonge mensen wiens huis en tuin een woestenij is van kinderspeelgoed en desorganisatie wegens jong, kinderen, verbouwingen, alles zelf willen doen en met z’n tweeën gaan werken. Daar zouden wij ons namelijk wel thuis voelen. Want met het zien van al die volwaardige tuinen, en de wetenschap dat er bloggers op bezoek komen met veel meer gevorderde tuinen, liggen de ingrediënten voor een depressietje op maat voor je klaar. Maar zo niet ten huize onderdeappelboom. Ik besloot tijdelijk immuun te worden voor de staat van onze eigen tuin, maar was er wel als de kippen bij om iedereen uit te leggen hoe het vroeger was en aan te geven waar we naar op weg zijn. Of althans te proberen.

Om één en ander duidelijk te maken, ben ik op zoek gegaan naar foto’s van de tuin zoals die 3à4 jaar geleden was. Die hebben we toen helaas niet expliciet genomen, maar hier en daar vond ik toch iets bruikbaars. Een overzichtje:

1. De vijver zoals die bij aankoop was:

En zoals die vandaag is.

En nogmaals de vijver zoals hij was, maar vanuit een andere richting.

En dat zelfde perspectief vandaag.

Wat is er hier aan werk verzet? Verwijderen van halfgroeide populieren, het verlagen van de oevers rondomrond om meer zonlicht te brengen, het afleiden van de overloop van onze beide regenwaterputten naar de vijver, het veilig omheinen. Verder onderzochten we een stenen bouwseltje, ongeveer een meter onder de grond, dat de aanduiding van een behoorlijk stromende bron bleek te zijn. Ook die werd naar de vijver geleid, alsook de overloop van de bron van de buren en de overloop van de regenwaterput van de andere buren. Ons gazon is een klein groen laken over een eindeloos stelsel van buizen!

Resultaat: meer licht, minder bladeren, meer kikkers, minder netels en bramen, wel meer zevenblad, en nog heel wat werk voor de boeg.

2. Zicht vanuit de living, vroeger:

En nu

De eerste foto bedriegt wel een beetje. We hebben de vijver nooit echt kunnen zien vanuit het woonhuis. Wellicht is die foto vanop het eerste verdiep genomen. Achter deze grassen ligt het bessenparkje. In de toekomst moeten vooral nog bloemen en bessen aangeplant worden hier.

3. Vlakbij de keuken.

Vroeger een terrasje en de oprit richting garage.

Vandaag een mini-binnentuintje, gras ipv oprit, en een garage die nog moet verdwijnen (voor een terras met opslagruimte, zegt mevrouw onderdeappelboom; voor een waterpas oppervlak voor een zwembad, zegt meneer onderdeappelboom)

4. Onder de linde. Toen

En nu:

Onder die linde stond… ja, wat stond daar eigenlijk. Een onontwarbaar kluwen van halfgroeide en misvormde heesters, sparren, groenblijvend gedoe, onbekende prikkers, enz. Meneer onderdeappelboom en de papa van mevrouw onderdeappelboom zwoegden een hele dag om het allemaal weg te krijgen, en als nu af en toe nog eens een scheutje opduikt, moet ik zorgen dat meneer onderdeappelboom het niet ziet, of hij krijgt een beroerte. En  o, kijk, daar staat een bbq! Ah ja, want het is bbq-weer. Nu wel ja…

5. De huidige moestuin.

Vroeger een zee van paplaurieren en hagewinde rondom een gastank en een ingevallen plastic serre.

Nu nog een beetje bloot, en helaas zijn de aronskelken mee verdwenen met de paplaurieren. Maar toch. Door het vellen van een treurwilg (niet op de foto’s) hebben we daar nu ook zon; zolang die treurwil er stond hadden we de hele dag schaduw in de tuin.

Niet alle veranderingen zijn perfect. De goudregen zou ik nu misschien niet meer wegdoen en de boerenjasmijn zou ik beter proberen beschermen. Maar we evolueren langzaamaan wel naar een meer landelijke tuin, met meer soortenrijkdom dan het halvelingse oerwoud dat er vroeger stond. Je ziet wel dat de grond te lijden heeft gehad onder de diverse graafwerken. Door hem nu met rust te laten, komt dat hopelijk ooit in orde. En dan komt de winter er straks weer aan en kunnen we plannen maken voor nog veel meer tuinaanleg volgend voorjaar. Nog wat bomen, nog wat bloemen, ik kan al niet wachten…

Read Full Post »